You win some, you lose some

Zoals jullie weten zijn de laatste maanden voor mij turbulent geweest op emotioneel gebied. En ik dacht dat ik ondertussen toch op een expresstrein zat naar het eindstation. Maar afgelopen weekend was er weer een voorvalletje dat me toch met allerlei soorten mixed feelings achtergelaten heeft die nu nog even aan het nazinderen zijn.
* Boosheid omdat je ergens aan het lijntje bent gehouden hoewel je een paar keer duidelijk gevraagd hebt waar het op stond maar daar altijd vage, afwijkende antwoorden op gekregen hebt. Antwoorden die eigenlijk nooit to the point waren.
* Verdriet omdat je blijkbaar, alles bij elkaar genomen, weinig betekend hebt voor iemand en het omgekeerd helemaal anders was. Het is wat het tenslotte is maar it feeks like crap.
* Maar vooral teleurstelling omdat er woorden zijn geweest die veel beloofden maar nooit in daden zijn omgezet. En dit laatste raakt me uiteindelijk het meest. 
In de eerste plaats omdat ik er zélf ben moeten achterkomen dat er uiteindelijk geen actie ging ondernomen worden. Omdat er ondertussen x-aantal tijd over was gegaan en ik uiteindelijk zélf mijn conclusies heb moeten trekken. En dan heb ik zoiets van "Man up en zég Go.verd.mme gewoon waar het op staat." Ook al doet het pijn, ook al kan je gekwetst worden. Het is nog altijd beter dan gesust te worden met een leugen of het verzwijgen van de waarheid. Maar ik kan eigenlijk beter "Woman up" zeggen want nu schieten de woorden van Betty White me te binnen -> “Why do people say "grow some balls"? Balls are weak and sensitive. If you wanna be tough, grow a vagina. Those things can really take a pounding.”
Doe de deur dicht, laat ze niet op een kier staan. Zodat de andere partij tenminste direct closure krijgt en zich niet eerst dagen, weken, misschien wel maanden van alles moet afvragen wat er nu eigenlijk aan de hand is.
In de tweede plaats omdat ik uit mezelf geen beloftes vráág. Omdat ik er namelijk al achter gekomen bén dat mensen heel dikwijls woorden zomaar lukraak gebruiken die dan meaningless blijken. Ik wil gewoon dat je eerlijk en oprecht tegen me bent, meer niet. Don't lie, don't cheat, don't make promises you can't keep.
Maar als je die beloftes dan wél, uit jezelf, maakt en deze dan niet nakomt, daar kan je me dus echt rázend mee krijgen. Maar ook diepe teleurstelling omdat ik weer maar eens iemand bij op de stapel van "onbetrouwbaar" moet gooien. Another one bites the dust. Dit klinkt nu misschien een beetje cru want misschien is diegene echt niet zo of was het niet zo bedoeld. Maar ik ervaar het wel zo.

Ik kom meer en meer, door wat ik meemaak, tot de ondervinding dat ik blijkbaar één van de weinige real people nog ben in een wereld die precies alsmaar meer fake wordt. Ik ben nog iemand die waarde hecht aan woorden. Omdat ik er dus vanuit ga dat mensen in de eerste plaats ménen wat ze zeggen. Want als je dáár al niet meer kan op voortgaan, wat rest er dan nog ??? Moet ik dan vanaf nu alles en vooral iedereen in twijfel gaan trekken ? Zo zit ik dus niet in elkaar. Hoe ik wél in elkaar zit is dat ik een alles of niets persoontje ben. En dat dat moeilijk is als je in deze wereld wil overleven. Want ik voel alles diep. I give a fuck. Lots of fucks actually. I'm a prostitute of feelings. Als ik je graag heb, heb ik je héél graag. Als ik je niet kan luchten zal je dat direct aan me zien.
Het kost me ook tijd om dingen te verwerken en een plek te geven. Maar de meeste mensen gaan precies met de snelheid van het licht gewoon verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Als het "probleem" er niet meer is en je dat negeert, moet er ook niet meer mee omgegaan worden. Moving on, naar iets of iemand anders en beter en we zien wel.
En je moet inderdaad ook verder maar ik vraag me af of deze individuen dan überhaupt wel gevoelens hébben to begin with. Gevoelens zoals ík ze ken, bedoel ik dan. Wat hun "Ik voel me goed bij jou" dan uiteindelijk voorstelt ?
(Ver)oordeel ik ? Neen, want mensen zijn tenslotte gewoon wie ze zijn maar ik krijg er mijn hoofd gewoon niet rond. Ik begrijp het totaal niet dat je zo functioneert maar misschien hebben zij echt gewoon een on/off knopje. Moet potverdorie eigenlijk best wel handig zijn en waar kan ik dat kopen ?

