How you doin' ?

Zoals beloofd mijn nieuwe, kort volgende post op de vorige. En ik ga gewoon wham bam met de deur in huis vallen.

"How yóu doin' ?" Jullie kennen 'm allemaal. De welgekende uitspraak of pick-up line van Joey van Friends wanneer hij afstapt op een madam die hij wel ziet zitten. Een zinnetje waarmee hij vraagt hoe het met haar gaat. Maar belangrijker nog, een zinnetje waarop hij geen echt antwoord verwacht maar waar een simpele reactie van de tegenpartij voldoende is om wel of niet een écht gesprek aan te gaan. Maar wat is in deze tijd nog een écht gesprek ? 

In één van m'n vorige posts, Picture perfect, heb ik geschreven over de fake "wereld" van Instagram en dat we niet meer in een échte wereld leven maar vooral in een wereld van constant de schone schijn ophouden. 
En dan is direct mijn volgende vraag, dúrven we nog wel een gesprek of een dialoog met iemand aangaan ? Dúrven we nog wel onze ware aard aan iemand laten zien met al onze angsten, onzekerheden en twijfels want jawél die hebben we al-le-maal, like it or not. 

En dat is dan direct één van die muizenissen waar ik het in de intro van mijn vorige post dan weer had. 
Dat we tegenwoordig in een hele fake of kunstmatige wereld (moeten) leven. Dat heel veel mensen de schone schijn blíjven ophouden. En dat ik daar allesbehalve blij mee ben. Dat ik het zelfs heel tragisch vind. Want dat het zelfs zó ver gaat dat die kunstmatigheid of fakeheid zelfs bijna de norm is geworden. 
Dat het nog maar weinigen interesseert "how you doing" of hoe het (écht) met je gaat. 
Dus weet je wat ? Laat die vraag in de toekomst nou maar gewoon achterwege tenzij er écht absolute interesse voor het antwoord is. 
En loop je ergens die (vage) kennis tegen het lijf, stel die vraag dan anders zoals in de trant van : "Ook aan het shoppen ?" of "Lekkere koffie hebben ze hier hè ?" of "Lang geleden, kom je eigenlijk vaak in deze buurt ?" Want dát zijn vragen waar je wél lekker oppervlakkig kan blijven.
Want God beware je als je een écht en authentiek antwoord op die vraag durft te geven. Spijtig genoeg heb ik zelf al aan den lijve ondervonden welk ongemakkelijk gevoel je "die ander" bezorgt omdat het zo overduidelijk is dat het antwoord dat je gaf, écht niet had gehoeven. Daarom is tegenwoordig míjn antwoord op die vraag : "For real ? Wil je het écht weten ?" 
Op het eerste zicht lachwekkend om te zien welke fronsrimpels je die ander dan stante pede bezorgt maar eigenlijk intriest als je er dieper over nadenkt. 

