In theorie, op het eerste zicht, helemaal niets. Maar in de praktijk is het allemaal net iets gecompliceerder, niet ? Dat is toch wat ik er over denk. Want na veel heen-en-weer gepalaver, kom ik uiteindelijk nog uit op niets. Ik word het maar niets eens met mezelf.
Er zijn de nadelen want :
- een schaap in de kudde zijn en je niet afvragen naar waar je nu eigenlijk aan het gaan bent strookt niet met mijn persoontje. Er is me trouwens ooit ook gezegd dat in een groep functioneren niet my cup of tea is en dat klopt. Ik drink trouwens ook liever koffie. In mijn vroegere schooltijd een groepswerk afleveren heb ik altijd pure horror gevonden.
- wat als het niet strookt met je waarden en normen ? Als je aan de éne kant "to hel with it en ik doe het tóch" denkt maar dat je tot de conclusie moet komen dat je dan niet trouw bent aan jezelf. Dat meegaan in die flow afbreuk doet aan wie jij net bent, ook al is de verleiding nog zo groot.
- lééf je dan nog wel of besta je gewoon, net omdat je er dus niet meer over nadenkt ? Waar ik het dus vorige keer over had, van altijd in het moment te zijn en te leven. Als je gewoon meedoet met de algemene stroom, dit niet echt iets van jóu is. Dat je dan jezelf compromitteert en dat nooit goed voor je is.
- iedereen heeft toch haar of zijn eigen flow ? Alle kleine beekjes worden toch nooit allemaal samen één grote rivier ? Neem gewoon een relatie tussen twee mensen al. The love of someone else should not complete you, it should complement you. Er is dus een groot verschil. Is het niet heel belangrijk dat je jezelf ook als een individu blijft beschouwen ?
- alleen dode vissen "zwemmen" met de stroom mee. Deze lijkt me duidelijk, no comment hier.
Maar ik had al aangegeven van er niet uit te geraken. Dus ja, ik heb ook voordelen gevonden. Hier komen ze.
- soms is opgenomen worden in de vibe van iets of iemand anders wel a good thing. Omdat het soms een extra voldoening geeft om samen tot een gerealiseerd project te komen. Of omdat het je een totaal ander perspectief biedt waar je zelf, in je alleentje, nooit zou opgekomen zijn. Niet altijd de voor jou makkelijkste weg dan maar je leert er wel belangrijke lessen soms door.
- soms mag je gewoon niet te hard blijven nadenken want mindfucken zoals ik het noem, ruins you. Soms moet je echt stoppen met analyseren en het loslaten. En gewoon je gevoel volgen. Je hart en verstand mogen dan wel constant at war met elkaar zijn, je buikgevoel is meestal wél correct. Als het goed voelt, is het dat meestal ook echt wel. Zeker als het een gevoel van thuiskomen is.
- als je teveel controle wilt blijven hebben op alles leef je ook niet echt. Dan ben je weer zó bezig met "wat als" dat je ook niet meer geniet van wat er wél is. Soms maakt het leven nu éénmaal geen zin en zijn er dingen waar je geen controle over hebt. Ongerust zijn over wat wel of niet gaat komen helpt je niet vooruit. Overplanning kills magic en laat geen ruimte voor spontaniteit.
- een mens verandert. Door ouder te worden, door wat je meemaakt, de tijdgeest. Mensen rondom je veranderen ook. Verandering is meestal goed. Eens je voorbij het stadium van "say what ?" bent, toch. Het betekent dat de weg waar je op zat niet zo denderend was. Dat het leven iets beter voor je in petto heeft. Tijd zal uitwijzen wát precies en in tussentijd doen waar je happy van wordt, je weerstand tegen dingen laten vallen. Let it be.
Mijn conclusie ? Dat je mag dromen over wat je met je leven wil. Dat móet je zelfs want ik geloof dat als je niet vooruit gaat je blijft staan. En blijven staan is stelselmatig achteruit gaan. Dus droom over die betere of andere toekomst en hoop en kijk ernaar uit maar lééf je leven in tussentijd.
Dat je vooral moet doen wat voor jou die moment werkt. Er niet over nadenken
maar je in the moment laten leiden en dan kan het bijna niet mis gaan. En soms die sprong gewoon wagen en een blind geloof erin hebben.
Om te eindigen nog een liedje van The Boss, high hopes heet het. Maar vergeet niet, hope but never expect. Look forward but never wait. Do your positive thing.
