No(n)sense

Misschien is het de tijd van het jaar die mijn crazy ass bitch of hekserig kantje naar boven laat komen, hoewel Halloween zélf al gepasseerd is. Misschien ook niet. 
Feit is wel dat ik me de laatste we(e)k(en) énorm gestoord heb aan de on-logica van bepaalde mensen. Zowel in m'n privé als professioneel leven. 
Nonsens, pure nonsens of hetzelfde als klinkklare onzin in de Nederlandse taal. In het Engels zegt men nonsense met een "e" er achteraan. Toen viel me op dat je dit woord kan splitsen in "non"-"sense" wat je kan vertalen als (het heeft) geen zin. 

Maar het wordt nog beter. Want als je de "n" in het midden weg laat, wordt het zelfs nog iets sterker. Dan kom je uit op no sense als in de context "It makes no sense". Dat laatste betekent dan weer on-zinnig, wat de vergrotende trap is van geen zin. Dat het onzinnig is om iets te doen of zeggen. Dat het niets uithaalt. 

Maar ik ga het nog meer uitvergroten want de overtreffende trap is niet gewoon onzinnig maar regelrechte on-zin. Flauwekul zeg maar.

Hoe ik hier nu bij kom ? Bij onzin ? Door het feit, zoals hierboven al aangehaald, dat ik de laatste weken nogal (te) dikwijls geconfronteerd ben geweest met onzinnige dingen, daden en klinkklare verwoorde onzin. Wat me weer terugbrengt naar het aller begin van deze post. Nonsens dus. Zelfs van mensen waarvan je in eerste instantie toch denkt dat ze een béétje wijsheid hebben gezien hun beroepsactiviteit. Maar neen dus. De grootste onzin waait net uit de hoek van het "professionalisme". 

Dat ze hun mening an sich spuien laat me koud want iedereen heeft recht op vrije meningsuiting. Maar de taalfouten. Op een neerbuigend toontje die "bescheiden" mening vol taal-, spelling- en d/t-fouten neerpennen. Het is erg. Heel erg. Het ergste is nog dat dát soort mensen heel dikwijls nog eens verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van anderen. Dat ze het dus nog eens doorgeven God nog aan toe. 
Maar het is niet alleen het doorgeven. Wat me dan weer op het punt brengt van de teloorgang van de maatschappij. Dat zij die het hardst roepen hoe het wél moet, net het tegenovergestelde laten zien, horen en schrijven. Ik wil maar zeggen dat sommigen het zó zot kunnen verzinnen dat je er zélf in geen 100 jaar zou opkomen. Maar voor hen maakt het blijkbaar zin. Voor mij totale en volledige onzin dus.

Maar I rest my case. Want heb ík het warm water uitgevonden ? Oh God nee, ook allesbehalve. Ik ben al al lang blij dat als ik de kraan open draai, er überhaupt water uitkomt.
Een kanttekening die ik toch wil maken is dat als het effectief je job is van anderen iets bij te brengen, je dat beter op een opbouwende manier doet en niet op een afbrekende. Of dat je op z'n minst dan toch al zélf het goed voorbeeld geeft. Wat zeggen ze nu alweer over goed leiderschap ? Een goeie quote vind ik alvast : "You don't inspire your teammates by showing them how amazing you are. You inspire them by showing them how amazing they are. Een betere nog is diegene hieronder.

Volgens mijn bescheiden mening is goed leiderschap je laten gelden wanneer het moet. Wanneer je iemand op een fout wijst die terecht is maar ook zegt hoe het beter kan. Wanneer je iemand een schouderklopje geeft voor een goed geleverde prestatie. Wanneer je mensen motiveert en een werksfeer creëert dat je 's morgens met plezier komt werken.
Maar niet gelden om je te laten gelden. Omdat bijvoorbeeld je privé leven hopeloos is en je in wezen ongelukkig bent en je dat elders "moet" compenseren. Omdat je niet kan hebben dat sommige mensen op een heel duidelijke manier laten merken dat ze geen slaafse volgelingen van je zijn. Omdat je gekrenkt bent dat iemand een (sarcastische) opmerking durft maken over je "beleid". 
Jullie weten al dat ik niet religieus ben maar in het Evangelie van Lucas komt zoiets voor als de splinter in het oog van een ander wél zien maar de balk in het eigen oog níet.
Maar misschien doen ze gewoon zo omdat er nu eenmaal verzuurde mensen zijn. Ze zijn zo geboren of ze zijn zo geworden. Want ik heb al ondervonden dat zij die louter leven met de doelstelling om een ander het leven zuur te maken, zélf meestal figuurlijk zuur zijn. En als je het dan zo bekijkt, is het zielig eigenlijk. Dat je je leven op die manier leidt en verspilt aan negatieve dingen. Want negativiteit leidt enkel tot meer negativiteit. Het is intriest ook omdat hun eigen leven blijkbaar niet voldoet of boeiend genoeg is en ze zich constant moeten (be)moeien met een ander zijn doen en laten. Het moet zwaar zijn om zo'n leven te "moeten" leiden...

