Circle of life

Na verschillende blogposts kennen jullie ondertussen ook Flor(imon), kat en koning des huizes. De meest superformiweldigeindefantakolosachtige kater die er bestaat. Vindt mijn bescheiden mening alvast. 
Maar heel soms vind ik 'm niet zo geweldig en zou ik liefst zijn rosse lieftallige nekje willen omwringen. En dat is wanneer ik 'm met een welbepaalde, uit het diepst van zijn buik komende, oerkreet door zijn kattenluik hoor binnen komen. Dan weet ik direct hoe laat het is. Dan heeft hij zijn oerinstinct gevolgd en is hij van een lieve, trouwe, aanhankelijke, snorrende huiskat veranderd in een stalkend, onbeheersbaar, zichzelf-niet-zijnd, roofzuchtig moordmonster. 
En om het nóg erger te maken is hij dat moment wel héél erg in zijn nopjes met zichzelf. Zo fier als een gieter komt mijnheer dan binnen geparadeerd met een slachtoffer in zijn bek. Dat hij vol trots voor mijn voeten neer legt en vervolgens verwachtingsvol naar mij opkijkt. 
En ik ? Ik sta/zit erbij en kijk ernaar... En ik zag direct dat deze keer alle hoop tot reanimatie vervlogen was. Dat ze hierboven in de hemel er een dierenzieltje bij hebben. Dit keer was het een vogeltje dat door zijn toedoen zijn laatste liedje heeft gefloten :-(
Volgend beeld is niet geschikt voor gevoelige lezertjes.

Triest word ik er in eerste instantie van want zo'n onbeweeglijk dierenlijfje is niet leuk om te zien. Maar in tweede instantie denk ik dat het gewoon de natuur is die zijn werk doet. Survival of the fittest. The circle of life. In mei leggen alle vogeltjes een ei. En sommigen van die uitgekomen kleintjes overleven het en anderen dus niet. 
En voor het vroegtijdig heengaan van één van hen is mijne kater dus verantwoordelijk. En ook al kan ik hem nu even iets doén, ik pak 'm op, knuffel 'm en prijs hem voor het meegebrachte avondeten. Spontaan begint hij te snorren en ik moet glimlachen om de ironie van het moment.
Het lijkje moet ook nog opgeruimd. Ik neem een plastiek zakje, geef hem/haar nog een laatste blik en zeg "RIP klein pitteke, ik hoop dat er hierboven alle soorten wormpjes in gouden voederbakjes op je liggen te wachten."
Moraal van het verhaal ? Dat het leven broos is en het ongeluk op elke hoek kan wachten en elk moment kan toeslaan. Maar dat het leven ook is wat we er er zelf van maken. Dat ik er ben, dat jullie die dit lezen er zijn. Dat het leven elke morgen opnieuw begint. Dat geluk in elk moment ligt. Aan ons om het eruit te halen.
Dat enkel bestaan niet genoeg is want where 's the fun in that ??? Dat we in de eerste plaats moeten léven. Dat we er alles moeten uithalen wat maar mogelijk is. Dus live your life. En love it. En brei er een goed einde aan want de aftiteling van de film van ons leven is al begonnen. En zeg nu zelf, een comedy heeft toch meer dan een drama ?
Je gedachten zijn alles, de rest volgt vanzelf wel. Vooral als die gedachten positief zijn. Want positive minds live positive lives. Ik probeer het. Jij toch ook ?

Focus (on me)

Wat voor de éne compleet logisch is, is voor de andere helemaal onvoorstelbaar. Want we zijn allemaal zoals we zijn. We hebben onze eigen gedachtengang, onze eigen ideeën, onze eigen voorstellingen, onze eigen waarheid. En die gaat voor ieder van ons, op een andere manier, op.
Vaak denken we dat onze manier de enige juiste is. Maar is dit wel zo ? Waarom doen mensen wat ze doen ? En waarom reageren wij er dan weer op een bepaalde manier terug op ? 
Diegenen die mij een beetje kennen weten dat ik redelijk vlot, en dikwijls harder dan de toegestane snelheid, rijd. En dat ik ook auto's die trager zijn, voorbij rijd wanneer het tegenliggend verkeer het toelaat. En dat die tragere mensen daar soms een probleem mee hebben. Een groot probleem zelfs voor de persoon die ik van de week voorbij reed.  
Ik kan het misschien beter illustreren met een voorbeeld. 

We bevinden ons op een baan waar de snelheid nogal vaag is. Aan de éne kant van de baan zegt een bord "70". Aan de andere kant (tegenovergestelde richting) staat er géén bord. Ik ga er dan van uit dat het 90 km/u is maar dit gewoon terzijde.
Rijdend, merk ik dat ik op de auto voor mij inloop. Als ik er bijna ben kom ik tot de vaststelling dat hij ongeveer een 65 km/u moet rijden. Ik rijd hem dus in één vlotte beweging voorbij. Eens deze automobilist voorbij, knippert hij flink met zijn grootlichten. En hij blíjft knipperen. Ik denk bij mezelf "Tiens, deze mijnheer vindt precies dat ik te hard rijd". Ik minder direct snelheid tot ik nog een kleine 50 km/u rijdt. 
Want dat is wat hij wil toch ? Wat kan anders zijn probleem zijn ? Ik heb hem niet gehinderd, ben hem met voldoende afstand voorbij gereden. Dus moet mijn snelheid dan toch het probleem zijn, niet ? Maar nee, dit vindt hij ook weer niet okee. Hij begint weer naarstig met diezelfde lichten te knipperen. 
Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en hij zit wilde, gesticulerende gebaren te maken. Ik zie ook dat hij ook zijn gsm vast heeft én dat hij een foto van mijn nummerplaat maakt.
Ik beslis van gewoon terug sneller te rijden, dat mijnheer "een" probleem heeft. Ik geef terug gas, mijnheer knippert weer en begint er dan ook nog bij te toeteren. 
Ik vind het een lichte vorm van verkeersagressie van zijn kant. En ik vind ook dat zijn gedrag gevaarlijk is want met een gsm bezig achter het stuur ??? Maar ik laat het voor wat het is. Want het is toch míjn beslissing om harder te rijden ? En als ik door dat te doen een bekeuring krijg, is dat toch ook míjn probleem ? 
Ik zou denken dat het toch erger voor hem zou zijn als ik "in zijn gat" zou blijven rijden omdat het minstens 70 km/u is en hij amper aan de 65 km/u komt ?