En ja, ik heb ook fouten gemaakt. Dat ik, toegegeven, tegenstrijdige dingen gezegd en gedaan heb. Daar ben ik zelf ook totaal de mist in gegaan. De lijn heb getrokken en dan zélf weer terug gekrabbeld ben. Dat ik toch een beetje iemand proberen zijn ben die ik eigenlijk van nature niet ben. Maar zoals ik al zei, when I care, I care hard. Het spijtige is dat als ik dan val, ik bijna m'n nek altijd breek. 
Maar de les die ik geleerd heb is dat als je ergens een vibe krijgt van "Waar sta ik nu eigenlijk met iemand ?" dat niet ok is. Want zoals ik in een vorige post al eens aangehaald heb is peace of mind met iets of iemand hebben/krijgen héél belangrijk en als ik erover nadenk heb ik dat met deze iemand nooit gehad. Ik was altijd wel aan het mindfucken over iets en dat staat als eerste plaats op m'n lijstje van dingen die ik niet meer wil.

Dit klinkt nu allemaal een beetje negatief maar elke ervaring in je leven brengt je uiteindelijk iets bij. Mensen zijn een zegen of een les. Je bent er hoe dan ook rijker door geworden. En tot zover deze eerste lezing want nu komt het positieve gedeelte.

Je raakt dus mensen kwijt in je leven maar het mooie is dat ik in de afgelopen paar maanden 2 vriendinnen van m'n schooltijd in Antwerpen terug gevonden heb. Actually, zij hebben míj terug gevonden. Op een hele wonderlijke wijze. En dat ik daar héle warme gevoelens over heb. Omdat je merkt dat het precies is alsof de tijd geen vat op die vriendschappen heeft gehad. Ook al is het zo lang geleden dat je mekaar nog gezien of gehoord hebt. 8 jaar en 20 jaar wil toch al iets zeggen. Dit is dus écht. 
Van de éne kreeg ik plots op Messenger een bericht ook al waren we niet bevriend op FB en van de andere een mail van het e-mailadres dat op deze blog vermeld staat want zo heeft ze me gevonden. Met de éne heb ik ondertussen ook al afgesproken, met de andere zit het in de pipeline en ik kijk er alvast naar uit.

Het meest merkwaardige is dat ik met elk van hen nog steeds dingen gemeen heb. Levenslijnen die parallel lopen zoals niet opgroeien bij je ouders en dat je beiden in je ouderlijk huis bent ingetrokken en dat we van mekaar weten hoe het er nog uitziet. 

Om het met de woorden van Astrid te zeggen, it's amazing !

 

Bucket list

Iedereen kent de term "bucket list" wel. Al is het gewoon van de gelijknamige film met Jack Nicholson en Morgan Freeman in de hoofdrollen.
Het komt van "to kick the bucket". Engels "slang" (informele taal) voor doodgaan. Meer bepaald, zelfmoord plegen door jezelf op te hangen. Op een emmer gaan staan, koord aan de éne kant vastknopen aan een balk en aan de andere kant rond je nek en dan de emmer wegschoppen. Daar zou de oorsprong van de term liggen. 
In het nederlands vertaald als verlanglijstje of loodjeslijst. Een lijstje met verlangens die je graag nog gerealiseerd zou zien voor je het loodje legt. 
Bijna iedereeen zal ook wel min of meer zo'n lijstje hebben of er op z'n minst al aan gedacht hebben. Vaak staan er verre (exotische) reizen op of waaghalsavonturen zoals parachute-of benjispringen. Of iets wat je nog wil doen waar je in je alledaagse leven geen tijd voor hebt of misschien niet genoeg centjes.