En ook dát is één van mijn muizenissen. Dat over iets nadenken of je gewoon dingen afvragen in deze maatschappij bijna ook niet meer mag. Dat het zelfs zó erg is dat Godbetert een leerkracht tegen de (hoogsensitieve) zoon van een vriendin van me zei "Dat hij zo hard niet moest nadenken" toen hij een 2de vraag stelde. On-voor-stel-baar en ongehoord vind ik (en die vriendin) zoiets ; dat zelfs kínderen worden opgelegd to "go with the flow" ?!
Want dat is toch wat iedereen doet ? Als "de massa" op iets opspringt doe je toch gewoon mee ? Euh, nee dank je. Ik zal voor mezelf wel denken ipv dat ik me iets laat opleggen of dicteren.
Een sprekend voorbeeld zijn de bosbranden in Australië. We weten al máánden dat ze aan de gang zijn en dat ze nog altijd niet te stoppen zijn. Maar deed het ons iets ? Not so much dacht ik toch hè ? Er werd zo links en rechts nog wel eens iets gerapporteerd maar daar bleef het dan ook bij. Maar pas nú, nú een foto van een dode  koala in het nieuws komt, oehlalááh, pas nú staat de wereld in rep en roer. Want de massahysterie erover is begonnen en "en masse" moeten we nu toch ook doneren en vestjes breien voor die arme koala's en baby kangoeroetjes. Met z'n allen moeten we daar nu toch mee bovenop springen, ja toch ? Nee, nee en nog eens een volmondige nee ! 
Grow up people en begin eens terug na te denken over waar het nu écht helemaal om gaat ?! Want kunnen we aan die branden daadwerkelijk zélf iets veranderen ? Ik denk het niet hè want dat is diezelfde natuur die gewoon z'n gang blijft gaan. 
En for the record, ja ik vind het écht wel verschrikkelijk wat daar aan het gebeuren is maar ik vind het al maanden verschrikkelijk en niet plots nú, nu dat iedereen dat vindt. En nee ik doneer niet aan Australië. Want ik doneer gewoon zoals altijd aan datzelfde asiel en hetzelfde research onderzoek en diezelfde mensenrechten organisatie waar ik al járen aan doneer en die trouwens ook dichter bij huis zijn. 
En nee, ik bedoel niet dat een brandend Australië de-(te)-ver-van-m'n-bed-show is maar I think you catch my drift.

Maak ik het mezelf gemakkelijk met tegen de stroom in te gaan ? Oh neen, ab-so-luut niet en dát ervaar ik elke dag opnieuw. Dat mijn denkwijze meer wél dan niet tegen de "gangbare" normen indruist. 
Maar weet je wat ? Ik weiger gewoon met die gangbare normen mee te gaan als die niet stroken met mijn opinie. Want ik vind dat het heel hoog tijd wordt dat iedereen terug méér begint na te denken ipv minder. En vooral díeper na te denken want dat gebeurt volgens mij al helemaal niet meer. 
Het is precies alsof we dat ook niet meer durven want tja, dan loop je natuurlijk wel het risico dat je jezelf dan ergens weer tegenkomt en dát willen we al helemaal niet. 
Want we zijn toch perfect ? En ons leven is dat toch ook ? En onze kinderen toch al helemaal ? Dus verder erover nadenken doen we Godbetert beter niet want er moest eens een scheurtje komen in die perfecte laag vernis.
Maar zijt ne keer eerlijk, is dat laagje dan soms niet flinterdun ? Want loopt echt alles altijd op rolletjes ? Zit je er nooit eens een keer door ? Is er nooit een moment dat je tegen je kinderen of je huisdier loopt te schreeuwen ?
Weet je wat ík denk ? Dat het leven voor iedereen er één met ups en downs is. En dat het potdomme tijd wordt dat we daar ook met z'n allen durven voor uit te komen. 
Dat we gewoon durven zeggen waar het op staat. Dat het gedaan is met krampachtig proberen vast te houden aan dat fake en het voor eens en altijd gedaan is ermee. Dat échtheid en authenticiteit eindelijk terug kunnen zegevieren.

