Zonnige zaterdag

Ik was gisterenavond nog begonnen met deze post. Gisteren, vrijdag, begon vrij gewoon. Een normale vrijdag met ergens toch in gedachten dat het de laatste werkdag van de week is met het (lang) weekend in het vooruitzicht. 
Maar sinds ik weet, door de cursus bewustzijn coach, dat je gedachten vrijwel je hele levensloop bepalen, ga ik er toch net iets voorzichtiger mee om. Tenminste dat probeer ik.
Maar hoe krijg je die gedachten, waarvan je er wel duizenden op een dag hebt, dan stil(ler) ? 

Je hebt me in vorige posts (ook die van jaren geleden) al herhaaldelijk horen zeggen dat ik een 'mindfucker' ben. Iemand die zichzelf echt gek kan maken met over iets of iemand te blijven malen. Dat ik heel moeilijk kan loslaten.

Meditatie helpt me om met die lawine van gedachten om te gaan. Oh, gaat ze die toer nu weer op ? Wel... ja. 

Want meditatie is gewoon een fancy woord voor mentale stilte. Je geest volledig tot rust laten komen door je volledig op het hier en nu te focussen. In een verder stadium kan je door meditatie tot een andere staat van bewustzijn komen. Zover ben ik zelf ook nog lang niet. Dus laat ons voor nu gewoon focussen op het tot rust komen.

Het belangrijkste van meditatie is dat je niet probeert je gedachten te controleren, maar ze los te laten. 

De meeste mensen denken dat je je hoofd volledig leeg moet maken van gedachten maar dat is het net níet. Het gaat om het observeren en net accepteren van die gedachten. Je laat ze voorbij komen, je luistert ernaar en laat ze vervolgens weer gaan. Je laat ze ... los.

Wat je daar in eerste instantie bij helpt is je ademhaling. Door je bewust te zijn/worden van je ademhaling. Hoe dikwijls sta je daar eigenlijk dagelijks bij stil ? Waarschijnlijk nooit hè. Het gebeurt 'gewoon'.

Bij mediteren gaat het net om de juiste ademhaling. Daar valt of staat alles mee.

Ik probeer de laatste tijd steeds de dag te beginnen met een bodyscan. Dit is een korte meditatie (deze is 4 min) die je, door je lichaam even onder de loep te nemen, meer gegrond maakt. Meer geaard. Meer 'in touch' met het hier en nu. 

Een hele goeie vind ik deze : https://www.youtube.com/watch?v=ZM3eYRODNbc&t=7s.

Je zal merken dat als je het écht elke dag consequent doet, het ook écht steeds makkelijker wordt. En je zal ook merken als je het dagelijks doet, het je écht ook helpt om tijdens de dag meer in het moment te blijven. Rustiger te blijven ook, minder gestrest, minder angstig, meer gefocust.

Niets dan voordelen toch ? En dat voor amper 4min/dag ?! 

Je wekker 5 min. vroeger zetten zal je tijdens de dag veel meer energie geven dan dat je nog eens omdraait en de snooze knop indrukt. 

Probeer maar eens. Ik ben echt heel benieuwd naar jullie ondervindingen.

Ik zei in het begin van deze post dat gisteren vrijdag heel gewoon begon. Wat ergens impliceert dat hij niet zo gewoon geëindigd is. 

Dat klopt want mijn werkdag is geëindigd met mijn ontslag in te dienen. Misschien dat sommigen onder jullie nu gaan denken : "Héh ??? Wát ??? Méént ze dit nu ???" Ja dus.

Ik heb getwijfeld om dit neer te pennen. Maar als ik en mijn blog staan voor écht zijn en de onverbloemde waarheid vond ik dat ik het toch moest delen.

Dit is de 2de keer in mijn leven dat ik dit doe. En het is de 2de keer voor mij, de absolute correcte beslissing geweest.

Wanneer je je na het overhandigen van je ontslagbrief een heel pak lichter voelt en er instant een geluksgevoel over je komt, weet je gewoon dat dat het beste was dat je voor jezelf kon doen.