Maar als de dood wel heel nabij komt ga je die items op dat lijstje met heel andere ogen bekijken. Als je het verdict te horen hebt gekregen dat je maar maximum tot het einde van het jaar nog te leven hebt. Omdat je een zeldzame, zeer agressieve vorm van kanker blijkt te hebben.
Wanneer je weet dat je een vrouw en 3 kinderen onder de 12 jaar gaat achterlaten. Een bloeiende praktijk want je bent zelfstandige. Je beide ouders die bejaard en min of meer hulpbehoevend al zijn. Want dát heeft een goede vriend van een collega namelijk te horen gekregen. Het moet vreselijk zijn om zo'n nieuws te moeten horen.
Ik heb het ooit gevraagd aan mijn vader (die pancreaskanker had en de levensverwachting na operatie 10-18 maanden is) wat het nu eigenlijk met je doet. Op mentaal en emotioneel vlak bedoel ik dan want het lichamelijke is oh zo duidelijk en schrijnend als je iemand bijna dag na dag ziet aftakelen. Maar hij heeft het nooit echt onder woorden kunnen brengen. Ik weet wel dat hij tot het allerlaatste moment dat hij het nog kón, zijn zaken proberen regelen heeft. En dat het mijn hart brak toen hij zei "Ja schat sorry, maar de rest zal jij dan moeten doen vrees ik." Dat ik het samen met hem gehad heb over hoe hij zijn uitvaart wou lijkt me nu zo surreëel...
Maar dát wordt dan effectief het belangrijkste denk ik. Weten dat je met een "gerust" hart kan vertrekken en dat je alles gedaan hebt wat je nog kon om je dierbaren, die je zó nauw aan het hart staan, het zo "gemakkelijk" mogelijk te maken. 

Maar de dood kan ook op een andere manier komen. Op een heel plotse manier. Zoals het een heel goede vriend van een goede vriendin van mij, vorige week overkomen is. Zijn vrouw valt zomaar plots flauw. In de ambulance komt ze terug even bij maar verliest dan weer het bewustzijn. Hersenbloeding luidt de diagnose. Ze wordt geopereerd en in een kunstmatige coma gehouden maar een week later blijkt dat het hersenletsel te groot is en leven daardoor niet meer mogelijk.
Hier staan de partner en de nabestaanden voor een voldongen feit waar je zelfs nog de toestemming moet geven om de machines, die het werk voor haar deden, te laten afkoppelen. 

Ik heb beide scenario's meegemaakt (mijn eerste vriendje is ter plekke overleden na een motorongeluk) en ik ben er eerlijk gezegd nog niet uit welk scenario mijn "voorkeur" heeft. 
Bij het éne kan je gaandeweg afscheid nemen maar word je élke dag geconfronteerd dat deze dag eigenlijk een geschenk is want dat iemand op weg is naar ... en lukt het je niet altijd om je tranen te verbergen. Wanhoop omdat je niets kan doén dan er alleen maar zijn. Bij het andere raakt het verdriet je heel fel, like a tidal wave en blijf je als verdoofd en verweesd achter in het huis waar je samenwoont en waar je door alles aan hem herinnerd wordt. Plus het besef dat er zo(te)veel dingen niet gezegd en gedaan zijn.
Wat ik wél weet is dat deze twee scenario's me een serieuze wake up call hebben gegeven. Namelijk dat ik dringend mijn zaken moet gaan regelen en dit stante pede op míjn bucket list moet zetten.