Maar ik merk dat ik afgedwaald ben. Ik had het over nonsens dus. Klinkklare onzin. Dingen die op niets slagen. Futiliteiten die erbij gesleurd worden om een punt te maken maar  in wezen kant noch wal raken. 
Ik kan me perfect neerleggen bij het feit dat iedereen anders "gewired" is en dus anders in elkaar zit. Want het is niet zozeer het verschil van mening dat me stoort. Of dat er in discussie gegaan wordt. Iedereen heeft zijn of haar eigen perceptie over iets. Het is soms ook net het verschil in mening dat het boeiend maakt. 
Wat me echter wel mateloos stoort is over de manier waarop mensen dingen willen duidelijk maken. Als je iets te zeggen hebt, doe dat dan gewoon recht in het gezicht. Klaar en duidelijk. Een klikspaan zijn is zó laag bij de grond. Klein ook. Zelfs een beetje verachtelijk. Het op een ander afschuiven en die persoon het vuile werk laten opknappen terwijl doen alsof je eigen neus bloedt is nog eens laf erbij. 

En waarom eigenlijk ? Omdat je deep down zelf het lef niet hebt om de confrontatie op een directe manier aan te gaan ? Omdat je denkt sterker te staan als je volgelingen hebt die met je meeheulen ? Omdat je in wezen gewoon geen goed persoon bent omdat je kickt op het feit dat een ander in een slecht daglicht wordt gesteld ?

Maak ik me er druk om ? Misschien toch nog net iets te veel. Maar wákker liggen van mensen die het niet waard zijn dat ze nog maar een seconde van je aandacht vasthouden, dát doe ik al lang niet meer. Mijn motto sinds  een klein jaar is : "Don't let it get to ya babe." Dat geldt zowel voor mezelf als anderen die me na aan het hart liggen. Want eender wat of wie je aandacht geeft, wordt gevoed. En no way dat ik negativiteit nog een kans geef in m'n leven. 
Maar ik kan er gewoon niet bij dat mensen zo in mekaar zitten. Dat je zo'n rotte appel kan zijn. Dat je toch een dóódongelukkig leven moet hebben dan als je teert op de tegenslagen van anderen. Maar zoals ik net al zei, zelfs deze bedenking maken is al teveel. Dus ze doen maar. Zelf maak ik de keuze van erboven te staan en mezelf niet tot dat niveau te verlagen. Misschien er alleen een héél klein beetje over te schrijven :-)
Jullie weten al lang dat ik geloof dat dingen voor een reden gebeuren. En wat er ook gebeurt, so be it dan. Ik kom écht wel terug op m'n pootjes terecht. Dat heb ik namelijk al lang geleden geleerd. Dikwijls is een ingrijpende verandering in het leven zelfs net wat je nodig hebt om jezelf ne sjot onder uw gat te geven. En meer werk te maken van een bepaalde doelstelling die je al langer voor ogen hebt. Want er komt al-tijd iets positiefs voort uit wat op het eerste gezicht negatief lijkt.
Jullie weten ondertussen ook dat ik geloof in karma. In what goes around, comes around.  Dat wat je denkt, doet of zegt als een boemerang terug in je gezicht komt als dit schade berokkent aan anderen. Vroeg of laat, hoe dan ook. Maar er actief aan meewerken doe ik niet. I just have faith and ->

Happy me

Cause I'm happy. Zomaar. Voor geen enkele welbepaalde reden. Gewoon. Omdat life good is. 

Omdat het leven is wat je er zélf van maakt. Omdat m'n leven rijk en vol is. Omdat het ondertussen herfst is, mijn favoriete seizoen.

Herfst. Het vallen van de bladeren. Het verlies. Het verval. Het seizoen dat leidt naar nog donkerdere dagen en kou. Maar zoals ik hierboven net al zei, het is wat jij ervan maakt. Je kan het ook zien als verandering. 

Het groen van de bladeren dat verandert naar geel, bruin en rood en een mix van al die kleuren. Prachtig om naar te kijken toch ? 

