No(n)sense

Misschien is het de tijd van het jaar die mijn crazy ass bitch of hekserig kantje naar boven laat komen, hoewel Halloween zélf al gepasseerd is. Misschien ook niet. 
Feit is wel dat ik me de laatste we(e)k(en) énorm gestoord heb aan de on-logica van bepaalde mensen. Zowel in m'n privé als professioneel leven. 
Nonsens, pure nonsens of hetzelfde als klinkklare onzin in de Nederlandse taal. In het Engels zegt men nonsense met een "e" er achteraan. Toen viel me op dat je dit woord kan splitsen in "non"-"sense" wat je kan vertalen als (het heeft) geen zin. 

Maar het wordt nog beter. Want als je de "n" in het midden weg laat, wordt het zelfs nog iets sterker. Dan kom je uit op no sense als in de context "It makes no sense". Dat laatste betekent dan weer on-zinnig, wat de vergrotende trap is van geen zin. Dat het onzinnig is om iets te doen of zeggen. Dat het niets uithaalt. 

Maar ik ga het nog meer uitvergroten want de overtreffende trap is niet gewoon onzinnig maar regelrechte on-zin. Flauwekul zeg maar.

Hoe ik hier nu bij kom ? Bij onzin ? Door het feit, zoals hierboven al aangehaald, dat ik de laatste weken nogal (te) dikwijls geconfronteerd ben geweest met onzinnige dingen, daden en klinkklare verwoorde onzin. Wat me weer terugbrengt naar het aller begin van deze post. Nonsens dus. Zelfs van mensen waarvan je in eerste instantie toch denkt dat ze een béétje wijsheid hebben gezien hun beroepsactiviteit. Maar neen dus. De grootste onzin waait net uit de hoek van het "professionalisme". 

Dat ze hun mening an sich spuien laat me koud want iedereen heeft recht op vrije meningsuiting. Maar de taalfouten. Op een neerbuigend toontje die "bescheiden" mening vol taal-, spelling- en d/t-fouten neerpennen. Het is erg. Heel erg. Het ergste is nog dat dát soort mensen heel dikwijls nog eens verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van anderen. Dat ze het dus nog eens doorgeven God nog aan toe. 
Maar het is niet alleen het doorgeven. Wat me dan weer op het punt brengt van de teloorgang van de maatschappij. Dat zij die het hardst roepen hoe het wél moet, net het tegenovergestelde laten zien, horen en schrijven. Ik wil maar zeggen dat sommigen het zó zot kunnen verzinnen dat je er zélf in geen 100 jaar zou opkomen. Maar voor hen maakt het blijkbaar zin. Voor mij totale en volledige onzin dus.

Maar I rest my case. Want heb ík het warm water uitgevonden ? Oh God nee, ook allesbehalve. Ik ben al al lang blij dat als ik de kraan open draai, er überhaupt water uitkomt.
Een kanttekening die ik toch wil maken is dat als het effectief je job is van anderen iets bij te brengen, je dat beter op een opbouwende manier doet en niet op een afbrekende. Of dat je op z'n minst dan toch al zélf het goed voorbeeld geeft. Wat zeggen ze nu alweer over goed leiderschap ? Een goeie quote vind ik alvast : "You don't inspire your teammates by showing them how amazing you are. You inspire them by showing them how amazing they are. Een betere nog is diegene hieronder.

