Aantrekkingskracht

Je hebt zo van die dagen… Van die dagen dat je ‘s morgens al weet : “God nee, het wordt er toch weer niet zó één ?!”

De ochtend begint bijvoorbeeld met het feit dat je, (omdat je je kopje misschien toch écht wel iets te vol hebt gedaan) je koffie voor een stuk op de vloer kiepert onderweg naar de zetel.

Maar bon, je kuist je kopje af en zet dit op het bijzettafeltje naast de zetel. Wanneer je dan de vloer aan het “nat-Swifferen” bent, stoten 2 woest-uit-dezelfde-zetel-stormende&blaffende-viervoeters tegen hetzelfde bijzettafeltje. Resultaat ? Een leegstromend kopje koffie dat instant een plas vormt op het tafeltje en vandaar verder op het tapijt dat eronder ligt drupt. Zeg maar loopt.

Zo een dag dus, weet je wel ? Je kent ze vast ook. 

Zo’n Swiffer Wet-Jet is trouwens een Godsgeschenk met 4 viervoeters in huis en ongelukjes zoals het eerste. Voor het tweede echter, not so much… Dus ga je al vloekend en zuchtend op zoek naar gepaster schoonmaakmateriaal. En je humeur ? Dat heeft ondertussen een dieptepunt bereikt.

Wanneer je nu niet oppast, gaat dit humeur de rest van je dag bepalen. Want een boos, gefrustreerd humeur geeft boze, negatieve gedachten zoals “Godverd*mse róthonden met hun … ?!”

Want negatieve gedachten trekken gelijkaardige gedachten aan. Heel simpel. Dat is een wet in de fysica. Dat wat je aandacht geeft, groeit. En dát is de reden waarom er dan nog méér van zulke voorvallen in je dag gaan gebeuren.

Oplossing hiervoor ? Je mindset veranderen en wel stante pede, nu of direct.

Een ander voorbeeld, na een blik op de klok, is “Ik mag echt niet te laat komen !” En wat gebeurt er ? Spoorweg die maar dicht blééf, file door wegenwerken die er gisteren nog niet waren, jij en nog anderen geraken maar niet voorbij de vuilophaaldienst. Laat me raden, je bent te laat gekomen hè ?

Ik ben al een aantal weken in een niet zo positieve mindset. Niet echt negatief, eerder dat mijn gedachten all over the place zijn omdat ik met teveel tegelijkertijd bezig ben. En dat werkt dus niet. Wij mensen, zijn echt niet gemaakt om te multitasken, hoezeer sommige vrouwenmagazines beweren dat vrouwen dat wél zijn.

Het ding is dat je nooit 100% je gedachten bij 2 dingen kan houden. Je kan gewoon niet tegelijk productief zijn op meerdere gebieden. Je ondermijnt er zelfs je productiviteit mee. Omdat je hersenen steeds moeten switchen tússen, kost dit tijd en energie en tast het zelfs je korte termijn geheugen aan.

En dat heb ik ook gevoeld. Daarnet nog. Toen ik om 10u stipt (ongewoon voor mijn doen) op de bel drukte bij de schoonheidsmadam voor een pedicure. Het eerste wat ze zei was :”Jij bent verkeerd hè ?!” Ik dacht direct :”Nee, toch niet wéér hè ?!”

Al bij al viel het nog mee want ik mag straks om 13u terugkomen voor mijn échte afspraak. Beter zo dan omgekeerd...

Andere dingen die de revue gepasseerd zijn :

1. We hadden ‘s middags tikkeneikes gegeten. Een omelet meer bepaald. Aan tafel kwam de vraag wat er 's avonds op tafel ging staan.

Ik zei :”Anders terug een soort boerenomelet want er liggen nog (veggie) spekjes, ui, paprika, augurk ?” Het antwoord van hubby was een schoorvoetende “Terug een omelet maar allez ja dan.” 

In de namiddag echter kreeg ik het lumineuze idee om er een quiche van te maken. Want er stond nog een open brikje room en er was mascarpone en er lag ook nog een broccoli.

Bloem voor het deeg, boter en een eitje hadden we ook in huis. Zie daar, een broccoli-spekjes quiche it is ! Verrassing voor hubby want toch geen omelet.

Deeg gemaakt, deeg laten rusten en in tussentijd de spekjes met ui gebakken en broccoli gekookt. Deeg in de taartvorm geduwd, groenten mengsel erop geschept om dán tot de conclusie te komen dat ik het laatste ei voor het deeg gebruikt had. Néé !!!

Ik zweer het je, mijn centje valt dus écht niet vroeger… 

Resultaat hier ? Dat ik naar hubby moet bellen om te vragen of hij aub dank u wel na 't werk eitjes kan gaan kopen ? "Oops, she did it again" hoor ik 'm precies tussen de lijnen hummen.

En oh ja of hij misschien dan ook een brikje room (want wat er nog stond bleek bedorven te zijn) kon meebrengen ? 

“En waar die room dan wel voor nodig is”, vroeg hij ? Voor de… euh… quiche. Daar ging dus gelijk ook de verrassing… 

Bezint voor ge begint is hier de les die door mij geleerd dient te worden.

2. We hadden vrienden op bezoek en de dorst lessen deden de madammen met een glaasje cava. Cava betekent hoge glazen op dunne steeltjes.

Grote hond Flo, een regelrechte allemansvriend, besliste om te komen kijken wat er allemaal op de (lage) salontafel te vinden was.

"Pas op met die hoge glazen en haar enthousiast zwiepende staart !" riepen haar baasjes tegelijk.

Vriendin had haar glas al vast. Ik greep naar Flo die ik doelbewust de andere kant op stuurde. Verontwaardigd droop ze af met een laatste zwaai van haar staart die... jep, mijn glas cava alsnog omver zwiepte. Het glas op zich bleef heel maar de cava stroomde over gans de tafel (met een opstaande rand) waarop het in een poel bleef staan. Zelfs bubbelen deed het ook nog.

We hebben het dus letterlijk afgeroepen met "pas op" te zeggen.

3. Toen ik al laat was (Nee toch ?!) voor een etentje met een vriendin, stapte er bovenaan de lange trap in het restaurant, net een man in de traplift. Die de rest van de trap blokkeerde.

Zijn vrouw stond ernaast op de knopjes van de bediening te drukken. En er gebeurde… niets.

Toen er uiteindelijk beweging in kwam, slaakte ik beneden aan de trap een zucht van verlichting. Zij allebei trouwens ook. Tót ik doorhad dat het ding tergend traag naar beneden kwam.

Toen de man echter “Ge hebt toch tijd hè ?” naar me riep, kon ik niets anders dan glimlachen en veranderde mijn humeur.

Het was niet de schuld van de man of de traplift. Ik had het weer eens gepresteerd van veel te laat thuis te vertrekken. 

4. In de supermarkt zo’n verse maaltijdbox gekocht. Tomatenrisotto als diner. Een pak reeds fijn gesneden groentjes zoals ui, worteltjes, courgette, paprika,... zat er ook bij. Ik ruk het pak open, kieper het in de wokpan en word precies een zurige lucht gewaar. Ik ruik aan de lege plastic verpakking maar nee, hier ruik ik niets.

Ik begin de pan te verhitten en ruik nu toch écht wel een zurig aroma. Jep, het komt definitief van de groenten. Ik kijk op het pak en vervaldatum is vandaag. Zucht.

Maar... niet getreurd, want ik zie in de koelkast een paprika, courgette en champignons. Geen worteltjes maar hey, who cares. Een ui ligt er ook.

Ik begin enthousiast de groentjes te snijden en nadien te wokken. Ik zet de pan af tot hubby thuis komt want hij is meester in risotto maken. Bij mezelf mislukt het keer op keer.

Ofwel krijg ik niet de smeuïg romige samenstelling die onontbeerlijk is voor risotto en ligt er precies gewoon gekookte rijst in de pan. Ofwel wordt de samenstelling zó bloemig dat je precies een soort groentepap aan het eten bent.

Eens thuis doet hubby wat moet en hij gaat de tuin in met het deksel op de pan. Ik zie dat hij het vuur laag heeft staan, dus no prob. Zou je denken.

Als ik een dikke 5 minuten later de pan op het vuur langs alle kanten zie stomen ruk ik het deksel eraf om tot de conclusie te komen dat er een verbrande koek ontstaan is. Het rare is dat hoewel het vuur heel laag stond, het elektrische fornuis letterlijk roodgloeiend staat.

Het is duidelijk dat we vandaag geen risotto mogen eten.

Tegen beter weten in halen we frietjes van de heel plaatselijke frituur (100m afstand). En we eten ons veel te vol.

Als klap op de vuurpijl zijn we 's avonds bij vrienden uitgenodigd voor een pokerspelletje. Bij binnenkomst staat de tafel al overladen vol met de lekkerste hapjes.

Moraal van het verhaal is dat we een gezond alternatief voor de risotto hadden moeten bedenken want aanwijzingen waren er genoeg toch ?

5. Afgelopen weekend gingen we een hapje eten. Zoals mijn vader vroeger het altijd zei kon je over de bediening niet klagen want die was er niet.

Toen er uiteindelijk toch iemand de bestelling kwam opnemen, verwonderden we ons over deze persoon. Vooral ik omdat ik naar de bar gericht zat en hem steeds bezig zag.

Iemand die je écht niet in je horecazaak wil hebben werken, zei ik. Totaal clueless waar hij mee bezig was. Iemand die de indruk wekt van zich 100% in het zweet te werken maar niets uit handen krijgt en uiteindelijk ook echt niets doet.

Dat was mijn interpretatie van wat ik zag. Dat was mijn oordeel.

We hebben uiteindelijk heel lang op ons eten moeten wachten (dat bijna het wachten waard was want echt superlekker). En om het helemaal áf te maken is er tot 2x toe een brandalarm in de zaak geweest. 

Het overgrote deel van de klanten die er zaten, moest ook hoesten door dit brandalarm. Ik bijna het hardst van allemaal.

