Love je lijf

Ook al loop ik het risico dat jullie me na het schrijven van deze post een omhooggevallen geval gaan vinden, so be it want het is en blijft míjn blogje. Het is gewoon zo dat de loftrompet de laatste dagen, wat mezelf dus betreft, heel luid gestoken of geschald heeft. Niks meer of niks minder. En you know what ? Het heeft m'n hartje en vooral zieltje verwarmd in deze koude, natte, grijze dagen.

Niet dat ik deze periode van het jaar niets vind hebben, want er moeten absoluut seizoenen zijn en vooral momenteel staat falling asleep to the sound of rain voor mij nog altijd gelijk met happiness. Er is bijna geen fijner gevoel dan dát. Zalig warm onder die dons liggen en de regen op het dak horen tikken om dan net nog iets dieper eronder, weg te kruipen.

Herfst is sowieso mijn favoriete seizoen. Die knuffelzachte winterpulls terug te voorschijn kunnen halen, de crispy air die je longen terug doet openzetten en die een voorbode is van de winter, de uurverandering die ervoor zorgt dat je direct bij thuiskomt na het werk de kaarsen al kan aansteken. 

Herfst is voor mij ook altijd ergens een teken van verandering. Verandering als in een cyclus die gaat eindigen zoals de laatste verkleuring van de bladeren voor ze afvallen, dieren die nu volop op zoek gaan naar voedsel om hun wintervoorraad aan te leggen en het net iets tragere tempo waarop alles gebeurt als de autumn blues met momenten opspeelt.

Herfst staat voor warmte want warme kleuren met alle schakeringen van geel, oranje, bruin en rood, lekker warm binnen vertoeven met liefst een warm haardvuur en genieten van lekker warme drankjes met liefst nog een shot van het één of ander erbij want eveneens (hart)verwarmend.

Herfst staat voor paddestoelen en truffels, het wild seizoen en voor huisgemaakte dikke erwten- en pompoensoep. 

Maar I rest my case nu hierover want het ging hier over me, myself and I en ik was weer bijna verloren gelopen in de mist die dit seizoen ook z'n intrede doet.

Zoals hierboven al vermeld, heb ik de laatste dagen véél complimentjes gekregen. Zowel over uiterlijke als innerlijke dingen. 

* Over mijn frou frou. De engelse term fringe vind ik zoveel leuker maar bon. Voor diegenen die me een tijdje niet gezien hebben, sinds een paar maanden loop ik met een frou frou rond. Het uiteindelijke kapsel dat ik voor ogen heb is schouderlang en hoewel de lengte maar nét het begin van m'n sleutelbeen raakt en het voor mezelf dus nog niet "af" is, zijn de opmerkingen "lekker zwoel", "wauw, staat je echt" en "het maakt je jonger" gevallen.

* Over mijn ogen. Beter gezegd, over de opmaak van mijn ogen. Ik slaag er namelijk nu pas in om op niet kliederige wijze oogschaduw op te doen. Hoe andere madammen er steeds glansrijk in slaagden bleef me tot voor kort een raadsel. Maar de aanhouder wint en na raad vragen, tutorials bekijken en veel oefenen heb ik het eindelijk ook onder de knie. Al zeg ik het zelf. Maar anderen vinden het dus intussen ook want "Kei mooi, die smokey eyes van je." Het doet m'n blauwe ogen effectief beter uitkomen. En hoewel ik er nog niet écht aan gewend ben om mezelf, zelfs overdag met een "lichtere" versie, zó te zien heeft mijn directe collega me verzekerd dat het niet "te" is of erover. Voorwaarde was dat ik niet met panda ogen moest komen opdraven want dat was de opmerking deze morgen omdat het net iets zwaarder was uitgevallen.

* Over mijn kledingstijl die casual chic werd genoemd en me écht deed glunderen. Want hoewel ik geen één bepaalde stijl heb, het varieert namelijk van college met een jeans/loafers/marine blazer naar bohemian met een lange witte strokenrok/teensandalen/jeanshemd naar mijn momentele stijl van een kleedje gecombineerd met pantys en overknee laarzen met een hoge hak. 

