Je hebt zo van die dagen… Van die dagen dat je ‘s morgens al weet : “God nee, het wordt er toch weer niet zó één ?!”
De ochtend begint bijvoorbeeld met het feit dat je, (omdat je je kopje misschien toch écht wel iets te vol hebt gedaan) je koffie voor een stuk op de vloer kiepert onderweg naar de zetel.
Maar bon, je kuist je kopje af en zet dit op het bijzettafeltje naast de zetel. Wanneer je dan de vloer aan het “nat-Swifferen” bent, stoten 2 woest-uit-dezelfde-zetel-stormende&blaffende-viervoeters tegen hetzelfde bijzettafeltje. Resultaat ? Een leegstromend kopje koffie dat instant een plas vormt op het tafeltje en vandaar verder op het tapijt dat eronder ligt drupt. Zeg maar loopt.
Zo een dag dus, weet je wel ? Je kent ze vast ook.
Zo’n Swiffer Wet-Jet is trouwens een Godsgeschenk met 4 viervoeters in huis en ongelukjes zoals het eerste. Voor het tweede echter, not so much… Dus ga je al vloekend en zuchtend op zoek naar gepaster schoonmaakmateriaal. En je humeur ? Dat heeft ondertussen een dieptepunt bereikt.
Wanneer je nu niet oppast, gaat dit humeur de rest van je dag bepalen. Want een boos, gefrustreerd humeur geeft boze, negatieve gedachten zoals “Godverd*mse róthonden met hun … ?!”
Want negatieve gedachten trekken gelijkaardige gedachten aan. Heel simpel. Dat is een wet in de fysica. Dat wat je aandacht geeft, groeit. En dát is de reden waarom er dan nog méér van zulke voorvallen in je dag gaan gebeuren.
Oplossing hiervoor ? Je mindset veranderen en wel stante pede, nu of direct.
Een ander voorbeeld, na een blik op de klok, is “Ik mag echt niet te laat komen !” En wat gebeurt er ? Spoorweg die maar dicht blééf, file door wegenwerken die er gisteren nog niet waren, jij en nog anderen geraken maar niet voorbij de vuilophaaldienst. Laat me raden, je bent te laat gekomen hè ?
Ik ben al een aantal weken in een niet zo positieve mindset. Niet echt negatief, eerder dat mijn gedachten all over the place zijn omdat ik met teveel tegelijkertijd bezig ben. En dat werkt dus niet. Wij mensen, zijn echt niet gemaakt om te multitasken, hoezeer sommige vrouwenmagazines beweren dat vrouwen dat wél zijn.
Het ding is dat je nooit 100% je gedachten bij 2 dingen kan houden. Je kan gewoon niet tegelijk productief zijn op meerdere gebieden. Je ondermijnt er zelfs je productiviteit mee. Omdat je hersenen steeds moeten switchen tússen, kost dit tijd en energie en tast het zelfs je korte termijn geheugen aan.
En dat heb ik ook gevoeld. Daarnet nog. Toen ik om 10u stipt (ongewoon voor mijn doen) op de bel drukte bij de schoonheidsmadam voor een pedicure. Het eerste wat ze zei was :”Jij bent verkeerd hè ?!” Ik dacht direct :”Nee, toch niet wéér hè ?!”
Al bij al viel het nog mee want ik mag straks om 13u terugkomen voor mijn échte afspraak. Beter zo dan omgekeerd...
Andere dingen die de revue gepasseerd zijn :
1. We hadden ‘s middags tikkeneikes gegeten. Een omelet meer bepaald. Aan tafel kwam de vraag wat er 's avonds op tafel ging staan.
Ik zei :”Anders terug een soort boerenomelet want er liggen nog (veggie) spekjes, ui, paprika, augurk ?” Het antwoord van hubby was een schoorvoetende “Terug een omelet maar allez ja dan.”
In de namiddag echter kreeg ik het lumineuze idee om er een quiche van te maken. Want er stond nog een open brikje room en er was mascarpone en er lag ook nog een broccoli.
Bloem voor het deeg, boter en een eitje hadden we ook in huis. Zie daar, een broccoli-spekjes quiche it is ! Verrassing voor hubby want toch geen omelet.