Vermits ik in de openbare sector werkzaam was met een tijdelijk contract, hoef ik maar 7 kalenderdagen opzegtermijn te doen. Wat mijn werkgever betreft, weet ik dat een collega popelt om meer uren te kunnen werken. Mijn plek kan direct door haar ingevuld worden.

Waar ik het hier niet over ga hebben is de reden waarom ik in mijn ontslag ingediend heb. Deze blog dient absoluut niet om iets of iemand te trashen. 

Ik weet waarom maar mijn perceptie kan tenslotte helemaal verschillen met de perceptie van mijn (vorige) werkgever. Er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal. Miscommunicatie, misinterpretatie, misverstanden,... Meestal ligt 'dé waarheid' ergens in het midden.

Ik besef momenteel steeds meer dat ik op die werkvloer gewoon niet (meer) paste. Ik kwam de laatste maanden bijna elke werkdag wel door iets of iemand overstuur thuis. En ergens weet je echt wel dat dát niet ok is. Maar ik ben geen opgever. Dat is net mijn probleem. Ik blijf dikwijls nog veel te lang vasthouden. Zeg maar vastklampen. 

Maar door een voorval gisteren knapte er iets in me. Direct nadien kwam er instant de gedachte : "Dit is mijn laatste werkdag hier." En toen observeerde ik mijn gevoel en wist ik dat het tijd was om te vertrekken. Want je (buik) gevoel laat je nooit in de steek. Dat is je intuïtie en als je daar écht naar luistert, ga je de juiste beslissingen maken. De beslissingen die jou verder op je levensbestemming brengen.

Meditatie helpt je ook om dat buikgevoel te versterken. Want meditatie is naar binnen keren en in de stilte vind je alle antwoorden.

Het vervolg op mijn vrijwillig ontslag krijgen jullie zeker nog verder te lezen. Waar ik zeker van ben is dat er iets voor me weg gelegd is dat veel beter bij me gaat passen en waar ik me wél thuis ga voelen. Hoe ik daar zo zeker van kan zijn ? Bijna blindelings geloven ín want positieve gedachten creëren een positief leven.

Fijn lang weekend iedereen.

Doordeweekse donderdag

Donderdag is een vrije dag voor me. Alles mag, niks moet. Tenzij ik afspraken gepland heb zoals tandarts, kapper, manicure, dierenarts, bepaalde winkel die net iets verder gelegen is, … you name it. 

Vandaag was dat niet het geval. Dus vanmorgen een beetje het lui wijf uitgehangen en gestart met een koffieke en 2 afleveringen van een Netflix serieke. Ja 't is goe, 'k zal 't al wel zeggen. Het serieke in kwestie is 'Workin' moms', het nieuwe 7de seizoen staat erop en ik ben zwaar fan. Want het is er met momenten los over en daar hou ik van.

Het gaat over 4 zotte madammen die dealen met werk, moederschap & women stuff. meer zeg ik niet. Voor het mannelijke publiek onder ons, de allereerste aflevering start met de blote boobies van 3 van die madammen. I lost ya nu want 't staat al op zeker hè ?! Dacht ik het niet.

Nadien dan toch in gang geschoten met de plantjes te verzorgen, mezelf te soigneren, waskes geplooid (de strijk is voor zaterdag), rekeningen betaald en een lunchke gemaakt.

Ja tuurlijk, een PN receptje of wa dachte ?! Willen we afspreken dat ik vanaf nu de PN achterwege laat ? Als 't van iemand anders is, zuldet geweten hebben. Deal ?

Het lunchke in kwestie was simpel. Kruidige quinoa met gebakken tomaatjes, avocado en een spiegeleitje. Nog steeds hetzelfde boek. Simpel en lekker, meer moet dat niet zijn. Geslaagd want moeilijk om met dit receptje de mist in te gaan.

In de namiddag wandelingske gemaakt in het bos van Hof ter Laken in Booischot. En mezelf verwonderd afgevraagd waarom de werkmannen met 'Bosbeheer' op hunne sweater hun camionette stationair lieten draaien. 

Ik had echt zoiets van 'Méénde dit nu serieus ?! In een bos, in de natuur met milieu hoog in het vaandel een camionette zomaar laten draaien terwijl er niemand inzit ?!' 