Hoewel ik dus verschillende stijlen heb, probeer ik altijd de benaming casual chic eer aan te doen en het lukt me warempel blijkbaar dan nog ook. 

Buitenshuis althans bedoel ik dan want van zodra ik binnenstap en niet meer de deur uit hoef is het een legging/T-shirt/lange vest/wollen kousen. Sowieso is dit een comfy outfit waar je in het slechtste geval mee kán buitenkomen maar het is vooral voor mijne Flor die zich snorrend opkrult op mijn schoot. Want voor mijnheer beslist dat dít het welbepaalde slaapplekje wordt én in deze welpaalde houding, hebben z'n nageltjes zich al "pompend" tientallen keren in z'n baasje gezet. Nageltjes die garant staan voor kledinggaatjes.

* Over mijn huis. Afgelopen zondag toen een vriendin na maanden in míjn huis nog eens binnenstapte ipv altijd omgekeerd. Ze was bezig over het interieur bij iemand anders en in haar zin vielen plots de woorden "...want daar is het helemaal zen zoals hier." Oohohooh. Want dat is wat een (t)huis voor mij moet zijn. Een plek waar je zen wordt en tot rust komt en waar je graag bent. Zoals zij het ook zei "Opgeruimd maar waar je wel ook ziet dat er gelééfd wordt." Komt er nog bij dat een andere vriendin (die sinds een half jaar terug alleen woont) ook al eens gezegd heeft dat ik haar huis mag/moet komen inrichten als het budget ervoor beschikbaar is. Ik kijk er al naar uit want ik kan uren zoet zijn om het perfect passende item op die en die plek te krijgen.

* Over mijn blogje. Dat als hij gedeeld wordt, hij daar ook geliked wordt en dat de opmerking "Die schrijft echt wel goe hè." al meermaals de revue gepasseerd is. Me like too. Jullie bezoekersaantal stijgt ook geleidelijk waarvoor mijn welgemeende dank.

Het schrijven zit me ergens wel in het bloed denk ik, het is de inspiratie die me de laatste tijd wel eens in de steek laat. 

* Over het feit dat ik "zachter" geworden ben. In figuurlijke zin dan hoewel de creme de corps bodylotion van Kiehl's een échte miracle worker is en m'n velletje zijdezacht maakt en houdt. Als ik erover nadenk, klopt dat ergens ook. Ik zal niet zo vlug meer lukraak mijn mening over iets "spuwen" als ik het oneens ben met iets. Ik probeer mijn woorden meer te wikken en wegen. 

* Over het feit dat ik een luisterend oor heb. Dit is eerder een compliment aan mezelf. Omdat ik meer en meer ondervind dat mensen hun ziel bij me uitstorten. Omdat ze (on)bewust weten dat ik geheimen bewaar. Dat ik nooit vertrouwelijke informatie doorspeel aan anderen. Never have, never will. Dat ik gewoon luister en dat dikwijls iemand gewoon laten uitpraten voldoende is om hen zélf het antwoord op hun vragen te laten vinden. 
* Over het feit dat ik een lieve ben. Dat liet zich een collegaatje begin deze week althans ontvallen toen ik dát moment niet zo lief was voor mezelf.