Omdat ik in de eerste plaats geen kinderen heb. En of dat een zegen of een vloek is ? Laat me zeggen dat tegen de tijd dat ik erachter ben gekomen dat ik het wél goed zou doen als mama, the timing just not right was. Dat ik doodsbang was (heel onnozel besef ik nu) dat ik geen moederinstinct zou hebben omdat het erfelijk zou kunnen zijn. En de toer van mijn moeder en ook háár moeder zou opgaan en ik misschien mijn kind het gevoel zou kunnen geven dat het ongewenst was/is.
Want ik denk dat het geweldig is om in iets dat écht van jou is, jouw fysieke kenmerken terug te zien. Bepaalde karaktertrekjes en eigenaardigheidjes zoals een bepaalde handeling die terugkomen. Allergieën zelfs misschien. En ik denk dat het ook fantastisch moet zijn om ze jouw waarden en normen te kunnen bijbrengen. Ze daarnaar te kunnen opvoeden en ze verantwoordelijkheid te leren kennen. Om te kunnen zeggen dat jij bijgedragen hebt aan dat fantastisch persoontje dat zij of hij geworden is.
Aan de andere kant, nu ik ze niet heb, loop ik ook geen risico dat ik ze misschien ooit in a worst case scenario zou moeten afgeven. Alhoewel, "It's better to have loved and lost than never to have loved at all." denk ik toch... En nu merk ik dat ik helemaal van the subject afgedwaald ben. Waar waren we gebleven ?
Ahja, omdat in de tweede plaats de mensen die heel dicht bij me staan, weten welke relatie ik met mijn moeder heb en als ik niets op papier laat zetten alles naar haar gaat en elk ros centje er dan ééntje te veel is.
Omdat mijn grootouders van vaderskant al een hele tijd overleden zijn. Omdat ik geen broers of zussen heb, zelfs geen nichten of neven.
Dat ik heel binnenkort de tijd moet gaan nemen om naar een notaris te stappen en een testament te laten opstellen. Om ook een uitvaartverzekering te laten afsluiten. Een donorformulier invullen just in case ik toch nog bruikbaar ben voor de wetenschap of iemand. Dat ik burgerlijk begraven wil worden en welke bloemen en muziek ik wil. En dat iedereen enkel lichte kleuren mag dragen omdat ik niet wil dat mijn dood betreurd maar dat mijn leven gevierd gaat worden. Mét champagne om er ook nog is op te klinken. Als je toch wil rouwen heb je daar nadien nog tijd genoeg voor. Als laatste mag wat er nog van me rest, uitgestrooid worden. Liefst onder dezelfde boom waar ook mijn vader en grootmoeder ten ruste zijn gelegd. En zo niet, zal de wind me somehow maar zeker someday wel meevoeren naar somewhere waar ze zijn. RIP U2.

Boots & Co

De laatste maanden had ik het gevoel van aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven te (moeten) beginnen. Dit ging gepaard met heel veel emoties en het nodige denkwerk. Daardoor waren de laatste posts vrij persoonlijk en eerder pittig van aard. Omdat ik me gerealiseerd heb dat ik het anders had moeten doen. Daardoor is er ook een beetje boosheid op mezelf gekomen. Ze gingen over mijn overpeinzingen over relaties, (terug) single zijn, keuzes maken, weten wie je bent, wat je wil en wat je nog wil bereiken. Een bepaalde fase waar ik doorheen moe(s)t en dan helpt het om dingen van me af te schrijven.  
Waarom sommige onderwerpen nog steeds taboe zijn, blijft voor mij een raadsel. Want elk van ons heeft vroeg of laat met verlies te maken in haar of zijn leven. We moeten allemaal met dat verlies zien om te gaan. Hoe we dat doen is voor iedereen anders maar uiteindelijk moeten we het allemaal een plekje zien te geven. Doe je dat niet, gaat het woekeren en dan zal het verwerkingsproces eens zo lang nog gaan duren. Doe wat voor jou wérkt en ook al wil je er niet over praten, je mag best wél toegeven dat je met iets zit. Gewoon zeggen en ook dat het tijd nodig zal hebben. Daar is absoluut niets mis mee. Integendeel, ik vind het net een teken van kracht dat je dat durft toegeven. Want het bevestigen is de eerste stap in het genezingsproces. Jullie reacties bevestigen trouwens ook dat ik lang niet de enige ben die met deze dingen kampt. Het enige verschil is dat ik het op "papier" heb gezet.  
Wat me heel veel deugd gedaan heeft, is het feit dat ik het aantal lezertjes gestaag zag groeien. Dat jullie mijn blogje ook meer en meer beginnen delen is hart-ver-war-mend, dus keep up the good work ;-) Woorden zoals "Chapeau dat jij dat allemaal durft schrijven. Jij komt tenminste uit voor wat heel velen enkel dénken", "Knap geschreven hoewel ik het niet met alles eens ben" en "Ik kijk er altijd naar uit om ze te lezen". Ze doen me zó blozen dat zelfs de rode appel uit Sneeuwwitje geduchte concurrentie van mij heeft. Dank je wel daarvoor iedereen. Als mijn blogje ervoor zorgt dat zelfs maar één iemand zich beter voelt door het lezen ervan, blijven schrijven I shall.