Dus beslist van eens een klapke te gaan doen met wat me de leader of the pack leek. Hubby staarde me verbijsterd aan en wou me eerst meesleuren toen hij doorhad wat ik van plan was. (Ik kan soms nogal impulsief uit de hoek komen.)

Vriendelijk gevraagd what the deal nu eigenlijk was want dat dit toch wel 2 uitersten zijn. Milieubeheer én luchtvervuiling ? En dat ik er écht mijn hoofd niet rond kreeg.

Deze meneer me vriendelijk uitgelegd dat de motor van de camionette wel moest blijven draaien want dat ze anders niet konden werken. Hun werkmateriaal had een batterij nodig om te kunnen opladen. En een oplaadstation met dieselgenerator zou het milieu nog véél meer schade toebrengen.

Ik heel tevreden met deze plausibele uitleg. Hij tevreden dat ik het aan hemzelf vroeg want : "Er zijn er nóg die zich dat afvragen maar die schrijven direct ne boze mail naar de provincie." Hubby slaakte een zucht van verlichting.

Dus bij deze, weten jullie het ook. Men zegge het voort.

Het avondeten was min of meer hetzelfde als het lunchke. 'Spiegelei met shiitakes en gebakken bacon'. Ingrediënten waren gisteren, tijdens het supermarkt tochtje, toch al aan huis gesleurd. Hubby was direct akkoord. Had ik wel verwacht want allebei zijn we zot van tikkeneikes en avocado. 't Was evengoed superlekker. Want hier geldt weer, nogal moeilijk om dit receptje niet tot een goed einde te brengen.

Eergisteren trouwens nog 'lowcarbbrood met zonnebloem- en pompenpitten' gebakken. Super duper easy. 

Maar als je er dan, zoals ik, in slaagt om er véél te veel zout in te doen mislukt het alsnog... Tja er stond 'kruid flink met wat zout'. Ik denk dat het probleem was dat ik sowieso heel kwistig ben met kruiden en dat de ‘kruid flink’ van Pascale 'normaal' is voor mij. Volgende keer beter n'est-ce-pas ?

Gisterenavond dan nog (omdat je 4 eigelen over hebt van het brood) de 'crème non brûlée' (zie post van gisteren) gemaakt.

Zoals ik al zei zat de smaak heel goed, de textuur had op zijn zachtst gezegd weinig met pudding te maken. Het kwam zelfs nog niet in de buurt.

Pascale had me nochtans gewaarschuwd. In het recept staat letterlijk dat je erop moet letten dat de kokosmelk niet meer kookt wanneer je deze aan de eieren toevoegt. Want dat je anders de consistentie van een omelet krijgt. 

En dat was het dus ook. Een omelet die naar kokos smaakte en die je in één keer zó uit het potje kon halen. Dat hubby dan ook met veel enthousiasme demonstreerde. 

Ikzelf stond er een beetje beteuterd naar te kijken. 'k Moet zeggen, 'k kreeg wel punten voor smaak. Dus ik een beetje terug opgefleurd.

Nochtans flink gewacht tot het niet meer 'broebelde' voor ik het erbij goot. Maar zij die me een beetje kennen weten dat geduld niet bepaald één van mijn deugden is. Les die ik hier heb geleerd is dat je het minstens een paar minúten laat afkoelen.

Nu ik kreeg al een beetje bang dat het wel goed ging komen toen ik tijdens het 'bakken' in de oven keek en zag dat er precies een soufflé in de potjes zat. Die, jep je raadt het al, eens uit de oven allemaal ineen storten zoals alleen een soufflé dat kan. Een dikke buis maar ook hier, better luck next time toch ?

Vanavond stonden er als dessertje 'chocolade-kokoskoekjes' op het menu. Alle ingrediënten bijeen gekwakt en ik stond er lichtelijk bezorgd naar te kijken. Want het deeg was wel héél droog. Hoe kon ik daar in Godsnaam hoopjes van maken ?! Niets bleef plakken. Moest je dan blijven kneden of wa ? Maar dat kan toch niet, want dan smelt de chocola toch al tijdens het kneden. 

