Love me or leave me

Jullie weten al dat mijn gedachten soms all over the place zijn. Dat als ik iets niet direct kan plaatsen, ik daarover overthink en mindfuck, want daar heb ik al posts over geschreven. Het probleem is echter dat er niet zozeer "iets" moet zijn. Het is gewoon op zich al heel dikwijls chaos in m'n hoofd. Praise the Lord halleluja dat ik meer dan voldoende grijze cellen, in die sponsachtige massa hierboven, heb meegekregen. Én dat ze naar behoren functioneren. Maar ze geordend krijgen, dát is een ander paar mouwen.

Ik heb vorige keer de Briggs-Myers persoonlijkheidstest al vernoemd. Deze test wordt nog altijd beschouwd als de meest accurate en de resultaten die samenhangen met mijn persoonlijkheidstype kloppen daadwerkelijk hélemaal. Geneigd om te dagdromen, altijd zoekend naar de schoonheid van en in dingen, goed in communicatie, geen teamplayer en last but not least dingen overdenken (!) omdat dit type wil weten what makes people tick.
Veel INFP (Introverted iNtuitive Feeling Perceptive) types zijn schrijvers, dichters of acteurs. Dit verbaast me totaal niet want met regels, feiten en logica hebben we het moeilijk. We willen de kern van iets of iemand zien, maar vooral het gevoel dat we erbij hebben en waarom.
Bijkomend probleem nog is dat INFP types maar 4% van de wereldbevolking uitmaken en daardoor dikwijls misbegrepen worden. Ik wil maar zeggen dat het niet helemaal mijn schuld is dat ik soms mijn aandacht niet bij de real world kan houden omdat ik altijd wel door íets afgeleid word.
Zoals nu trouwens, ik was aan het schoonmaken en boem, door een paar oorbellen, een plotseling blogpostidee. Dus hier zit ik nu op de bank dit te typen in een momenteel half gepoetst huis. Want ik moet dit nú eerst schrijven, anders ben ik straks de helft van m'n gedachten weer kwijt.

Mensen zeggen me soms dat ik streng en koud overkom. Het is niet leuk om dat te horen maar het komt omdat ik eerst de kat uit de boom wil kijken. Ik zoek direct naar het "masker" achter de mens die voor me staat. Ik wil mensen doorgronden. Waarom zeg of doe je wat je doet ?
Een goed voorbeeld van hoe ik soms afstandelijk en ongeïnteresseerd kan overkomen is als ik bij mensen de eerste keer in hun huis binnen stap. Trouwe lezervolgelingetjes weten ondertussen dat interieur me heel hard bezig houdt. Vanaf het moment ik binnen ben hoor of zie ik even niets meer behalve het interieur. In mijn gedachten ben ik al bezig hoe ík het zou aanpakken. Welke kleuren ik in die woning zie, wat ik waar zou (bij)zetten en dat die keuken toch echt verkeerd gekozen is. Als er nóg aanwezigen zijn heb ik geen probleem, maar anders kan het dus dat de gastvrouw- en/of heer denkt dat ik een "strekenwijf" ben. Terwijl net mijn emoties de bovenhand aan het nemen zijn en ik teveel indrukken tegelijkertijd binnen krijg en ik gewoon even een time-out moet nemen.
Vermoeiend zeg je ? Absofuckinglutely.

Zie de foto hierboven. Eerst moeten jullie weten dat ik kampioen ben in één oorbel kwijtspelen. Om dan na verloop van tijd het zó beu te zijn om die andere daar ocharme altijd moederziel alleen te zien liggen, dat ik uiteindelijk beslis om tot verticaal klassement over te gaan... Om dán, oh ja, toch wel, de andere ergens terug tegen te komen.
Ik speel ook altijd de "sluitertjes" kwijt. Vraag me niet hoe maar het gebeurt. Dus dit keer weer, ik neem dit paar oorbellen op om ze terug in hun kistje te stoppen en volledige paniek want "Waar zijn die sluitertjes G.dverd.mme nu weer beland ???" Ik hyperventileer net niet want "Dit kan nu toch niet waar zijn hè, toch niet wéér ??!" M'n gedachten trekken een sprintje terwijl ik in elk hoekje, kantje en gaatje kijk. Ik inspecteer de vloer van wel héél nabij om niets te vinden. Gelaten sta ik uiteindelijk terug recht. Ik zucht diep en kijk, al afscheid nemend, nog eens naar het paar om dan tot de ontdekking te komen dat de sluitertjes er gewoon aan vást zitten... That's me. Maar hey, het positieve is dat ik dus wél slimmer word in m'n aankopen :-)

Iedereen zal al wel eens in de winkel gestaan hebben om speciaal één ding te gaan kopen om dan met vanalles buiten te komen zonder dat ding. Mij overkomt het op zo'n frequente basis dat ik gewoon terug naar binnen ga. Om dán, jep, weer zónder dat ding buiten te komen. Om dan frietjes te gaan halen omdat net dat éne belangrijke ingrediënt, dat ik nodig heb voor het recept, nog ontbreekt.

