In m'n vorige post had ik het gehad over je ego thuis laten en gewoon zijn. Happy zijn met je leven. Gelukkig zijn met met wie je bent en vooral wat je hebt.
En als je op dát punt gekomen bent dat de balans meer doorslaat naar wat je wél allemaal hebt ipv te focussen op wat je nog mist, je leven er op wel héél korte tijd héél anders kan uitzien.
Ik had het echter nog niet gehad over de reden waarom jullie me enkele maanden (vóór m'n laatste post bedoel ik dan) niet gehoord hebben.
Eerst was ik van mening dat het privé moest blijven maar aan de andere kant vind ik nu dat jullie best wél mogen weten waarom jullie me in die tijd niet gehoord hebben.
Ik refereer direct naar de paragraaf hierboven want de reden is dat er namelijk de laatste maanden een paar ingrijpende veranderingen gebeurd zijn in mijn persoonlijke wereldje. Effectief op het moment dat ik alles los gelaten had en op het punt gekomen was dat ik héél tevreden was met m'n leventje. Gewoon simpelweg gelukkig. Ook al was ik single en alleen. Toch ben ik bijna nooit eenzaam geweest omdat op je ééntje zijn en eenzaam zijn totaal verschillende dingen zijn.
Maar gelukkig dus. Omdat ik in de eerste en belangrijkste plaats gezond ben. Omdat ik een job heb die dicht bij huis is. Omdat ik de luxe heb om 4/5de te kunnen werken. Omdat ik een huis heb. Omdat ik door het inrichten ervan, er een thuis van kan maken. Omdat ik een fiets en auto heb die me van A naar B brengt. Omdat ik in de supermarkt bijna alles kan kopen wat ik wil. Omdat ik op genoeg plaatsen leuke spulletjes kan kopen. Omdat ik toffe collega's heb. Omdat ik een poezelige rosse kater heb die me lukraak komt knuffelen en aandacht vragen. Omdat ik familie en vrienden heb die er steeds voor me zijn.
En nu is er iemand bij gekomen en ben ik niet meer single en alleen. En het is héél plots en héél onverwacht gebeurd. Zelfs zó onverwacht dat ik na die bewuste avond thuis eerst moeten gaan zitten ben. Ondersteboven was ik ervan. Ik had het totaal niet zien aankomen. Hij trouwens ook niet.
Jullie weten ondertussen al dat ik geloof dat dingen/mensen op je pad komen met een reden. Dat als zielen voorbestemd zijn om mekaar te ontmoeten dat simpelweg ook gebeurd. Dat je dat niet in de hand hebt maar allerlei factoren bepalen dat het je hoe dan ook overkomt. Want dat is het woord. Het o-ver-komt je op een moment dat je het totaal niet verwacht. Crash boom bang en je ligt volledig onderuit. En bijna 6 maanden later ziet m'n leven er werkelijk totáál anders uit.
Want deze persoon komt niet alleen. Het is een totaal pakket van 5. Ja, jullie lezen het goed. Hij komt met 4 kleine mensjes erbij.
Het was even slikken maar als je voor iemand kiest, kies je voor het geheel. Je kan moeilijk zeggen dat je voor iemand kiest en zijn/haar kindjes er niet bij neemt. Had hij me ook van in het begin héél duidelijk gemaakt.
Sommigen hébben LAT-relaties en zien mekaar niet in de week dat de kinderen er zijn. Zoveel te beter dat dit werkt voor sommigen maar zo zit ik dus niet in elkaar. Zoals jullie van vorige posts weten ben ik een alles of niets kind of girl.
Dus ben ik gesprongen. In het totale onbekende maar wel met a leap of faith. Want ik ben niet zo vlug afgeschrikt. Zelfs niet van het onbekende. Komt er nog bij dat als ik aan iets begin, ik het ook helemaal afmaak. Ik ben verre van een opgevertje. When the going gets tough, the tough get going.
Ik hoor van sommigen "Amai chapeau zene, ik zou er niet aan begonnen zijn." En zulke uitspraken verwonderen me. Omdat je toch voor álles van die persoon kiest. Er zijn immers toch mindere kantjes aan ons allemaal en wat ga je dan zeggen ? "Dat kantje van jou moet ik niet, doe er iets aan" ? Je kiest toch onvoorwaardelijk voor iemand ? For better and worse ? Dat is toch net iemand graag zien ? Je kan toch maar iemand graag zien als je een totaal respect hebt voor die persoon ? Voor wat hij/zij is ? Voor wat hij/zij doet ? Als dat er is ga je ook zonder problemen compromissen maken omdat je weet dat dat wederzijds gebeurt. Omdat je weet dat je daarop kan vertrouwen. Romantische strandwandelingen en etentjes bij kaarslicht zijn geweldig maar waar het écht om gaat is communicatie en totale acceptatie van die persoon zoals hij/zij is. Dát is liefde, het andere is romantiek. Waarmee ik niet wil zeggen dat dát er niet bij moet zijn.
