Omdat ik probeer (het lukt me zeker niet altijd) het gezegde "Spreken is zilver, zwijgen is goud" in gedachten te houden. Of een nóg betere en hele mooie "In a world where everyone is overexposed, the coolest thing you can do is maintain your mystery".
Niet dat ik mysterieus wil zijn of zo wil overkomen maar omdat ik me héél ver van (over)exposure wil houden en er al helemaal niet aan wil meedoen.
Omdat ik het héél erg moeilijk heb met hoe alles door de media overbelicht wordt, met de constante verstikkende negativiteit ervan en vooral met de op alles commentaar spuwende wereld. En nóg erger, dat ik er hoe langer hoe minder in functioneer, in deze fake, anonieme en vooral respectloze wereld.
De reden dát ik zo moeilijk nog functioneer in deze wereld, is omdat ik namelijk een INFP persoonlijkheid ben, volgens de in de psychologie veel gebruikte Meyers-Briggs persoonlijkheidstest. INFP dat staat voor Introversion - iNtuition - Feeling - Perceptive. Of vertaald in het Nederlands, de observerende intuïtief (aan)voelende introvert. 💖(zie onder)
Een bijkomende reden is dat dit type persoonlijkheid, de meest zeldzame van de 16 persoonlijkheden is en slechts 4-5 % van de wereldbevolking uitmaakt. Nu weet ik direct waarom ik me dikwijls zo onbegrepen voel en veel tijd alleen nodig heb om op te laden.
Maar..., we zijn wél in heel goed gezelschap. Vind ik alleszins. Want heel raar, er staan in het lijstje heel veel mensen waar ik op één of andere manier op een bepaald vlak bewondering voor heb (Audrey Hepburn, Diana Spencer). Of waar ik wel eens een goed gesprek mee wil hebben over "the meaning of life" (Bob Marley, Keanu Reeves). Maar ook omdat ik me er ergens toe aangetrokken voel omdat ze (dénk ik, door het soort films) een "hoek kwijt zijn" zoals Tim Burton en David Bowie.
Winona Ryder is nog zo ééntje die ik live wel eens zou willen ontmoeten en zij blijkt op exact dezelfde dag als ik geboren te zijn...
Creatieve mensen die een beetje mysterieus zijn, die vechten voor waar ze in geloven en die vooral trouw zijn aan zichzelf. Dingen waar ik me dus helemaal in kan vinden.
Indien je je nu moest afvragen waarom ik nu tóch weer wél een stuk van mezelf prijsgeef en dit schrijf is omdat ik onlangs Adele herontdekt heb.
Aanleiding was het "Adele - One night only" interview met Oprah Winfrey op TV en het daarbij horende kleinschalige, privé concert dat plaatsvond voor het Griffith Observatory in LA.
De setting alleen al, om nog maar te zwijgen over haar outfits en haar stem. A-dem-be-ne-mend allemaal of om het met haar eigen woorden te zeggen "You look like a movie, you sound like a song".
Ik heb echt met open mond zitten kijken maar wat me vooral écht geraakt heeft, is hoe zij als absolute superster zo eerlijk en open over haar privé leven zat te vertellen. Meer bepaald over de impact van haar scheiding. Wat dit allemaal teweeg gebracht heeft en hoe schuldig ze zich daarover voelt.
Ik heb direct haar nieuwste CD (uitgekomen op 19/11) aangekocht en weer stond ik versteld van de pijnlijke kwetsbaarheid en pure rauwheid maar vooral van het volledig onverbloemd zijn van haar song teksten. Maar de song die er echt ingehakt heeft is "My little love", dat fragmenten bevat van opnames van gesprekken tussen haar en haar zoontje over de scheiding. Voor de nieuwsgierigen onder jullie : https://youtu.be/zIF70l1zUKU
Ik was zó overrompeld door de complete openheid van Adele dat ik zoiets kreeg van, "Als een wereldster zoals zij zich zo kwetsbaar kan opstellen en zich zo kan blootgeven, dan ..."
Het is, vind ik, ongelooflijk sterk van haar dat ze ons heel bewust maakt van het feit dat beroemheden ook maar gewone mensen zijn die net als de gewone stervelingen onder ons, eveneens worstelen om hun leven terug op de rails te krijgen na een trauma doorgemaakt te hebben. Niet dat ik me met haar kan of zelfs maar wil vergelijken. En niet dat ik nu in zwijm val omdat ze een beroemdheid is, maar omdat ze een mens is die nog echt durft zijn in deze gehele onechte wereld.
Dankbaar ben ook dat ze me hierdoor aan het denken gezet heeft, maar me vooral het zetje gegeven heeft om nu toch terug in mijn pen te kruipen. Want... schrijven hoort gewoon bij mijn introverte, creatieve, rechttoe/rechtaan persoonlijk én het belangrijkste van allemaal, het werkt telkens weer heel helend en therapeutisch. En dat was ik spijtig genoeg, precies vergeten.