Deeg gemaakt, deeg laten rusten en in tussentijd de spekjes met ui gebakken en broccoli gekookt. Deeg in de taartvorm geduwd, groenten mengsel erop geschept om dán tot de conclusie te komen dat ik het laatste ei voor het deeg gebruikt had. Néé !!!
Ik zweer het je, mijn centje valt dus écht niet vroeger…
Resultaat hier ? Dat ik naar hubby moet bellen om te vragen of hij aub dank u wel na 't werk eitjes kan gaan kopen ? "Oops, she did it again" hoor ik 'm precies tussen de lijnen hummen.
En oh ja of hij misschien dan ook een brikje room (want wat er nog stond bleek bedorven te zijn) kon meebrengen ?
“En waar die room dan wel voor nodig is”, vroeg hij ? Voor de… euh… quiche. Daar ging dus gelijk ook de verrassing…
Bezint voor ge begint is hier de les die door mij geleerd dient te worden.
2. We hadden vrienden op bezoek en de dorst lessen deden de madammen met een glaasje cava. Cava betekent hoge glazen op dunne steeltjes.
Grote hond Flo, een regelrechte allemansvriend, besliste om te komen kijken wat er allemaal op de (lage) salontafel te vinden was.
"Pas op met die hoge glazen en haar enthousiast zwiepende staart !" riepen haar baasjes tegelijk.
Vriendin had haar glas al vast. Ik greep naar Flo die ik doelbewust de andere kant op stuurde. Verontwaardigd droop ze af met een laatste zwaai van haar staart die... jep, mijn glas cava alsnog omver zwiepte. Het glas op zich bleef heel maar de cava stroomde over gans de tafel (met een opstaande rand) waarop het in een poel bleef staan. Zelfs bubbelen deed het ook nog.
We hebben het dus letterlijk afgeroepen met "pas op" te zeggen.
3. Toen ik al laat was (Nee toch ?!) voor een etentje met een vriendin, stapte er bovenaan de lange trap in het restaurant, net een man in de traplift. Die de rest van de trap blokkeerde.
Zijn vrouw stond ernaast op de knopjes van de bediening te drukken. En er gebeurde… niets.
Toen er uiteindelijk beweging in kwam, slaakte ik beneden aan de trap een zucht van verlichting. Zij allebei trouwens ook. Tót ik doorhad dat het ding tergend traag naar beneden kwam.
Toen de man echter “Ge hebt toch tijd hè ?” naar me riep, kon ik niets anders dan glimlachen en veranderde mijn humeur.
Het was niet de schuld van de man of de traplift. Ik had het weer eens gepresteerd van veel te laat thuis te vertrekken.
4. In de supermarkt zo’n verse maaltijdbox gekocht. Tomatenrisotto als diner. Een pak reeds fijn gesneden groentjes zoals ui, worteltjes, courgette, paprika,... zat er ook bij. Ik ruk het pak open, kieper het in de wokpan en word precies een zurige lucht gewaar. Ik ruik aan de lege plastic verpakking maar nee, hier ruik ik niets.
Ik begin de pan te verhitten en ruik nu toch écht wel een zurig aroma. Jep, het komt definitief van de groenten. Ik kijk op het pak en vervaldatum is vandaag. Zucht.
Maar... niet getreurd, want ik zie in de koelkast een paprika, courgette en champignons. Geen worteltjes maar hey, who cares. Een ui ligt er ook.
Ik begin enthousiast de groentjes te snijden en nadien te wokken. Ik zet de pan af tot hubby thuis komt want hij is meester in risotto maken. Bij mezelf mislukt het keer op keer.
Ofwel krijg ik niet de smeuïg romige samenstelling die onontbeerlijk is voor risotto en ligt er precies gewoon gekookte rijst in de pan. Ofwel wordt de samenstelling zó bloemig dat je precies een soort groentepap aan het eten bent.
Eens thuis doet hubby wat moet en hij gaat de tuin in met het deksel op de pan. Ik zie dat hij het vuur laag heeft staan, dus no prob. Zou je denken.