Waar het op neerkomt is dat ik me, sinds een hele tijd, terug goed voel in m'n vel. 
Ook al vind ik mezelf momenteel nog steeds te zwaar. Maar ik ben terug aan het sporten en voel me ondertussen beter, gezonder en lichter en dát is wat telt.
Ook al heb ik rimpels, littekens, striemen en cellulitis. Ik ben 40+, welke vrouw heeft dat in hemelsnaam op die leeftijd niet ?! Ik heb een gezicht en lijf waar alles, naar behoren, aan functioneert en dát is wat telt.
Een vriendin vroeg ooit op café aan de mannen van de vriendenkring of zij uiteindelijk "die bulten in onze billen" opmerken ? Het antwoord was een directe en duidelijke "Neen" buiten éentje die zei "Ik zie het wel maar het stoort me absoluut niet."
Een dialoog die ik schit-te-rend vind komt uit de film Eat, pray, love met Julia Roberts. Zij speelt daarin het personage Liz. De context waarin het gesprek plaatsvind is dat de vriendin Sofi bezorgd is over haar buikje dat over haar jeansrand begint te hangen omwille van teveel pasta.
Liz: Lemme ask you a question, in all the years you’ve ever undressed for a gentleman–
Sofi: —it hasn’t been that many.
Liz: Alright. Has he ever asked you to leave? Has he ever walked out, left?
Sofi: No.
Liz: Because he doesn’t care. He’s in a room with a naked girl. He’s won the lottery.
Need I really say more ladies ??? Voor de mannen die dit lezen, neen het stoort ons omgekeerd absoluut ook niet dat jullie grijs en/of kalend zijn en een (bier)buik(je) hebben.
Ik ben tegenwoordig echt gelukkig met mezelf en de persoon wie ik ben. Met m'n leven. Ik amuseer me, soms zelfs met niets specifieks te doen en gewoon te zijn. Algemene tevredenheid. Genieten van de kleine dingen. Van wat je wél hebt. 
Waar ik van overtuigd ben is dat als je zó in het leven staat, je dat ook uitstraalt. Letterlijk strálen dan. Vandaar denk ik ook, de vele complimentjes de laatste tijd.
Is het nu gewoon door ouder en gezapiger te worden, of is het omdat ik mezelf steeds beter begin te kennen en daardoor indirect ook anderen. Het maakt eigenlijk niet uit waardoor het precies komt. Beseffen dat élke mens die je tegenkomt haar of zijn verhaal heeft en dat als je dat verhaal zou kennen je weleens heel anders zou kunnen denken. Proberen van niet te oordelen maar gewoon te ervaren zonder meer. 

Vriendelijk zijn en hello zeggen ook al doet de andere partij dat niet. Dingen appreciëren voor wie of wat ze zijn. Laten merken dat je iets graag hebt of ziet. Als je iets proeft, écht proeven. Dankbaar zijn dat je kán proeven en zien en horen. Je partner, kind of huisdier knuffelen en hun geur opnemen. Tijd maken voor je favoriete dingen, al is het maar een half uurtje per dag. Ademen. Naar die prachtige zonsondergang kijken zoals die van daarnet. En vooral lachen ook al regent het. 

Say what ?

In eender welk alfabet op deze planeet vinden we letters. Letters die tot een woord leiden. Woorden die tot een zin leiden. Zinnen die tot een gesprek leiden.
Gesprekken die face 2 face kunnen zijn, telefonische gesprekken of videogesprekken, conversaties in tekstberichten, brieven of mails. 
Allemaal hebben ze de bedoeling om iets mee te delen of over te brengen. Dat is, denk ik toch, het uitgangspunt. 
Of moet ik eerder over ingangspunt spreken ? Want hoe langer hoe meer krijg ik de indruk dat bij velen onder ons het er, figuurlijk gesproken, niet meer ingaat. Die woorden die tot zinnen en verder tot een gesprek of mededelingen leiden bedoel ik dan. Velen krijgen de info precies allemaal niet meer verwerkt. 
Toegegeven, er komt langs allerlei kanalen en de Godganse dag info tot bij ons. Via radio, TV, de krant, tijdschriften, mail, text messages via sms, Whatsapp, Messenger, Skype, Snapchat,... Je bent geabonneerd op nieuwsbrieven of de krant waarvan je misschien meldingen krijgt op je smartphone bij updates ervan. Er is Twitter, Facebook, Instagram, Pinterest, Tumblr,... 
Er is zó'n eindeloze stroom informatie die als je steeds à la minute mee wil zijn, dagelijks een paar keer "moet" checken. Waar je, laat ons eerlijk zijn, dan wel meer dan 2u zoet mee bent. Dit bovenop je gewone dagtaken zoals werk, huishouden, gezin en kinderen, huisdieren, sport en hobby's. Logisch dan toch dat we met z'n allen meer en meer de mist ingaan en niet altijd op de hoogte zijn van het "nieuwste" ?
Logisch ? Ja, misschien ergens zelfs wel. Maar tragisch vooral en heel erg schrijnend. Ik durf het zelfs ergens de ziekte van deze tijd en de teloorgang van de maatschappij noemen. Want echt, intriest word ik er van. 
Sociale media wordt het genoemd maar volgens mijn bescheiden mening is het sociale wel héél ver te zoeken. Ik vind namelijk dat ze 100% bijdragen aan een algemene veréénzaming van de mensheid. En over het fake en de schone schijn ervan wil ik het nu zelfs helemáál niet hebben. Misschien iets voor een volgende post want kwantiteit is er absoluut maar bij de kwaliteit ervan zet ik wel hele grote vraagtekens. 
Een dikke grijze mist of ruis is het allemaal en I admit, ik maak er mezelf soms ook schuldig aan. Oh ja, absoluut wel maar ik probeer het altijd te bekijken vanuit een invalshoek van "Kan het iemand iets bijbrengen ?" of "Is dit een positieve afleiding ?" of "Is dit iets waar over nagedacht kan/moet worden ?" Niet gewoon om me enkel even te laten horen hoewel dat allicht soms ook onbewust wel het geval zal zijn.
Soit, back to waar ik het over had. Tragisch en schrijnend dus, omdat we niet alleen al die info niet meer verwerkt krijgen maar, meer nog, dat we niet meer (kunnen) luisteren. We luisteren steeds minder of soms zelfs niet meer naar wat er op-welke-manier-dan-ook gecommuniceerd wordt. We luisteren (of lezen wat er staat) niet meer naar wat iemand te vertéllen heeft. 
Zelfs nóg meer cru gesteld, dat als we het nog wél doen, de meesten onder ons niet luisteren om te begrijpen of te verstaan maar om zélf als weerwoord jouw verhaal te doen. 