Volgens mijn bescheiden mening is goed leiderschap je laten gelden wanneer het moet. Wanneer je iemand op een fout wijst die terecht is maar ook zegt hoe het beter kan. Wanneer je iemand een schouderklopje geeft voor een goed geleverde prestatie. Wanneer je mensen motiveert en een werksfeer creëert dat je 's morgens met plezier komt werken.
Maar niet gelden om je te laten gelden. Omdat bijvoorbeeld je privé leven hopeloos is en je in wezen ongelukkig bent en je dat elders "moet" compenseren. Omdat je niet kan hebben dat sommige mensen op een heel duidelijke manier laten merken dat ze geen slaafse volgelingen van je zijn. Omdat je gekrenkt bent dat iemand een (sarcastische) opmerking durft maken over je "beleid". 
Jullie weten al dat ik niet religieus ben maar in het Evangelie van Lucas komt zoiets voor als de splinter in het oog van een ander wél zien maar de balk in het eigen oog níet.
Maar misschien doen ze gewoon zo omdat er nu eenmaal verzuurde mensen zijn. Ze zijn zo geboren of ze zijn zo geworden. Want ik heb al ondervonden dat zij die louter leven met de doelstelling om een ander het leven zuur te maken, zélf meestal figuurlijk zuur zijn. En als je het dan zo bekijkt, is het zielig eigenlijk. Dat je je leven op die manier leidt en verspilt aan negatieve dingen. Want negativiteit leidt enkel tot meer negativiteit. Het is intriest ook omdat hun eigen leven blijkbaar niet voldoet of boeiend genoeg is en ze zich constant moeten (be)moeien met een ander zijn doen en laten. Het moet zwaar zijn om zo'n leven te "moeten" leiden...

Maar ik merk dat ik afgedwaald ben. Ik had het over nonsens dus. Klinkklare onzin. Dingen die op niets slagen. Futiliteiten die erbij gesleurd worden om een punt te maken maar  in wezen kant noch wal raken. 
Ik kan me perfect neerleggen bij het feit dat iedereen anders "gewired" is en dus anders in elkaar zit. Want het is niet zozeer het verschil van mening dat me stoort. Of dat er in discussie gegaan wordt. Iedereen heeft zijn of haar eigen perceptie over iets. Het is soms ook net het verschil in mening dat het boeiend maakt. 
Wat me echter wel mateloos stoort is over de manier waarop mensen dingen willen duidelijk maken. Als je iets te zeggen hebt, doe dat dan gewoon recht in het gezicht. Klaar en duidelijk. Een klikspaan zijn is zó laag bij de grond. Klein ook. Zelfs een beetje verachtelijk. Het op een ander afschuiven en die persoon het vuile werk laten opknappen terwijl doen alsof je eigen neus bloedt is nog eens laf erbij. 

En waarom eigenlijk ? Omdat je deep down zelf het lef niet hebt om de confrontatie op een directe manier aan te gaan ? Omdat je denkt sterker te staan als je volgelingen hebt die met je meeheulen ? Omdat je in wezen gewoon geen goed persoon bent omdat je kickt op het feit dat een ander in een slecht daglicht wordt gesteld ?

Maak ik me er druk om ? Misschien toch nog net iets te veel. Maar wákker liggen van mensen die het niet waard zijn dat ze nog maar een seconde van je aandacht vasthouden, dát doe ik al lang niet meer. Mijn motto sinds  een klein jaar is : "Don't let it get to ya babe." Dat geldt zowel voor mezelf als anderen die me na aan het hart liggen. Want eender wat of wie je aandacht geeft, wordt gevoed. En no way dat ik negativiteit nog een kans geef in m'n leven. 
Maar ik kan er gewoon niet bij dat mensen zo in mekaar zitten. Dat je zo'n rotte appel kan zijn. Dat je toch een dóódongelukkig leven moet hebben dan als je teert op de tegenslagen van anderen. Maar zoals ik net al zei, zelfs deze bedenking maken is al teveel. Dus ze doen maar. Zelf maak ik de keuze van erboven te staan en mezelf niet tot dat niveau te verlagen. Misschien er alleen een héél klein beetje over te schrijven :-)
Jullie weten al lang dat ik geloof dat dingen voor een reden gebeuren. En wat er ook gebeurt, so be it dan. Ik kom écht wel terug op m'n pootjes terecht. Dat heb ik namelijk al lang geleden geleerd. Dikwijls is een ingrijpende verandering in het leven zelfs net wat je nodig hebt om jezelf ne sjot onder uw gat te geven. En meer werk te maken van een bepaalde doelstelling die je al langer voor ogen hebt. Want er komt al-tijd iets positiefs voort uit wat op het eerste gezicht negatief lijkt.
Jullie weten ondertussen ook dat ik geloof in karma. In what goes around, comes around.  Dat wat je denkt, doet of zegt als een boemerang terug in je gezicht komt als dit schade berokkent aan anderen. Vroeg of laat, hoe dan ook. Maar er actief aan meewerken doe ik niet. I just have faith and ->