Want nee bij mij loopt het allesbehalve altijd op rolletjes en ik zit er regelmatig door. Alleszins veel meer dan me lief is.
De laatste keer omdat ik 3-4 weken écht serieus last gehad heb van een virus dat flink huis gehouden heeft in m'n lijf en waar ik helemaal paraplu van was. Dat zelfs gewoon een rustige wandeling met de honden me volledig uitputte. 
En dat ik daar mentaal nog lang niet in het reine mee ben dat hoe ouder je wordt, hoe meer recuperatie je voor dat lijf ook nodig hebt. 
Ouder worden, trouwens nog zo'n muizenis. Want hoe ouder ik word, hoe meer ik helemaal begin na te denken over the meaning of life en waar ik in dat leven sta.
Toen ik de huisarts consulteerde en haar mijn muizenissen beschreef, heeft ze me cognitieve gedragstherapie en EMDR voorgeschreven bij een psychotherapeute. En toen kwam ik erachter dat ik blijkbaar toch écht niet de enige ben die dat nodig heeft. Want als je op 06/01 met die therapeute telefonisch contact opneemt voor een afspraak te maken en je kan pas ten vroegste op 14/02 terecht, zegt dat toch genoeg, nietwaar ?
Dus durf Godverdomme dan ook toegeven dat je zo iemand nodig hebt die je helpt op mentaal vlak ipv je er achter te verstoppen want daar is überhaupt toch niets mis mee ? We zijn toch allemaal maar mensen met, nogmaals, elk onze eigen onzekerheden, twijfels en angsten ?
Ik begrijp écht niet waarom dat stigma op mentale problemen blíjft plakken want een gezonde geest in een gezond lichaam toch ? En stuurt die geest dat lijf dan niet aan ?

Ik heb alleszins al meermaals tegen onze pup gebruld omdat ik op zich al óp was door de vermoeidheid en pijn door die genadeloze virale infectie en je dan om 3u 's nachts wéér maar eens wakker wordt door de stank omdat ze in haar bench gek*kt heeft en je alles kan beginnen opkuisen. Omdat je weet dat de wekker om 6.30u al terug gaat omdat je naar je werk moet en ze je de avond ervoor ook van je slaap beroofd heeft omdat ze maar niet wou stoppen met janken. I admit dat ik haar met momenten gewoon even niet meer kon zién en ze best uit mijn buurt bleef. Niet dat ik haar ooit iets zou doen.

Ik heb als plusmama van 4 kinderen tegen allemaal al wel eens geschreeuwd omdat het op sommige momenten échte ettertjes kunnen zijn die je zó achter het behang zou willen plakken. Dat je heel even een seconde de controle verliest en iets doet of zegt waar je je dan achteraf behoorlijk slecht over voelt. Maar weet je wat ? Alle kinderen zíjn nu éénmaal met momenten soms ettertjes, punt. Dat waren wij vroeger namelijk ook. Dus durf gewoon toegeven dat je als (plus)mama of stiefpapa soms faalt en je soms behoorlijk je geduld verliest. Dat dat nu éénmaal menselijk is. 
Maar we kunnen alleen maar leren van die fouten. En hoe meer we deze verhalen (terug) durven beginnen te vertellen hoe meer we daar met z'n allen kunnen van leren. 
Het leven is te kort om een masker op te zetten en niet trouw te zijn aan wie je écht bent en waar je precies voor staat. Denk maar even terug aan wat ik in mijn vorige post zei over élke seconde die wegtikt van jouw leven nú. Het is nú dringend tijd om dat te veranderen.
Ik ben verre van een dokter maar met net niet trouw aan onszelf te zijn, dáár worden we volgens mij met z'n allen zo ongelukkig van. 
Net daar komen volgens mij alle burn-outs en depressies en ... van voort. 
Net daar worden mensen zo lichtgeraakt, onbeschoft en respectloos van. 
Want de mentaliteit tegenwoordig is toch dat je tegen een stootje moet kunnen ? Dus de mentaliteit van "Suck it up want dat doe ik zelf ook" is nog nooit zo erg geweest. Vind ik alleszins. Want om als (hoogsensitief) persoon in deze maatschappij nog maar te functioneren, laat staan je staande te moeten houden is verre van gemakkelijk. Zeg maar aartsmoeilijk. 
Maar zoals ik al zei, weiger ik om mezelf op te offeren en gebukt te gaan onder die schone schijn. Dan moet het maar op de moeilijke manier want when the going gets tough, the tough get going. Soms allesbehalve tough en met héél veel tranen erbij maar ik zal er mijn weg gaandeweg in vinden. Ik moet, ik zal maar misschien beter "ik wil". Alle begin is moeilijk maar met babysteps ben ik al heel tevreden. En a positive attitude, n'est ce pas ?