Misschien dat ik jullie dan nu een beetje moet teleurstellen want in deze post ga ik het gewoon hebben over boots en wat er voor mij mee samenhangt. Omdat ik het even gehád heb momenteel met de sneakerhype waar ik, toegegeven, ook wel aan meegedaan heb. Maar vooral omdat het koudere weer van de afgelopen dagen ervoor gezorgd heeft dat ik ze terug uit de kast gehaald heb. Maar eigenlijk heb ik daar zelfs geen excuus voor nodig. I love (cowboy)boots, zo simpel is het. Gedragen en gecombineerd met een rok, kleedje of jeans, elke look vind ik even mooi. Meer dan boots, jeans, a white T of witte blouse en een stoere riem met studs om het af te maken, hoeft het echt niet te zijn. Je kan je outfit zelfs afwerken met een blazer. En voor de mannen geldt net hetzelfde. Wat de jeans betreft want een kilt met boots eronder lijkt me net iets te veel van het goede toch.
Het enige betreurenswaardige is dat in ons belgenlandje rondlopen met echte western boots soms weleens rare reacties teweeg brengt maar who cares. Want daar kan binnenkort ook serieuze verandering in komen als ik de etalages van de schoenwinkels zie met de nieuwe voorgestelde wintercollectie er in. Yes, me like.

Boots worden ook geassocieerd met een ranch en paarden en ik zou doodgraag kunnen paardrijden. Reden dat ik dat niet doe is omdat ik vind dat er hier in ons land niets aan is. Rondjes gaan rijden in een manège of stapvoets hier door een "bos" wandelen is niet direct mijn idee van paardrijden. Ik vind dat je de plek en de vrijheid moet hebben om minutenlang in volle rengalop te kunnen gaan.  
Op een ranch wonen ergens in Montana, Colorado of Canada lijkt me echt het einde. 's Morgens op je paard kunnen springen en héél de dag geen mens hoeven tegen te komen. Gewoon genieten van staalblauwe lucht, met sneeuw bedekte bergtoppen en grazend vee om je heen. Enkel natuurgeluiden horen zoals de kreet van een (roof)vogel en een kabbelend beekje. Om nog maar te zwijgen van de winters daar met bergen sneeuw. De schoonheid ervan alleen al. Om dan na een hele dag buiten, 's avonds opgekruld in je blokhut bij het brandend haardvuur te zitten met minstens 2 honden aan je voeten en een kat opgekruld op je schoot. En om omgekeerd in de zomer na het wakker worden en opstaan een duik in het dichtstbijzijnde meer te kunnen nemen. 
Há, keep on dreaming zeg je ? Ja weet ik want ik besef best wel dat het idyllisch plaatje  hieronder enkel voor the happy few is weg gelegd maar zoals ik in een andere blogpost al zei, moet een mens kunnen dromen. Elke week wint iemand de Euromillions toch ? Maar misschien moet ik al eens beginnen dan met elke week eraan mee te doen :-)