Bon, na nog veel vragen, gesukkel en mijn handen nog vól deeg (maar vooral chochola en dát gaf de doorslag om deze toch af te likken) op het einde, was ik er toch in geslaagd om ietwat vormeloze hoopjes op de bakplaat te krijgen. Fingers crossed !

Resultaat, een 6/10. Ze waren absoluut lekker. Echt lekker. Heel lekker zelfs. Maar ze waren aan de randen ook verbrand. Dus volgende keer een extra eiwit (vermoed ik ?) en/of de oven ipv op 180°C, op 150°C zetten ?

Oh ja, deze namiddag ook nog alle ingrediënten in huis gehaald om zelf een gezichtsreinigingsmelk te maken. Ik moet mijn gevolgde cursus 'Aromatherapie' toch in praktijk beginnen brengen, nietwaar ? Dat zijn plannen voor het weekend.

Of dat recept geslaagd gaat zijn of niet leg ik jullie in een volgende post dan weer wel uit.

Wiebelende woensdag

 Ik ben weer een beetje all over the place vandaag, deze post waarschijnlijk incluis. You be the judge.

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de complimentjes die ik zowel privé, op m'n blog en op FB gekregen heb. Na amper 2 posts. 

Hartverwarmend om te lezen dat jullie me gemist hebben, ik voelde me warm worden tot in m'n tenen. En dank je wel ook dat jullie met meerderen zijn die vinden dat ik een mooie, vlotte schrijfstijl heb. 

Een mens wil natuurlijk steeds zo veel mogelijk 'like-jes' of in mijn geval 'gelezen' worden. A girl can only hope.  

Maar daarstraks in de auto op weg naar de supermarkt, realiseerde ik me dat als ik zelfs maar 1 lezer zou hebben, ik daar gelukkig van zou worden.

Want jullie nemen de tijd om mijn verhaaltjes te lezen. Tijd die jullie investeren in mij. En dat is echt wauwww. Om stil van te worden. 

En door de complimentjes neer te pennen, schenken jullie mij nog meer van jullie tijd. Dus nogmaals een hele dikke dank je wel.

Jullie hebben me in de 2 vorige posts horen zeggen dat alles verbonden is. Daarmee bedoel ik dat we door onze gedachten een soort van zendmasten zijn en als we op dezelfde golflengte zitten met iemand, we dan 'vibreren'. Zitten we op totaal verschillende frequenties, vibreer je helemaal niet.

Kennen jullie het gevoel dat je je bij de éne persoon wél goed voelt en je bij een andere het liefst er in een hele grote boog zou rondlopen ? Dát dus. 

En het is ook zo dat als je bij een persoon bent die op een hogere frequentie zit dan jij, je eigen frequentie verhoogt. Je wordt figuurlijk naar een hoger niveau getild. Je voelt je net iets beter ook. Moet je maar eens op letten.

Van het snorrende geluid dat katten produceren is trouwens geweten dat het therapeutisch helpt bij angst, depressie, autisme,... De frequentie waarop ze snorren zou daarvoor zorgen. Leuk weetje toch hè ?

En heb je nog nooit voorgehad dat als je heel hard aan iets gedacht hebt of uitgesproken hebt, dat exact zelfde dan (terug) op je pad komt ? Dat is eigenlijk hetzelfde. Hier vibreer je dan weer met íets.

Wat ik daarstraks in de supermarkt meemaakte is een mooi voorbeeld. Hier komt ie dan.

Afgelopen zondag waren hubby en ik met de schoonouders & -broer op restaurant. Een leuke onverwachte uitnodiging. En bij het dessert begonnen we over koekjes (aanleiding waren de koekjes bij de koffie). 

Er begon iemand over 'petit beurrekes'. En dan iemand over koekjes met suiker erop. En hoe heten die nu toch weer. Ze zien eruit als een klein 'petit beurreke'. Ik wist dat ik het wist maar het schoot me Godd*mn maar niet te binnen. En plots, een eureka momentje. Want de naam van deze koekjes ? Rachel(lekes) !