Trends

Al een week lang hingen er "muizenissen" in m'n hoofd en en ik dacht "Ik moet het van me af schrijven." Dus misschien tijd om m'n blogje terug op te nemen. 
En toen zag ik in concepten deze nog staan. Hij was gedateerd 09/07/2019. En toen ik 'm begon te lezen kwam het allemaal terug en leek het alsof het gisteren was dat ik 'm neergepend had. En toch zijn we dus een half jaar later al...
Schrikwekkend is het hoe snel tijd gaat. En veel belangrijker wat we met die tijd precies doen. Want één van die muizenissen is dat ik me telkens meer en meer afvraag in hoeverre we écht leven en in hoeverre we óverleven.
Ik had het er afgelopen zaterdag nog met een vriendin over. Dat dít je leven is. Dat elke seconde die voorbij tikt een seconde van dat leven ís.
Maar meer erover dus in een volgende post want ja, I promise, hij komt er écht op korte termijn. 
Maar dus eerst deze van juli 2019 want hij was dus helemaal af. De reden dat ik 'm nooit gepost heb, is me een raadsel...

M'n nieuwe blogpost staat dit keer ook op m'n professionele FB pagina. Omdat het idee voor deze post kwam toen ik aan het thuiswerken was voor m'n Interieurstyling bedrijfje "Gewoon wonen".

Ik had een bepaald gevoel dat ik maar niet van me kon afschudden. Een onbehaaglijk gevoel zelfs eigenlijk. Ik vond het raar want ik was bezig met het kleurenpalet uit te werken voor een klant. En dat is iets waar ik elke keer opnieuw alleen maar positieve vibes van krijg. 
Tijd voor een break dacht ik en beter even uitwaaien tijdens een wandeling met de meisjeshond des huizes Flo. And then it hit me. Als een figuurlijke donderslag bij een letterlijk heldere hemel. De reden waarom ik dat onbehaaglijke gevoel had.
De klant had me gevraagd van naast het kleurenschema voor de ruimtes ook een kleurenpalet samen te stellen voor de aankleding. Ik had haar gevraagd of ze voor warme tinten wou gaan of eerder een koele aankleding wou. En toen zei ze : "Tja, wat is zoal ín tegenwoordig ?"
Ik heb haar vraag gewoon beantwoord maar eens thuis bleef er dus duidelijk iets knagen. Want het eigenlijke en in mijn ogen ook het enige, corrécte antwoord is dat enkel iets ín is als jíj het mooi vindt. Enkel dát en absoluut niets anders. 
Slaafs iets volgen omdat het zo voorgesteld of gedicteerd wordt of omdat de winkels van bepaalde dingen vól liggen wil nog niet zeggen dat ze mooi zijn. Het is niet omdat je bijna rond de oren wordt geslagen met iets, dat je het ook in je huis moet halen. Figuurlijk niet en letterlijk al helemaal niet. Want meestal zijn zulke dingen helemaal een no go.