Want met schrijven, schrijf ik dingen van me af. Het laadt mijn batterijtjes terug op na weer een voorval in de supermarkt. Wanneer ik weer maar eens aangesproken word door een volslagen onbekende die al mijn energie opslorpt, met uit het niets zijn of haar verhaal te doen.
Niet dat ik dat op zich erg vind want mijn INFP type is ook de bemiddelaar en wil steeds klaar staan voor alles en iedereen. Maar ik heb nog steeds niet geleerd van hun verhaal te aanhoren zónder er zelf leeg gezogen door te worden.
Ik heb nog steeds geen échte manier gevonden om deze emoties, gekoppeld aan hun verhaal, te laten binnenkomen, te luisteren en ze dan gewoon mijn lichaam weer te laten verlaten. Om er zélf niet te hard bij betrokken te worden zodat er geen emoties blijven plakken. Soms lukt het, in de meeste gevallen, nog steeds niet.
Want komt er nog bij dat ik wat betreft de F in INFP niet zomaar op zich vóel, maar heel hard voel. Dat ik hoog-sensitief ben oftewel een HSP of Highly Sensitive Person.
Ik ben het type dat een kamer binnenkomt en ten 1ste liever bij de hond des huizes ga zitten dan te peopl'en en ten 2de die direct de stemming die in de kamer hangt, overneemt of absorbeert.
Dat wil ook zeggen dat elk soort prikkel, altijd en overal, ongefilterd bij me binnenkomt. En geloof me, dat zijn er véél.
Net omdat we in een heel hectische en prestatiegerichte maatschappij leven met een overload aan informatie. Om nog maar te zwijgen over de snelheid en continue beschikbaarheid van die informatie. En dan heb ik het helemaal nog niet gehad over de genadeloze meningen van onze veilig-en- anoniem- achter-mijn-laptop/gsm/tablet-zittende medemens op sociale media. En wat bijna niemand zich realiseert is : "The way to change others' minds, is with affection and not anger" - Dalai Lama.
Ronduit hallucinant vind ik het dat sinds de start van de Covid epidemie het egocentrisme en de massa hysterie precies alleen maar toegenomen is. Ronduit hallucinant vind ik het dat we blijkbaar niet zo ver van de opgelegde, opgespelde Jodenster verwijderd zijn. Ronduit hallucinant vind ik het hoe deze wereld geëvolueerd is naar een op hol geslagen, manipulatieve, alles verslindende, veroordelende, etterende puinhoop. Een puinhoop waarin we met z'n allen proberen overeind te blijven, zich verschuilend achter maskers, fake smiles en vals optimisme.
Zouden we misschien niet beter ronduit toegeven dat we soms vallen ipv ons steeds te willen verbergen achter iets of iemand ? Dat net dát misschien the world a better place maakt. Dat vallen maar menselijk is, niets meer of minder.
We zijn geen van allen supervrouw of -man ook al zouden we dat misschien heel graag willen. Maar weet je wat het belangrijkste is na dat figuurlijk vallen ? Dat je terug rechtstaat, punt. En dat je niet nog eens dezelfde fout maakt, dat je je lesje geleerd hebt. Dat je nadien gewoon beter probeert te doen.
Ik hoop echt met "De warmste week" in het verschiet dat we een beetje meer positiviteit mogen meemaken. Positiviteit die er écht nog wel is maar waar we veel te weinig over horen want de op sensatie beluste massa moet toch bespeeld worden met nog meer kommer en kwel. Ondertussen zijn we zó geprogrammeerd dat positiviteit er bijna niet meer toe doet want dit geeft toch geen aanleiding voor een sappige roddel. Is positiviteit niet iets voor de zwevers onder ons die nog in sprookjes geloven en niet willen aannemen dat de wereld om eigenbelang en geld draait ?
Spui ik nu ook ronduit mijn ongezouten mening ? Ja. Maar ik hoop dat het vooral stof tot nadenken geeft, deze "in your face" houding. Dat het aanleiding geeft dat het écht wel terug anders kan en dat er iets wakker geschud kan worden.
Want ik hoop echt dat positiviteit terug een positief iets wordt. We moeten het gewoon met z'n allen hard genoeg willen. En weet je wat, begin alvast hoe dan ook, gewoon bij jezelf.
💖 Ik heb het in een vorige blog (vraag me niet dewelke) ook al eens over deze test gehad omdat hij he-le-maal klopt met hoe ik in mekaar zit. Google 'm maar eens en probeer 'm zelf ook want geloof me, je gaat heel veel inzicht in jezelf krijgen. Ik ga erbij zeggen dat hij ook confronterend is, dus niet geschikt voor diegenen die hun hoofd diep in het zand willen steken onder het mom "Zolang ik alles negeer, is er geen vuiltje aan de lucht, toch ?"
