Long time no see. Of hear. Of post. Of bijna een jaar geleden dat jullie mij nog gehoord hebben, om exacter te zijn.
Aan al mijn lezers, vooral mijn vaste, sorry dat ik jullie in de steek heb gelaten. Grootste boosdoener daarvan was een burn out moesten jullie je afvragen waarom.
Hoe ik daarin terecht gekomen ben ? Een combinatie van privé, werk, teveel en vooral te diep over alles nadenken. De waarom ? De waarom ik ? De waarom wij ? Wat is "The meaning of life" ? Want hoe ouder je wordt, hoe meer je daarover gaat nadenken.
Blijven dubben over vragen waar gewoon geen antwoord op te vinden is. Omdat je tenslotte niet weet wat er speelt in the mind van iemand anders. Waarom doen ze zo, reageren ze zo, zeggen ze dit of dat of liegen ze ronduit ?
In de eerste plaats bijna altijd omdat ze zelf zó slecht in hun eigen vel zitten. Ze moeten dit afreageren op iemand anders om zich terug beter te voelen. Op die manier maskeren ze jaloezie, ontevredenheid met hun leven en onzekerheid.
Een andere categorie zijn de narcisten die alles op alles zetten om maar geen controle te moeten verliezen, zelfs soms ten koste van eigen vlees en bloed. Zij maskeren dan weer heel dikwijls hun eigen diepste angsten, ironisch genoeg. Want wat doet een in het nauw gedreven kat ? Juist ja, blazen en enorm veel lawaai maken.
Maar doet het er uiteindelijk toe waarom ze zijn wie ze zijn ? Neen. Omdat het aan jou is om te bepalen hoe je ermee omgaat. Want het is de hóe die telt, niet de waarom.
Roept hun gedrag dan geen wraakgevoelens op ? Oh jawel hoor. Maar schiet je met die gevoelens iets op ? Oh neen. Want wat het uiteindelijk doet is jóu beroven van je energie. Net zolang je toelaat dat het vat op je heeft. Dus zoals ik ook al in eerdere posts gezegd heb, LET IT GO. Sta erboven. Verlaag jezelf niet tot hun niveau. Laat karma gewoon het werk doen. Want karma komt, vroeg of laat, hoe dan ook. Jij leidt jouw leven, niet meer of minder en jij hebt jouw leven in de hand. Grotendeels toch. Bad things can happen en ze doen dat ook want lijden en dood behoren nu éénmaal ook tot het leven. En hoe daarmee omgaan bepaal jij dus, remember ?
Lijkt simpel toch ? Neen, dat is het niet. Verre van zelfs. Het is héél moeilijk om positief te blijven in een wereld die teert op tegenslagen. Je leest over ongelukken en (milieu)rampen in de kranten, je ziet verkeerschaos, oorlogen en ellende in het nieuws. Je hoort over ziektes, ontslagen, overlijdens, burenruzies en scheidingen. Als mensen iets te vertellen hebben is het bijna altijd over iets wat henzelf of iemand in hun kringen nu weer overkomen is. In negatieve zin. Want negatief nieuws is sappig nieuws. Zo is het nu éénmaal in deze wereld waarin we leven. Sad but true. En we doen er allemaal aan mee, bewust of onbewust. Commentaar op iemands uiterlijk, houding of gedrag. We hebben allemaal zo vlug een mening klaar over iets of iemand. We zijn zó vlug in be(ver)oordelen.
Het is pas als je zelf weer rock-bottom gezeten heeft dat je beseft wat een glimlach soms kan doen. Een willekeurige, terloopse aanraking. Een knuffel krijgen van iemand van wie je het totaal niet had verwacht.
Liever zijn voor mekaar. Goeiedag zeggen tegen een vreemdeling want het is misschien het enige sociale contact dat die persoon die dag heeft. Goed gedaan zeggen tegen de straatveger die ervoor zorgt dat je in een propere straat je inkopen kan doen. Dank je wel zeggen tegen de mannen van de vuilophaling, de toiletdame, de schoonmaakster die aan het poetsen is in een openbaar gebouw.
