Ik dacht : "Dees is er boenk oep ?!" toen ik 'm tegen kwam op Pinterest. Want op een onbewaakt moment word je effectief soms, door een welbepaalde trigger, compleet overweldigd door een herinnering. Een herinnering die de wind compleet uit je zeilen slaat. Een herinnering waardoor de tranen als een zondvloed naar boven komen. Een herinnering aan een persoon die je eens gekend hebt.
Een persoon die naar hierboven gereisd is. Een persoon die je ongelooflijk mist. Een persoon waar je een levensjaar voor wil geven om hem/haar toch nog eens één minuut te kunnen zien.
De trigger is heel dikwijls een déjà-vu waar je niet direct je vinger kan op leggen. Of een foto, een geur, een stem. Een vibe die plots krijgt en die je meesleept naar dát moment uit het verleden. En meestal gebeurt het op de meest onpraktische plaatsen of momenten. In gezelschap, als je iets aan het doen bent dat écht af moet, als je onderweg bent naar iets of iemand.
In mijn geval was het onlangs toen ik me, samen met de loodgieter, thuis in de kelder bevond aan de chauffage ketel. Er werd me een vraag gesteld over het besturingssysteem van de verwarming en ik hoorde het in Keulen donderen. Ik hoorde mezelf stamelen "Euh...oei, dat weet ik niet... daar kan eigenlijk enkel mijn vader een antwoord op geven omdat hij de enige was die wist hoe het systeem in elkaar zat." Vervolgens "it hit me like a tidal wave" dat ik nóóit meer een antwoord zal krijgen van mijn vader. Niet allen op deze vraag, maar op geen énkele andere...
Het gevoel van gemis in dat moment was zó erg dat ik mezelf moest omdraaien omdat de tranen plots over m'n wangen stroomden.Mezelf op de één of andere manier toch terug onder controle gekregen maar wel op automatische piloot tijdens de resterende tijd van zijn bezoek.
Wat hij moet gedacht hebben kan ik alleen maar raden want het was pas de 2de keer dat de mens mij zag. Heel lief was wel dat hij het gezegde "doen alsof zijn neus bloedt" volledig onder de knie had.
Maar eens hij buiten was ben ik volledig gecrasht. Langer dan een kwartier heeft het dit keer niet geduurd maar het laat telkens een grote leegte na. Want het is heel heftig en intens omdat alles er in één keer uitkomt. Het missen, het ellendig voelen omdat de realiteit je weer hard om de oren slaat, het verdriet zélf. Dat is echt jánken met uithalen en veel lawaai en op momenten geen adem krijgen omdat je dat moment zó diep zit. En dat immense verdriet heeft je nadien zó uitgeput dat je je de rest van de dag een uitgewrongen vod voelt. Lichamelijk dan. Geestelijk ben je op een bepaalde manier weer opgefrist. Het gevoel was er, je hebt het niet verdrongen want je bent ermee omgegaan en je hebt het weer een plaats gegeven.
Er wordt gezegd dat tijd alle wonden heelt. Ergens klopt dat wel want de momenten waarop je crasht worden duidelijk minder en minder. Het littekenweefsel echter, dat op je hart gevormd wordt, draag je voor de rest van je leven mee.
Maar we gaan het deze keer ook weer positief bekijken. Namelijk, "what doesn't kill you makes you stronger". En elke keer dat je weer met die littekens geconfronteerd wordt, weet je dat je ze overleefd hebt. En dat je door het mee te maken bijgeleerd of misschien wel een les geleerd hebt. En dat geldt zowel voor de lichamelijk zichtbare als geestelijk onzichtbare littekens. Ik hoop alvast dat jullie er zo weinig mogelijk moeten meedragen.