Dan begon iemand anders over een zelfde soort basiskoekje maar met glazuur. En potverdorie, wat was de naam dáár nu toch weer van ?! Het glazuur heeft een koffiesmaakje opperde iemand weer. "God ja", dacht ik. "Waar is de tijd toen ons moeke er nog was en die koekjes toen constant in huis waren." Ik werd direct terug gekatapulteerd naar een ver verleden. Ik kon zó de smaak van die koekjes in mijn mond proeven. En toen kwam het weer, café noir(ekes) heten ze.

Om een lang verhaal kort te maken, wat denken jullie dat er daarstraks in de supermarkt in het rek van de aanbiedingen lagen ? Jep, jep, inderdaad ja, zowél de Rachellekes als de Café noirekes. 

Wat denken jullie ? Toeval ? Nope, absoluut geen toeval. Mijn theorie is dat ik zélf, deze gebeurtenis in het universum gecreëerd heb door er over bezig te zijn, de koekjes bijna te proeven en door diep in m'n herinneringen te graven.

Jullie hoeven hier niet in te geloven. Absoluut niet. Wie weet vinden jullie het zelfs dikke zever. Dat mag absoluut ook. Maar ik 'weet' (een diep geloven) dat het echt geen toeval is.

Toen ik in de post van afgelopen maandag zei dat ik jullie wou helpen inzichten te doen krijgen bedoelde ik eigenlijk inspiratie.

Want inzicht kan je enkel en alleen zélf krijgen door iets zélf te beseffen. Een wezenlijk verschil en dat wou ik nog even kwijt.

Ik ben hier niet om jullie iets te dicteren of voor te schrijven. Mijn bedoeling is enkel en alleen dat ik jullie kan inspireren om dingen op een andere manier te bekijken. En ik bedoel hier ook niet dat mijn manier de beste is. Ik bedoel dat we alleen maar van mekaar kunnen leren. Want daarom zijn we hier, voor levenslessen. Maar dat is weer een ander (volgend) verhaal. 

Terugkomend op de post van gisteren was de 'bonenschotel' een succes. Een 9/10 zelfs weer. 

Zelf werd ik al happy van de de kleurtjes (wit, geel, groen en rood) in de pot en vond ik het er geweldig mooi uitzien.

Nu, het kokkerel mengsel mooi op het bord krijgen is iets anders. Ik lig bijna steeds in zwijm van de prachtige foto's die PN in haar boeken op de pagina's tovert maar zélf ben ik er geen held in. Ik slaag er gewoonweg niet in om iets fatsoenlijk op het bord gedresseerd te krijgen. Het-lukt-me-niet. Ook al probeer ik de foto's te copycatten, het is en blijft een onmogelijke opdracht voor me. 

Dus toen ik met de borden kwam aandraven en deze op tafel zette, keek hubby héél bedenkelijk. (Pascale hare Paul is 100% fan zegt ze, hubby hier not so much van 'bonen in tomatensaus'.) Na de bedenkelijke blik, kwamen er de woorden "Tja, 't is een bonenbrij hè". 

De oudste (plus)zoon zei "'t Is precies al gegeten geweest." 

En de jongste zei "Tja, 't zijn groenten hè". (Hij is geen fan ván maar dat hadden jullie misschien al direct door.)

Ik zei niets en keek naar hubby die aarzelend zijn vork oppakte. Hij nam de eerste hap, dan nog één en dan nog één. Toen kwam er "Dit is eigenlijk best wel lekker." Há !

Morgen meer over de PN crême non brulée van in hetzelfde boek. (Ja, ik ga eerst dit boek helemaal doornemen en afwerken just so you know). 

De smaak zat goed, de textuur net iets minder...

Doordeweekse dinsdag

 Vandaag stond er een vorming op het programma. Aangeboden vanop de werkvloer. Over zelfzorg. Echt iets bijgeleerd heb ik niet, maar wel een fijne dag met toffe mensen. En leuk om het reilen en zeilen 'bij een ander' eens te horen.

Elke werkdag neem ik de bus. Vanmorgen deze bijna gemist. Omdat de chauffeur besliste van niet (direct) te stoppen. Met stomverbaasde blik keek ik naar het achtereind van de bus. Om het dan op een lopen te zetten toen deze alsnog tot stilstand kwam. 

