Badass I am

Vorige week tijdens één van onze Ladies-nights-out, dit keer waren het drinks om het nieuwe jaar in te luiden, kwam het feit ter sprake dat we ondertussen allemaal oud genoeg zijn om te weten wat we willen in het leven. 

Of toch dat we alleszins weten, wat we vooral níet meer willen. Omdat we ouder geworden zijn en je doelstellingen nu éénmaal veranderen. Omdat we door onze ervaringen, dikwijls door schade en schade ondervonden, weten welke "fouten" we niet meer mogen maken. Omdat je iets ingrijpend hebt meegemaakt en nu het roer helemaal wil omgooien.

Even ter verduidelijking, die "we" zijn dus effectief 4 madammen en we zijn allemaal meer dan 42 jaar oud (lees jong).

Eerst even dit nog. Ik zou voor geen geld terug 18j willen zijn want dan ben je eigenlijk gewoon nog een jonkie. Je dénkt dat je het allemaal wel weet maar het leven geeft je pas die oh zo belangrijke levenslessen stukken later. Persoonlijk vind ik dat ergens rond je 34ste de mooiste leeftijd is. Je hebt al wat levenservaring, je bent lichamelijk op je best en mentaal heb je ook al genoeg veerkracht. 

Feit is, over dit waren we het met z'n allen eens, dat eens je de 40 voorbij bent, je wel veel meer begint na te denken over het/je leven. Vooral de realisatie van waar je daar precies in staat. Omdat je je er ergens van bewust bent dat de eerste helft reeds gepasseerd is. Dat je nu bezig bent aan de herfst van je leven, dat de lente er wel degelijk op zit. Dat je beseft dat de lichamelijke aftakeling ook ergens begonnen is omdat je merkt dat je niet meer zo snel recupereert als vroeger. 

Afgezien van het fysieke kan je wat je tot hiertoe bezit, afmeten in materiële dingen. Maar je ook stilstaan bij de mate waarin je als mens tot hiertoe al bent gegroeid. Je kan het als een midlife crisis zien of net als "Life begint at 40". Je kan stilstaan bij alles wat je niet hebt of een (bucket) list maken van wat je wél allemaal nog wilt verwezenlijken.

Mijn mening is dat je eigenlijk pas echt kan weten wat je wílt als je weet wie je bént. Dat dát het eigenlijke vertrekpunt is. Eéntje van de madammen zei daar spontaan op : "Ik weet nog altijd niet wie ik ben." We waren met z'n twee die het voor 90% ondertussen toch wél weten. De laatste zei dan weer : "Pffft, ik leef zoals ik me voel en morgen kan het tov vandaag totaal iets anders zijn, niet te hard nadenken."

Maar weten wie je bent en daardoor ook wat je bent, komt volgens mij pas als je trouw bent aan jezelf. Als je blijft vasthouden aan waar jij in gelooft. Jouw normen en waarden waarnaar je wil leven. Own who you are en live up to jouw ware ik.

Ik behoor bij die twee die het ondertussen wél weten, of dat alleszins toch denken. Ik kan ondertussen wel degelijk zeggen dat ik de persoon die ik nú ben echt graag zie. Omdat ik namelijk héél hard gevochten heb om haar te worden. Letterlijk en figuurlijk. En haar daardoor behoorlijk badass vind. 

Zoals bij velen onder ons, heb ik ondervonden dat mijn kindertijd maar vooral jeugdjaren me gevormd hebben tot wie ik nu ben. Het feit dat ik niet gewenst was door m'n moeder heeft serieuze littekens achter gelaten. Dit gecombineerd met ook een dikwijls afwezige vader die dat op materieel gebied dacht "goed" te maken. Om een lang verhaal kort te maken komt het erop neer dat ik (té) lang geleefd heb volgens het principe "Als m'n moeder me niet wil en m'n vader enkel zó affectie kan geven, dan moet er toch echt wel iets mis met me zijn." Dus bottom line, altijd willen behagen, altijd denken dat ik niet goed genoeg was, overtuigd zijn dat als ik dit of dat dan doe, hij of zij me dan misschien wél leuk zal vinden.

