Picture perfect

Rode neuzen dag dat letterlijk staat voor rode neuzen die je effectief op je neus kan zetten. Waarmee je bij aankoop ervan de actie van het Rode Neuzen Fonds steunt.

Rode neuzen dag dat figuurlijk staat voor mentaal gezonde scholen. Want 1 op de 5 vlaamse jongeren kampt vandaag de dag met psychische problemen.

Rode neuzen dag met de slotshow op vrij 30 nov 2018 waarin de totale opbrengst van alle acties bekend gemaakt werd. Deze 3de editie bracht een recordbedrag op de teller. 

Maar waarom is er dan nog steeds zo weinig tolerantie wanneer er sprake is van psychische problemen of als iemand het mentaal lastig heeft ? Niet alleen bij jongeren, maar in het algemeen. Al is het maar even dat we ermee te kampen krijgen, gewoon is het verre van. In de eerste plaats alleen al omdat het er zoveel zijn.

Terugkerende somberheid of feeling blue, ADHD, angsten, stoornissen, neuroses en fobieën, burn-out, verslavingen, (postnatale) depressies, anorexia en boulimia,... Zelfs "gewoon" maar perfectionisme,  ze vallen echt allemaal onder de noemer psychische aandoeningen. En er zijn er zelfs nog veel meer. 
Al eens over nagedacht ? Want nu sta je toch een beetje te kijken hè ?! Want volgens mij kent ieder van ons minstens wel één iemand die ermee te maken heeft als je het zelf al niet bent of geweest bent. Want het zijn aandoeningen waar we bijna al-le-maal vroeg of laat ooit eens mee te maken krijgen in ons leven. Kortstondig of van langere duur. Soms kan het zelfs jaren duren voor we er terug bovenop zijn. En dan nog. Van sommige geraak je nooit helemaal "genezen". Dan blijft het onder de oppervlakte sluimeren en wanneer iets of iemand ons van ons stuk brengt, steekt het terug de kop op.

En dat is eigenlijk ook niet zo verwonderlijk. Want we moeten perfect zijn. Dat wordt in deze tijd van ons verwacht. Op élk vlak. Er wordt verwacht dat je uitblinkt in je job, dat je de beste papa, zus, echtgenote, vriendin, collega,... bent. Dat je huis en tuin ten alle tijde spic en span zijn. Dat kleding steeds proper gestreken in de kast ligt. Je vrienden en/of vriendinnen rekenen op je en zelf wil je ook nog eens afspreken want "Het is weer veel te lang geleden !" Dan zijn er nog je hobby's die tijd vragen. En wie is er nu niet op de hoogte van de laatste roddel of nieuwtje, het nieuws in het algemeen of dat TV-programma waar werkelijk iedereen het precies over heeft. Durf maar eens bekennen dat je niet mee bent waar het in Godsnaam nu eigenlijk allemaal over gaat ? 

De druk om een picture perfect leven tentoon te spreiden is nog nooit zo groot geweest. Ik ben ervan overtuigd dat sociale media hier een grote (foute) cruciale rol in spelen. Facebook is fakebook maar wat is Instagram dan ? Ik noem het Binstagram in de context van "Toss it in the bin" of vrij vertaald "verticaal klasseren". In de vuilbak dus.

Zijn het mooie plaatjes ? Oh ja, absoluut. En mooie plaatjes kijken is gewoon heel erg leuk. Ik maak mezelf er ook schuldig aan en doe er zelfs aan mee. Maar het probleem is dat je altijd enkel de mooie, glamoureuze kant ziet. En dan heb ik het nog niet over de ontelbare filters die je kan gebruiken om het allemaal nog mooier te laten lijken. Maar waar is de andere kant die je nooit te zien krijgt ? I admit, een deel ervan is altijd waarheid ja, zonder de filters dan. Maar slechts een klein, miniscuul deeltje. 

De momenten dat je even doordraait en staat te schreeuwen tegen je partner, kind of hond, die heeft iedereen. Je huis dat één rommelhoop is omdat alle gezinsleden elk iets anders aan het doen zijn geweest of je een feestje gehad hebt. Wanneer je terug bent van verlof en er nog 5 machines was liggen en evenveel hopen strijk maar je de volgende dag moet gaan werken. Je slaapkop en naturel gezicht 's morgens. De kledingstukken die overal verspreid liggen omdat die de outfit van de dag níet gehaald hebben. Om er maar een paar te noemen. Dié kant krijg je nooit te zien. Of toch minimaal.

Ik vraag me soms af hoe we het allemaal blijven klaar spelen. Of misschien doen we dat niet. Want nog nooit kan je op zoveel plekken yoga gaan volgen en zijn de uren vol geboekt. Life coaches reizen als paddestoelen uit de grond en worden druk bezocht. "Ik doe tegenwoordig aan onthaasten", "Ik volg een cursus mediteren", "Ik ga straks naar de les ademhalingstechnieken" hoor je de laatste tijd steeds meer en meer. 

Ik sta er niet versteld van. Iedereen heeft het druk, drukker,drukst. Dus feit is dat iedereen nood heeft aan onthaasten, de bewijzen zijn er. 

