Picture perfect

Rode neuzen dag dat letterlijk staat voor rode neuzen die je effectief op je neus kan zetten. Waarmee je bij aankoop ervan de actie van het Rode Neuzen Fonds steunt.

Rode neuzen dag dat figuurlijk staat voor mentaal gezonde scholen. Want 1 op de 5 vlaamse jongeren kampt vandaag de dag met psychische problemen.

Rode neuzen dag met de slotshow op vrij 30 nov 2018 waarin de totale opbrengst van alle acties bekend gemaakt werd. Deze 3de editie bracht een recordbedrag op de teller. 

Maar waarom is er dan nog steeds zo weinig tolerantie wanneer er sprake is van psychische problemen of als iemand het mentaal lastig heeft ? Niet alleen bij jongeren, maar in het algemeen. Al is het maar even dat we ermee te kampen krijgen, gewoon is het verre van. In de eerste plaats alleen al omdat het er zoveel zijn.

Terugkerende somberheid of feeling blue, ADHD, angsten, stoornissen, neuroses en fobieën, burn-out, verslavingen, (postnatale) depressies, anorexia en boulimia,... Zelfs "gewoon" maar perfectionisme,  ze vallen echt allemaal onder de noemer psychische aandoeningen. En er zijn er zelfs nog veel meer. 
Al eens over nagedacht ? Want nu sta je toch een beetje te kijken hè ?! Want volgens mij kent ieder van ons minstens wel één iemand die ermee te maken heeft als je het zelf al niet bent of geweest bent. Want het zijn aandoeningen waar we bijna al-le-maal vroeg of laat ooit eens mee te maken krijgen in ons leven. Kortstondig of van langere duur. Soms kan het zelfs jaren duren voor we er terug bovenop zijn. En dan nog. Van sommige geraak je nooit helemaal "genezen". Dan blijft het onder de oppervlakte sluimeren en wanneer iets of iemand ons van ons stuk brengt, steekt het terug de kop op.

En dat is eigenlijk ook niet zo verwonderlijk. Want we moeten perfect zijn. Dat wordt in deze tijd van ons verwacht. Op élk vlak. Er wordt verwacht dat je uitblinkt in je job, dat je de beste papa, zus, echtgenote, vriendin, collega,... bent. Dat je huis en tuin ten alle tijde spic en span zijn. Dat kleding steeds proper gestreken in de kast ligt. Je vrienden en/of vriendinnen rekenen op je en zelf wil je ook nog eens afspreken want "Het is weer veel te lang geleden !" Dan zijn er nog je hobby's die tijd vragen. En wie is er nu niet op de hoogte van de laatste roddel of nieuwtje, het nieuws in het algemeen of dat TV-programma waar werkelijk iedereen het precies over heeft. Durf maar eens bekennen dat je niet mee bent waar het in Godsnaam nu eigenlijk allemaal over gaat ? 

De druk om een picture perfect leven tentoon te spreiden is nog nooit zo groot geweest. Ik ben ervan overtuigd dat sociale media hier een grote (foute) cruciale rol in spelen. Facebook is fakebook maar wat is Instagram dan ? Ik noem het Binstagram in de context van "Toss it in the bin" of vrij vertaald "verticaal klasseren". In de vuilbak dus.

Zijn het mooie plaatjes ? Oh ja, absoluut. En mooie plaatjes kijken is gewoon heel erg leuk. Ik maak mezelf er ook schuldig aan en doe er zelfs aan mee. Maar het probleem is dat je altijd enkel de mooie, glamoureuze kant ziet. En dan heb ik het nog niet over de ontelbare filters die je kan gebruiken om het allemaal nog mooier te laten lijken. Maar waar is de andere kant die je nooit te zien krijgt ? I admit, een deel ervan is altijd waarheid ja, zonder de filters dan. Maar slechts een klein, miniscuul deeltje. 

De momenten dat je even doordraait en staat te schreeuwen tegen je partner, kind of hond, die heeft iedereen. Je huis dat één rommelhoop is omdat alle gezinsleden elk iets anders aan het doen zijn geweest of je een feestje gehad hebt. Wanneer je terug bent van verlof en er nog 5 machines was liggen en evenveel hopen strijk maar je de volgende dag moet gaan werken. Je slaapkop en naturel gezicht 's morgens. De kledingstukken die overal verspreid liggen omdat die de outfit van de dag níet gehaald hebben. Om er maar een paar te noemen. Dié kant krijg je nooit te zien. Of toch minimaal.

Ik vraag me soms af hoe we het allemaal blijven klaar spelen. Of misschien doen we dat niet. Want nog nooit kan je op zoveel plekken yoga gaan volgen en zijn de uren vol geboekt. Life coaches reizen als paddestoelen uit de grond en worden druk bezocht. "Ik doe tegenwoordig aan onthaasten", "Ik volg een cursus mediteren", "Ik ga straks naar de les ademhalingstechnieken" hoor je de laatste tijd steeds meer en meer. 