Hoogstwaarschijnlijk afgegaan door een brandje in de open keuken waar we bijna vlak naast zaten, enkel gehinderd door een geperforeerd houten scherm. 

Conclusie voor mij is hier dat ik niet mag oordelen of kwaad denken over iets/iemand want dat anders kwaad mij overkomt. What goes around, comes around en zo.

Ik ben ervan overtuigd dat elk voorval dat je zo meemaakt, je iets moet leren. Leren om vooral geen oordeel te vellen. Om zonder oordeel te leven.

Dingen zijn zoals ze zijn, punt. Dingen zijn neutraal. Het is de betekenis die jijzelf eraan geeft wat maakt dat het goed of fout is. Want in wezen bestaat goed of fout niet. Goed of fout is namelijk voor iedereen anders. Het is een interpretatie ván.

Ik vind ook dat het belangrijk is om te leren luisteren naar wat het leven je te vertellen heeft. Om te focussen op waar je op dat moment mee bezig bent. Want dat het leven je zoveel aanwijzingen biedt die je leven zoveel makkelijker kunnen maken. En die aanwijzingen vind je enkel in het hier en nu. Kijk maar naar de voorbeelden die ik aangehaald had. Als je teveel in je hoofd zit zie je deze aanwijzingen, die met een doel op je pad komen, niet.

Het is zo belangrijk om je bewust te zijn ván. Denk maar gewoon aan je ademhaling. De meesten van ons doen het automatisch maar dat je op die manier kan ademhalen is iets om elk moment van de dag dankbaar voor te zijn. Astmalijders bijv. zullen het hartgrondig met me eens zijn.

Wat me brengt bij waar jij vandaag zoal dankbaar voor bent ?

Misschien een ideetje om elke avond bij het overlopen van je dag, net voor het slapen gaan, neer te schrijven waar jij dankbaar voor bent ? Of, anders gezegd, wat het hoogtepunt van jouw dag was/is ? Want misschien is het wel net dat moment. Stilstaan bíj en de goeie dingen zien en daarmee je dag afsluiten.

Zo zet je de toon voor de volgende morgen om de dag in dankbaarheid te beginnen. Dankbaar dat je wakker mag worden, uit je bed kan komen en je dag kan/mag beginnen. Namasté.

Vrije tijd vrijdag

Het is zomer en vakantie en daardoor sloooww dooowwn en de periode van alles mag en niets moet. Wat mezelf betreft althans. En in theorie. 

Het probleem is... dat ik nog steeds een probleem heb met die 'niets moet'. Want ik beweer wel dat niets moet MAAR het in praktijk brengen is een heel ander verhaal.

Want van mezelf 'moet' ik steeds dit én dat en tal van andere dingen. Kwestie van me niet nutteloos te voelen zie je ?

Omdat ik zo iemand ben die op het einde van de dag wil (lees moet) zeggen van, "Kijk, dit heb ik allemaal gedaan vandaag." Gewoon louter voor mezelf. Voor dat perfectionistisch kantje van me. Dat kantje dat me in het verleden al eens in een gigantisch diepe burn-out gedreven heeft. 

Want komaan hé sèg, een dag niets doen en gewoon 'hangen', dat kan toch helemaal niet ?!

Maar zal ik jullie nu eens wat zeggen ? Ja dat kan wel. Dat MOET zelfs af en toe. 

Want ik heb geleerd van die burn-out. Van wat je in die burn-out drijft. Namelijk dat perfectionistisch kantje. En wat dat kantje allemaal met je doet.

Ik heb het in de post van 'Wonderful wednesday' van 10/05 ook al aangehaald maar ik ben het laatste jaar heel veel bezig met bewustzijn en zelfreflectie. En geloof me, als je dan 100% eerlijk ten opzichte van jezelf bent in die zelfreflectie, dan kom je héél veel over jezelf te weten.

Dan komt ook het antwoord op de vraag van waar dat perfectionistisch kantje precies kómt. En geloof me, dat is een serieuze eye-opener en doet wonderen voor je.

Zoals jullie weten heb ik op 5 mei mijn professionele carrière bij het CLB afgerond door mijn ontslag in te dienen. Even thuis gezeten en dan heb ik een deeltijdse opdracht aangenomen die op 30/06 jongstleden afliep. Wat wil zeggen dat dit de 2de week terug is dat ik niet aan het werk ben. En dus momenteel heel veel tijd heb om te 'hangen'.

Om dat hangen te tackelen, 'moet' ik in 1ste instantie dingetjes van mezelf. Dat is nog steeds mijn 1ste (mezelf aangeleerde) reactie.

Om die dingetjes uit die wolk boven m'n hoofd te krijgen, besliste ik laatst om die dingetjes in mijn bullet journal onder mijn 'to-do' lijst te noteren.

Ik ga deze even met jullie overlopen : 

1. In dezelfde post van 10/05 had ik vermeld dat ik sowieso al een flinke stapel leesvoer had liggen (Deze is in tussentijd alleen nog maar gegroeid.)

2. Een nieuw bullet journal opmaken (Die ik nu gebruik loopt t/m augustus, dus ik heb nog 6 weken de tijd.)

3. Ik had me in april ingeschreven voor een jaaropleiding 'spiritualiteit' (Maandelijkse modules en ik ben zelfs nog niet aan die van juni begonnen.)

4. Ik had een sportschemaatje opgemaakt want me voorgenomen om meer te gaan fietsen & wandelen en daardoor meer in de natuur te zijn (Ik heb dinsdag tijdens het padel'len een spierscheur opgelopen.)

5. Ik ga eindelijk die cursus Aromatherapie in de praktijk brengen want spulletjes besteld om zelf gezichtsverzorging te maken (Maar hoe moest dat nu ook al weer en in welke van de 3 cursusmappen moet ik gaan zoeken ?)

6. Dringend schrijven voor m'n blogje ! (Na een maand eindelijk terug aan het schrijven.)

7. Als we in september eindelijk na 6j eens met z'n tweetjes op reis willen, naar wáár gaan we dan en hoe ? (Schotland, Noorwegen, Italië ???)

8. Gisteren vm heb ik me op de site van de VDAB (want officieel werkzoekend nu) ingeschreven voor 8 workshops (Eén van die workshops behelst 3 dagen van 9-16u. Misschien ben ik een beetje té voortvarend geweest ?)

9. Die grote schoonmaak die nu toch echt wel dringend moet gaan gebeuren ?! (Maar waar begin ik ? In de kelder, garage, ...)

10. Die lay-out van mijn blog die toch écht anders moet en die naam is ook dringend aan een wijziging toe (Maar zou ik misschien niet gewoon een nieuwe blog starten onder een nieuwe naam want er broebelt van alles in mijn hoofd.)

Zoals jullie merken, een bijna eindeloos lijstje. Een lijstje zó lang dat het me bijna begint te duizelen.

Omdat er namelijk ook nog andere afspraken in de agenda staan. En dan heb ik het nog niet gehad over ons sociale leven ?! 

Vroeger en dikwijls zelfs nu nog had dit schrijfstertje een hele slechte gewoonte. Want wat deed (doet) dit schrijfstertje als het haar duizelt (van de 'moet' dingetjes) en het haar compleet overweldigt ?

Dan laat ze zich languit op de zetel ploffen en gaat ze Netflixen en zichzelf verdoven zodat al die dingetjes naar de achtergrond van haar gedachten verdwijnen.  Want als je er niet bij stil staat, dan bestaat het toch lekker niet ?

Dan heet dat in het Engels zo mooi 'procrastination' oftewel in het nederlands vertaald, UITSTELGEDRAG.

Want ja, dat is het. Dat en niets anders. Want zal ik je eens wat zeggen ? Dat to-do lijstje bestaat wél. Dat bestaat nog steeds. En dat gaat ook niet weg.

En dan heb je de keuze of je jezelf voor de zoveelste keer laat meeslepen in dat uitstelgedrag en doet of het er niet is en je zo voor de makkelijkste weg kiest. Of dat je kiest om die to-do lijst head-on aan te pakken en voor het moeilijke en het ambetante en het uitzichtloze kiest.

Maar die makkelijke weg is maar voor even de makkelijkste weg. (Tenzij je er natuurlijk voor kiest om jaren aan een stuk de moeilijke dingen te laten voor wat ze zijn en te blijven weg lopen in plaats van ze aan te pakken.) 

Het feit is dat die moeilijke weg blijft bestaan, zolang je deze niet gaat bewandelen.

En het uitzichtloze of moeilijke wordt veel draaglijker als je dingen stelselmatig van deze lijst aanpakt en afhandelt en zo gaandeweg van die lijst kan schrappen.

Zoals ik net al zei kan ik nu kiezen om mijn lijstje van 10 me te laten overweldigen of het direct te tackelen.

Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik het dagen voor me uit geschoven heb maar vandaag heb ik de klik kunnen maken. 

Het is echt zó makkelijk om je te laten meeslepen in dat uitstellen. Maar zeg nu eens eerlijk, wanneer voel je je beter ? 

Wanneer je in vedge-out modus op de bank hangt of wanneer je dingen aanpakt en een 'vinkje' kan zetten ?

Met deze post te tikken heb ik trouwens direct puntje 6 al afgehandeld.

Wat de rest betreft ga ik vanaf morgen mijn dag beginnen met 1u-1u30 spiritualiteit want deze cursus zegt dat het belangrijk is dat je hier dagelijks mee bezig bent als je in de flow ervan wil blijven. Punt 1 is dan hiermee afgehandeld.

Dit weekend wordt beslist waar we in september naartoe gaan, punt 7 check.

Puntje 4 gaat even moeten wachten want 3-4 weken out.

Puntje 9 gaat mee met de rest van de schoonmaak. Elke week een 'kamer'.

En op deze manier gaat de rest ook afgehandeld worden met 1-2u te lezen in de voormiddag en dezelfde tijd in de namiddag te gebruiken voor het creatieve. 