Eens thuis heb ik de volgende gedachte. Wat drijft mensen ertoe om zich te bemoeien met de daden van iemand anders ? De positiviteit voor mij hierin is dat ik me uiteindelijk niet heb laten meeslepen. Zijn daden en zijn reactie zijn bepalend voor hem. Maar het is mijn reactie op zijn daden die bepaalt wie ík ben. En ik was gewoon nieuwsgierig waarom hij in eerste instantie knipperde, daarom ook mijn initiële reactie. 
Misschien heeft mijnheer gewoon een (te) groot ego. Misschien had mijnheer een slechte dag. Misschien is mijnheer een fervente aanhanger van de wegcode en vindt hij dat deze ten allen tijde zo strict mogelijk moet nageleefd worden. Door iederéén.

We zijn dus wie we zijn en ik probeer mezelf te zijn én te blijven. Ik laat niet toe dat het gedrag van anderen mijn emoties bepaalt of mijn dag vergalt. Stay positive, always. Een proton is dat namelijk ook. Altijd.

To plan or not to plan

De maand april is ten einde en mijn joblog voor de VDAB ook. Het was een uitdaging om het in de eerste plaats te doen. Het was ook spannend om elke keer op tijd de deadline te halen. En het was ook leerrijk want ik vind alleszins van mezelf dat m'n schrijven erop vooruit gegaan is. Het creatieve denkproces ook. Hoe meer ik "moet" schrijven, hoe vlugger de ideeën komen.

Indien jullie alles (nog) is willen lezen, hierbij de webpage van mijn volledige joblog.

http://www.vdab.be/blogs/assistent-aankoper

Het deed me ook een planning opmaken want naast m'n gewone dagdagelijkse to do's kwam dit er nog is bovenop. Tijd vrij houden om creatief te kunnen denken als ik niet direct een topic had om over te schrijven. Maar ook tijd reserveren voor het schrijven zelf  om alles op tijd te kunnen doormailen. 

En weet je wat ? Een planning opmaken helpt. Het helpt om meer tijd te creëeren. Ik had het gevoel dat ik méér tijd had met méér werk op mijnen boterham.

Geloof me, dit komt van een absoluut geen lijstjes makend en planning opmakend mens. Er is gene frigo met nen agenda en daarop nog is post-itjes geplakt. Ook geen magneten met briefjes want ik heb een build-in koelkast. Waar dikwijls de muizen ook nog is dood in vallen, maar dát verhaal is dan weer voor nen andere post. Aan drank meestal wel geen gebrek want er is niets dat niet opgelost geraakt met een goed glas wijn of ne net iets straffere gin tonic. Als er een vriendin met harts- of andere problemen mogelijk aan de deur staat. Of niet. Maar ik dwaal af.

Just saying dat ik het type ben dat in de winkel staat en dan niet meer weet voor wat. Het type ook dat regelmatig zegt "Is da vandaag ???". Het type dat zichzelf op regelmatige basis berispt met "Hoe is da nu toch mogelijk ???" als ze weer is iets vergeten is en kwaad is op zichzelf. Dat als mijn hoofd niet moest vast zitten, ik het heel dikwijls niet bij zou hebben. Daar komt het op neer. 

Maar nu heb ik dus de agenda ontdekt en waarvoor dat precies dient. En de Aha-Erlebnis daarmee gepaard, waarom veel mensen daar tenslotte mee rond lopen. Dat het dus geen ding is om interessanter over te komen maar écht wel functioneel. 

Dus nu maak ik een planning. In tijdsblokken. Schoon in kleurtjes opgedeeld. Werk, vrije tijd, dringende zaken en betalingen. Want op dat gebied ben ik er ook één van de last-minute. Míjn geld blijft namelijk zo lang mogelijk op míjn rekening staan. Genen dag vroeger dan het daadwerkelijk moet, gaat dat bank saldo naar beneden. 
Gaan shoppen is dan weer een ander verhaal, dan is het saldo soms héél vlug pijlsnel naar beneden gegaan. Nog voor ik met m'n ogen geknipperd heb. Of nóg is geknipperd heb omdat ik niet direct meer weet waarom het saldo plots zo laag staat... Misschien daar ook is een postje over schrijven.
Trouwens voor mijne joblog te schrijven, van de VDAB een héél leuk kadocheckje van 50€ gekregen. Totaal onverwacht, out of the blue. Antwerp, here I come want té veel schoenen kan een mens toch nooit hebben ? Zolang er plaats is in de kast tenminste ?
Hieronder een fotoke om jullie jaloers te maken :-)

En een linkje, voor als ik mijn eurokes gespendeerd heb. 
www.youtube.com/watch?v=OPf0YbXqDm0