Absolute pluspunt bij een bus is dat de chauffeur sowieso de deur voor je open doet en je geen ik-zou-wel-door-de grond-kunnen-zinken momentje hebt (zie blogpost van gisteren :-))

Toen ik opstapte zei de chauffeur :”Ja madammeke, ge moet wel teken doen met uw hand hè.”

Ik dan weer :"Ik dacht echt dat dát niet nodig was vermits er dit half uur toch maar 1 bus stopt. Heb trouwens nog nooit teken gedaan."

Hij : "Madammeke, er hangen 7 bus nummers op het bord, dus méér bussen."

Ik zei: "Ah, dan zal ik het onthouden."

Hij nog (toen ik al een eind verder neergeploft was want staande mijn evenwicht behouden op een rijdende bus, niet mijn sterkste punt heb ik gemerkt) : "Ja, ik kan niet weten waar gij moet zijn hè."

Ik : "Nee, da's wel waar." 

Bon, er hangen 5 bus nummers op het bord en volgens de dienstregeling (die ik helemaal uitgekiend had toen ik een paar maanden terug besliste om met de bus woon-werkverkeer te doen) rijden er effectief van de 5 nummers, 3 lijnbussen. Doorheen de dag eigenlijk zelfs maar 2 met om het half uur dus een bus.

Dat heb ik dus allemaal niet gezegd, ook al had ik wel degelijk een punt. Maar hij had ook een punt toen hij zei dat hij niet kon weten waar ik moest zijn. En ik kan me perfect voorstellen dat de chauffeurs niet van elke halte weten welke lijnen precies op die plek, voorbij komen.

Waar ik toe wil komen is dat het niet gaat om "je gelijk te halen". Waar het om gaat is dat je mekaars standpunt respecteert en je allebei je dag op een positieve manier kan verder zetten. Water bij de wijn doen heet dat dan.

Op de terugreis, toen er geen zitplek meer voor me was, stond een scholier spontaan recht en zei tegen me : "Gaat u maar zitten mevrouw." Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik tot de middelbare leeftijd behoor en mensen je ook zo behandelen, dus zei ik met een grote glimlach dankjewel en ik dacht, me het voorval van deze morgen herinnerend, 'what goes around, comes around'.

Op de vorming tijdens de voormiddagpauze kwam ik uit één van de toilethokjes toen er een dame aan de lavabo stond die geen water uit de kraan kreeg. Ik hoorde haar tegen zichzelf zeggen : "Maar allez, hoe kan da nu ?"

Ik zei : "Ik denk dat je je handen best iets lager houdt, zodat de bewegingssensor je kan registreren."

Zij weer (met het schaamrood op haar kaken) : "Kan echt ík alleen maar weer voor hebben."

Ik : "Nee zene, toch niet. Gisteren was ik aan de beurt en had ik een laat-ons-dit-maar-vlug-vergeten momentje."

Zij : me in de spiegel aankijkend, "Tof dat je dat zegt en zo eerlijk bent."

Ik : "Graag gedaan" en al babbelend hebben we samen het toilet verlaten en een koffietje gedronken. 

Bij de namiddagpauze bood ze me een snoepje aan die de catering tijdens de middagpauze nog komen brengen was. Snoepjes die ik gemist had door even buiten te gaan om een frisse neus te gaan halen. En weer dacht ik : "Dit is de 2de keer vandaag dat ik spontaan iets terug krijg, gewoon door je ego opzij te zetten en aan je medemens te denken."

Toeval zeg je ? Nope want toeval bestaat niet. Je krijgt terug wat je geeft, daar ben ik inmiddels 1000% van overtuigd. Omdat we allemaal verbonden zijn.

Om het nog even over 'Wat schaft de pot vandaag' te hebben, vandaag geen geklungel in de keuken. Hoewel ik een receptje klaar had van hetzelfde boek van Pascale Naessens van gisteren. Er is ook alles ervoor in huis.