En de rest zoals de dagdagelijkse klusjes als stofzuigen, boodschappen doen, koken en afspraken zoals gelnagels, pedicure, kapper, dokter, kiné, ... ?

Dat zien we dan weer wel. Want het is zomer toch ? De tijd van niets moet en alles mag.

Sanda en schuld

Wanneer ik schrijf en/of iets post (meestal wel), probeer ik steeds over zowel een luchtig als een zwaar onderwerp te schrijven. Kwestie van het steeds toch een beetje entertainend te houden.  En dat jullie me willen blijven lezen (voor mij nog belangrijker ;-)).

Wel, dit is een zware. Een hele zware en ik hoop met gans mijn hart dat jullie toch de tijd en moeite willen nemen om verder te lezen. Omdat deze post me echt heel nauw aan het hart ligt. Omdat hij gaat over onze toekomst en die van onze dierbaren.

Wie mijn laatste post van 23/05 gelezen heeft, weet dat ik het over het boek 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle heb gehad. Een boek dat een dubbele en dikke aanrader is als je jezelf wil bevrijden van de ketenen van de kooi van deze maatschappij.

Dat we, als we willen, allemáál jachtluipaarden kunnen zijn. Wat zegt ze ? Een jachtluipaard ? Jep. En  voor deze connotatie gaan jullie het boek moeten lezen. De reden waarom ik het hier dan ook niet ga uitleggen. Omdat ik vind dat echt ie-de-reen op deze planeet die kán lezen, dit boek zou moeten lezen. ASAP nog wel.

Omdat ik vind, en ik ben het ondertussen al járen aan het proclameren, dat onze maatschappij naar de verdoemenis aan het gaan  is. Naar de kloten. Naar de boem.

Dat we met z'n allen, tenzij we tijdig wakker worden en in actie schieten, totally and utterly f*cked zijn.

Wakker schieten ? Wakker schieten ja. En terug voelen. VOE-LEN. Voelen vanuit ons innerlijk wezen dat we met z'n allen niet goed bezig zijn. 

Dat we ons namelijk láten leiden. Dat we zelfs willoos meegaan ín. In alles dat ons wordt voorgeschoteld door het nieuws en de (sociale) media. 

Omdat we stuurloos zijn. Omdat we precies geen eigen wil meer hebben. Omdat we ge-brainwashhed zijn. Door onze schermen in de eerste plaats. Schermen die er tegenwoordig in allerlei vormen en maten zijn. Met de belangrijkste onze telefoon ofte wel het schermpje van onze zélf gecreëerde gevangenis.

"I FINALLY REALIZED THAT PEOPLE ARE PRISONERS OF THEIR PHONE. THAT'S WHY THEY ARE CALLED "CELL" PHONES."

De nagel op de kop vind ik deze quote. (En ja, het is lang geleden dat ik er nog ééntje gebruikt heb. Een quote ;-)) 

Gevangenen van onze telefoon dus. Of tablet of pc/laptop of TV-provider. 

En dan heb ik het nog niet over de Nintento's of Playstation's waar enkel en alleen spelletjes op gespeeld kunnen worden die hypnotiserend werken. 

Zeg eens eerlijk, hoeveel uren/dag spendeer jij op die dingen ? Elk getal dat je ook geeft, het zal in realiteit altijd méér zijn. Een flink stuk meer zelfs, dat kan ik je garanderen. En ja, ik maak mezelf er ook nog veel te vaak schuldig aan. 

Deze schermen hebben allemaal één belangrijk ding gemeen. Al deze games, alle sociale media, maar ook andere media zijn zó (visueel) geprogrammeerd dat ze VERSLAVEND werken. En belangrijker, ze laten ons vooral niets meer VOELEN. Ze verdoven ons. Wat resulteert in een maatschappij die afgestompt en mak is. Een maatschappij die doelloos en willoos is. Een maatschappij die te kneden valt door diegenen die het luidst roepen te laten volgen.

Wel, ik vind dat het hoog tijd is dat we met z'n allen terug beginnen voelen. Want als we terug beginnen voelen, terug die emoties gaan voelen die bij een bepaald nieuwsitem of bepaalde sociale media post horen, gaan we ook terug pijn beginnen voelen.

Hopelijk zelfs rauwe pijn. Want net die pijn die hebben we nodig om ons uit onze gezamenlijk massa-verdoving te halen. Om het op een letterlijke maar ook figuurlijke manier uit te schreeuwen dat bepaalde dingen écht niet (meer) kunnen ?! En als dát besef er al terug zou zijn, ook het volgende komt en dat is er daadwerkelijk iets aan dóen. Want pijn is moeilijk te negeren. Wanneer er pijn is, kan er verandering komen. Voelen en pijn is de 1ste stap.

Het onderwerp 'Sanda Dia' zit al in mijn hoofd sinds de uitspraak door de rechtbank gevallen is. 

Zelfs ik die zelden nog op de hoogte is van 'het nieuws', kon er niet omheen. Vlaanderen stond/staat in rep en roer en iedereen roept moord sinds dit vonnis uitgesproken is.

Dat deze uitspraak allesbehalve correct is, daar ben ik het 100% mee eens. Want ik ben van mening dat hier de wet van de sterkste, lees diegenen met de meeste centen, lees diegenen die daardoor de hoogste positie(s) bekleden, lees die dus de meeste macht hebben, aan het werk is geweest. Dat het vonnis met eerlijk en correct en rechtvaardig niets te maken had.

Het resultaat is dat er nu en masse met de vinger gewezen wordt naar 'de Reuzegommers'. En terecht denk je ook in eerste instantie. Maar... is dat wel zo ?

Want bewegen we ons allemaal niet in een bepaalde cirkel of kring(en) ? Een kring waarin de meesten veelal 'gelijken' zijn wat opvoeding, scholing, woonplaats, hobby's, vriendjes betreft.

Is "You scratch my back, I'll scratch yours" of een 'wederdienst' niet iets dat al sinds mensenheugnis in alle lagen van de bevolking aanwezig is ? Of anders gezegd, een "Voor wat, hoort wat" ?

Is het omdat de Reuzegommers tot een bepaalde soort elite kring behoren dat ze nu zó met de vinger gewezen worden en we met z'n allen luidkeels moord schreeuwen ? Ik denk dat we allemaal ooit toch wel eens iets gedaan of geprobeerd hebben dat ook nefast had kunnen aflopen, niet ? "Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen" staat in de Bijbel...

Ik schrijf dit niet om hen te verdedigen, integendeel. Het feit blijft dat er een tragisch ongeluk gebeurd is en dat iemand zijn leven gelaten heeft. En omdat zij verantwoordelijk waren voor de deelnemers van de door hen georganiseerde studentendoop, had hun straf veel zwaarder moeten zijn, punt.

Maar in wezen is er niets anders gebeurd dan datgene wat al honderden jaren bestaat, namelijk vriendjespolitiek. Omdat élke ouder haar of zijn kind zal willen beschermen en daarvoor tot het uiterste zal willen gaan. Zoals nu ook gebeurd is denk ik dan.

Eerst wil ik zeggen dat het allerminst mijn bedoeling is om de schuld in de schoen van het slachtoffer te schuiven. Waar ik wél toe wil komen is hoe en waarom dit ongeluk überhaupt is kúnnen gebeuren ? 

Ik besef dat ik me nu op héél glad ijs begeef. Maar omdat een verhaal altijd 2 kanten heeft, vraag ik me af in hoeverre het slachtoffer zelf een rol gespeeld heeft in deze gebeurtenissen ?

Want is het niet zo dat het slachtoffer bewust lid geworden is van deze welbepaalde studentenvereniging ?

En is het ook niet zo dat je je vrijwillig inschrijft voor een studentendoop ?

Dat je op voorhand weet dat er misselijkmakende dingen gaan gebeuren ?

Dat er meestal toch wel heel veel alcohol aan te pas komt. Dat je heel dikwijls gedwongen wordt om bederfelijke etenswaren te nuttigen. Dat er zelfs in de meeste gevallen ook bepaalde lichaamssappen aan te pas gaan komen.

Ergens in de loop ván deze gebeurtenissen moet je zelf toch tot het besef komen dat het allemaal niet ok meer is ? Dat er (veel) te ver gegaan wordt ? Dat je je realiseert dat je je alsmaar slechter begint te voelen ? Dat het tijd wordt dat je stopt ? Dat je opkomt voor jezelf ?

Toen we een dikke week terug met z'n allen aan tafel zaten heb ik deze zelfde vragen voorgelegd aan de kinderen. Want altijd 2 kanten aan een verhaal dus.

Het antwoord luidde : "Oh maar dat wordt niet gedaan hoor !" 

Ik dan weer : "En euh... waarom niet ?"

Het antwoord : "Omdat als je opkomt voor jezelf je jezelf buiten de groep zet en dát gaan we dus niet doen. Oh nee. Dat doet niemand."

En de kous was af.

Zó ver is het dus gekomen met deze maatschappij. Ik mag en kan niet zeggen dat het effectief zo was maar wat als Sanda nog liever bleef zwijgen dan zichzelf buiten de groep te zetten door aan de alarmbel te trekken ?

Het is absoluut zo dat de Reuzegommers verantwoordelijk waren voor diegenen die voor deze studentendoop ingetekend hadden. Maar was Sanda ergens niet even verantwoordelijk voor zijn eigen leven ?

Ik wil maar zeggen dat het heel gemakkelijk is om iemand met de vinger te wijzen en daar zonder verder over na te denken, in mee te gaan.

Hoe ik het vooral zie is dat enkel en alleen de maatschappij schuld treft. Maar net deze wordt niet met de vinger gewezen.

En zolang iedereen blijft zwijgen zal er ook niets veranderen. Maar weten jullie wat ? Wij ZIJN de maatschappij !!!

En in plaats van te blijven ondergaan en ons dingen te laten opleggen wordt het Godverd*mme hoog tijd dat we allemaal jachtluipaarden worden ?! 