Als ik een dikke 5 minuten later de pan op het vuur langs alle kanten zie stomen ruk ik het deksel eraf om tot de conclusie te komen dat er een verbrande koek ontstaan is. Het rare is dat hoewel het vuur heel laag stond, het elektrische fornuis letterlijk roodgloeiend staat.
Het is duidelijk dat we vandaag geen risotto mogen eten.
Tegen beter weten in halen we frietjes van de heel plaatselijke frituur (100m afstand). En we eten ons veel te vol.
Als klap op de vuurpijl zijn we 's avonds bij vrienden uitgenodigd voor een pokerspelletje. Bij binnenkomst staat de tafel al overladen vol met de lekkerste hapjes.
Moraal van het verhaal is dat we een gezond alternatief voor de risotto hadden moeten bedenken want aanwijzingen waren er genoeg toch ?
5. Afgelopen weekend gingen we een hapje eten. Zoals mijn vader vroeger het altijd zei kon je over de bediening niet klagen want die was er niet.
Toen er uiteindelijk toch iemand de bestelling kwam opnemen, verwonderden we ons over deze persoon. Vooral ik omdat ik naar de bar gericht zat en hem steeds bezig zag.
Iemand die je écht niet in je horecazaak wil hebben werken, zei ik. Totaal clueless waar hij mee bezig was. Iemand die de indruk wekt van zich 100% in het zweet te werken maar niets uit handen krijgt en uiteindelijk ook echt niets doet.
Dat was mijn interpretatie van wat ik zag. Dat was mijn oordeel.
We hebben uiteindelijk heel lang op ons eten moeten wachten (dat bijna het wachten waard was want echt superlekker). En om het helemaal áf te maken is er tot 2x toe een brandalarm in de zaak geweest.
Het overgrote deel van de klanten die er zaten, moest ook hoesten door dit brandalarm. Ik bijna het hardst van allemaal.
Hoogstwaarschijnlijk afgegaan door een brandje in de open keuken waar we bijna vlak naast zaten, enkel gehinderd door een geperforeerd houten scherm.
Conclusie voor mij is hier dat ik niet mag oordelen of kwaad denken over iets/iemand want dat anders kwaad mij overkomt. What goes around, comes around en zo.
Ik ben ervan overtuigd dat elk voorval dat je zo meemaakt, je iets moet leren. Leren om vooral geen oordeel te vellen. Om zonder oordeel te leven.
Dingen zijn zoals ze zijn, punt. Dingen zijn neutraal. Het is de betekenis die jijzelf eraan geeft wat maakt dat het goed of fout is. Want in wezen bestaat goed of fout niet. Goed of fout is namelijk voor iedereen anders. Het is een interpretatie ván.
Ik vind ook dat het belangrijk is om te leren luisteren naar wat het leven je te vertellen heeft. Om te focussen op waar je op dat moment mee bezig bent. Want dat het leven je zoveel aanwijzingen biedt die je leven zoveel makkelijker kunnen maken. En die aanwijzingen vind je enkel in het hier en nu. Kijk maar naar de voorbeelden die ik aangehaald had. Als je teveel in je hoofd zit zie je deze aanwijzingen, die met een doel op je pad komen, niet.
Het is zo belangrijk om je bewust te zijn ván. Denk maar gewoon aan je ademhaling. De meesten van ons doen het automatisch maar dat je op die manier kan ademhalen is iets om elk moment van de dag dankbaar voor te zijn. Astmalijders bijv. zullen het hartgrondig met me eens zijn.
Wat me brengt bij waar jij vandaag zoal dankbaar voor bent ?
Misschien een ideetje om elke avond bij het overlopen van je dag, net voor het slapen gaan, neer te schrijven waar jij dankbaar voor bent ? Of, anders gezegd, wat het hoogtepunt van jouw dag was/is ? Want misschien is het wel net dat moment. Stilstaan bíj en de goeie dingen zien en daarmee je dag afsluiten.
Zo zet je de toon voor de volgende morgen om de dag in dankbaarheid te beginnen. Dankbaar dat je wakker mag worden, uit je bed kan komen en je dag kan/mag beginnen. Namasté.