Dat ze uiteindelijk van de boom vallen blijft een feit. En de opkuis ervan (binnenkort want 2 grote bomen in de tuin) met zoveel tripjes naar het containerpark weer, doet me niet echt jumping for joy. Ik vervloek met momenten ook het huisdier dat de halve tuin mee naar binnen brengt, z'n lange haren volhangend met je-wil-niet-weten-wat ! Maar ook met schitterende groene ogen en zijn vacht geurend naar aarde en mos en natuur en dát doet me dan weer wél een figuurlijk vreugdedansje maken.

Naar het bos trekken met stevige schoenen en door de afgevallen bladeren heen wandelen doet dat absoluut ook. Want ze met je voet laten opstuiven en het knisperend geluid ervan horen en ze zien neerdwarrelen terug is toch geweldig ? 

De bomen die vruchten dragen, hangen momenteel vól met noten. De paddenstoelen die nu lukraak overal te voorschijn komen in allerlei maten, vormen en kleuren. Het wildseizoen met al z'n lekkernijen dat binnenkort zijn intrede doet. Wat is er lekkerder dan kastanjepuree met (een saus ván) bospaddenstoelen en een stukje vlees of gevogelte zoals fazant en patrijs op je bord ?

Is de zomer ten einde ? Ja, daar kan je niet omheen. Maar die laatste Indian summer day's zoals die van vandaag waarin je je kan wentelen in de nog zalige warmte van de zon op je terras thuis of ergens op een zonovergoten plein, zijn toch zálig ?

En ja, je hebt 's avonds al een jasje nodig want het koelt al flink af maar de herfst is ook het seizoen waarin je nog geen winterjas aan moet maar een zachte, wollen cardigan of vest met sjaal en voor de liefhebbers muts, nog volstaat.

Het licht dat elke dag merkbaar vroeger weg is maar waardoor je je huis rond 19.45u al vol brandende kaarsen en theelichtjes kan zetten. Een geurkaars waarin kaneel verwerkt is staat voor mij ook synoniem met warmte en gezelligheid en knus binnen zitten.

Voeg daar het haardvuur bij dat brandt wanneer de eerste kilte 's avonds z'n intrede doet, de loungewear die terug uit de kast komt mét dikke sokken met berepoot print aan m'n voeten (zolang het kan, loop ik blootsvoets) die het geheel afmaken. 

Het is de periode van het jaar ook waarin ik thuis het interieur terug onder handen neem en de lichte, zonnige kleuren van de zomer verander naar de warme, diepe, donkere tinten van de winter. Wel wat werk ja. Maar een ander tapijt, kussens & plaids en donkere glazen windlichten doen je interieur er plots heel anders weer uitzien. Bijna als nieuw zeg maar.

Verandering staat dikwijls voor iets (moeten) loslaten. De dikke Van Dale zegt dat verandering synoniem staat met "wjiziging", wat dan weer staat voor ergens verandering in brengen.

Aan jou om dan verandering te brengen in die wijziging. Je kan die wijziging zien als een verlies, als een loslaten maar je kan het ook zien als je vanaf nu focussen op de toekomst en vernieuwing. Het enige dat je hoeft te doen voor het laatste is ervoor open staan.

Vernieuwing kán niet als je blijft vasthouden aan wat wás. Als je gevoelens van angst, verdriet, kwaadheid, jaloezie, wrok,... blíjft hebben. Dan blijf je vast zitten in het verleden. En het verleden is geweest. Daar kan je niets meer aan veranderen. 

Als je vooruit wil heb je geen andere keus dan loslaten. Jezelf onder de loep nemen en je afvragen wat je zélf hebt bijgedragen aan die wijziging in je leven. Een ander de schuld van iets geven of iets afschuiven is het makkelijkste. Maar daar groei je niet van, als mens. Groei is net loslaten om nieuwe ervaringen, nieuwe dingen, nieuwe mensen op je pad te laten komen. Jezelf eraan overgeven en vertrouwen hebben in wat de toekomst brengt.

Zoals jullie al weten geloof ik dat tegenslagen op je weg komen om ervan te leren maar vooral dat als een deur ergens voor je dicht gaat, die deur niet leidt naar jouw (levens)pad. Dat het de bedoeling is dat er een andere deur vroeg of laat voor je open gaat. En dat hoe vlugger je je les leert, hoe vlugger die deur voor je zal open gaan is ook mijn mening.

Maar die deur naar verandering zit in jezélf. Je mag die niet laten afhangen van iets of iemand. Je hoeft niet naar een bepaalde plek te gaan om te herbronnen. 