Moeten kleur- en trendwatchers steeds nieuwe dingen voorstellen ? Oh ja, absoluut. Moeten winkels elk seizoen een nieuwe collectie voorstellen ? Helemaal mee eens. 
Want iedereen kijkt wel eens graag haar of zijn ogen uit. Maar laat het een leidraad zijn. Of zelfs gewoon maar een weetje dat in je achterhoofd speelt. Maar doe er vooral je eigen ding mee. Want alles komt vroeg of laat gewoon toch altijd terug. Het enige verschil is die geüpdate toets naar déze tijd.
Na al het sobere van de Scandinavische trend zijn we nu weer aan een opmars bezig van rijkere kleuren en texturen. Groen in alle tinten is booming, net zoals peachy pink, indigo blauw, mostergeel en terracotta. 
Ook in de materialen zie je overdadigere structuren terugkomen. Vlak is passé. Marmer en dan vooral in een onverwachte kleur en helemaal dooraderd is weer helemaal in. Materialen moeten warmte uitstralen en vooral levendigheid. 
Qua vormen zien we nu veel afgeronde hoeken na al het strakke van de voorbije jaren.
Dus gebruik deze up & coming dingen als een kleine maar toch effectieve eye catcher of een kleurtoets hier en daar. Maar meer ook niet, tenzij je echt van alles een geweldige fan bent. Voor de rest, laat je je echt beter nooit beïnvloeden door iets te kopen wat je in wezen eigelijk helemaal niet mooi vind. 
Om nu een voorbeeld op het gebied van mode te geven, die Buffalo's waren vroeger al lelijk en zijn dat nu nóg. Vind ík (en mijn excuses aan de liefhebbers). Ook al zijn ze 30jaar later aan een revival toe. En I admit, helaas heb ik er ook mee rond gelopen. Maar ondertussen heb ik mijn lesje toch wel geleerd denk ik. Want ik vind het altijd intriest om bijv. mensen met een kledingstuk te zien wat hun écht niet staat maar ze het toch dragen "omdat het mode is". Of nog erger, die laatste "it" zonnebril die op hun neus staat maar totaal niet bij de vorm van hun gezicht past wegens (meestal) veel te groot. 
Ga voor iets tijdloos, op élk gebied. Zo moeilijk is dat niet. En dat geldt voor je interieur ook. Voor de grotere stukken kies je beter voor dingen die de tand des tijds moeiteloos kunnen doorstaan. Want meestal zijn dat ook de duurdere dingen. 
Maar kies aub niet voor een wit of licht beige lederen salon omdat het "veilig" zou zijn of omdat meubelwinkels je pushen om het te kopen. Want naast het feit dat het een groot kil ding is in je woonkamer, heb ik het nog niet gehad over het zelfs maar probéren proper houden ervan. Kies er enkel en alleen maar voor als je écht houdt van strak kubistisch met grote glaspartijen. Daar kan het wél maar hoeveel percent van de bevolking woont écht zo ? Ga dus bijv. voor die cognac kleur die écht wel bij alles past en die je interieur warmte geeft. Dat pink, indigo en donkergroen is er prachtig bij. Maar greige en turquoise kunnen absoluut ook.
Nu, dat terzijde. Tijdloze grotere stukken dus en ga bijv. wél voor een andere kleur op de muren. Want dát doet wonderen met je interieur. Koop een kussen in één van de nieuwe trendkleuren. Een nieuwe plaid en/of theelicht houders. Hang een gedurfd schilderij op. Maak van je nieuwe tapijt een eyecatcher. You with me ?

Daarom ben ik zélf zo'n fan van eclectische interieurs. Een mix ván. Vintage en nieuw dat perfect samen gaat en staat. Geef dat kastje waar je maar geen afstand van kan doen, een plekje. Desnoods in een andere kleur, met nieuwe handgrepen of gewoon au naturel. Maar doe het niet weg omdat je denkt dat het niet kan. Want álles kan. En als je zelf geen samenhang erin kan krijgen, vraag even de hulp van een professional. Want zelfs dán kom je nog goedkoper uit dan dat je gans je interieur gaat vervangen. Want bijna niemand pint zich vast op één stijl. 
Mijn probleem is dat ik zoveel verschillende stijlen leuk vindt dat ik er héél goed moet op letten dat ik niet teveel ga mixen. Het moeilijkste is dus misschien wel één bepaalde stijl kiezen die toch net wél de bovenhand moet krijgen. Want dat is de enige manier om toch die samenhang te krijgen, ook al combineer je bijv. een art deco kast met een boho zetel ernaast. 

Maar het belangrijkste is dat je blij wordt van je interieur. Dat er positieve vibes hangen. Dat je graag thuis wil komen naar dat plekje van rust. Dat je er gráág woont. Gewoon wonen, (www.gewoonwonen.eu) remember ? ;-)