De reden dat ik dit vandaag nu toch neerpen is omdat ik net op Insta op 10 min. tijd 3 artikels zag die me allemaal even hard deden steigeren.

-> Het 1ste voorval was (blijkbaar al oud nieuws) dat bepaalde jongeren (Het waren jongens) blijkbaar aanstoot namen aan blote borsten op de Gentse Blaarmeersen. Euh hallohooh ? Sinds wanneer is topless zonnen in België dan verboden ?

-> Het 2de voorval was een artikel in Billie, een lifestyle magazine. Kop van het artikel was "Dragen tieners (het gaat over tienermeisjes) echt allemaal hetzelfde, of lijkt dat maar zo ?" Het gaat over bleke jeans met brede pijpen, korte tops in een effen kleur die de buik bloot laten en hoodies.

De reden dat deze kop mijn aandacht trok was omdat de jongste (plus)dochter net exact hetzelfde draagt. En dat ik me al dikwijls afgevraagd heb waarom. Omdat ze met haar bijna 17 lentes een absoluut droomfiguurtje heeft en waarom ze dat in zulk soort kleding dan wegstopt ?!

Toen ik na het lezen van dit artikel het antwoord wist, was ik stil. 

Het is blijkbaar niet enkel de groepsgeest die bepaalt dat het best is van op veilig te spelen zodat het risico om gepest te worden met een eigenzinnige outfit, minder wordt. Het heeft ook een veiligheidsreden. Jonge meisjes dragen over hun croptop het liefst een slobbertrui of een vest met kap omdat de angst om te provoceren er diep inzit. Euh, waar zijn de jaren '60 en het feminisme naartoe ?

-> Het 3de artikel ging over een eerbetoon afgelopen zaterdag, aan het enorme aantal vrouwen die slachtoffer geworden zijn van de heksenvervolgingen. Heksenvervolgingen omdat kerkelijke mannen dit soort vrouwen (genezers, vroedvrouwen,...) als irrationele wezens zagen die makkelijk door de duivel te verleiden waren. Een grootschalige femicide was dus het gevolg.

Ben ik nu écht de enige die dit allemaal hallucinant en zorg-& angstwekkend vindt ???

Want hoe ik het zie, is dat je de eerste 2 voorvallen die ik net hierboven heb beschreven, onder de noemer misogynie of vrouwenhaat kan klasseren.

Spontaan denk ik nu ook nog aan de ingeperkte abortuswet in Amerika, de vrouwenonderdrukking in Iran die alsmaar erger wordt, de vrouwenbesnijdenis die ook hier in België elk jaar vermeerdert in aantal. En last but not least dat er in Afrika nu nog steeds heksenvervolgingen zíjn ?! 

Regelrechte misdrijven tegen meisjes en vrouwen. Nú, in deze tijd. 

Gaan we het met z'n allen echt zo ver laten komen dat deze misogynie, die momenteel heel flink in opmars is, in de nabije toekomst weer in femicide kan gaan uitmonden ? 

Gaan we als we zulke artikels in de toekomst tegenkomen, gewoon blijven door scrollen ?

Gaan we met z'n allen echt blijven zwijgen ?

WANT HET IS ECHT NIET OK HOOR MENSEN !!!

Dank je wel om deze zware post tot het einde te lezen en ik zou zeggen DEEL, DEEL en DEEL hem alsjeblieft. Want hoe meer stemmen die deze problematiek aankaarten, hoe meer impact. 

Word dat jachtluipaard ! Vandaag nog ! Verbreek die ketenen en word diegene die diep binnen in je schreeuwt.  Laat die innerlijke stem horen. Laat wie je echt bent eruit komen. Voor onze toekomst en zeker die van onze (plus)kinderen.

Bedachtzame dinsdag

De reden dat jullie me bijna 2 weken niet gehoord hebben, is een combinatie ván. Na een tijd van drukke familiefeestjes (er was nog een verjaardagsfeestje voor de oudste en de jongste die op 11/05 jarig waren) kwamen er dagen dat ik me wat ziekerig gevoeld heb. 

Ik voelde me niet zozeer zíek ziek, het was eerder een algehele malaise, maar wel ziek genoeg om dit voorwendsel te (kunnen) gebruiken om een paar dagen het lui wijf uit te hangen. Want ik weet gewoon uit ervaring dat als ik me zó voel, ik me er beter totaal aan kan overgeven. En nog belangrijker, dat ik me daar vooral niet schuldig over hoef te voelen. Zeker niet als ik zoals nu momenteel, die luxe nog even héb.

Dan was er het lange OHH weekend waarin we weinig thuis geweest zijn. Een mix van activiteiten die gingen van shoppen in de stad naar uitwaaien aan zee. Drukte, lawaai en veel indrukken afgewisseld met momentjes van stilte (hoewel de zee vrij luidruchtig was in de branding), rust en zelfreflectie die dan weer nodig zijn om weer op te laden.

De zee. De zee die zorgt voor de broodnodige 'vitamin sea'. Om de zoveel ... zegt iemand van ons wel weer : "Ik wil de see sien." En dan is het meestal gelijk instappen en vertrekken. Naar de Nederlandse kust zoals Zoutelande of Domburg.

Elke keer opnieuw sta ik ervan versteld wat de Westerschelde of Noordzee daar met me doet. 

De Noordzee ja want op een mediterraan of exotisch strand heb ik dat gevoel dus niet. Ik vermoed dat het vooral de combinatie van het water en de constante wind op het Noordzee strand is, die voor dat gevoel zorgt. En misschien ook de koude want in de zomer zal je me zelden aan de kust zien. Ik ben absoluut geen fijn van de dán overbevolkte stranden en waar het bijna vechten om een plekje is, in de overdrukke strandbars. De Noordzee in alle seizoenen behalve de zomer dus.

Dat gevoel dat de zee me geeft van klein en nietig en vooral nederig zijn. Dat gevoel dat je maar 'a drop in the ocean' bent. Dat gevoel dat je in pure verwondering bent voor die levenselementen maar ook dat je er deel van uitmaakt. Dat je ermee verbonden bent zelfs. (Een mens bestaat tenslotte voor 60% aan water.) 

Je voelt onder je voeten in de vloedlijn, dat zand waar je steeds dieper in wegzakt en waardoor je wankel wordt. Je voelt en hoort het bulderen van de wind in je oren dat na een poos zorgt voor een moe gevoel in je hoofd. Je hoort het geraas van het water en voelt de stroming die je probeert mee te sleuren naar de diepte. De elementen aarde, wind en water. 

Het enige element dat hier nog ontbreekt is vuur. Maar dat element laait dan figuurlijk hoog in me op als ik aan de zee ben. Want dán, voel ik me echt léven, tintelen en bruisen. En heb ik het gevoel dat ik weer voluit kan ademen in dat weidse landschap. Ik kom meestal ook gelouterd weer thuis. 'All my problems seem to have washed away.' 

Wel, bijna dan toch.

Zo ligt/lag er al een aantal weken/maanden een klomp op mijn maag. Een klomp waar ik deels verantwoordelijk voor ben. Dénk ik toch. 

Het zit zo dat ik op vrij korte termijn een aantal vriendinnen verloren heb. 

De éne heeft onze Whatsapp groep beëindigd met een 'Whappje' : "Geen zin meer in. Ik zal me uit de groep verwijderen. Wens jullie allen het beste toe !" Deze vriendin is door mij in dit groepje geïntroduceerd. Wat wil zeggen dat haar bericht redelijk hard aankwam en dat het een tijd geduurd heeft voor ik het kon loslaten want wanneer je elkaar van 2009 kent en geen enkele verklaring krijgt waarom ze dit plots doet...

Wat ik niet gedaan heb is achter haar aan gegaan en naar dit waarom gaan hengelen. Want de tijd dat ik steeds achter mensen aan bleef lopen is namelijk voorbij. Dat is een les die ik al geleerd heb. Wanneer mensen (van jou weg) willen gaan, láát ze.

Een andere laat zich plots, na heen-weer-berichtjes en een laatste Whapp'je van mij, niet meer horen. En ik heb een (voor)gevoel dat ik haar daadwerkelijk in de toekomst, ook niet meer gá horen. Dat de vriendschap niet op hold staat, maar daadwerkelijk gestopt is. En haar ken ik nog veel langer... Maar ook hier, de tijd dat ik achter haar aan zou gaan is voorbij. Het is een teken dat ze niet meer op jouw levenspad horen. Dat deze personen hun dienst bewezen hebben. Dat ze op de rest van jouw pad niets meer kunnen bijdragen. 

En dan is er nog een derde persoon waarvan ik me de laatste tijd (zeg maar sinds een dik jaar) steeds meer en meer afvraag wie ze nu eigenlijk is. Want ik kom meer en meer tot de conclusie dat ik haar helemaal niet (meer) ken. Ik heb het gevoel dat ze een rolletje speelt. En het ook totaal niet meer klikt tussen ons. Omdat ze, in mijn ogen, ook meer en meer de meest onlogische beslissingen maakt. Omdat ze raad vraagt en deze raad dan totaal in de wind slaat. Omdat ze de waarheid verdraait en dingen verzwijgt en het zichzelf heel moeilijk maakt. Vind ík. Maar waar ik me niet mee heb te bemoeien, ook al zou ik het nog zó graag willen.

Maar wat ik het allerergst vind is het feit dat ze niet geholpen wil worden. Dát is het meest frustrerende voor me, momenteel. Want deze vriendschap is niet gestopt wat wil zeggen dat ik steeds terug geconfronteerd word met haar gedrag.

Deze klomp op mijn maag is er dus nog. Maar ook deze klomp heb ik voor een groot stuk geplaatst. Af en toe roert hij zich nog en leg ik hem weer het zwijgen op omdat het háár leven is. Haar beslissingen. Haar (levens)pad.

Het feit dat ze deze beslissingen maakt, zal op haar pad mettertijd wel duidelijk worden. 