Fysiek gaan uitwaaien aan zee helpt misschien wel maar enkel als je de storm voorbij laat razen om het stil te maken in jezelf. En het stil maken in jezelf is net het moeilijkste want vroeg of laat kom je jezelf hoe dan ook tegen en net daar kunnen vele mensen niet tegen. Ze lopen ervoor weg en zoeken afleiding. Want geconfronteerd worden met de mindere kantjes van jezelf vergt in de eerste plaats moed, dapperheid, doorzettingsvermogen maar vooral ook eerlijkheid. Eerlijk zijn tov jezelf maar ook tegenover anderen. Want leugens halen je vroeg of laat toch terug in en daar word je al helemaal niet beter van.

Ik geef toe dat ik mezelf de laatste week ook terug moeten herpakken heb. Want er zijn momenten dat het me écht allemaal even teveel werd. Dat je voelt dat je niet teveel kan hebben. Zowel lichamelijk wat zich uit in moeheid en de eerste snotvalling die al gepasseerd is en waar ik serieus onder de voet van was. 

Maar ook mentaal want ik heb gemerkt dat het overlijden van mijn moeder me toch weer doen terug katapulteren heeft naar wat geweest is. Dat door al die paperassen en vooral foto albums gaan, je doet afvragen wat een leven uiteindelijk maar voorstelt. Dat er niks meer dan een doos met herinneringen overblijft. Wat me dan weer deed belanden bij mezelf afvragen wat míjn leven dan weer betekent. Voor mezelf maar ook voor de mensen rondom mij. En heel veel hoor ik dan. Wat hartverwarmend is en me happy maakt. 

En dat als het dus even tegenzit, you keep going want dat jouw perceptie niet de perceptie van iemand anders is en dat je écht wel zou gemist worden als je er niet meer bent. Dat je MOET doorgaan en je eigenlijk geen excuus hebt om een zielig hoopje te blijven. Het mág, maar enkel maar voor even. Nadien jezelf terug overgeven aan wat je wél allemaal hebt. Je focussen op de positieve dingen. Want life goes on, daar kan je niet naast. Je kan er dan maar beter voor zorgen dat het niet aan je voorbijgaat en je de schoonheid er ten volle van inziet. Want welke reden heb je om het niet te doen en wél happy te zijn ?

Silver lining

Every cloud has a silver lining ofwel dat achter de wolken de zon schijnt. Dat als het even niet meezit en je op een low zit, de high aan de horizon lonkt. Na regen komt hoe dan ook weer zonneschijn. Dat is hoe het leven in elkaar zit. The circle of life. Ups & downs. De ups zijn leuk maar de downs mogen/moeten er evengoed zijn. Want zij herinneren ons eraan dat je dankbaar moet zijn voor de goeie momenten en vertrouwen hebben dat deze er echt weer wel gaan aankomen.
Klinkt nu misschien alsof het leven voor mij momenteel een down beweging maakt en dat zou het kúnnen zijn als ik dat zou toelaten. Want het ís al heel hectisch geweest de voorbije weken/zomermaanden en er zijn momenten dat ik soms bijna echt niet meer weet waar m'n hoofd staat. Belangrijk is dan om mezelf eraan te herinneren dat je in het moment moet blijven en focussen op wat je nú aan het doen bent. Níet denken aan wat nog allemaal moet maar het positieve zien van het klusje waar je mee bezig bent. In de eerste plaats dat je het kán omdat je gezondheid, je verstand, de hulp die je erbij krijgt, je financiële middelen,... het toelaten om het te doen.

Jullie weten door m'n vorige post dat mijn moeder overleden is. Daar komt héél veel papierwerk bij kijken om de aangifte van nalatenschap in orde te krijgen. Je weet in eerste instantie niet hoe en waar je moet beginnen. Laat staan wat er precies moet gebeuren. Je wordt soms echt van het kastje naar de muur gestuurd. Je krijgt antwoorden waar je niets mee bent. Je moet niet éénmaal, maar x-maal rappelletjes sturen om uiteindelijk te krijgen waar je om vraagt. Met momenten was het een vicieus cirkeltje of regelrechte catch 22. Maar we zijn erdoor geraakt zonder een boete te moeten betalen omdat de termijn van 4 maanden net niet overschreden was.