Ik sta er niet versteld van. Iedereen heeft het druk, drukker,drukst. Dus feit is dat iedereen nood heeft aan onthaasten, de bewijzen zijn er. 

Zegt de term "Mens sana in corpore sano" jullie iets ? Juist ja, een gezonde geest in een gezond lichaam. De Romeinse dichter Juvenalis wist het al. We voelen ons pas helemaal ok als we zowel mentaal als lichamelijk in balans zijn. En het gekke is dat ons lichaam ons eigenlijk direct signalen geeft als iets niet in orde is. Daarom is het ook zo belangrijk om naar je lichaam te (leren) luisteren. Als je té lang psychische problemen blijft negeren, manifesteren ze zich uiteindelijk lichamelijk. Er wordt door je lijf letterlijk aan de alarmbel getrokken. 

Het gekke is als er dan lichamelijk iets scheelt, we ons wél met z'n allen direct naar de dokter reppen. Maar als er psychisch iets mis is, rust er direct een heel groot taboe op.

Dus, nogmaals mijn vraag, waarom wordt er nog steeds zo lacherig gereageerd wanneer iemand naar een psycholoog gaat als die persoon er zélf niet uit geraakt ? Ik vind het net een teken van moed en dapperheid dat je durft toegeven of zelfs en plein public durft zeggen dat je  professionele hulp moet inschakelen. Moesten méér mensen dit doen, dan zou de publieke opinie diréct veranderen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind Rode Neuzen Dag een geweldig initiatief maar, laat ons eerlijk zijn, hoeveel blijft er écht van hangen na pakweg 3 maanden ??? Zolang we psychische problemen blijven dood zwijgen zal er nooit of te nimmer iets veranderen. 

We lopen mee in de kudde en praten er niet over. Want wat doen we wél als we ons niet goed in ons vel voelen ? We gaan het in de eerste plaats eigenlijk nooit bij onszelf zoeken. We proberen het op iets of iemand af te schuiven. Of we zoeken vergetelheid, zoals het  in het liedje gaat, in drank en/of drugs wat het probleem nog meer doet escaleren. Want dat is het makkelijkste. De feiten niet onder ogen zien en ervoor weglopen. Want erkennen dat er iets mis, is de feiten onder ogen zien. Wat er op neerkomt dat je er iets aan moet gaan doen en dat is de moeilijkste weg. Want oh, "Wat gaan de mensen wel niet denken ?" 

Wel, láát ze denken. Want vergeet nooit dat ieder huisje zijn kruisje heeft zoals ze zeggen. Iedereen is wel bang voor iets, zelfs de grootste bullebak of narcist. En weet je wat ? Narcisme is óók een psychische ziekte. 

Opkomen voor jezelf en gezond egoïstisch zijn en durven nee zeggen is de eerste stap naar genezing. Want dan komt het niet zover dat je in een burn-out terecht komt zoals ik. Met goed te doen voor iedereen zonder goed te zijn voor jezelf, daar kom je geen stap mee verder. Sterker zelfs, je kan eigenlijk maar pas goed doen voor anderen als je zelf goed bezig bent. En daar bedoel ik mee, als je zelf in balans bent. Dat je handelt vanuit een goed, gezond en vooral positief zelfbeeld. Dat je zelfs een voorbeeld kan zijn voor anderen. Positiviteit straal je uit en trekt anderen aan.

Want als je in balans bent en in je kracht staat kan je al veel meer incasseren. Als jij true bent aan jezelf en als je weet dat je recht in je schoenen staat  en erin gelooft, dan mogen anderen denken of zeggen wat ze willen. Het raakt  je niet, het passeert je gewoon en gaat aan je voorbij. Want jij kan het los laten en daar gaat het om. 

Er zullen altijd mensen zijn die jou het licht in je ogen niet gunnen. Waarom ? Omdat je gewoon bent wie je bent. Je mag zelf nog zo écht zijn, er zullen er altijd zijn die blijven beweren dat je fake bent. En so be it dan. 

Maar hoe meer we met z'n allen toegeven dat we in de eerste plaats niet perfect zijn en mekaar aanvaarden zoals we zijn, hoe meer tolerantie er zal komen. Op élk gebied. En hoe vlugger psychische problemen wél openlijk bespreekbaar worden. Maar vooral dat ze al erkend worden. Dat ze eindelijk gelijkwaardig gaan beschouwd worden aan lichamelijke klachten. 

Dingen zijn zoals ze zijn. We zijn allemaal maar mensen. Met goede en minder goede kanten. Maar durf ze op z'n minst toegeven. Durf er voor uit te komen. 