Ik denk dat ik ondertussen wel weet waarom ik de 2 andere vriendinnen verloren heb. Dat heeft iemand mij dan weer duidelijk moeten maken. Dat ik van de vriendin met steeds het luisterend oor geëvolueerd ben naar de coach die wil helpen. 

(Ik heb op een jaar tijd de cursussen Life coach, Bewustzijncoach, Alternatieve geneeswijzen - oa aromatherapie - én Healing doorworsteld. En zij hebben me een héél andere kijk op dingen gegeven.)

Maar in hun ogen heb ik niet die bevoegdheid. Omdat zij me zien als een vriendin en niet als een hulpverlener. Zij willen de persoon die ik jarenlang ben geweest. Die persoon waarbij ze kunnen uithuilen en die volledig met hen meegaat in hun gedachtegang. Zij willen bevestiging van me horen.

En ik heb de fout gemaakt van raad te willen geven. Van hen te zeggen van de hand eens in eigen boezem te steken. Van dingen eens anders te bekijken. En dat is me dus niet in dank afgenomen. Want ik ben m'n boekje te buiten gegaan door ongevraagd mijn mening te verkondigen. Iets waar ze niet klaar voor waren.

Het enige dat ik daarop kan zeggen is dat ik niet meer de persoon ben die ik ben geweest. Ik ben veranderd. Dat voelde en wist ik al. Zij weten dat nu ook.

Het bijkomend probleem is dat ik mezelf niet terug kan veranderen. Dat wil ik ook niet. Omdat ik wéét dat ik trouw moet blijven aan mezelf. Want dat is het enige pad dat leidt naar míjn pad, míjn weg, míjn bestemming.

En sommigen zullen dat begrijpen en anderen niet. Sommigen zullen de dapperheid (want ja, dat is het) van je eigen pad te bewandelen, herkennen en anderen niet. Sommigen zullen van je blijven houden en écht jouw mensen zijn en anderen niet.

En hoe hard dit loslaten eventueel nog gaat zijn, zo zal het zijn en anders niet.

Ik ben niet die persoon, wanneer een vriendin in een pashokje vraagt : "Wat vind je van deze broek ?", die zegt : "Ik zou die andere eens proberen."

Ik ben wél die persoon die antwoordt : "God nee. Daar lijkt je poep enorm in. Uitdoen die handel en die andere proberen."

De uitkomst is dezelfde. Dat dit niet dé broek is. 

Waarom ik dan het 2de zeg ? Omdat ik haar wil overtuigen van vooral die broek niet te kopen. Omdat die broek heel onflatteus is en ik niet wil dat ze zo rondloopt. Om die reden breng ik dus misschien wel bewust, de boodschap op die manier. Op míjn manier.

Hoe die vriendin die boodschapt ontvangt, is haar keuze. Ze kan denken : "Amai ség, plezant zene. Zeggen dat ik een dik gat heb. Merci." Of ze kan denken : "Chance dat ze dat zegt. Zelf had ik het niet gezien want deze broek zat op zich wel goed."

Als je me kent zou je moeten weten dat ik door het vuur ga voor mijn vriendinnen. Ik ben die vriendin die zonder vragen te stellen de schoffel pakt wanneer je bij wijze van spreken in het holst van de nacht met een lijk in je koffer zou arriveren om dit mee te helpen begraven.

Aan mijn deur komen aankloppen betekent dat je klaar bent voor de onverbloemde waarheid. Dat je klaar bent om een andere visie te horen en het lef hebt om het moeilijke pad te kiezen. Dat je klaar bent om de verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen bijdrage aan het lijden in je leven.

Als je hier daadwerkelijk klaar voor bent, klaar om jezelf niet langer te verdoven maar om je innerlijke ware ik te laten ontluiken, kan ik van ganser harte het boek 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle aanbevelen. 

Ik zeg er wel bij dat je het beter niet leest als je niet klaar bent om wakker geschud te worden. Om jezelf en je leven heel eerlijk onder de loep te nemen. Om te veranderen naar een persoon die aansluit bij je enige ware ik.

Wonderful wednesday

Wonderful inderdaad. Want de wereld is wonderful of wonderlijk als je maar de tijd neemt om er even bij stil te staan en je focust op de positieve dingen.

Vanmorgen was ik al om 5.15u wakker. Na een ontelbaar keren, 'keren en draaien' en uiteindelijk nog wat geheuhmmm van hubby erbij, maar opgestaan. Het bleek toen 6.05u te zijn. Vroeg uit de veren dus met andere woorden.

Met een slaapkop de gordijnen open getrokken maar toen ik het zonnetje zag die moeite deed om tevoorschijn te komen, was er een geluksmomentje. De zon gedag gezegd en een 'dank je' naar de hemel gezonden voor weer een nieuwe dag. Want het is een dag dat je hier op deze aardbol nog mag zíjn. We beseffen het altijd niet maar het is een absoluut voorrecht. Er staat namelijk nergens geschreven dat morgen een gegeven is. 

Beslist om direct een korte meditatie te doen (10 min). Makkelijk gaan zitten, mijn ogen gesloten en een hele diepe inademing gedaan, een paar tellen vast gehouden en heel langzaam weer uitgeademt. Zo nog een paar keer, dan het bewust ademen los gelaten en me even in mezelf gekeerd.

Nadien nog wat gelezen. Ik heb stápels boeken liggen die ik zó graag asap allemaal zou willen lezen. Ze gaan één voor één over onderwerpen die vooral met bewustzijn en écht leven te maken hebben. Over hoe je leven bewust zinvol maken. Zinvoller in het leven staan. Over natuurlijke geneeswijzen maar ook over alternatieve therapieën. Over kristallen, kruiden en divinatie. 

Ik zou een spons willen zijn die het allemaal op een paar seconden in één keer kan opslorpen. 

Maar ik dwing mezelf om mezelf niet voorbij te lopen en er rustig de tijd voor te nemen. Want alles op z'n tijd en zeker geen 2 dingen tegelijk. God schiep de wereld tenslotte ook maar op 7 dagen. Hoewel het op de manier zoals ik het voor me zie, best op 1 dag had kunnen gebeuren.

Na m'n lijfschoonmaak voelde ik dat de natuur me riep. Dus... 'Into the forest I go to lose my mind and find my soul.' 

Om 8u30 was het er een magische plek waar ik mijn zieltje helemaal kon opladen en mijn gedachten automatisch verbannen werden naar een laag pitje. Het voelde alsof het bos de poort voor me open zwiepte en me omsloot in een warme, welkome omhelzing. Heel soms heb ik het gevoel dat dat écht zo is. Dan zie ik al dat mooie groen ook op een andere manier, een meer 3-dimensionele manier. Alsof ik rond de bomen héén kan kijken en de ware kern ervan zie.

Ja, ik besef dat dit allemaal een beetje gek en misschien wel hocus pocus en new age klinkt. En jullie hoeven daar totaal niet in mee te zijn maar ik ben er wél, hoe langer hoe meer zelfs, mee bezig. 

Je bekijkt dingen, planten, mensen,... op een ándere manier. Niks meer of minder.

Op m'n wandeling van 45 min. ben ik maar 3 pers. tegen gekomen en zo heb ik het ook het liefst. Het bos en ik en die verbinding voelen, meer moet dat niet zijn.

Deze tijd van het jaar is voor mij ook de mooiste. De natuur die (in mijn ogen) op haar best is in deze tijd. Alles is zo fris groen nog. Alles is in volle groei. Je ziet blaadjes die zich nog moeten ontvouwen, bloemknoppen die aan het ontluiken zijn en bomen die nu al de eerste tekenen van vruchten vertonen.

En dan heb ik het nog niet gehad over de kakafonie van geluiden. Het was een echte musical, uitgevoerd door vogels van allerlei pluimage. Om het hardst, om het hoogst, om het verst. Schitterende fysieke live optredens van sommigen. Anderen waren dan weer backing vocals. 

En weer was ik dankbaar dat ik er deel van mocht uitmaken. Dat ik getuige mocht zijn van dit natuurlijk concert.

Momenteel is het 9u57 en staan er zadencrackers met sojasaus in de oven. Een PN receptje ja. Zó easy peasy weer en de geur die m'n neusgaatjes aan het vullen is, ruikt verrukkelijk. 

Enkel voor het 'flippen' van de cracker (hij gaat in de oven als één grote cracker en je moet hem omkeren om beide zijden te bakken), heb ik m'n hersenpan even moeten pijnigen. 

Na een aantal keuken attributen uitgeprobeerd te hebben en genoeg 'Nee, toch niet(en)' is het uiteindelijk gelukt met een extra vel bakpapier en een kookboek. Durf niet lachen met dat laatste, ik had gewoon iets onbuigzaam nodig als extra hulp-(lees red)middel.

De tapenade voor eróp wordt er ééntje van gekookte rode biet met zachte geitenkaas en 'a dash' (dash, ik vind het zó'n geweldig woord) of citroensap. Hm, hm, hmmm, het water loopt me bijna echt al in de mond. Serieus waar, ik verheug me enorm om deze combinatie als lunchke sebiet uit te proberen.

Weetje : wist je trouwens dat als je eten met intentie, liefde en dankbaarheid bereidt, het écht lekkerder smaakt ? 

Voor deze avond staat er gekaramelliseerde uientaart met crème van parmezaan op het menu en mán op de foto ziet het er zó lekker uit dat ik niet kan wachten om er straks ook aan te beginnen. Als dessertje komt er nog een frambozen cheesecake. 

In zowel diner als dessert heb je mascarpone nodig. En omdat ik een absolute hekel heb aan eten weggooien probeer ik tegenwoordig mijn boodschappenlijstje zó te maken dat ik alles kan opgebruiken en er geen restjes overblijven. Ferm slim gezien toch ?

Of het wel of niet geslaagd was, is weer voer voor een volgende post. Kwestie van jullie bezig te houden hè ? Had ik trouwens al gezegd dat jullie mijn blogje op FB altijd mogen delen ;-)

Oh ja, ik ging jullie nog vertellen welke score het diner van maandag (gebakken witte kool met hazelnoten, lente uitjes en peterselie) kreeg.

