Single ladies

De vorige 2 posts gingen over voor jezelf en je waarden opkomen en daar naar leven. Maar ook over gewoon léven en doen wat je graag doet. Weten wie je bent en wat je in dit leven ooit nog hoopt te verwezenlijken. Voor jezelf opkomen. Een bepaalde standaard hanteren en daar niet van afwijken, het zelfs verdedigen. En als je dat doet als vrouw, je dan wel eens als "hard" kan over komen. Als een moeilijk iemand, geen simpel of geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Veel madammen in mijn vriendenkring zijn (terug) single. Ik hoor hun verhalen en ervaringen en ik denk dat single vrouwen in het algemeen vlugger die stempel opgeplakt krijgen. Omdat ze na bepaalde ervaringen geen bullshit (begrijp me niet verkeerd, er zíjn 2 sides to every story maar deze post is geschreven vanuit het oogpunt van vrouwen) meer willen in hun leven en dat misschien ook ergens uitstralen. Ze zijn dikwijls niet (meer) op hun mondje gevallen en durven dat ook uiten. Ze staan er na een scheiding of overlijden terug alleen voor en moeten nu ook mannenzaken zien te regelen. Mannen moeten dit omgekeerd ook trouwens maar oogpunt van vrouwen remember ? ;-) En ze dóen dit ook, met vallen en opstaan en uiteindelijk zelfs met succes. Ze komen over als sterk, onafhankelijk, als een straffe madam. Dat zijn althans de reacties, vooral van mannen, die ze te horen krijgen.

Maar wíllen we sterk en onafhankelijk en straf zijn ? Wel, dat is eigenlijk niet de vraag want waar het om gaat is dat single ladies dat wel moéten zijn. Want guess what ? We moéten het allemaal alleen zien op te lossen. 

Zijn we trots op onszelf als we die Ikea kast in elkaar gezet krijgen, iets tegen de muur gehangen hebben of de electriciteits- en watermeter afgelezen en doorgebeld hebben ? Absoluut.

Roepen we "You go girl !" als we het gras afgemaaid en tegen allerlei onkruid en ongedierte gesproeid hebben ? Hell yeah.

Voelen we ons powerfull omdat we de vuilzak en het papier/karton buiten gezet en het glas naar de glasbol gebracht hebben ? You bet ya.

Krijgen we door al die dingen meer zelfvertrouwen ? Zijt maar zeker.
Is zelfvertrouwen hebben goed voor ons zelfbeeld ? Euh, jahaah ! Stralen we dat uit ? Oh ja en blijkbaar zelfs in díe mate dat sommige mannen denken dat we hen niet meer nodig hebben.

Sterk, onafhankelijk en straf dus. Moeten we ? Ja. Willen we ? Neen.

Wat ik wil is dat mijne significant other die mannenzaken voor me doet. En dat ik hem daarvoor een welgemeende "Dank je wel, ik ben echt zo blij dat je dat allemaal doet" kan zeggen.

Wat ik wil is heel lief aan mijn partner kunnen vragen om die niet open te krijgen fles voor me open te doen en te zeggen "Merci schatteke" én ik voor hem ook een glas ingiet.

Wat ik wil is dat mijne vent me uit de nood helpt als mijn auto of wasmachine of droogkast het plots begeeft en ik hem daar een zoen (of meer nog, maar dit is nog steeds een kinderen toegelaten blog) voor geef als deze terug gefixt zijn.

Wat ik wil is van mijne signifant other te horen krijgen dat ik er goed uitzie als we naar dat of dat feestje moeten. En ik dat omgekeerd ook zeg, dat ik hem sexy in dat of dat kledingstuk vind.

Wat ik wil is dat ik iets kan betekenen voor iemand en mijn partner kan helpen en bijstaan om ook zijn droom te verwezenlijken want met twee ben je sterker en staat er niet achter succesvolle man een sterke vrouw ?