Maar ik dwaal weer af. Want het ging dus over boots en de look die daarbij hoort. Perfect om die look tot z'n recht te doen komen is country line dance. En ja, I must admit, ik heb het geprobeerd en ik vind het eigenlijk geweldig. Ook best wel moeilijk want er zijn oneindige combinaties en die moet je dus onthouden. Maar hier heb ik hetzelfde probleem. In ons belgenlandje moet je dan weer tevreden zijn met een gestolen uurtje hier of daar in één of andere sportzaal met mensen die dan zelfs in leggins komen opdagen ?! Euh seriously ??? Een beetje stijl mag het toch wel hebben hè mensen ?
De line-dance die ík bedoel is een bepaalde dansscène in de (2de) film Footloose. Waar je naar één of andere bar kunt gaan met een dansvloer met plek voor minstens 50 pers. Waar ook pooltafels staan waarop de mannen zich dan weer kunnen uitleven. Zie bijgevoegde link : https://www.youtube.com/watch?v=w1s7GX8TOvo.
En ja, dit is maar een film maar dit is ook wel het echte leven in de staten Montana en Texas. Mensen gaan daar in het weekend naar zo'n bar en gaan dansen. Lijkt me echt fun en stukken leuker dan hier in een café gaan hangen waar je op een barkruk zit en soms al raar gekeken wordt als je op die kruk mee beweegt op de muziek. 
Er zouden echt meer dancefuiven moeten georganiseerd worden vind ik. Een paar keer per jaar waar je dan echt kan naar uitkijken. Terug naar de tijd van toen. De tijd waarin onze grootouders jong waren. De tijd wanneer het kermis was in het dorp, iedereen zich mooi maakte en ging dansen in de feestzaal van dienst. Want betreurenswaardig vind ik het ook dat mensen zich dikwijls niet meer opkleden voor speciale gelegenheden. Het is toch zoveel leuker als iedereen mooi uitgedost en mooi om naar te kijken is ? Misschien een idee voor een volgende post.
Om af te ronden nog een heel toepasselijke plaat die "Better in boots" heet. Dat naast de pretty girls in boots het zangerken van dienst ook nog is easy on the eye is, is mooi meegenomen :-)  https://www.youtube.com/watch?v=_QONcShGKCI 
 

Ready or not

Een liedje op de radio horen en poef, instant inspiratie voor een post. "Ready or not. Here I come, you can't hide. Gonna find you and take it slowly..." Zo gaat de songtekst van het liedje van The Fugees. Hij gaat over relaties. Maar ik wil het graag hebben over ready zijn in het algemeen. 
Want deze tekst horen, gecombineerd met m'n eigen bevindingen in mijn vorige posts, heeft me aan het denken gezet over de vraag : "Wanneer ben je klaar voor iets ?" 
Hieronder eerst even een recapitulatie van m'n eigen woorden.

* De volgende paragraaf komt uit de post "Go with the flow" :

Dus droom over die betere of andere toekomst en hoop en kijk ernaar uit maar lééf je leven in tussentijd. Er niet over nadenken maar je in the moment laten leiden en dan kan het bijna niet mis gaan. En soms die sprong gewoon wagen en een blind geloof erin hebben.

* Deze komen uit de post "Wat als ?" :

Maar dingen zijn nu éénmaal gewoon zoals ze zijn en soms kan je daar écht gewoon niets aan veranderen. Hoe graag je soms ook zou willen. Je leeft nú en je moet je er nú mee omgaan. Niet bezig zijn met de what if's. Dat ik er misschien dan toch nog niet helemaal "klaar" mee ben precies. 

* Het volgende heb ik in "Overthinking" neergepend :

Dat overthinking things alleen maar leidt tot onzekerheid en frustratie en onrust. Want het gaat soms zelfs zó ver dat ik mezelf compleet verloren voel door de dingen die ik dus zélf fabriceer in m'n hoofd. Dat ik het zelf allemaal erger maak dan het eigenlijk is. Omdat ik wéét, als ik terug op m'n "normale" punt beland, dat het anders is dan ik het me inbeeld. 

* En in "Live your life" staat dit te lezen :

Maar we leven niet morgen, we leven nú, dít moment ?! Nú is de tijd dat je het moet doen. Want van uitstel komt afstel. 
Ga je luisteren naar dat rationele stemmetje of ga je je gevoel laten beslissen ? Het gevoel dat je krijgt in die split second als je ziet (spelletje kop of munt) welk de uitkomst is, zegt alles. Je gevoel zegt direct waar de weg ligt die je moet kiezen.