Het gaan er niet om dat je mét een persoon wel kan leven. Nee, het gaat erom dat je perfect kan samenleven of nog beter, dat je eigenlijk zónder die persoon niet kan leven bij wijze van spreken.
Er is dat gezegde dat als God een deur dichtdoet er een raam opengaat en ik moet het écht gaan geloven. Want nog iets dat in de tijd dat jullie me niet gehoord hebben gebeurd is, is dat m'n moeder gestorven is. Dat ik nu dus daadwerkelijk alleen op de wereld ben, familiaal gezien. Geen ouders, broers/zussen, nichten/neven,... Wél nog familie die me na aan het hart ligt. Maar nu zijn er dus in één onverwachte klap 1 + 4 kleine mensjes bij gekomen.
Die kleine mensjes zijn een meisje van 11, een tweeling van bijna 10 en een jongetje van 3. En ja, er zijn dus momenten dat het me nog steeds overweldigt. Want ik had nooit of te nimmer gedacht dat m'n inner circle nog in die mate zou uitbreiden. Ik die vanaf m'n 9de met maximum één andere persoon een huis heb gedeeld. Ik die dus nooit met meer dan 2 personen heeft samen gewoond. Het doet me echt iets als ik plots de eetkamertafel van 8 plaatsen, bijna helemaal vól zie zitten. Want ik snap met momenten nog steeds niet hoe zoiets geweldigs me is kunnen overkomen. Waar ik dat geluk aan te danken heb. Maar koesteren doe ik het alleszins !
Kleine mensjes die plots bij je thuis wonen (week/week) en de ganse bovenverdieping, met momenten héél luidruchtig, vullen. Mensjes waar je verantwoordelijk voor bent. Mensjes waarvoor je moet klaarstaan. Mensjes die je hulp voor vele dingen nodig hebben.
Plus mama vind ik zo'n raar woord want ik bén hun mama niet en wil dat ook niet zijn want die hebben ze al. Ik kan enkel maar hopen dat ze me na verloop van tijd volledig accepteren en vertrouwen en dat ik een plus persoon in hun leven kan zijn waar ze ook bij terecht kunnen naast hun ouders.
Het is behoorlijk aanpassen, dat kan ik jullie wel verzekeren. Het is je privacy en vrijheid opgeven want je bent nooit meer alleen in een kamer. Je spreekt ook niet zomaar meer af met een vriend(in). Je moet planningen maken en klusjes verdelen en veel dingen proberen op voorhand te timen want anders geraak je niet rond. Maar ik heb nu reeds het gevoel dat ik er zoveel al voor terug krijg. Niet dat het daar om gaat, allesbehalve. Maar het is wel heel leuk als ze vragen of ze in de tuin bloemetjes mogen plukken en je die nadien dan overhandigd krijgt.
De enige die, tot nu toe, niet zo happy is met de komst van het met momenten drukke en lawaaierige, zijn naam roepende viertal is de kater Flor(imon). Mijlenver uit de buurt bleef hij in het begin. Hij wou er echt helemaal niets van weten. Het zelfs nog niet vanop afstand gade slaan wilde hij doen. Maar gaandeweg de week durfde hij zich al op het terras wagen als ze in hun bed lagen hoewel er nog stemmetjes te horen waren. En een paar dagen nadien kon de oudste hem zelfs al aaien toen hij zich tijdens de dag binnen gewaagd had om te komen eten.
Gaandeweg zal hij er wel aan wennen en terug zijn plekje vinden zoals we uiteindelijk allemaal zullen moeten doen. Samen komen we er wel. Slowly but surely.
Want deze persoon komt niet alleen. Het is een totaal pakket van 5. Ja, jullie lezen het goed. Hij komt met 4 kleine mensjes erbij.
Het was even slikken maar als je voor iemand kiest, kies je voor het geheel. Je kan moeilijk zeggen dat je voor iemand kiest en zijn/haar kindjes er niet bij neemt. Had hij me ook van in het begin héél duidelijk gemaakt.
Sommigen hébben LAT-relaties en zien mekaar niet in de week dat de kinderen er zijn. Zoveel te beter dat dit werkt voor sommigen maar zo zit ik dus niet in elkaar. Zoals jullie van vorige posts weten ben ik een alles of niets kind of girl.
Dus ben ik gesprongen. In het totale onbekende maar wel met a leap of faith. Want ik ben niet zo vlug afgeschrikt. Zelfs niet van het onbekende. Komt er nog bij dat als ik aan iets begin, ik het ook helemaal afmaak. Ik ben verre van een opgevertje. When the going gets tough, the tough get going.