Wat ik wil is dat ik op mijne vent kan rekenen. Dat hij my back heeft (letterlijk en figuurlijk) en dat hij me verdedigt en ik me veilig voel omdat hij er is. Dat ik figuurlijk achter hem sta spreekt voor zich.

Maar zolang "hij" er niet is moeten we het allemaal zelf doen en onszelf dat schouderklopje geven. Is dat even leuk als dat van iemand krijgen ? Neen, echt niet. Maar we moeten. Kunnen we zonder een man ? Ja. Maar we wíllen niet zonder hem kunnen.

Zoals ik in mijn vorige post al zei mag een ander ons niet volledig maken maar wel aanvullen omdat we al volledig zijn van onszelf. Maar er zijn verschillende laagjes. De eerste onszelf beschermende laag met die stoere façade en de grote mond. Daaronder de vele kwetsbare laagjes die we niet direct laten zien. Maar die het wél waard zijn om ontdekt te worden. Een boek is meer dan alleen de cover. Lees het verhaal en oordeel dan pas. Wie weet wat kom je nog te weten over ons.

Diezelfde single vriendinnen stellen zich de vraag "Wat willen mannen nu eigenlijk ?" Eentje zei "Ja deuh, ze willen allemaal een prinses in de keuken, een dame op straat en een hoer in bed". Klopt dit beeld ? Nu moet ik oppassen wat ik zeg maar ik geloof dat ondanks alle emancipatie de traditioneel verdeelde rollen lang zo slecht nog niet zijn. Ik vind het daadwerkelijk leuk als een (gentle)man de deur voor je opent en je vóór laat gaan.

Maar ik denk dat we onszelf beter de vraag kunnen stellen "Wat willen wíj nu eigenlijk ?"

Als je single en rond de 40 bent, heb je minstens één mislukte relatie achter de rug. Waar je hopelijk uit geleerd hebt. Maar waar je ook door gekwetst geweest bent. Om onszelf terug open te stellen voor iemand moet je van zeer goeden huize komen. Je moet laten zien dat je het meent, dat je er bent voor the long haul. Zeker als er kinderen in the picture zijn.

Voor diegenen out there die niet alleen kunnen zijn, knock yourselves out op Tinder, Parship of whatever. Veroordeel ik relatiebureaus ? Absoluut niet maar het is niets voor mij. Omdat ik vind dat liefde je overkomt. Je gaat er niet artificieel naar op zoek. Je ontmoet iemand en je "klikt.

Ik vind ook dat een relatie een meerwaarde moet zijn in je leven. Een prachtige quote van Nicholas Sparks is "The best love is the kind that awakens the soul and makes us reach for more, that plants a fire in our heart and brings peace to our mind".

Ik wil dat to-taal-pak-ket. I want you to be my lover and my best friend. Ik wil een beter persoon worden voor diegene(n) die ik graag zie en dat die persoon dat ook in me naar boven brengt. Ik kom dus met een stel "eisen".

De woorden "Ik heb je graag" zijn leuk maar wat ik wil horen is "Ik zie je graag".

De woorden "Ik voel me goed bij jou" zijn flatterend maar wat ik wil horen is "Ik kijk er echt zó naar uit om je straks te zien en te weten dat je er bent als ik thuis kom".

Ik wil geen possibility zijn, ik wil the one zijn. Ik wil dat je voor mij kiest en enkel voor mij.

Ben ik nu hopeloos romantisch en is dit in deze tijden te veel gevraagd ? Ja misschien wel maar voor minder dan dát doe ik het dus écht niet meer. Been there, done that en ik ben het all or nothing type.

Wat vast staat is dat de meeste singles die ik ken niet op zoek zijn. Omdat we nog niet klaar zijn met het vorige hoofdstuk. Omdat we nog niet klaar zijn om eventueel terug onszelf te moeten oprapen als het weer fout loopt. Omdat we vinden dat we op zich best wel een vol leven hebben en het niet persé hoeft maar wel leuk zou zijn.