Buiten die verbrande randjes die ik al vermeld had en die ik er vanaf gehaald heb was het super duper lekker. Een 9/10. Minpuntje voor die verbrande randjes.

En als ik heel eerlijk ben zou ik er eigenlijk nog een extra punt vanaf moeten trekken omdat ik een stukje nagel verloren heb tijdens het snijden van de kool.

Grote groenten zoals witte -, rode -, savooikool, pompoen, krop sla ga ik te lijf met het grootste mes van onze messenblok. Wanneer hubby ziet dat ik dit vast heb doet hij met een verschrikte blik geheid een stap achteruit zichzelf luidop afvragend hoe het in Godsnaam mogelijk is dat ik al m'n 10 vingers nog heb ?!

Mij met zulk soort mes bezig zien moet toch écht wel iets teweeg brengen bij bepaalde mensen. Mijn vader riep vroeger ook steeds 'Manne, pas oep, ze hee een groewet mes vast !'

Zelf, snapte ik écht niet 'what all the fuss is about.' Ik werd er zelfs een beetje kwaad van. Hoezo ben ik gevaarlijk bezig want ja deuh, ik ben +50 en ik heb nog nooit een ongeluk met een mes voor gehad. Daarbij, nagels tellen niet want er vloeit geen bloed. Daarnaast heeft iedereen vroeg of laat al wel eens een paar bloeddruppels verloren als hij/zij zich toch even in de vinger snijdt.

Ondertussen echter ben ik helemaal mee met wat ze bedoelen en waarom ze doodsangsten uitstaan.

Laatst zag ik de jongste (plus)dochter die met exact hetzelfde mes in haar handen in de keuken op een mango aanviel terwijl ze luidkeels de kreet "Tchjakkáááh" brulde. 

Mijn hart stond letterlijk een paar tellen stil. Toen ik zag dat er geen bloed vloeide en ik mezelf nogmaals ervan vergewist had dat enkel de mango gespleten was (hij was heel rijp) kon ik terug adem halen. 

Zij echter keek naar me met een air van "Wát ?" 

En ik ? Ik realiseerde me dat ze die strijdkreet met bijhorende handeling van mij heeft...

Trouwens de cracker zonet uit de oven gehaald en de smaak ervan is even verrukkelijk als de geur. Deze geef ik echt een 10/10.

Later guys want nu ga ik me voluit storten op het maken van die watertandende tapenade. De kleur alleen al, roze ?! Smakelijk voor sebiet, doei !

Monday, Monday

Want dat is het vandaag. Maandag. Monday. Lundi. Lunes. Nu hou ik op, verder reikt mijn kennis niet. Hoewel ik nu twijfel of maandag in het Italiaans toch niet lunedi is ? Even gaan spieken voor deze en jawel dus. Frans en Italiaans, heel dikwijls is het toch min of meer gelijklopend.

Iedereen een leuk weekend gehad ? 

Hier was het een welkome afwisseling van sociaal zijn en me even afzonderen voor mijn me-momentje zodat ik mezelf terug kon opladen.

Want dat sociaal zijn vreet heel dikwijls nog (te) veel energie omdat ik een INFP-persoonlijkheidje (zie post van 10/12/2021 - Introvert in deze wereld) heb. 

En hoe druk of lawaaierig het gaat worden kan je niet op voorhand inschatten. Wat ik wél voor mezelf kan doen is vóór "het evenement" mezelf wapenen zodat ik beter bestand ben tegen die prikkels. Ik probeer dan ook steeds vooraf een "aardingsmeditatie" te doen. Zodat mijn wortels diep de aarde in reiken en ik stevig(er) sta en er beter tegen opgewassen ben.

Afgelopen vrijdag verjaarde hubby en last minute (de dag ervoor) besliste hij dan toch een soort van 'come together' te organiseren. Ik compleet van mijn melk "Gij méént da of wa ?" Het antwoord was een volmondige ja.

Op zijn verjaardag zelf verraste hij me zowaar nog harder door 's middags te verkondigen 'dat hij in het Whatsapp hobbygroepke gezegd had dat ze éne mochten komen drinken als er iemand zin had'. 

Toen ben ik echt even moeten gaan zitten. Ik voelde de hooikoortsaanval met bijbehorende barstende hoofdpijn van 's morgens, prompt terug opkomen. Dan maar vlug een paar hele diepe buikademhalingen gedaan om terug tot rust te komen voor ik een regelrechte paniekaanval kreeg van wat er dan allemaal nog wel diende te gebeuren ?! Ik zeg het je, never a dull moment in dit huishouden.

Vrijdagavond was er dan een familiefeestje van 9 personen. Het werk viel al bij al nog mee. Hubby besliste van 'vurreke stook' te doen en een 'vliejezeke op de bbq te leggen'.

Zelf nen hamburger ineenflansen en er waren ook nog brochetjes en ribbekes voor de liefhebbers. Voor de rest flink wat 'groensels' gesneden voor bíj, tussen de pistolet te leggen. Typisch Belgische hapjes zoals kaas, salami, olijven,... als voorafje en een 'Dame Blancheke' als dessert. Meer moest het niet zijn. Fine by me.

Hoefde ik mezelf enkel nog met de tafeldecoratie bezig te houden die voor mijn doen ook heel sober was. Gewoon een paar kleine vaasjes met verschillende kleuren rozekes op tafel. Beter lui dan moe was mijn motto die dag want ik voelde me heel de tijd wat 'off'. 's Avonds ook nog moe natuurlijk maar het was voor een goed doel en dus absoluut de moeite waard.

Zaterdag zijn we gaan shoppen en ... een beetje overboard gegaan. Allez ja, 't is te zeggen... Te zien in welke context je het ziet.

Hubby was al meer dan een jaar aan het zeggen dat hij wel nieuwe schoenen wou. Ik kon (wat hém betreft, laat ons wél wezen - a girl can never have enough shoes) het woord schoenen niet meer horen ?! Hoeveel schoenwinkels we telkens weer empty handed verlaten hebben, hartstikke krankjorum werd ik er van ?! Wel, afgelopen zaterdag zijn het 3 paar ineens geworden. Ikke "Jaja, koop die toch ook maar. Kei schoon (echt wel). Gewoon doen !" Want ikke zó blij. Hubby had schoenen gevonden ! Eindelijk gedaan met die veel te lange stomme schoenen zoektocht ! 

Nu, hij had 2 chancekes. Bottinen gevonden die in de outlet hoek stonden aan een geweldig prijzeke. Nog een ander paar in dezelfde schoenwinkel en believe it or not, op dezelfde dag nog een geweldig gloednieuw paar Floris Van Bommels gescoord op Vinted aan minder dan de helft van de prijs. 

Eerlijkheid gebiedt me trouwens ook nog te zeggen dat hij de laatste 2,5j geen één paar schoenen meer had gekocht voor zichzelf.' t Is dus dat het zo moest zijn en ikke gerust voor misschien wel weer terug 2 jaar zonder 'hubby-zoektocht-náár'. 

Ik...euh... daarentegen. Ik heb zowel afgelopen donderdag (outlet) als op zaterdag sneakers gekocht. Van die van zaterdag was ik al máánden aan het dromen. En vermits ik nog een geweldig interesting tegoed saldo op Vinted staan had... dus what the heck, eindelijk kopen die handel ?! Zoals ik al zei, a girl can never have enough shoes. 

(A man blijkbaar ook niet ;-))

Gisteren eerst nog wat huishoudelijke taken uitgevoerd zoals strijkwerk. Later was er dan nog een ander familiefeestje van mijne kant, een uitgesteld verjaardagsfeestje. Frietjes met haar wereldvermaarde frikadellen met keuze tussen een tomaten- of ajuinsaus. Zó heerlijk yum ! Mezelf echt omver gegeten en bijna 'een Myrtheke' gedaan. Myrthe is de jongste (plus)dochter en kan zichzelf echt volgieten met een casserole soep. Nadien hangt ze dan ondersteboven over de zetel (rug op het zitvlak, benen over de rugleuning) met haar buik te klotsen al zuchtend 'Eurrrrggghh'.

Rond 22u waren we thuis en dan nog uitgesteld naar De Mol gekeken. Ahjaah, we konden toch niet riskeren dat we het vandaag via via zouden kunnen horen zonder het zélf gezien te hebben ?! 't Was begot nog aan toe de finale wel hè !

En nu moet ik me écht met alle macht inhouden om hier gene 'spoiler alert' neer te pennen. Maar vermits ik probeer te leven naar het motto "Doe nooit met een ander wat je niet wilt dat ze met jou zouden doen.", ga ik een braaf meiske zijn en niets verklappen. 

Ik kan je wel zeggen dat ik het volledig fout had. Hubby zat er boenk oep. 

't Eten voor vandaag is trouwens eindelijk terug een Pascalleke. Mag wel na 3 dagen andere kost want serieus, ik heb het aan mijn maag gevoeld. Ik voel me écht zoveel lichter met haar manier van eten. Geen opgeblazen gevoel whatsoever.

Het was gebakken witte kool met hazelnoten, lente uitjes en peterselie. De witte kool staat in de oven as I speak (lees write). Morgen meer wat de score ervan betreft. 

Ik kan nú al wel verklappen dat de 'randjes' verbrand zijn. 'k Moest zelfs niet gaan kijken, de geur die me tegemoet zweefde verraadde het al. Tja, je moest dan ook zien dat al de kruiden en de kool ónder de olijfolie zaten. Ik zweer het je, dan moet je een halve fles erover leegkappen... Wat ik dus níet heb gedaan.

Wat schaft de pot trouwens vandaag bij jullie ?

Waterige woensdag

Want ja, dat is het. Wat betreft mijn ogen toch, die wel héél waterachtig zijn de laatste dagen. Sinds maandag. Want vanaf toen heeft het hooikoortsseizoen, wat mezelf betreft, genadeloos toegeslagen.