Ik ben een keer naar Den Haag gereden, speciaal voor een "luster", om dáár dan tot de conclusie te komen dat de winkels er op 2de Kerstdag allemaal gesloten blijken te zijn, de lusterwinkel natuurlijk incluis.

Ik moest ooit m'n vader op de luchthaven in Deurne gaan afhalen ipv het gebruikelijke Zaventem maar waar stond de dochter ? Juist ja, you guessed it.

Tickets kunnen bemachtigen voor een geweldig concert in het Sportpaleis, woehoe ! Maar je moet dan wel zien dat je ze bijhebt de avond zélf.

De familiedag van het werk was dit jaar in Pairi Daiza. Had een collega me de avond ervoor niet gevraagd of ik met de bus meereed of zelf met de auto ging, had ik dus in Planckendael gestaan en me heel verwonderd afgevraagd waar iedereen nu toch wel was ?

Vorige week wéér bijna op m'n voorganger gereden omdat ik te hard naar Bumblebee (Geweldige naam toch hè ? Ongeveer mijn allerfavoriete woordje in de Engelse taal. Want je kan het toch geen 10x achter elkaar zeggen zonder dat je er happy van wordt ? Maar ik merk dat ik weer afgedwaald ben.) en Optimus Prime aan het gapen was op de Liersesteenweg in Heist op den Berg. Het feit dat ze er stonden was al "Woooooowwhhh" maar ik zie hen dus letterlijk ter plekke transformeren naar auto's en een heuse roadwar uitvechten die de steenweg ogenblikkelijk omtovert tot een strijdarena en ik als vrijwillige toeschouwer meekijk. Echt waar, ganse scenario's flitsen dan op slechts luttele seconden door m'n hoofd en poef, daar zit ik weer in m'n fantasiewereld.

Zonder benzine vallen omdat ik zó lang wacht tot het lichtje op m'n dashboard er gewoon bijhoort en ik er geen acht meer op sla. Tot het natuurlijk ergens toch te laat is en je wil niet weten wélke toeren ik dan uithaal om toch ergens op een redelijk veilige plek te stranden.

Ik kan mezelf ook helemáál in een boek verliezen. In die verregaande mate zelfs dat ik blijf volhouden dat er niemand in huis geweest is terwijl er overduidelijk open en bloot iets op tafel ligt dat er precies voordien dan toch niet lag ? Sshhht, niet verder vertellen maar ik wijt het aan de mix van unicorns & leprechauns die, seriously daar ben ik volledig van overtuigd, alle spelonkjes in mijn huis ingenomen hebben en dus te voorschijn komen wanneer ik weer out of this world ben.

I can go on and on and on want de lijst is echt ein-de-loos. Maar je "krijgt" het dus voor een groot deel mee vanaf de geboorte. Niet dat ik in de dagelijkse horoscoop voorspellingen geloof maar ik vind wel dat de eigenschappen die aan de verschillende sterrenbeelden worden toegekend, overeen komen met hoe ik in elkaar zit. Ze matchen dan ook nog is daadwerkelijk met het INFP type. Schorpioen is een waterteken, met diepe gevoelens en erg veranderlijk. Ze willen alles en iedereen doorgronden, geloven in het mystieke en dat er meer is than what meets the eye. Zijn heel intuïtief en, als ze hun emoties onder controle hebben, meestal correct. Kunnen heel moeilijk dingen loslaten omdat het bij hen meestal alles of niets is. Beroepen zoals journalist, rechercheur en privé detective komen steeds naar boven.
Eén dag is dus wel zeker dat schrijven me écht in het bloed zit.
Dat mijn grootvader kleermaker van beroep en kunstschilder in z'n vrije tijd was én mijn vader in z'n jonge jaren ook geschilderd heeft zal alleszins ook meegedragen hebben aan het dromerig persoontje dat ik vandaag ben.

Het positieve is dat ik het meestal gewoon mezelf "aandoe". Van het moment ik wéét dat er mensen van mijn daden afhangen, gaat het dus wél beter. Want dan zijn er ook gevolgen voor hén en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Wat de toekomst betreft kan ik enkel proberen er op te letten zodat ik het mezélf ook makkelijker maak maar zoals ik ook al eens gezegd heb, zijn mensen gewoon wie ze zijn. Als de wil er al is om een beter mens te worden, rest er enkel nog jezelf gewoon te accepteren zoals je nú bent want daar staat of valt echt alles mee. Dus love me or leave me, there's no in between.