Grootste probleem hiervan is, denk ik, dat we veel te veel afgeleid worden. We kunnen ons niet meer ten volle concentreren op iets of iemand.
Ik denk dat het niet voor niets is dat mindfulness steeds meer z'n weg vindt naar het grote publiek. Met mindfulness bedoel ik dan gewoon in-het-moment zijn en dit ten volle beleven met dát zintuig dat je ervoor nodig hebt.
In het geval van luisteren, luister. Enkel en alleen dát. Sluit alles dat er voor de rest rondom je is, uit. Adem even diep in en uit. Relax je lichaam en get comfortable. En luister. 
Hoor gewoon de woorden of lees gewoon de zinnen maar oordeel niet. Trek zeker ook geen voorbarige conclusies en onderbreek ook niet. Als je iets niet direct verstaan hebt, zeg het dan pas aan het einde van een zin. 
Luister ook naar het ganse verhaal. Begin niet met je te focussen op de details. Wordt het je toch wat veel, maak dan een (mentale) aantekening maar houd je aandacht gericht op wat je hoort of ziet.
Zorg in het geval van face 2 face gesprekken ervoor, dat je niet afgeleid wordt door non-verbale signalen zoals hoe de andere persoon er bij zit of kijkt en of er dan wel of niet oogcontact is. 
Geef het ook echt de tijd die het nodig heeft, ook al gaat het over iets waar niet direct je interesse naar uitgaat. Het kan dat je het niet eens bent met wat je net gehoord hebt maar als je echt luistert kan het gebeuren dat je interesse gewekt wordt om het uit een ander point of view of perspectief te bekijken. 
Als je dit allemaal gedaan hebt, zal je merken dat je zelfs even wat tijd nodig hebt om een (zinnig) antwoord te kunnen formuleren. Dat het absoluut a good thing is om even na te denken voor je iets zegt want dikwijls is spreken zilver maar zwijgen goud. De manier waarop iets verwoord wordt kan net verzachtend of net explosief werken. Het kan een wereld van verschil uitmaken hoe het over komt.

Hoe dan ook ga je, als je bovenvermelde "punten" in gedachten houdt, jezelf beter leren kennen omdat je dingen eerst gaat laten inwerken. En wanneer je jezelf beter leert kennen, ga je ook anderen beter leren kennen. Je gaat niet meer het eerste het beste dat in je opkomt eruit flappen maar je woorden wegen. Omdat je emphatie hebt voor de andere kant van het verhaal. Misschien krijg je zelfs respect voor de mening van die andere. En nog verder kijkend, omdat je er meer voor open staat, zal de wereld in het algemeen meer voor je open gaan.

Think about it, als je dit tenminste écht gelezen hebt :-)