Zegt de term "Mens sana in corpore sano" jullie iets ? Juist ja, een gezonde geest in een gezond lichaam. De Romeinse dichter Juvenalis wist het al. We voelen ons pas helemaal ok als we zowel mentaal als lichamelijk in balans zijn. En het gekke is dat ons lichaam ons eigenlijk direct signalen geeft als iets niet in orde is. Daarom is het ook zo belangrijk om naar je lichaam te (leren) luisteren. Als je té lang psychische problemen blijft negeren, manifesteren ze zich uiteindelijk lichamelijk. Er wordt door je lijf letterlijk aan de alarmbel getrokken. 

Het gekke is als er dan lichamelijk iets scheelt, we ons wél met z'n allen direct naar de dokter reppen. Maar als er psychisch iets mis is, rust er direct een heel groot taboe op.

Dus, nogmaals mijn vraag, waarom wordt er nog steeds zo lacherig gereageerd wanneer iemand naar een psycholoog gaat als die persoon er zélf niet uit geraakt ? Ik vind het net een teken van moed en dapperheid dat je durft toegeven of zelfs en plein public durft zeggen dat je  professionele hulp moet inschakelen. Moesten méér mensen dit doen, dan zou de publieke opinie diréct veranderen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind Rode Neuzen Dag een geweldig initiatief maar, laat ons eerlijk zijn, hoeveel blijft er écht van hangen na pakweg 3 maanden ??? Zolang we psychische problemen blijven dood zwijgen zal er nooit of te nimmer iets veranderen. 

We lopen mee in de kudde en praten er niet over. Want wat doen we wél als we ons niet goed in ons vel voelen ? We gaan het in de eerste plaats eigenlijk nooit bij onszelf zoeken. We proberen het op iets of iemand af te schuiven. Of we zoeken vergetelheid, zoals het  in het liedje gaat, in drank en/of drugs wat het probleem nog meer doet escaleren. Want dat is het makkelijkste. De feiten niet onder ogen zien en ervoor weglopen. Want erkennen dat er iets mis, is de feiten onder ogen zien. Wat er op neerkomt dat je er iets aan moet gaan doen en dat is de moeilijkste weg. Want oh, "Wat gaan de mensen wel niet denken ?" 

Wel, láát ze denken. Want vergeet nooit dat ieder huisje zijn kruisje heeft zoals ze zeggen. Iedereen is wel bang voor iets, zelfs de grootste bullebak of narcist. En weet je wat ? Narcisme is óók een psychische ziekte. 

Opkomen voor jezelf en gezond egoïstisch zijn en durven nee zeggen is de eerste stap naar genezing. Want dan komt het niet zover dat je in een burn-out terecht komt zoals ik. Met goed te doen voor iedereen zonder goed te zijn voor jezelf, daar kom je geen stap mee verder. Sterker zelfs, je kan eigenlijk maar pas goed doen voor anderen als je zelf goed bezig bent. En daar bedoel ik mee, als je zelf in balans bent. Dat je handelt vanuit een goed, gezond en vooral positief zelfbeeld. Dat je zelfs een voorbeeld kan zijn voor anderen. Positiviteit straal je uit en trekt anderen aan.

Want als je in balans bent en in je kracht staat kan je al veel meer incasseren. Als jij true bent aan jezelf en als je weet dat je recht in je schoenen staat  en erin gelooft, dan mogen anderen denken of zeggen wat ze willen. Het raakt  je niet, het passeert je gewoon en gaat aan je voorbij. Want jij kan het los laten en daar gaat het om. 

Er zullen altijd mensen zijn die jou het licht in je ogen niet gunnen. Waarom ? Omdat je gewoon bent wie je bent. Je mag zelf nog zo écht zijn, er zullen er altijd zijn die blijven beweren dat je fake bent. En so be it dan. 

Maar hoe meer we met z'n allen toegeven dat we in de eerste plaats niet perfect zijn en mekaar aanvaarden zoals we zijn, hoe meer tolerantie er zal komen. Op élk gebied. En hoe vlugger psychische problemen wél openlijk bespreekbaar worden. Maar vooral dat ze al erkend worden. Dat ze eindelijk gelijkwaardig gaan beschouwd worden aan lichamelijke klachten. 

Dingen zijn zoals ze zijn. We zijn allemaal maar mensen. Met goede en minder goede kanten. Maar durf ze op z'n minst toegeven. Durf er voor uit te komen. 

Waarom worden mensen met uiterlijke littekens nagekeken ? Omdat ze anders zijn. Maar  ten eerste is elk van ons uiteindelijk anders. En ten tweede, zíjn we eigenlijk echt wel zo anders ? 

In plaats van ze na te staren zou je jezelf gelukkig moeten prijzen. Niet omdat jij er "normaal" uitziet maar omdat jouw lichaam functioneert zoals het moet. Zonder lichamelijke tekortkomingen waar je elke dag last, hinder of pijn van ondervindt.

Uiterlijke littekens blijf je zien, ook al zijn de wonden geheeld maar je moet je misschien eens afvragen hoeveel emotionele pijn die persoon daardoor ook geleden heeft. De innerlijke littekens zijn misschien nog wel veel groter. En daar kan je je misschien wél mee identificeren. Want elk van ons heeft z'n eigen verhaal. 
Het is pas als je een spreekwoordelijke mijl in de schoenen van iemand anders gelopen hebt, dat je je een idee kan vormen van wat hij of zij doormaakt. Het verleden dat die persoon gevormd heeft tot wat hij of zij nu is. Dus oordeel niet. En al helemaal niet over mentale problemen. Want zij zijn een ziekte van deze tijd.