Just living

Het heeft langer geduurd dan anders maar hier is hij, de volgende post. Waar hij dit keer over gaat ? Zoals de titel het al laat vermoeden, over leven, niet overleven maar gewoon leven. Living my life and loving it. Ja, echt waar. Dat de kwaliteit van je leven, heel simpel eigenlijk, afhangt van de kwaliteit van je gedachten. En hoe minder je je ego daarin een rol laat spelen, hoe gelukkiger je wordt en bent.
Want in de bijna 3 weken dat ik me niet laten horen heb, ben ik namelijk tot die conclusie gekomen. Je ego ben jij. Maar  die "ik" wordt gevormd door vele facetten die jij allemaal bent. Soms ben je boos, soms kordaat, soms onverschillig,... Er is niet één ik, je ik wordt gevormd door vele factoren.
In een artikel dat ik gelezen heb, wordt het ego voorgesteld als een discobol. Elk spiegeltje staat voor een ander facet van jou. Als je beseft dat je de vele spiegeltjes van de bol ter beschikking hébt, maar niet bént, ben je in staat om je ego los te laten. Je reactie op iets bepaalt hoe je je voelt. Wanneer je in staat bent om het niet persoonlijk te zien en het los te laten, kan je afstand nemen van die ik. En gewoon te zijn, just be.
Als jullie hier écht meer over willen lezen, kan je het vinden door te klikken op : http://www.arcturus.be/word/033-Op-zoek-naar-je-Ego. Het klinkt een beetje zweverig maar zelf vind ik het een fantastisch artikel en een echte eye-opener.
Ik heb vermoedens dat de meesten onder jullie het gaan lezen want I had you al met het woordje discobol hè ? Want wie houdt er nu niet van shiny stuff en een goe feestje ? Hahaha.

Ik ben ook terug aan het sporten geslagen en door een stuk meer beweging te hebben raakt m'n hoofd nu ook veel makkelijker terug leeg. Dingen zijn zoals ze zijn en door het denken erover los te laten, heb je veel meer aandacht voor de dingen rondom je. Geen overthinking dus meer maar gewoon thinking. Over het leven en hoe mooi het eigenlijk is.

Gewoon om te beginnen al dat ik door dat sporten, bekenden van vroeger terug ben tegen gekomen. Dat de babbels nog even leuk zijn en buiten het feit dat we allemaal ouder en sommigen wat zwaarder zijn, er voor de rest niets veranderd is.

Dat de Indian summer die we nu meemaken toch ook geweldig is ?! Ook al is de vakantie voorbij en zijn de meesten onder ons ondertussen allemaal terug aan het werk. In deze tijd van het jaar gewoon zó 's morgens in je zomerjurkje met blote armen en benen naar je werk kunnen vertrekken is toch zalig ? 's Middags in het uurtje middagpauze een terrasje meepikken en je koesteren in het zonnetje zodat je opgeladen bent voor nóg een half dagje. Diegenen die buitenshuis werken zijn het misschien niet helemaal met me eens met deze hoge temperaturen maar hey, it beats regen denk ik toch hè.
Dat ik sowieso de luxe heb om 4/5de te werken én deze week nóg is 2 halve dagjes extra vrij kunnen nemen heb om van dit hemelse weer te genieten, maakt me echt blij.

Het feit dat ik dit buiten op m'n terras, op m'n draadloze tablet, aan het typen ben, gezeten op geweldig mooi tuinmeubilair en een briesje dat m'n haren doet waaien maakt me ook heel happy. Dat ik daarbij nog zicht heb op een mooie tuin is een mooie plus. En een glaasje wijn én de kater des huizes bij op dat geweldig mooi tuinmeubilair, maken het helemaal af.
Ik wil hier nu niet "stoeffen" (en smaken verschillen trouwens wat dat geweldige tuinmeubilair betreft), maar hier gewoon mee zeggen dat we meer moeten stilstaan bij de dingen die we wél allemaal hebben ipv te zagen en klagen over wat er allemaal mankeert. Zoals bijvoorbeeld dat ik nu even een pauze moet inlassen om ten eerste de potplanten op m'n terras water te geven willen ze er morgen niet verlept bij hangen en ik ten tweede ondervind dat de muggen me wel een héél smakelijk hapje beginnen vinden en ik hier buiten moet opkrassen.
Maar het van de positieve kant bekijken is bedenken dat ik een terras en potplanten héb en dat ik vandaag al sinds deze middag buiten kunnen vertoeven héb.
Er is écht altijd een silver lining, je moet 'm enkel zien op te merken, ook al zijn de wolken soms heel donker.