Kort samengevat komt het er op neer dat je niet te veel mag nadenken over dingen. Dat je best je gevoel laat beslissen. Dat je vooral steeds in het moment moet léven en niet gewoon bestaan. En dat je soms de sprong in het diepe gewoon moet wagen.
Klinkt allemaal héél aannemelijk, al zeg ik het zelf :-) 
Als je deze "regels" dan effectief volgt, moet het antwoord op de vraag wanneer je klaar voor iets bent, "altijd" zijn. Want je denkt er niet meer over na, je doet het gewoon.
Toen ik dezelfde vraag aan een goede vriendin stelde, antwoordde zij ook direct "Wanneer je je gevoel en je hart het laat halen van je verstand."
Is het dan écht zo simpel ? In theorie wél denk ik. In praktijk however, not so much. 
Want er van uitgaand dat je dat doet, zijn er dan weer tal van externe factoren die roet in het eten gooien. Omdat er nu eenmaal dingen zijn om rekening mee te houden. We hebben verantwoordelijkheden en verplichtingen. Omdat het niet enkel om onszelf gaat. We hangen soms af van de daden van iemand anders. Omdat het leven nu éénmaal niet zo simpel, maar eerder gecompliceerd ís. We maken een planning maar die kan door omstandigheden helemaal anders uitdraaien dan we zouden willen. Dus ook al laat je je door je gevoel leiden, dan heb je nog geen zekerheid dat het loopt zoals je wil.

De meesten van ons echter blijven twijfelen en geraken er maar moeilijk uit. Een vriendin zei dat ze al een tijdje aan het denken is van ook een webshop open te doen. Ze maakt kussens en dekens, covers,... en staat ermee op marktjes. Een andere vriendin zei dat ze al járen aan het zeggen is van saxofoon te leren spelen. Ze zei : "Eigenlijk zou ik nú de muziekacademie gewoon moeten binnen stappen want ideale periode om me in te schrijven. De lessen beginnen terug in september". In dit geval denk ik dat je soms inderdaad de sprong gewoon moet wagen. De quote "She took the leap and built her wings on the way down" heb ik trouwens ook ergens op m'n lijf getatoeëerd staan. Niet denken en gewoon doen. En een blind vertrouwen hebben dat het echt wel goed komt.  
Bijna iedereen van ons zal ook wel een bucket list hebben. Een lijstje van things-to-do voor je bobijntje hier op deze planeet op  is. Er zullen zeker een paar dingen opstaan die, als je écht wil, zelfs dit jaar nog kan realiseren. Want if it's important for you, you'll find a way. If not, you'll find an excuse. Een hele mooie is ook "If we wait until we're ready, we'll be waiting for the rest of our lives". 

Maar het is en blijft een moeilijke. Ik zit zelf ook al dágen met deze post in m'n hoofd en ik kreeg 'm maar moeilijk op papier. 
Zelf laat ik me ook eerder leiden door m'n gevoel. Als je enthousiast wordt over iets en daar een happy gevoel door krijgt, zit het meestal goed. De truc is dan van niet meer na te denken maar zoals jullie al in eerdere posts kunnen lezen hebben, ben ik de queen of overthinking.
Weet je, ik denk dat je effectief voelt wanneer je niet klaar voor iets bent. Maar ik denk dat het moment wanneer dat wél zo is, gewoon gebeurt. Omdat ergens iets goed voelde en je (on)bewust daar verder in gegaan bent. Het heeft je beslopen en plots besef je dat je er eigenlijk gewoon bént. Er zullen waarschijnlijk wel momenten geweest zijn dat je gedacht hebt van de stekker eruit te trekken omdat je precies op een sneltrein zat. Dat het allemaal wat heftig werd. Maar als je dán je verstand negeert en/of niet tilt slaat, ga je je op een bepaald ogenblik realiseren dat je effectief in het station aangekomen bent.

 

P.S. Omdat ik begonnen ben met lyrics over relaties, ga ik er alsnog toch mee eindigen want terwijl ik dit typ, krijg ik ter plekke een epiphany of openbaring.

Ik denk dat in dit geval het antwoord op de vraag, wanneer je klaar voor iets bent, is -> Als terug kijken naar je verleden je niets meer doet. When you LET IT GO. Wanneer je geen pijn, verdriet, wanhoop, frustratie, woede,... meer voelt. Geen schuldgevoel (meer) hebt. Wanneer je geen emoties meer eraan linkt of misschien zelfs wel positieve. Omdat je ervan geleerd hebt. Omdat er mooie jaren geweest zijn. Omdat je nu weet wat je wél wilt. Dán ben je klaar om verder te gaan met je leven. Omdat de toekomst uitnodigend wordt en elke weg nog open ligt. Aan jou om te beslissen wélke weg want the future depends on what you do today.