Maar guess what ? Het heeft vooral veel tranen gekost en de psychologe heeft me tot rock bottom moeten afbreken om me dan terug op te bouwen maar I did it. Ik weet nu ondertussen dat ik het echt wél waard ben. Ik heb er zelfs geen probleem mee dat ik mensen kwijt geraakt ben op die reis van zelf-ontdekking. Love me or leave me, want het is gewoon een teken dat die personen enkel passers-by in m'n leven waren. Van sommigen heb ik zelfs (veel) geleerd, waarvoor ik dan misschien wel dankjewel moet zeggen.

Heeft dit alles me ook net iets harder gemaakt ? Ja misschien ergens wel. Ik heb mensen die ik heel graag zag al moeten afgeven, anderen hebben me beloftes gedaan en niet ingelost, m'n ouders hebben me op emotioneel gebied compleet in de steek gelaten. 

Misschien heb ik ondertussen figuurlijke muren opgetrokken. Want ik weet ondertussen dat als je mensen toelaat in je leven en je daardoor kwetsbaar wordt, je heel zwaar teleurgesteld kan worden. Waar ik níet mee wil zeggen dat ik niet meer open sta voor nieuwe persoontjes. Maar wél dat ik mijn waarde ondertussen ken. I know what I bring to the table and trust me, I'm not afraid to eat alone. Ik heb een hoge standaard en daar is absoluut niets mis mee. Dat als ik beslis van jou in m'n leven toe te staan, je van goeden huize gaat moeten komen en niet alleen woorden maar vooral daden belangrijk zijn. 

Ik pik geen bullshit meer, van niemand en dat maak ik tegenwoordig ook redelijk snel duidelijk. Want I really don't care wat je van me denkt en of je me wel of niet graag hebt. Wanneer ik jóu niet hoef is het punt andere lijn en meer aandacht ga je niet meer van me krijgen, bye bye. Ik hoef omgekeerd ook geen aandacht om me beter te voelen. Een schouderklopje krijgen wanneer je er nood aan hebt kan geweldig zijn maar ondertussen ben ik sterk genoeg to clap for my own damn self.

Ik ben ook te oud geworden om nog spelletjes te spelen, daar heb ik geen zin meer in. Als je me iets te zeggen hebt, doe het dan gewoon. Ook al kom ik koel en afstandelijk over of als "Oppassen, want high voltage" want dát heb ik onlangs nog maar eens gehoord. Leuk om te horen is het niet echt maar als jij me "klasseert" op dat strenge(re) uiterlijk, so be it. Mensen die écht in me geïnteresseerd zijn, zullen wel dieper graven. Daar heb ik alle vertrouwen in. Muren zijn er om afgebroken te worden. Show me wat je er voor over hebt en wie weet wat vind je nog. Denk maar aan wat je allemaal moet doen om de oester open te krjigen voor je de parel vindt. Mjin cuteness en ja die is er écht wel, ga je pas te zien krijgen als je al zeker het eerste laagje afpelt. Craziness is er definitely ook maar die kant krijgen de échte insiders pas te zien.

Dit klinkt nu misschien wat hoogdravend maar hey in het slechtste geval krijg je gewoon een neen van me. Dat is mijn mening en dat is de mening van één iemand. Buiten een deuk in je ego heb je niets verloren dan, denk ik toch hè ? Vraag het gewoon vriendelijk en je krijgt absoluut een vriendelijk antwoord terug. Want elk van ons heeft wel iets meegemaakt waarvoor er moed nodig is to put yourself out there. Ik ga heus niet slaan ook al heb ik het boxen ontdekt en wat een ongelooflijk therapeutisch gevoel het geeft om er lettelijk op los te slaan. Daar is de bokszak wel voor bedoeld. 

Maar putting myself out there doe ik, wat relaties betreft, alleen niet. Omdat ik nog altijd vind dat een man de eerste move moet doen. Omdat ik in het principe geloof dat als een man écht interesse heeft, nothing on earth hem kan stoppen. Dus hier kom ik weer terug op de daden "show me". 

Want ik heb namelijk effectief ook iemand "nodig" die z'n mannetje kan staan. Met letterlijke en figuurlijke ballen aan z'n lijf. Iemand die weet wie hij is en wat hij wil en me toont dat hij míj wil en mij alleen en dat heel duidelijk maakt. Misschien moet ik toch eens (zie mijn blog "Boots & Co") de cowboys gaan uitchecken in Alabama of zo want een heuse roadtrip maken staat ook op m'n bucket list. In een '60 sixties convertible of een echte pick-up truck rijden met de wind in je haren, op bijna verlaten wegen, country music op de radio en diners along the way om de honger te stillen. Rest er enkel nog een roadcafé om al het stof door te spoelen met a shot of bourbon.