Ik mag dan misschien zo goed als alleen op de wereld zijn wat gezin en familie betreft, het feit dat ik fantastische vriendinnen heb is iets dat ik de laatste maanden gekoesterd heb. Ze hebben me allemaal opgevangen en de lieve berichtjes en opkikkertjes hebben me een zee van goed gedaan. Girlfriends, jullie weten allemaal wie jullie zijn hè, leuvjoe.
Dat ik 2 vriendinnen van járen geleden heb terug gevonden (in een vorige post al vermeld) doet me echt deugd want ik weet dat ik ook op hén kan rekenen.
Het doet me realiseren dat ik echt niet alleen ben en daaraan moet ik mezelf herinneren als er toch eens een eenzaam moment opduikt. Godzijdank heb ik deze heel weinig want ik ben een introverte persoonlijkheid, ik ben een INFP-type. Dit is één van de 16 persoonlijkheidstypes. Als jullie meer willen weten over wat dit inhoudt en welk type jij bent, google dan Myers-Briggs personality test en doe de test.

Ik heb een schitterende zomer achter de rug met heel veel terrasjes en lekkere hapjes en tapjes en absoluut leuk gezelschap. Uitstapjes naar Sluis, Breda, Pairi Daiza (zelfs gratis want familiedag van het werk), Keulen en Phantasialand zijn de revue gepasseerd. De laatste was om m'n inner child volledig haar hartje te laten ophalen. Alleen al voor de Taron, de rollercoaster met de snelste lancering en topsnelheid ter wereld zou ik zó morgen willen teruggaan. Echt niet normaal, dat ding. Als je al bekomen bent van de lancering en je tijdens de ride "Wa is dees joh ??!" kan denken, remt hij héél even af om je nog met een méér halsbrekendere snelheid weg te schieten ! Maakte Phantasialand nu geen reclame voor hun "Wintertraum" tijdens de maand december ? :-)

De wetenschap dat er in oktober een weekendje Maastricht/Valkenswaard gepland is én een city-triple naar Dublin op de agenda staat, verwarmt me ook vanbinnen. Komt er nog bij dat m'n agenda sowieso tot einde oktober vól staat met leuke dingen zoals verjaardagsfeestjes en een fuif hier en een party daar.
Maar vooral het feit dat ik gezond ben om die dingen allemaal te kunnen doen, maakt me dankbaar voor alles wat er functioneert aan m'n lijf. We vinden het evident om 's morgens zomaar uit ons bed te kunnen stappen maar voor velen is het dat niet. Denk maar aan Marieke Vervoort.
Dat we kunnen zien, horen, ruiken, proeven, voelen is al wonderlijk. Maar als je dan nagaat dat ons brein één grote microprocessor is dat alles aanstuurt, elk vezeltje, elke cel, elke bloeddruppel, is toch werkelijk magisch ?
Een hele interessante film, die je ook doet nadenken, die ik onlangs gezien heb is Lucy. Hij gaat over het feit dat we eigenlijk maar 20% van onze breincapaciteit gebruiken en we eigenlijk in staat zijn tot nog veel meer. Hoe we dat moeten doen wordt min of meer in het midden gelaten maar het doet je wel nadenken.

Dat we een dak boven ons hoofd hebben, een auto die elke dag ter beschikking is en gewoon naar de supermarkt kunnen om eten te kopen is iets om bij stil te staan. Maar nee, we zuchten als er weer een rekening voor dat huis dient betaald te worden, dat je wééral naar het tankstation moet met die auto en je favoriete produkt niet beschikbaar is momenteel. Apprecieer gewoon wat je hébt. Ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen en dat ben ik ook. Ik leid echt a happy life.

Het besef dat je materiële dingen, hoewel heel leuk om ze te kunnen kopen en absoluut nog leuker dat ze het leven aangenamer en mooier en gemakkelijker maken, niet kan meenemen als je op deze aardbol vertrekt maakt me ook nederig. Want daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is welke indruk je hebt nagelaten als je hier niet meer bent. Ik hoop als mensen me gaan herinneren ze dan warme gevoelens krijgen. Omdat ik, hoewel ik geen kindertjes heb, mooie woorden, levenslessen en once-in-a-lifetime gedeelde momenten heb achter gelaten.
It's not what you take when you leave this world behind you. It's what you leave behind you when you go. Zorg ervoor dat het positieve dingen zijn en dat je de wereld minstens een tikkeltje beter hebt gemaakt voor de tijd die je hier was.

Ik ga deze keer weer eindigen met een liedje. De tekst gaat over een meisje dat probeert een leven op te bouwen in Los Angeles en het zit haar niet mee. Maar je kan het doortrekken naar jou en naar de plek waar jij nu bent. Het gaat erover dat waar je ook bent je niet voor jezelf op de vlucht kan gaan maar dat je je leven in eigen hand moet nemen en er het beste van moet maken. Het gras is niet groener aan de overkant, het lijkt enkel maar zo. Dat je heel dikwijls eindigt op de plek waar het begonnen is omdat het daar lang zo slecht nog niet is. Music maestro als je klikt op : https://www.youtube.com/watch?v=xlpQ7IOlov4