Het uit zich in de 1ste plaats met water/traanvocht dat constant uit mijn ogen blijft sijpelen. En dan nog het snot, het snot dat zich op zó'n manier manifesteert waardoor de papieren zakdoekjes de vuilbak net niet helemaal domineren. Ik hoor ze zelfs bijna roepen : "Ik heb meer !", "Nee, íkke !", "Nee, bij mij zit er meer in !" Get the picture ?

Gisterenavond zag ik eruit alsof m'n 2 ogen bijna dicht gebokst waren. Het linker net nog meer dan het rechter.  Tranen, jeuken en pikken omdat je er écht niet vanaf kan blijven. Het constant deppen met een zakdoek alleen al zorgt op zich voor irritatie.

Met andere woorden, ik voel me momenteel niet zo best. Omdat het de 1ste dagen zijn en mijn lichaam er nog volop tegen aan het vechten is. Als remedie gebruik ik oogdruppels in de 1ste plaats. En etherische olie van eucalyptus in een stoombadje om de neus te kalmeren. 's Nachts staat er een geursteen met ravintsara op het nachtkastje om vrijer te kunnen ademen.  Ik hoop dat het straks eindelijk wat opklaart en mijn lijf ermee kan beginnen leven. 

Gisteren, dinsdag ben ik niet buiten geweest. Ik heb vooral m'n lijf de tijd gegund zodat het zich volledig op de pollen aanval kon focussen en in de verdediging kon schieten.

Wel heb ik voor het diner bloemkool met kaassaus en een crumble van noten, kaas en peterselie gemaakt. Zo staat het in de titel. In de ingrediëntenlijst is echter geen spoor terug te vinden van noten. Wél amandel meel (meel zijn toch geen noten ?). En Dijon mosterd en kaas en bladpeterselie. 

Het was echt wel weer lekker maar de crumble was geen crumble. Ik twijfelde trouwens op voorhand al dat het wel goed ging komen. Na het mengen van de ingrediënten schoot er een vettig bolleke 'deeg' over waarvan ik dacht 'En dít zou je gelijkmatig over de ovenschotel (waar de bloemkool en saus al in zaten) moeten verdelen ??! Hoe krijg je dat in Hemelsnaam klaar ??!'

Ik ben de grote bol 'deeg' beginnen verdelen in kleine hoopjes. Echt geen sinecure. Dan heb ik elk hoopje op goed geluk, lukraak in de schotel gemikt. 't Is te zeggen als ik het al van mijn vingers afkreeg. Van verdelen was duidelijk geen sprake. Het heeft een ellendige lange poos geduurd en toen ik er klaar mee was, had ik het echt wel een beetje gehád ermee.

Nu, eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik een beetje gefoefeld heb met de ingrediënten.

Amandelmeel : check

Emmenthaler kaas 100 gr : euh 70gr emmenthaler en 30 gr mozzarella zal ook wel goed zijn toch ?

Dijon mosterd : check - maar hoeveel ? In het recept staat '2 grote eetlepels'. Bij ons in de kast liggen 3 verschillende soorten eetlepels. Als je de éne neemt, blijft er amper soep op je lepel liggen. Bij een andere moet je je mond wel héél flink opensperren wil je alles dat op de lepel ligt in één keer naar binnen werken. De 3de soort is de meest 'normale' dus die heb ik gebruikt. De volgende vraag die me te binnen schiet is 'bedoelt ze nu een afgestreken lepel of in een hoopje ?' Zucht.

Bladpeterselie : niet meer in huis omdat dit receptje normaal op zondag al had moeten dienen en de bladpeterselie ondertussen een zielig hoopje verdord groen (of is het nu bruin ?) was geworden.

Maar zoals ik al zei, de smaak zat goed. Deze krijgt een 9/10.

Waarom zondag dit dan niet gemaakt ? Omdat we afgelopen zondag bij de schoonouders thuis hebben gegeten. Het was een mix van wat wij 's ochtends op de markt hadden gekocht (Veel te veel want voeding kopen als je honger hebt is echt geen aanrader voor je portemonnee. De winkelier daarentegen staat er met een grote glimlach bij.) en wat zij zelf nog in huis hadden. Zondag dus een beetje (lees veel te veel) gezondigd.

Zaterdag trouwens ook want toen ook geen Pascale. Ik heb me laten verleiden tot een pasta met asperges.

Zat stond mijn 3-maandelijks 'etentje-met-de-madammen' op de agenda. 

We zijn een groepje van 4 madammen die 3-maandelijks samen komen om vooral bij te kletsen. Maar die elk om beurt ook het restaurant kiezen en Bob(ette) zijn. Want glaasje op, laat je rijden. Dit keer was het mijn beurt. 

Ik had Wolfstee gekozen omdat we in de Paasvakantie met 2 van de 4 kinderen daar gaan mini golfen waren. Ik vond toen dat de bijhorende brasserie met overdekt terras er wel heel gezellig uitzag. Ook het eten rook er verrukkelijk dus ik had direct the place to eat gekozen.

Score 10/10. We hadden 4 verschillende dingen van de menukaart genomen en we vonden het allemaal superlekker. Ook de bediening was hoe het moest. Echt een aanrader. Hubby wil er nu ook naartoe. Ik klaag niet.

Die 4 madamman zijn trouwens eerst ook gaan mini golfen. Onder het mom van 'we doen eens zot'. Kwestie van op voorhand de nodige calorieën al te verbranden, slim gezien toch ?

Of dat mini golfen op zich nu zo slim was valt nog te bezien. De éne kloeg over haar knieën, de andere over haar rug. Nog een andere over allebei en noemde het 'versleten werk'. 

Onze achterwerken hebben de bankjes, die tussen de banen in staan, allemaal gedag gezegd. Over het zuchten en steunen van de volgende die aan de beurt was en recht moest komen, ga ik niet uitweiden. Ik ga ook niets vertellen over de manier waarop sommigen van ons het balletje uit het 'holletje' geraapt hebben (het holletje ligt lager en je moet dus diep bukken). Yoga op de golfbaan, het was weer eens iets nieuws.

Ik ga het ook niet hebben over de scorekaart die je bij elke baan moet invullen en waar je, op meer gevorderde leeftijd, een bril bij nodig hebt. Zo heb je 'een bril voor dichtbij', naast 'een bril voor vér' voor sommigen van ons. Bril af (ver), bril op (dichtbij), bril af (dichtbij), bril op (ver) en soms ga je dan al eens de mist in. Later aan tafel deed hetzelfde probleem zich trouwens voor om de menukaart te kunnen lezen. Het op de alcohol steken was toen nog geen geldig excuus.

Ik ga voor vandaag eindigen met zeggen dat het een absoluut geslaagde avond was en dat we goed gelachen hebben. 

Zonnige zaterdag

Ik was gisterenavond nog begonnen met deze post. Gisteren, vrijdag, begon vrij gewoon. Een normale vrijdag met ergens toch in gedachten dat het de laatste werkdag van de week is met het (lang) weekend in het vooruitzicht. 
Maar sinds ik weet, door de cursus bewustzijn coach, dat je gedachten vrijwel je hele levensloop bepalen, ga ik er toch net iets voorzichtiger mee om. Tenminste dat probeer ik.
Maar hoe krijg je die gedachten, waarvan je er wel duizenden op een dag hebt, dan stil(ler) ? 

Je hebt me in vorige posts (ook die van jaren geleden) al herhaaldelijk horen zeggen dat ik een 'mindfucker' ben. Iemand die zichzelf echt gek kan maken met over iets of iemand te blijven malen. Dat ik heel moeilijk kan loslaten.

Meditatie helpt me om met die lawine van gedachten om te gaan. Oh, gaat ze die toer nu weer op ? Wel... ja. 

Want meditatie is gewoon een fancy woord voor mentale stilte. Je geest volledig tot rust laten komen door je volledig op het hier en nu te focussen. In een verder stadium kan je door meditatie tot een andere staat van bewustzijn komen. Zover ben ik zelf ook nog lang niet. Dus laat ons voor nu gewoon focussen op het tot rust komen.

Het belangrijkste van meditatie is dat je niet probeert je gedachten te controleren, maar ze los te laten. 

De meeste mensen denken dat je je hoofd volledig leeg moet maken van gedachten maar dat is het net níet. Het gaat om het observeren en net accepteren van die gedachten. Je laat ze voorbij komen, je luistert ernaar en laat ze vervolgens weer gaan. Je laat ze ... los.

Wat je daar in eerste instantie bij helpt is je ademhaling. Door je bewust te zijn/worden van je ademhaling. Hoe dikwijls sta je daar eigenlijk dagelijks bij stil ? Waarschijnlijk nooit hè. Het gebeurt 'gewoon'.

Bij mediteren gaat het net om de juiste ademhaling. Daar valt of staat alles mee.

Ik probeer de laatste tijd steeds de dag te beginnen met een bodyscan. Dit is een korte meditatie (deze is 4 min) die je, door je lichaam even onder de loep te nemen, meer gegrond maakt. Meer geaard. Meer 'in touch' met het hier en nu. 

Een hele goeie vind ik deze : https://www.youtube.com/watch?v=ZM3eYRODNbc&t=7s.

Je zal merken dat als je het écht elke dag consequent doet, het ook écht steeds makkelijker wordt. En je zal ook merken als je het dagelijks doet, het je écht ook helpt om tijdens de dag meer in het moment te blijven. Rustiger te blijven ook, minder gestrest, minder angstig, meer gefocust.

Niets dan voordelen toch ? En dat voor amper 4min/dag ?! 

Je wekker 5 min. vroeger zetten zal je tijdens de dag veel meer energie geven dan dat je nog eens omdraait en de snooze knop indrukt. 

Probeer maar eens. Ik ben echt heel benieuwd naar jullie ondervindingen.

Ik zei in het begin van deze post dat gisteren vrijdag heel gewoon begon. Wat ergens impliceert dat hij niet zo gewoon geëindigd is. 