Want soms denk ik dat het wel eens leuk zou zijn als je thuiskomt en er effectief een persoon (er is een nieuwe 4-voeter in wording maar in een latere post daar meer over) op je "wacht" waar je je verhaal kan tegen doen over je dag. Maar het is verre van een must want ik ben eigenlijk perfect gelukkig zó. Die andere momenten dat het toch weer even tegen zit en ik m'n gedachten niet stil krijg, trek ik naar de sportschool, trek m'n bokshandschoenen aan en I smash the shit out of them. Want bijna niets helpt zo goed als jezelf letterlijk in het zweet werken. Heel mooi meegenomen is dat m'n lijf van al die inspanning er fysiek ook nog eens beter van wordt. Twee vliegen in één klap want mentaal ben ik er na een rondje dus ook weer helemaal bovenop. En zo niet brengt een flinke huilbui of een lange strandwandeling me wel weer in die badass modus. Op een constructieve, positieve manier bedoel ik dan.

Ik kan me duidelijk inbeelden dat jullie nu iets hebben van "Wów ?!" maar dit is gewoon hoe ik me momenteel voel. Echt on top of the world en klaar om alles en iedereen aan te kunnen. Want erger dan wat ik tot hiertoe meegemaakt heb kan het nooit meer worden. Been there, done that. 

Een heel grote levensles die ik uit mijn verhaal geleerd heb en daarom ook deze post, is dat elk van ons haar of zijn verhaal heeft. Ik hoop dat jullie je hierin kunnen vinden en er ook sterker door worden. Ik heb hier wat deze post betreft al genoeg quotes staan maar een hele mooie, ik zal 'm dit keer typen, is "Remember that everyone you meet is afraid of something, loves something and has lost something." 

Hoe ouder we worden, hoe meer bagage. Het maakt niet uit dat iets of iemand je neer slaat, waar het om gaat is de manier waarop je terug recht staat. Fall down 7 times, get up 8. Doe wat je moet doen om recht te krabbelen maar don't let it get to you babe. Daar is het leven te kort voor, ook al geloof ik in leven na de dood. Life is short, better be a badass in this one.

Winter party

De heel trouwe lezers onder jullie weten dat ik, naast deze blog, ook voor de Timberworks blog stukjes indien. Maar time flies en het is exact van 1 juni vorig jaar geleden dat ik er nog iets voor geschreven heb. Heel hoog tijd dus ! 
Ik had er nog wel aan gedacht maar niet in die mate dat ik m'n gedachten ook echt in daden had omgezet. Maar plots was Ilse er vorige week zélf met de vraag of ik terug zin had om de draad op te pikken. Mijn antwoord was een volmondig jáhaa ! 
Natuurlijk gaat het nu ook weer over hout (timber) en de realisaties die Timberworks ermee doet. Dit keer ga ik het hebben over een winterfeest in een houten bijgebouw, meer bepaald een schuur. En alles dat er bij komt kijken.
Noot : onderstaande foto van de schuur is om een beeld te scheppen, is geen realisatie van Timberworks.
Als ik jullie nieuwsgierig heb gemaakt, lees dan verder op http://timberworks.be/blog/. En weet je, doe het anders gewoon ook want misschien breng ik jullie wel op ideeën :-)

New Year's happiness is ...

Als allereerste natuurlijk mijn beste wensen ook voor jullie en een happy of gelukkig 2017 gewenst.

Je wordt deze dagen door iedereen, figuurlijk dan, om de oren geslagen met deze woorden. Tezamen met de woorden "goede voornemens", gaven ze me een instant idee voor een nieuwe blogpost.

Ik vroeg me namelijk af of een lijstje met goede voornemens voor het nieuwe jaar maken, je namelijk niet beperkt om het net happy te maken ? 

Don't get me wrong, op zich is zo'n lijstje absoluut a good thing. Want het laat je stilstaan bij dingen die je wil veranderen. Dingen waar je eindelijk werk van wil maken. Dingen waar je nu wél de tijd en/of geld voor hebt om ze te realiseren. 