Witte bonen in tomatensaus. In het recept zitten bonen (ja 't zal wel zijn), spinazie, een gele en rode paprika, tomaten en rode currypasta. Maar het zal voor morgen zijn, náh. Vandaag geen zin in. We doen zot en gaan een hapje eten. Doordeweeks iets gaan eten en jezelf even verwennen vind ik trouwens sowieso veel leuker dan in het weekend.

Bonen for lunch it is morgen. Misschien breng ik je nu ook op een ideetje en doe je met me mee ? 

Voor 's avonds staat er al iets anders op het menu maar daarover morgen dan weer meer.

Status : zoekende

Naar mezelf.

Een vriendin vroeg me laatst waarom ik niet meer schrijf en het antwoord luidde dat ik geen zin meer had om m’n privé leven te kijk te zetten. “What happens in …, stays in …. Laat het dáár nu maar gewoon lekker blijven.

Maar de schrijfkriebel is toch groter dan ik dacht. Want de laatste tijd schoten er steeds meer gedachten door m’n hoofd waarvan ik dacht én denk : “Oehw, zou iets voor m’n blogje zijn.”

Ten tweede heb ik mezelf ne flinke sjot onder m’n gat gegeven en mezelf heel streng toegesproken. Die couch potato die zich met momenten bijna in de zetel ingegraven had, moest en zou terug opstaan.

Ben ik nu misschien weer even té streng voor mezelf ? Ja, misschien wel. 

Want já, ik heb gestudeerd en 5 modules afgewerkt waardoor ik mezelf nu "All round holistisch gezondheidscoach" mag noemen. 

Om even te stoefen, ik heb 5 modules waaronder life coach, bewustzijnscoach, healing, alternatieve geneeswijzen en aromatherapie onder de knie. 

En já, ik heb ook nog wel wat extra boeken gelezen die met deze studies te maken hebben.

En já, ik heb als tegengewicht voor die mentale focus, de tuin lente klaar gemaakt. 

Want is dit niet het seizoen van de lente, van groei en ontwikkeling en new beginnings ? Dus d r i n g e n d tijd voor een wedergeboorte. En trouwens, zijn we niet allemaal deel van de natuur (en een groter geheel) ? Daarover meer in volgende posts. Wanneer het aankomt. Wanneer ik een ervaring heb die ik met jullie wil delen. Wanneer ik jullie hopelijk inzicht in iets kan doen krijgen. Als coach.

Want deze studies hebben me niet 100 maar 1000% overtuigd dat je goed voelen in de 1ste plaats met happy thoughts te maken heeft en ten 2de met gezonde voeding.

Happy thoughts : zeg nu zelf én heel eerlijk : "Wanneer voel je je het best ? Wanneer ben je happy ? Wanneer reageer je vriendelijk of ben je hoffelijk in het verkeer ? Ik ga jullie het antwoord niet aanreiken. Denk er zélf maar eens over na. En denk ook maar eens na over het feit dat je op élk moment zélf je gedachten kan wijzigen. Aan jou de keuze of je gedachten de positieve of negatieve richting uitgaan. Én het automatisch daarbij horend positief of negatief gevoel. Ben je nog niet klaar om hierbij stil te staan ? Ook goed. De volgende paragraaf gaat terug over iets anders.

Voeding : na jaren (opstartpogingen van minder dan een week nagelaten) ben ik terug begonnen met het eten van weinig of geen koolhydraten en ben ik terug gestart met de overheerlijke recepten van Pascale Naessens. 

Gisteren pas terug ermee gestart as a matter of fact maar hey, who’s counting. 

En nu komt het, dé openbaring ! Dé reden dat ik terug begonnen met schrijven. 

Daarnet, toen ik bezig was met de voorbereiding van het avondeten, kreeg ik plots het idee van “Wat als ik vanaf nu elke dag mijn geklungel nu eens post ?” Geklungel ja, want hubby is bijna altijd de chef van dienst en ik kook zelden nog.

Receptje van gisteren - PN boek "Ik eet zo graag" - Varkenshaasje met prinsessenboontjes, asperges en een sinaasappelsausje - was heel geslaagd trouwens. Hubby was heel sceptisch want toen hij “appelsien” hoorde, kreeg zijn gezicht wel heel vreemde trekjes. Komt omdat we allebei absoluut niet staan te juichen om warm fruit op ons bord te krijgen. Maar dit recept sprak me direct aan. Dus eten wat de pot schaft. 