Waarom worden mensen met uiterlijke littekens nagekeken ? Omdat ze anders zijn. Maar  ten eerste is elk van ons uiteindelijk anders. En ten tweede, zíjn we eigenlijk echt wel zo anders ? 

In plaats van ze na te staren zou je jezelf gelukkig moeten prijzen. Niet omdat jij er "normaal" uitziet maar omdat jouw lichaam functioneert zoals het moet. Zonder lichamelijke tekortkomingen waar je elke dag last, hinder of pijn van ondervindt.

Uiterlijke littekens blijf je zien, ook al zijn de wonden geheeld maar je moet je misschien eens afvragen hoeveel emotionele pijn die persoon daardoor ook geleden heeft. De innerlijke littekens zijn misschien nog wel veel groter. En daar kan je je misschien wél mee identificeren. Want elk van ons heeft z'n eigen verhaal. 
Het is pas als je een spreekwoordelijke mijl in de schoenen van iemand anders gelopen hebt, dat je je een idee kan vormen van wat hij of zij doormaakt. Het verleden dat die persoon gevormd heeft tot wat hij of zij nu is. Dus oordeel niet. En al helemaal niet over mentale problemen. Want zij zijn een ziekte van deze tijd. 

Burn out

Long time no see. Of hear. Of post. Of bijna een jaar geleden dat jullie mij nog gehoord hebben, om exacter te zijn.

Aan al mijn lezers, vooral mijn vaste, sorry dat ik jullie in de steek heb gelaten. Grootste boosdoener daarvan was een burn out moesten jullie je afvragen waarom.

Hoe ik daarin terecht gekomen ben ? Een combinatie van privé, werk, teveel en vooral te diep over alles nadenken. De waarom ? De waarom ik ? De waarom wij ? Wat is "The meaning of life" ? Want hoe ouder je wordt, hoe meer je daarover gaat nadenken.

Blijven dubben over vragen waar gewoon geen antwoord op te vinden is. Omdat je tenslotte niet weet wat er speelt in the mind van iemand anders. Waarom doen ze zo, reageren ze zo, zeggen ze dit of dat of liegen ze ronduit ? 

In de eerste plaats bijna altijd omdat ze zelf zó slecht in hun eigen vel zitten. Ze moeten dit afreageren op iemand anders om zich terug beter te voelen. Op die manier maskeren ze jaloezie, ontevredenheid met hun leven en onzekerheid. 

Een andere categorie zijn de narcisten die alles op alles zetten om maar geen controle te moeten verliezen, zelfs soms ten koste van eigen vlees en bloed. Zij maskeren dan weer heel dikwijls hun eigen diepste angsten, ironisch genoeg. Want wat doet een in het nauw gedreven kat ? Juist ja, blazen en enorm veel lawaai maken.

Maar doet het er uiteindelijk toe waarom ze zijn wie ze zijn ? Neen. Omdat het aan jou is om te bepalen hoe je ermee omgaat. Want het is de hóe die telt, niet de waarom.

Roept hun gedrag dan geen wraakgevoelens op ? Oh jawel hoor. Maar schiet je met die gevoelens iets op ? Oh neen. Want wat het uiteindelijk doet is jóu beroven van je energie. Net zolang je toelaat dat het vat op je heeft. Dus zoals ik ook al in eerdere posts gezegd heb, LET IT GO. Sta erboven. Verlaag jezelf niet tot hun niveau. Laat karma gewoon het werk doen. Want karma komt, vroeg of laat, hoe dan ook. Jij leidt jouw leven, niet meer of minder en jij hebt jouw leven in de hand. Grotendeels toch. Bad things can happen en  ze doen dat ook want lijden en dood behoren nu éénmaal ook tot het leven. En hoe daarmee omgaan bepaal jij dus, remember ?

Lijkt simpel toch ? Neen, dat is het niet. Verre van zelfs. Het is héél moeilijk om positief te blijven in een wereld die teert op tegenslagen. Je leest over ongelukken en (milieu)rampen in de kranten, je ziet verkeerschaos, oorlogen en ellende in het nieuws. Je hoort over ziektes, ontslagen, overlijdens, burenruzies en scheidingen. Als mensen iets te vertellen hebben is het bijna altijd over iets wat henzelf of iemand in hun kringen nu weer overkomen is. In negatieve zin. Want negatief nieuws is sappig nieuws. Zo is het nu éénmaal in deze wereld waarin we leven. Sad but true. En we doen er allemaal aan mee, bewust of onbewust. Commentaar op iemands uiterlijk, houding of gedrag. We hebben allemaal zo vlug een mening klaar over iets of iemand. We zijn zó vlug in be(ver)oordelen. 