Wat de reden ook is, ik geloof dat what's meant to be, will be en wat moet komen, ook komt. Dikwijls zelfs op de meest onverwachte momenten. Dat het niet uitmaakt wat je doet of waar je bent zolang je maar happy bent, doing it. Maak plannen maar sta ook open voor dingen en zie waar het je brengt want life is what happens when you're busy making other plans. 

Hieronder nog een paar quotes die ik er boenk op vind en die ook op m'n Pinterest borden staan.

Live your life

Er is me door iemand gezegd dat mijn laatste post nogal zwaar op de hand was. Hij ging over voor jezelf en datgene waar je voor staat, opkomen. Dat je niet bang mag zijn om je ware ik te laten zien. Ook al is niet iedereen het daar mee eens. 
Ik had het bedoeld als een soort van empowerment. Je bent wie je bent. En dat moet je ook durven tonen. Omdat ik geloof dat trouw zijn aan jezelf het fundament is voor de manier waarop je jóuw leven leidt. Je niet laten leiden door de heersende waarden en normen opgelegd door de maatschappij. Maar je laten leiden door je ware ik.
Om dit te kunnen doen moet je weliswaar wel voldoende weten wie je bent. Wat je graag doet. Waar je van houdt. Wat en wie je goed doet voelen en waarom. Luisteren naar dat innerlijk stemmetje dat je op weg helpt.

 

Maar net hier zit de moeilijkheid. Als je luistert naar dat innerlijk stemmetje zal er altijd een soort van dualiteit optreden. Ga je luisteren naar dat rationele stemmetje of ga je je gevoel laten beslissen ? Een quote die ik héél waar vind is : "The mind can play tricks, your heart can be blinded but your gut is always right." Dus luisteren naar je buikgevoel want dat is er meestal boenk op.
Zelf vind ik kop of munt een heel goeie manier om een beslissing te maken als je twijfelt tussen twee dingen. Kop representeert het éne, munt het andere. Je gooit het geldstuk op en laat het landen op je hand. Je neemt de bovenste hand weg. Het gevoel dat je krijgt in die split second als je ziet welk de uitkomst is, zegt alles. Teleurstelling of opluchting ? You know what to do. Je gevoel zegt direct waar de weg ligt die je moet kiezen.

 

Ik heb in m'n vorige post gezegd dat ik de laatste spullen van m'n (groot)moeder en vader opgeruimd heb. Eventjes terug met de dood en sterven en loslaten bezig geweest. Ik herinner me nog de woorden van een verpleegster op de palliatieve dienst die tegen m'n vader zei "En hoe gaat het vandaag met mister morgen ?"  Want dat was mijn vader toen hij éénmaal op pensioen was. Heel veel dingen uitstellen tot morgen. Maar we leven niet morgen, we leven nú, dít moment ?! Nú is de tijd dat je het moet doen. Want van uitstel komt afstel.
Ik denk daardoor ook dat ik me realiseer dat ik op een punt gekomen ben dat het leven aan je voorbijgaat als je niet lééft. Je mag niet enkel bestaan en zijn, je moet echt het uiterste uit het leven proberen halen. Voor je het weet is het écht voorbij. Dit leven althans want ik geloof dat onze ziel blijft voortbestaan maar dát is weer iets anders. In the end we only regret the chances we didn't take.

Momenteel heb ik het gevoel van ergens op een soort van crossroads in mijn leven te staan. Misschien kan je het ook een midlife crisis noemen, who knows. Maar ik ben me bewust dat ik halfweg m'n leven ben, áls ik geluk heb. Dat je nú de dingen moet doen die je graag doet. Nu dat je nog jong genoeg bent, nu dat je het fysiek nog kan, nu dat je die ommekeer nog kan maken en er nog van kan genieten. 
Dan moet je jezelf de vraag stellen, waar word ik gelukkig van ? Wie of wat maakt dat ik me goed voel ? Jezelf omringen met mensen en dingen waar je energie van krijgt, waar je je goed bij voelt, waar je een beter mens van wordt. Waardoor je groeit. Dat moet je koesteren want dáár ligt je passie. Dat is althans wat ik ervan denk.