Maar wat als je halfweg de lijst je er plots bewust van wordt dat je misschien wel een beetje teveel druk op de ketel hebt gezet ? Als je tot het besef komt dat je in al je enthousiasme, misschien wel net iets te hoog gegrepen hebt en de kans om op mislukking af te stevenen, wel heel hoog is ? Dat het misschien toch wel beter zou zijn om gewoon elke morgen op te staan en je dag te beginnen met de gevleugelde woorden "Today is gonna be a good day" ? 

Als je elke dag begint met positiviteit en er een goede dag van maakt, creëer je dan niet gewoon (in)direct een goed jaar ? Dan wordt het toch simpelweg een aaneenschakeling ván... 

Want hoe definieer je happiness of geluk nu precies ? Wat ís geluk eigenlijk helemaal ? 

Volgens mij is geluk doodeenvoudig een keuze. Geluk is wat je zélf ervan maakt of hoe jij het precies invult. De keuze om elke keer opnieuw het goede van en in dingen en mensen te zien. Elke dag opnieuw. Zelfs elk moment opnieuw. Je begint je dag met een positieve ingesteldheid en probeert dan voor de rest in het moment te blijven. 

In theorie klinkt het niet zo moeilijk, maar in de praktijk blijkt dat het dat wél is. Omdat we x-aantal omgevingsfactoren hebben die ons beïnvloeden. 

Het begint al met de gewone, dagelijkse "sleur". Voor velen van ons was maandag 2 januari terug de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Maar we moeten de kinderen naar de opvang brengen, boodschappen doen, gaan sporten of andere hobby's beoefenen, ... Daarnaast worden we beïnvloed door de mensen rondom ons zoals collega's, vrienden, je partner. Je denkt aan geld en rekeningen die betaald moeten worden. Je hoort het nieuws dat eerder negatieve dingen meldt, je zit vast in het verkeer en het weer werkt ook op je gemoedsgesteldheid. En dit zijn dan nog maar de dag dagelijkse dingen waar je wél zelf vat op hebt. 

Vroeg of laat zullen er hoe dan ook negatieve dingen en ervaringen op je pad komen die je zomaar, van het éne op het andere moment, overvallen. Wanneer een plots verlies op je afkomt als een mokerslag, het verdict van een levensbedreigende ziekte, centjes die je niet hebt die je in één klap moet ophoesten omdat bijv. je partner torenhoge schulden gemaakt blijkt te hebben,... Als dát allemaal op je afkomt, probeer dán maar eens positief te blijven, nietwaar ?! 

The key ligt 'm volgens mij dan in al die dingen anders te bekijken. Het zijn niet de dingen an sich die ons gelukkig of mistroostig maken, maar wel de manier waarop we met deze dingen omgaan. Onze houding en manier van denken tegenover dingen bepaalt hoe we in het leven staan.

Ik weet ook wel, dat als je figuurlijk in de goot ligt, het laatste wat je wil horen is dat geluk een keuze is. Maar net in staat zijn om tóch dat sprankeltje licht, dat beetje hoop te vinden om je aan vast te klampen om terug het positieve te zien om te kunnen recht staan uit de duisternis. De volgende stap is dan om dat licht vast te houden en to have faith dat je echt wel terug geluk gáát vinden. Volhouden is datgene wat al het verschil in de wereld gaat uitmaken. 

Misschien moeten we vanaf het moment dat we onze dag beginnen, het gevoel proberen vast te houden door het te zien als een stralend vuur van positiviteit. Een vuur dat je op de juiste manier moet aanwakkeren om het brandend te houden. Zo niet zal het terug uitdoven. Aan jou dus om het de beste voeding te geven zodat het vuur positieve warmte blíjft afgeven waar je je kan aan warmen wanneer je het nodig hebt. 

Geluk komt ook van binnenuit. Geluk moet je niet "buitenshuis" gaan zoeken. Het zit gewoon ín je. Nadenken over wat jou gelukkig maakt, waar jij rustig van wordt en je een zen gevoel bezorgt. Misschien zelfs dingen of mensen loslaten als je merkt dat ze eerder een energievreter zijn dan dat je er opgeladen of fully charged van wordt. 