Mijn kookkunsten van gisteren geef ik een 9/10. Enkel het sausje dikte niet genoeg in. Als een gek blijven roeren met de garde maar dan heb ik het opgegeven. De smaak zat wél goed. De rest was perfect, het varkenshaasje perfect rosé. Noem het beginnersgeluk. En hubby vond het appelsiensausje verrukkelijk. Soms zijn dingen dus verrassend en niet de veronderstelling die jij op voorhand ervan gemaakt had.

En ik ga het niet enkel hebben over het neerpennen van mijn geklungel in de keuken. Maar ook wat er tijdens mijn dag gebeurd is. Wat ik gedaan heb, gedacht heb, meegemaakt heb. De goede en slechte kanten. Het leven zoals het is om het zo te zeggen.

"Heuh ?", hoor ik jullie nu denken. "Je privé leven niet te grabbel willen gooien en nu dít. Hoe leg je dát nu weer uit ?!"

Omdat ik door mijn ingestudeerde syllabussen tot heel veel inzichten ben gekomen. Ik heb steeds meer ervaringen waarvan ik denk "Dankzij deze opleiding weet ik nu wat me te doen staat." En dat wil ik dus met jullie delen.

Ook omdat mijn trouwe lezers weten dat ik een héél groot voorstander ben van nog écht durven zijn in deze maatschappij. Met mezelf als voorbeeld dan.

Durven zeggen ook waar het op staat. Voor jezelf durven opkomen. Voor je mening durven uitkomen en je niet verschuilen achter. Maar wel op een zachte manier door opbouwende kritiek te geven. Verbindend communiceren heet dat mooi gezegd.

Ie-de-reen worstelt met dezelfde dingen. Op nummer 1 staat het feit dat we onszelf veel te dikwijls niet graag (genoeg) zien. Zelfaanvaarding met al onze tekortkomingen is een hele grote. Daar begint alles mee. En dan heb ik het niet alleen met ons uiterlijk te aanvaarden. Want vroeg of laat worden we allemaal oud, grijs en verrimpeld (als we dat geluk mogen hebben) en gaan onze lijven uitzakken.  

If only our eyes saw souls instead of bodies, how very different our idea of beauty would be. Mooi hè. Want idd, dan zouden we veel toleranter voor mekaar zijn en niet direct op uiterlijk oordelen.

We kampen allemaal met angsten, onzekerheden en schuldgevoelens. Wordt het niet heel hoog tijd dat we milder worden voor elkaar ? 

Vandaar het neerpennen van mijn geklungel in de keuken. 

En van andere dingen. 

Dat ik vorige week nog eens de trein genomen heb. 

Op mijn uppie naar Schaarbeek voor een vorming. Een hele prestatie voor mij. De trein stopte op het perron. Ik stond als eerste voor de "deur". Ik denk : "Gaan ze nu weer automatisch open of moet je op een knopje duwen ?" Ik duw op een knopje naast de deur want ik zie aan de andere kant een zelfde soort knopje. De deur doet niets. Het knopje zit op de deur zie ik nu. De man die naast me stond, keek me hoofdschuddend met een ongelovige blik aan terwijl hij op het correcte knopje duwde. De deur schoof open. 

Ben ik blond ? Ja. Voelde ik me dat ik-kon-wel-door-de-grond-zinken moment dom ? Oh, absoluut. Maar toen ik beslist had dat dit "dom-blondje-voorval" de rest van mijn dag niet ging bepalen, moest ik zelfs glimlachen. Want iets soortgelijks kan iedereen gebeuren toch ? 

En dat het klopt dat de trein altijd een beetje reizen is. De reis naar jezelf vinden dan. 

Trouwens, de pot vandaag schafte - receptje in hetzelfde boek - Zalm met puree van courgettes en gare tomaatjes. Een 7,5/10. Een beetje te voorzichtig geweest met het zout, zowel bij de vis als de courgettes. Hubby gaf het een 8/10. 't Is maar als ik jullie kan helpen met "Wat schaft de pot morgen ?"