* Mijn eerste droom was dierenarts worden want I lóóóve beestjes. Tot ik me dus realiseerde dat ik ook in die diertjes zou moeten snijden Godbetert ?! Of nog erger iets zou moeten doen om hun uit hun lijden te verlossen. En oh neen, neen, dát kan m'n arme hartje dus niet aan want dan ben ik de boosdoener en I'm a sucker voor diertjes. Omdat zij géén keuze hebben en wij mensen wél. Je hebt zelfs al-tijd een keuze. Het is wat je ermee beslist te doen dat zo belangrijk is.
Daarom dat ik serieus aan het overwegen ben om 2-wekelijks op zondag vrijwilligerswerk in een asiel gaan te doen. Omdat beestjes me rustig en gelukkig maken. Omdat hun liefde onvoorwaardelijk is en ik dagelijks aan den lijve ondervind hoeveel je van hen (terug)krijgt.
* Mijn tweede droom (heb ik een post al is aangehaald) was binnenhuisarchitecte worden maar omwille van geen dieptezicht te hebben, heb ik die droom ook moeten opbergen. Maar interieur en decoratie laten me toch niet los. Daarom dat ik in september (zoals ook al aangehaald) de cursussen interieurstylist en kleuradviseur in avondopleiding ga volgen. Of ik er daadwerkelijk iets mee ga doen, time will tell. Maar me amuseren ga ik op zich zeker en vast doen, daar ben ik zeker van.
* Schrijven is een passie die ik spijtig genoeg veel te laat ontdekt heb. Hoewel ik altijd heel goed in opstel en verhandeling geweest ben. Maar beter laat dan nooit. Als ik schrijf vergeet ik de tijd en ik merk dat ik m'n ei erin kwijt kan, dat ik me nadien altijd lichter voel. Meer nog, ik krijg er energie van. De ultieme droom is dat ik daar ook iets in kan betekenen. Ik hoop nog steeds dat mijn blogje opgepikt gaat worden en het zover komt dat ik écht à la Carrie Bradshaw een eigen column kan schrijven of freelance werk voor een tijdschrift kan doen.

Mijn bestemming heb ik dus nog niet bereikt maar maakt in principe niet zo uit denk ik of je er al dan niet terecht komt. Zolang je maar gelukkig bent op de weg ernaartoe met te doen wat je graag doet. Zolang je dat doel en die dromen maar voor ogen houdt en in jezelf blijft geloven. Hoe je dingen bekijkt is zó'n belangrijk iets...
Ik stond afgelopen zaterdag in de apotheek, nadat ik van het containerpark kwam. Ik had een legging en een héél oud T-shirt aan, vol met gaatjes van Flor z'n nagels. Kleding die ik enkel voor tuin-, kuiswerk en vuile dingen reserveer.
De vrouw achter de balei zei tegen me : "Sorry dat ik zo naar je kijk maar je hebt een práchtig T-shirt aan. Ik hou zó van bloemen. Ik was zonet even over m'n toeren en hier nu naar kunnen kijken beurt me echt helemaal terug op."  
Wat voor mij een oud en versleten vod is, is voor haar dus iets prachtigs en die gaatjes heeft zij zelfs helemaal niet opgemerkt. 
Zij heeft met dat compliment míj terug opgebeurd want geloof me dat je als vrouw alleen in het containerpark soms wel iets meemaakt. Geluk zit soms in zó 'n kleine dingen. Daar moeten we écht meer bij stil staan.

Elk moment kan een bewustzijns moment zijn. Daarom nooit vergeten dat je in the moment moet leven. Gaat dat altijd lukken ? Neen, maar het steeds voor ogen houden, is het begin.  