Het is pas als je zelf weer rock-bottom gezeten heeft dat je beseft wat een glimlach soms kan doen. Een willekeurige, terloopse aanraking. Een knuffel krijgen van iemand van wie je het totaal niet had verwacht. 

Liever zijn voor mekaar. Goeiedag zeggen tegen een vreemdeling want het is misschien het enige sociale contact dat die persoon die dag heeft. Goed gedaan zeggen tegen de straatveger die ervoor zorgt dat je in een propere straat je inkopen kan doen. Dank je wel zeggen tegen de mannen van de vuilophaling, de toiletdame, de schoonmaakster die aan het poetsen is in een openbaar gebouw. 

Want niet iedereen is gezegend met een hoog IQ of heeft de mogelijkheid tot studeren gehad. Maar ze doen het toch maar, elke dag opnieuw. Dikwijls tegen een minimumloon. Verdient dat niet ons respect ???

Op hoger niveau zorgen piloten, architecten, artsen, ingenieurs, leger, politie voor onze gezondheid en veiligheid. Iedereen kan uitblinken in zijn of haar vakgebied. Iedereen krijgt ook graag een schouderklopje en hoort graag "goe bezig". En zo zouden we ook onze kinderen moeten opvoeden. Dat ze evenveel respect “moeten” hebben voor de schoonmaakster van de operatiezaal, verpleger, dokter of arts-specialist om maar een voorbeeld te geven. Want feit is dat al deze mensen ons leven makkelijker, mooier en aangenamer maken.

Denk ook maar aan buschauffeurs, treinbestuurders, verkoopsters, loketbediendes,... Er zijn zoveel jobs in de dienstverlenende sector. Élke dag kom je met minstens één iemand ervan in aanraking. Absoluut meer dan waard om er eens even bij stil te staan en erover na te denken, toch ?

We vinden zoveel dingen gewoon zó vanzelfsprekend. Dat ze er gewoon zíjn en bestaan maar dat is het dus eigenlijk helemaal niet.  

Om op de titel nu terug te komen, wat een burn out met je doet ? Het maakt dat je je het merendeel van de tijd als een hoopje ellende voelt. Als je al kan voelen. Soms is er gewoon heel de dag niets. Je bent een vod. Slap, lusteloos. Een tas soep in de microgolf opwarmen vraagt zelfs nog teveel energie want je kan het gewoon niet opbrengen. Je moet jezelf uit bed slépen, elke morgen opnieuw. Je geheugen wordt aangetast. Gewichtstoename door de cortisol (stresshormoon) die door je lijf giert. Je begint je kleiner en kleiner te voelen. Je bent nog een schim van wat je ooit was. Je begint je minderwaardig te voelen. Schuldig ook omdat je in deze situatie beland bent. 

Het ironische is dat net de perfectionisten, de go-getters, de doeners het meeste risico lopen om in een burn out terecht te komen. 

Maar een burn out doet je dus ook nadenken. Dikwijls inderdaad te veel en misschien één van de redenen waarom hij bijna 9 maanden geduurd heeft. Het positieve ervan is echter dat ik na coaching gevolgd te hebben, beseft heb wat ik vooral veranderd wou zien. En wat ik niet kon veranderen heeft me geleerd van hoe ermee om te gaan. Of er net niet meer mee om te gaan.

Zo heb ik me gerealiseerd dat ik niet langer een job wou uitoefenen waarvan ik uitgeblust geraakte. Een job zonder toekomstperspectieven of doorgroei mogelijkheden. Een job die me doodongelukkig maakte. Ik kón er gewoon niet naar terug, dus heb ik ontslag om medische redenen gevraagd en gekregen.

Op je bijna 47ste je “carrière” een totaal andere wending geven is misschien verre van alledaags maar ik zou dan ook een buitenbeentje zijn zoals me al meermaals gezegd is. Maar voor mij was het gewoon geen optie meer om tot aan m'n pensioen nog verder vast te roesten in een voor mij uitzichtloze job.

Even heb ik geproefd van een andere ervaring (vandaar de paragraaf over de dienstverlende sector) maar dat bleek ook niets voor mij. Een serieuze en heel erg grote teleurstelling die moment voor me ja. Want je begint niet met vol enthousiasme aan een nieuwe job om op dag 3 met bedrog en "Oh, was dat niet gecommuniceerd geweest ?" geconfronteerd te worden. 

Maar net door die ervaring weet ik nu wat ik wél wil doen. Of het haalbaar is valt nog af te wachten maar waar een wil is, is een weg. En trouwens, is er zo geen gezegde dat de aanhouder wint ?

Dus taking a leap of faith is een absolute eerste vereiste. Tenslotte heb ik dat al gedaan op privé gebied en het is het beste wat me, tot nu, al overkomen is. Blijven geloven in mezelf staat op de 2de plaats. En als laatste, stay positive. Een proton is dat namelijk ook :-)