Want niet iedereen is gezegend met een hoog IQ of heeft de mogelijkheid tot studeren gehad. Maar ze doen het toch maar, elke dag opnieuw. Dikwijls tegen een minimumloon. Verdient dat niet ons respect ???
Op hoger niveau zorgen piloten, architecten, artsen, ingenieurs, leger, politie voor onze gezondheid en veiligheid. Iedereen kan uitblinken in zijn of haar vakgebied. Iedereen krijgt ook graag een schouderklopje en hoort graag "goe bezig". En zo zouden we ook onze kinderen moeten opvoeden. Dat ze evenveel respect “moeten” hebben voor de schoonmaakster van de operatiezaal, verpleger, dokter of arts-specialist om maar een voorbeeld te geven. Want feit is dat al deze mensen ons leven makkelijker, mooier en aangenamer maken.
Denk ook maar aan buschauffeurs, treinbestuurders, verkoopsters, loketbediendes,... Er zijn zoveel jobs in de dienstverlenende sector. Élke dag kom je met minstens één iemand ervan in aanraking. Absoluut meer dan waard om er eens even bij stil te staan en erover na te denken, toch ?
We vinden zoveel dingen gewoon zó vanzelfsprekend. Dat ze er gewoon zíjn en bestaan maar dat is het dus eigenlijk helemaal niet.
Om op de titel nu terug te komen, wat een burn out met je doet ? Het maakt dat je je het merendeel van de tijd als een hoopje ellende voelt. Als je al kan voelen. Soms is er gewoon heel de dag niets. Je bent een vod. Slap, lusteloos. Een tas soep in de microgolf opwarmen vraagt zelfs nog teveel energie want je kan het gewoon niet opbrengen. Je moet jezelf uit bed slépen, elke morgen opnieuw. Je geheugen wordt aangetast. Gewichtstoename door de cortisol (stresshormoon) die door je lijf giert. Je begint je kleiner en kleiner te voelen. Je bent nog een schim van wat je ooit was. Je begint je minderwaardig te voelen. Schuldig ook omdat je in deze situatie beland bent.
Het ironische is dat net de perfectionisten, de go-getters, de doeners het meeste risico lopen om in een burn out terecht te komen.
Maar een burn out doet je dus ook nadenken. Dikwijls inderdaad te veel en misschien één van de redenen waarom hij bijna 9 maanden geduurd heeft. Het positieve ervan is echter dat ik na coaching gevolgd te hebben, beseft heb wat ik vooral veranderd wou zien. En wat ik niet kon veranderen heeft me geleerd van hoe ermee om te gaan. Of er net niet meer mee om te gaan.
Zo heb ik me gerealiseerd dat ik niet langer een job wou uitoefenen waarvan ik uitgeblust geraakte. Een job zonder toekomstperspectieven of doorgroei mogelijkheden. Een job die me doodongelukkig maakte. Ik kón er gewoon niet naar terug, dus heb ik ontslag om medische redenen gevraagd en gekregen.
Op je bijna 47ste je “carrière” een totaal andere wending geven is misschien verre van alledaags maar ik zou dan ook een buitenbeentje zijn zoals me al meermaals gezegd is. Maar voor mij was het gewoon geen optie meer om tot aan m'n pensioen nog verder vast te roesten in een voor mij uitzichtloze job.
Even heb ik geproefd van een andere ervaring (vandaar de paragraaf over de dienstverlende sector) maar dat bleek ook niets voor mij. Een serieuze en heel erg grote teleurstelling die moment voor me ja. Want je begint niet met vol enthousiasme aan een nieuwe job om op dag 3 met bedrog en "Oh, was dat niet gecommuniceerd geweest ?" geconfronteerd te worden.
Maar net door die ervaring weet ik nu wat ik wél wil doen. Of het haalbaar is valt nog af te wachten maar waar een wil is, is een weg. En trouwens, is er zo geen gezegde dat de aanhouder wint ?
Dus taking a leap of faith is een absolute eerste vereiste. Tenslotte heb ik dat al gedaan op privé gebied en het is het beste wat me, tot nu, al overkomen is. Blijven geloven in mezelf staat op de 2de plaats. En als laatste, stay positive. Een proton is dat namelijk ook :-)