En genieten, genieten, genieten. Momenteel zijn dat voor mij die lange zomerdagen dat het tot 's nachts warm blijft en die zo zeldzaam zijn in ons Belgenlandje. En daar dan liefst goed gezelschap, lekker eten/drinken en leuke gesprekken erbij. Of anders een goed boek waarin je jezelf helemaal verliest.  

Een ontspannend fietstochtje langs de oevers van dit of dat watertje of naar de zee rijden en daar gaan wandelen en gewoon uitwaaien. This works for me maar whatever works for you.

Omring jezelf met mensen en dingen waar je van houdt. Met people who complement you, not complete you. Want compleet ben je van jezelf, daar heb je niets of niemand voor nodig. In de eerste plaats jezelf graag zien en jezelf ook vergeven als het allemaal niet direct lukt. Pas als je goed bent voor jezelf kan je ook goed zijn voor anderen en hén aanvullen. En always keep the faith. Blijven geloven en dan komt de rest écht wel. En zo niet, komt er wel iets anders. Maar vooral, stay positive. Dan krijg je die positive vibes wel. Cheers of drink to that zoals Rihanna zingt. Niet enkel to the freakin' weekend zoals in het liedje maar to freakin' life !

https://www.youtube.com/watch?v=ZR0v0i63PQ4 

 

 


 

Bitchology

Vorige keer had ik het over het kind in onszelf terug ontdekken. In mijn geval dat kleine meisje van toen dan. Dat kleine meisje dat door haar grootmoeder opgevoed is. Dat kleine meisje waarvan diezelfde grootmoeder zei dat het geen gemakkelijke was, maar liever zó.

Heel veel herinneringen zijn gisteren, tijdens het opruimen van de allerlaatste spullen van mijn overleden (groot)moeder en vader, voorbij gekomen. 
Het is in verschillende fases gebeurt, elke keer een beetje meer loslaten. Om de restanten van hun leven uiteindelijk, na jaren, letterlijk in een doos op te bergen. Want meer dan een middelgrote doos voor elk van hen is er niet meer overgebleven. Foto's, een handgeschreven briefje, hun paspoort, juwelen, een krom gedragen bril, portemonnee en portefeuille met persoonlijke spulletjes in, ... 
Materiële dingen die hén definieerden en die voor mij betekenis hebben. Maar dan houdt het op want als ik er niet meer ben en iemand die dozen vindt, gaat het deze persoon helemaal niets doen. Dus wat stelt een leven uiteindelijk voor ? Ze zijn allebei gecremeerd en uitgestrooid in mijn tuin. Ashes to ashes, dust to dust. Dus wat laten ze achter buiten gemis en herinneringen voor diegenen die overblijven ? 
Ik hoop alleszins hun waarden en normen die ze mij bijgebracht hebben. Er is me meermaals gezegd dat ik echt een dochter van mijn vader ben, dus dat "moeilijk" kantje heb ik duidelijk van hem. En proud he was of me.

Mijn vader heeft het ver geschopt in zijn professioneel leven. Na zijn dienstplicht, als 18-jarige begonnen met werken en op pensioen gegaan in diezelfde firma. Hoger op de ladder kon hij niet meer geraken. Op zijn uitvaart heb ik dikwijls van zijn collega's gehoord dat hij "Really something else." was. De woorden "You sure knew when Pete was in the office." zijn ook gevallen. Hij had dus ook figuurlijk ballen aan zijn lijf, dat is duidelijk.
Maar als ik dan duidelijk het kind van mijn vader ben, waarom is een vrouw dan "Geen gemakkelijke" en een man "A force to be reckoned with" ? Want ook die laatste is de revue gepasseerd.
Niet dat ik mezelf een feministe noem maar waarom worden vrouwen en mannen nog steeds niet gelijk beoordeeld ?
Mensen die me kennen weten dat ik een totaal verknipte relatie (als je het dat kan noemen) met mijn moeder heb, maar zij heeft me ooit wel eens gezegd dat ik het volgende moest onthouden : 