Ik hoor van sommigen "Amai chapeau zene, ik zou er niet aan begonnen zijn." En zulke uitspraken verwonderen me. Omdat je toch voor álles van die persoon kiest. Er zijn immers toch mindere kantjes aan ons allemaal en wat ga je dan zeggen ? "Dat kantje van jou moet ik niet, doe er iets aan" ? Je kiest toch onvoorwaardelijk voor iemand ? For better and worse ? Dat is toch net iemand graag zien ? Je kan toch maar iemand graag zien als je een totaal respect hebt voor die persoon ? Voor wat hij/zij is ? Voor wat hij/zij doet ? Als dat er is ga je ook zonder problemen compromissen maken omdat je weet dat dat wederzijds gebeurt. Omdat je weet dat je daarop kan vertrouwen. Romantische strandwandelingen en etentjes bij kaarslicht zijn geweldig maar waar het écht om gaat is communicatie en totale acceptatie van die persoon zoals hij/zij is. Dát is liefde, het andere is romantiek. Waarmee ik niet wil zeggen dat dát er niet bij moet zijn.
Het gaan er niet om dat je mét een persoon wel kan leven. Nee, het gaat erom dat je perfect kan samenleven of nog beter, dat je eigenlijk zónder die persoon niet kan leven bij wijze van spreken.
Er is dat gezegde dat als God een deur dichtdoet er een raam opengaat en ik moet het écht gaan geloven. Want nog iets dat in de tijd dat jullie me niet gehoord hebben gebeurd is, is dat m'n moeder gestorven is. Dat ik nu dus daadwerkelijk alleen op de wereld ben, familiaal gezien. Geen ouders, broers/zussen, nichten/neven,... Wél nog familie die me na aan het hart ligt. Maar nu zijn er dus in één onverwachte klap 1 + 4 kleine mensjes bij gekomen.
Die kleine mensjes zijn een meisje van 11, een tweeling van bijna 10 en een jongetje van 3. En ja, er zijn dus momenten dat het me nog steeds overweldigt. Want ik had nooit of te nimmer gedacht dat m'n inner circle nog in die mate zou uitbreiden. Ik die vanaf m'n 9de met maximum één andere persoon een huis heb gedeeld. Ik die dus nooit met meer dan 2 personen heeft samen gewoond. Het doet me echt iets als ik plots de eetkamertafel van 8 plaatsen, bijna helemaal vól zie zitten. Want ik snap met momenten nog steeds niet hoe zoiets geweldigs me is kunnen overkomen. Waar ik dat geluk aan te danken heb. Maar koesteren doe ik het alleszins !
Kleine mensjes die plots bij je thuis wonen (week/week) en de ganse bovenverdieping, met momenten héél luidruchtig, vullen. Mensjes waar je verantwoordelijk voor bent. Mensjes waarvoor je moet klaarstaan. Mensjes die je hulp voor vele dingen nodig hebben.
Plus mama vind ik zo'n raar woord want ik bén hun mama niet en wil dat ook niet zijn want die hebben ze al. Ik kan enkel maar hopen dat ze me na verloop van tijd volledig accepteren en vertrouwen en dat ik een plus persoon in hun leven kan zijn waar ze ook bij terecht kunnen naast hun ouders.
Het is behoorlijk aanpassen, dat kan ik jullie wel verzekeren. Het is je privacy en vrijheid opgeven want je bent nooit meer alleen in een kamer. Je spreekt ook niet zomaar meer af met een vriend(in). Je moet planningen maken en klusjes verdelen en veel dingen proberen op voorhand te timen want anders geraak je niet rond. Maar ik heb nu reeds het gevoel dat ik er zoveel al voor terug krijg. Niet dat het daar om gaat, allesbehalve. Maar het is wel heel leuk als ze vragen of ze in de tuin bloemetjes mogen plukken en je die nadien dan overhandigd krijgt.
De enige die, tot nu toe, niet zo happy is met de komst van het met momenten drukke en lawaaierige, zijn naam roepende viertal is de kater Flor(imon). Mijlenver uit de buurt bleef hij in het begin. Hij wou er echt helemaal niets van weten. Het zelfs nog niet vanop afstand gade slaan wilde hij doen. Maar gaandeweg de week durfde hij zich al op het terras wagen als ze in hun bed lagen hoewel er nog stemmetjes te horen waren. En een paar dagen nadien kon de oudste hem zelfs al aaien toen hij zich tijdens de dag binnen gewaagd had om te komen eten.
Gaandeweg zal hij er wel aan wennen en terug zijn plekje vinden zoals we uiteindelijk allemaal zullen moeten doen. Samen komen we er wel. Slowly but surely.