Totally at ease zijn of being at peace met jezelf, dáár ligt volgens mij de sleutel tot geluk. Tevreden zijn met wie, wat en waar je bent. Eén zijn met jezelf. Rust vinden bij jezelf. Probleemloos alleen kunnen zijn. Je bent zelf degene waar je levenslang mee moet omgaan, zorg je er dan niet beter voor dat je zélf de controle over je leven hebt ?

Geluk is een gevoel, een emotie. Het is niets meetbaars maar iets voelbaars. Je kan iets of iemand vast nemen maar het is weer niet het item itself wat je gelukkig maakt. Het zijn de herinneringen, wat dat object voor jou betekent of de liefde voor/van die persoon die de doorslag geven. Dus koester dingen, dieren, personen die je graag hebt maar let hen niet jóuw leven bepalen. Laat ze gewoon jouw eigen team versterken. Schakel ze in als hulptroepen. Als de gevoelens wederzijds zijn, zullen ze er alles aan doen om jou nog een gelukkiger gevoel te bezorgen.

Voor mij zijn het de afgelopen dagen verschillende dingen geweest die me een heel warm gevoel bezorgd hebben.

Een weerzien met een vriendin na +20 jaar. En tóch voelde het alsof het pas gisteren was dat we mekaar nog gezien hadden. Ik werd gewoon terug in de tijd gekatapulteerd en in een mum van tijd waren we up to date gebabbeld. De draad direct terug opgepakt alsof er maar 2 jaar verstreken waren. Ze was nog altijd dezelfde gebleven. Uiterlijk met een fris kort kopje nu in tegenstelling tot de carré die ze had. Innerlijk met dezelfde waarden en normen, zoals ik me haar herinnerde en ik direct weer wist waarom we vriendinnen waren. Het bezoek op zich was al hartverwarmend maar nog meer omdat ik me ook direct opgenomen voelde door haar gezin. Haar 11-jarige zoon had me mee uitgewuifd én achteraf is me ter ore gekomen dat hij me lief vond en haar mama had zich laten ontvallen dat ze me vroeger heel graag had en ze blij was dat we mekaar hadden terug gevonden. Kwam er nog bij dat ze zomaar een kadootje voor me had omdat ze vond "Dit is echt iets voor Jacqueline". Op de terugweg naar huis heb ik de hele tijd een smile van oor tot oor op m'n gezicht gehad.

Een wandeling in het bos en de mist die het iets mystieks gaf. Geen méns ook tegen gekomen, dus veel had het niet nodig om m'n fantasie aan het werk te zetten en me te verbeelden dat ik in een sprookjesachtig, magisch, alles-tot-levend komend toverbos terecht gekomen was met het laagje rijm dat druppelsgewijs van de takken viel en me op onverwachte momenten raakte.
Omdat ik zowel kerstberichtjes als -kaartjes gehad heb van mensen van wie ik het niet direct verwacht had. En niet van die berichten waarvan je merkt dat ze naar gans hun adresboek gestuurd zijn, maar écht persoonlijke. Out of the blue waren ze er plots, zomaar, ineens.
Omdat ik, vind ik toch, afgelopen jaar een heel pak als mens terug gegroeid ben. Mezelf terug gevonden waar ik heel hard de weg was kwijt geraakt. De beslissing gemaakt om Oudjaar thuis op m'n alleentje te vieren, hoewel er uitnodigingen waren. En er intens van genoten. Een gezond, lekker maaltje voor mezelf gemaakt, glaasje bubbels erbij, gezellig knetterend haardvuur, brandende theelichten overal en mijne snorrende Flor bij op het dekentje.

Om te eindigen en om terug te komen op de lijst van goeie voornemens, ik heb er dit jaar maar één. Om letterlijk een glazen pot in m'n keuken te zetten en deze te vullen met zelfgeschreven notes als ik iets hartverwarmends ruik, hoor, zie, proef of meemaak. Om me er dagelijks aan te herinneren als ik 'm zie staan én om de briefjes allemaal terug te lezen op de laatste dag van het jaar. Momenteel is ie al 1 briefje rijk :-)
Aan jullie nu om de ingrediënten te vinden die jullie leven happy maken. Laat de figuurlijke pot maar pruttelen op zó'n manier dat zalige geuren je steeds doen hunkeren naar meer. Show me the good vibes and good vibes only.