Dat kleine meisje van toen had dus al wel degelijk een willetje van zichzelf, dus a girl with a mind is bij deze checked off. 
Ik kan best a lady zijn, of alleszins er toch zo uitzien, wanneer ik zin heb om m'n stiletto heels nog eens boven te halen. Maar in het algemeen ben ik meer een jeans, sneakers of boots and T-shirt kinda gal. 
Nog niet zo lang geleden is me gezegd dat ik een taaie tante ben, dus ben ik ook die woman with attitude. 
En weten jullie wat ? Goddamn proud of it. 

En dat heeft een persoon die zijn beurt in de Proximus winkel, afgelopen zaterdag, niet kon afwachten, ook mogen ondervinden. 
Want als er één ding is waar ik een absolute rothekel aan heb is het wel dat mensen je voor willen wringen. Maw hun beurt in een winkel dus niet willen afwachten. Dus oh yes, het heeft er serieus gestormd. Het is niet voor niets denk ik dan dat orkanen altijd vrouwennamen hebben...
Een koppel kwam binnen. 
Mijnheer had me duidelijk zien staan toen hij binnen kwam maar liep me toch voorbij en ging al een stuk dichter bij de balie's staan.
Ik besloot hem de benefit of the doubt te geven want er was een mogelijkheid dat hij zichzelf zou omdraaien en zeggen "Zij was voor". Maar it didn't go like that want hij begon direct een uitleg tegen de winkeljuffrouw. 
Van waar ik stond heb ik redelijk luid gezegd : "Mijnheer, het is wél aan mij." terwijl ik tegelijkertijd ook een paar stappen dichter zet. Zijn vrouw/vriendin doet dit ondertussen ook.
Hij draait zich om met een reactie van : "Oei oei, het is al goed." 
Zijn vrouw/vriendin : "Amáái, sorry zene, 't is duidelijk."
Ik antwoord : "Hij had ook dui-de-lijk gezien dat ik hier al stond." 
Zij weer : "Ja, dat denk jíj." 
Ik zeg : "Ik denk vooral dat het van weinig respect getuigt dat hij dit doet en jij hem dan ook nog verdedigt."
De winkeljuffrouw zegt om de gemoederen te bedaren : "Excuseer. Mevrouw, zegt u het maar." en neemt me mee naar een balie waar ditzelfde koppel ondertussen gaan staan is. 
De man tegen zijn vrouw : "We zullen maar direct opzij gaan nu, voor ze weer iets zegt."
Ik heb naar de winkeljuffrouw gekeken en gezegd : "Ik hoor precies iemand iets zeggen maar ik zie niet direct iemand staan. Ik hoop maar dat ik niemand ben vóór geslopen dan."
Hun non-reactie op deze repliek van mij sprak boekdelen want ze keken dat moment allebei naar hun schoenen.

Moet ik wakker liggen van de mening van zo'n soort mensen ? Allesbehalve. Hadden ze mijn reactie verwacht ? Allesbehalve. Voelde ik me er goed bij ? Allesbehalve. 
Waar gaat het met de maatschappij heen dat je jezélf bijna ongemakkelijk voelt omdat je opkomt voor jezelf wanneer je onrechtvaardig behandelt wordt ? Deze vrouw vindt haar man geweldig omdat hij macho gedrag vertoont. Deze zelfde vrouw (en haar man) labelt me als een bitch omdat ik op mijn strepen sta.

De definitie van een bitch staat hieronder. Elk punt is er één waar ik niet enkel 100% maar zelfs 1000% achter sta want dat zijn namelijk de waarden en normen die ik mee gekregen heb. En weten jullie wat ? Nogmaals goddamn proud of it. Meer nog, ik hoop dat er veel "bitches" rondlopen want jezelf en waar je in gelooft verdedigen, is gewoon een fundamenteel positief iets.