Dat klopt want mijn werkdag is geëindigd met mijn ontslag in te dienen. Misschien dat sommigen onder jullie nu gaan denken : "Héh ??? Wát ??? Méént ze dit nu ???" Ja dus.

Ik heb getwijfeld om dit neer te pennen. Maar als ik en mijn blog staan voor écht zijn en de onverbloemde waarheid vond ik dat ik het toch moest delen.

Dit is de 2de keer in mijn leven dat ik dit doe. En het is de 2de keer voor mij, de absolute correcte beslissing geweest.

Wanneer je je na het overhandigen van je ontslagbrief een heel pak lichter voelt en er instant een geluksgevoel over je komt, weet je gewoon dat dat het beste was dat je voor jezelf kon doen.

Vermits ik in de openbare sector werkzaam was met een tijdelijk contract, hoef ik maar 7 kalenderdagen opzegtermijn te doen. Wat mijn werkgever betreft, weet ik dat een collega popelt om meer uren te kunnen werken. Mijn plek kan direct door haar ingevuld worden.

Waar ik het hier niet over ga hebben is de reden waarom ik in mijn ontslag ingediend heb. Deze blog dient absoluut niet om iets of iemand te trashen. 

Ik weet waarom maar mijn perceptie kan tenslotte helemaal verschillen met de perceptie van mijn (vorige) werkgever. Er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal. Miscommunicatie, misinterpretatie, misverstanden,... Meestal ligt 'dé waarheid' ergens in het midden.

Ik besef momenteel steeds meer dat ik op die werkvloer gewoon niet (meer) paste. Ik kwam de laatste maanden bijna elke werkdag wel door iets of iemand overstuur thuis. En ergens weet je echt wel dat dát niet ok is. Maar ik ben geen opgever. Dat is net mijn probleem. Ik blijf dikwijls nog veel te lang vasthouden. Zeg maar vastklampen. 

Maar door een voorval gisteren knapte er iets in me. Direct nadien kwam er instant de gedachte : "Dit is mijn laatste werkdag hier." En toen observeerde ik mijn gevoel en wist ik dat het tijd was om te vertrekken. Want je (buik) gevoel laat je nooit in de steek. Dat is je intuïtie en als je daar écht naar luistert, ga je de juiste beslissingen maken. De beslissingen die jou verder op je levensbestemming brengen.

Meditatie helpt je ook om dat buikgevoel te versterken. Want meditatie is naar binnen keren en in de stilte vind je alle antwoorden.

Het vervolg op mijn vrijwillig ontslag krijgen jullie zeker nog verder te lezen. Waar ik zeker van ben is dat er iets voor me weg gelegd is dat veel beter bij me gaat passen en waar ik me wél thuis ga voelen. Hoe ik daar zo zeker van kan zijn ? Bijna blindelings geloven ín want positieve gedachten creëren een positief leven.

Fijn lang weekend iedereen.

Doordeweekse donderdag

Donderdag is een vrije dag voor me. Alles mag, niks moet. Tenzij ik afspraken gepland heb zoals tandarts, kapper, manicure, dierenarts, bepaalde winkel die net iets verder gelegen is, … you name it. 

Vandaag was dat niet het geval. Dus vanmorgen een beetje het lui wijf uitgehangen en gestart met een koffieke en 2 afleveringen van een Netflix serieke. Ja 't is goe, 'k zal 't al wel zeggen. Het serieke in kwestie is 'Workin' moms', het nieuwe 7de seizoen staat erop en ik ben zwaar fan. Want het is er met momenten los over en daar hou ik van.

Het gaat over 4 zotte madammen die dealen met werk, moederschap & women stuff. meer zeg ik niet. Voor het mannelijke publiek onder ons, de allereerste aflevering start met de blote boobies van 3 van die madammen. I lost ya nu want 't staat al op zeker hè ?! Dacht ik het niet.

Nadien dan toch in gang geschoten met de plantjes te verzorgen, mezelf te soigneren, waskes geplooid (de strijk is voor zaterdag), rekeningen betaald en een lunchke gemaakt.

Ja tuurlijk, een PN receptje of wa dachte ?! Willen we afspreken dat ik vanaf nu de PN achterwege laat ? Als 't van iemand anders is, zuldet geweten hebben. Deal ?

Het lunchke in kwestie was simpel. Kruidige quinoa met gebakken tomaatjes, avocado en een spiegeleitje. Nog steeds hetzelfde boek. Simpel en lekker, meer moet dat niet zijn. Geslaagd want moeilijk om met dit receptje de mist in te gaan.

In de namiddag wandelingske gemaakt in het bos van Hof ter Laken in Booischot. En mezelf verwonderd afgevraagd waarom de werkmannen met 'Bosbeheer' op hunne sweater hun camionette stationair lieten draaien. 

Ik had echt zoiets van 'Méénde dit nu serieus ?! In een bos, in de natuur met milieu hoog in het vaandel een camionette zomaar laten draaien terwijl er niemand inzit ?!' 

Dus beslist van eens een klapke te gaan doen met wat me de leader of the pack leek. Hubby staarde me verbijsterd aan en wou me eerst meesleuren toen hij doorhad wat ik van plan was. (Ik kan soms nogal impulsief uit de hoek komen.)

Vriendelijk gevraagd what the deal nu eigenlijk was want dat dit toch wel 2 uitersten zijn. Milieubeheer én luchtvervuiling ? En dat ik er écht mijn hoofd niet rond kreeg.

Deze meneer me vriendelijk uitgelegd dat de motor van de camionette wel moest blijven draaien want dat ze anders niet konden werken. Hun werkmateriaal had een batterij nodig om te kunnen opladen. En een oplaadstation met dieselgenerator zou het milieu nog véél meer schade toebrengen.

Ik heel tevreden met deze plausibele uitleg. Hij tevreden dat ik het aan hemzelf vroeg want : "Er zijn er nóg die zich dat afvragen maar die schrijven direct ne boze mail naar de provincie." Hubby slaakte een zucht van verlichting.

Dus bij deze, weten jullie het ook. Men zegge het voort.

Het avondeten was min of meer hetzelfde als het lunchke. 'Spiegelei met shiitakes en gebakken bacon'. Ingrediënten waren gisteren, tijdens het supermarkt tochtje, toch al aan huis gesleurd. Hubby was direct akkoord. Had ik wel verwacht want allebei zijn we zot van tikkeneikes en avocado. 't Was evengoed superlekker. Want hier geldt weer, nogal moeilijk om dit receptje niet tot een goed einde te brengen.

Eergisteren trouwens nog 'lowcarbbrood met zonnebloem- en pompenpitten' gebakken. Super duper easy. 

Maar als je er dan, zoals ik, in slaagt om er véél te veel zout in te doen mislukt het alsnog... Tja er stond 'kruid flink met wat zout'. Ik denk dat het probleem was dat ik sowieso heel kwistig ben met kruiden en dat de ‘kruid flink’ van Pascale 'normaal' is voor mij. Volgende keer beter n'est-ce-pas ?

Gisterenavond dan nog (omdat je 4 eigelen over hebt van het brood) de 'crème non brûlée' (zie post van gisteren) gemaakt.

Zoals ik al zei zat de smaak heel goed, de textuur had op zijn zachtst gezegd weinig met pudding te maken. Het kwam zelfs nog niet in de buurt.

Pascale had me nochtans gewaarschuwd. In het recept staat letterlijk dat je erop moet letten dat de kokosmelk niet meer kookt wanneer je deze aan de eieren toevoegt. Want dat je anders de consistentie van een omelet krijgt. 

En dat was het dus ook. Een omelet die naar kokos smaakte en die je in één keer zó uit het potje kon halen. Dat hubby dan ook met veel enthousiasme demonstreerde. 

Ikzelf stond er een beetje beteuterd naar te kijken. 'k Moet zeggen, 'k kreeg wel punten voor smaak. Dus ik een beetje terug opgefleurd.

Nochtans flink gewacht tot het niet meer 'broebelde' voor ik het erbij goot. Maar zij die me een beetje kennen weten dat geduld niet bepaald één van mijn deugden is. Les die ik hier heb geleerd is dat je het minstens een paar minúten laat afkoelen.

Nu ik kreeg al een beetje bang dat het wel goed ging komen toen ik tijdens het 'bakken' in de oven keek en zag dat er precies een soufflé in de potjes zat. Die, jep je raadt het al, eens uit de oven allemaal ineen storten zoals alleen een soufflé dat kan. Een dikke buis maar ook hier, better luck next time toch ?

Vanavond stonden er als dessertje 'chocolade-kokoskoekjes' op het menu. Alle ingrediënten bijeen gekwakt en ik stond er lichtelijk bezorgd naar te kijken. Want het deeg was wel héél droog. Hoe kon ik daar in Godsnaam hoopjes van maken ?! Niets bleef plakken. Moest je dan blijven kneden of wa ? Maar dat kan toch niet, want dan smelt de chocola toch al tijdens het kneden. 

Bon, na nog veel vragen, gesukkel en mijn handen nog vól deeg (maar vooral chochola en dát gaf de doorslag om deze toch af te likken) op het einde, was ik er toch in geslaagd om ietwat vormeloze hoopjes op de bakplaat te krijgen. Fingers crossed !

Resultaat, een 6/10. Ze waren absoluut lekker. Echt lekker. Heel lekker zelfs. Maar ze waren aan de randen ook verbrand. Dus volgende keer een extra eiwit (vermoed ik ?) en/of de oven ipv op 180°C, op 150°C zetten ?

Oh ja, deze namiddag ook nog alle ingrediënten in huis gehaald om zelf een gezichtsreinigingsmelk te maken. Ik moet mijn gevolgde cursus 'Aromatherapie' toch in praktijk beginnen brengen, nietwaar ? Dat zijn plannen voor het weekend.

Of dat recept geslaagd gaat zijn of niet leg ik jullie in een volgende post dan weer wel uit.