Buiten die administratieve mallemolen moest haar huis ook nog leeg gemaakt worden. En ze had behoorlijk wat spullen. Zeg maar héél veel spullen. Veel prulletjes, hebbedingetjes en verzamelingetjes van dit en dan heb ik het nog niet gehad over de grote meubelstukken. Alleen al de 4 boekenkasten waren een thuis voor ongeveer 700 boeken. Begin ze maar na te kijken, te sorteren en in/uit te pakken. Elke vensterbank, elke nis, elk bijzettafeltje, waarvan er op zich al meer dan genoeg waren, stond helemaal vól. Om van de spullen op en ín de kasten en aan de muur nog maar te zwijgen.
Veel mensen zijn er in tussentijd gelukkig mee gemaakt en de rest moet nog bekeken worden wat er mee dient te gebeuren. Sommige items gaan we zelf houden. Niet dat we ze direct zelf kunnen zetten maar omdat ze gewoon te mooi zijn om weg te doen. Vinden we toch. De kelder thuis staat intussen helemaal vol met spullen die nog allemaal een plekje moeten krijgen. 
Niet echt bevorderlijk voor mijn gemoedsrust want chaos in huis creëert chaos in mijn hoofd en daar word ik onrustig van. Het huis mag met momenten eruit zien alsof er een bom ontploft is. Als de kinderen er zijn móet dat zelfs maar liefst heb ik voor het slapen gaan alles netjes terug opgeruimd.
Lange avonden, dagen en weken zijn erin gekropen en ontelbare tripjes naar het containerpark en de kringwinkel. Gelukkig mochten we via via een camionette hebben om alles te vervoeren want anders had het helemaal niet te doen geweest.

Naast het huis op zich, was er bijkomend nog een garage met volgepropte inbouwkasten en een volgestouwd tuinhuis. En een voor- en achtertuin die ook in orde gebracht diende te worden. Héél veel werk hebben we er dus mee gehad.
Dit alles hebben we zoveel mogelijk proberen doen in de weken dat de kinderen niet bij ons waren. Want zíj krijgen dan prioriteit. Soms waren ze er tóch wel eens bij om een helpend handje toe te steken maar voor alle duidelijkheid neen, het was echt geen kinderarbeid.
De kinderloze weken waren we overdag dan weer op ons werk en was het 's avonds direct naar het huis en een vlug hapje eten want koken was er die avonden niet bij. Godzijdank heb je dan een schat van een "schoonmama" die zegt dat je daar dan bij aan tafel mag schuiven. De strijk mochten we ook gewoon meebrengen toen ik zei dat ik daar nog niet aan was toegekomen. 

Buiten dat alles moesten thuis ook de nodige dingen gebeuren. 
Een kippenhok is in elkaar geknutseld want de man des huizes blijkt een heuse handyman te zijn die elk klusje opgelost krijgt. Er zijn klinkers gelegd, omheining gezet en drink- en voederbak aangekocht. Het hok is onbewoond nog momenteel, dus nog geen gekakel maar daar komt vanaf morgen dan weer verandering in want 4 bruine pluim-poot-chicks zijn in aantocht. Ik ben héél benieuwd hoe de kater des huizes daar dan weer op gaat reageren !
Kasten zijn bijgekocht en in elkaar gezet en ja, door ondergetekende ook :-) Die IKEA plannetjes hebben voor mij écht geen geheimen meer. Het moest, want voor 5 persoontjes méér in huis moet écht wel extra bergruimte voorzien worden ! CD/DVD-kasten zijn erbij gekomen. Opbergkasten in de garage en kolomkasten in de badkamer. Nooit gedacht dat ik op 3 maanden tijd zó dikwijls de IKEA winkels een bezoekje zou brengen ?! Meer dan in m'n ganse leven tezamen want pure horror vond ik het altijd. Maar ik heb ondervonden dat köttbullar of zweedse balletjes écht wel lekker zijn. En dat als je 's avonds na het werk gaat, de populatie er geweldig meevalt.

Druk dus, héél erg druk en nu is het nog verlofperiode. Vanaf volgende week is het terug naar school, avondschool zit in de pipeline. Er komen voetbal-/volleybaltrainingen bij met bijhorende matchen meestal op zaterdag. Om van andere hobby's nog maar te zwijgen. 
Ik ga me er niet te druk om maken dat ik/we alles geregeld gaan krijgen want waar een wil is, is een weg. En die wil is er absoluut want het is een weg die ik héél graag wil bewandelen. 
Het is een serieuze aanpassing in mijn leven maar ik ben zo dankbaar dat me deze kans gegeven is. Is het altijd rozengeur en maneschijn ? Oh neen, dat is al gebleken maar het is net door stormen te doorstaan dat je er sterker uitkomt. "We're in this together babe" is ons standaardzinnetje geworden als de éne of de andere het even niet ziet zitten. Dát en een berenknuffel en als die "beer" dan 1.91m groot is kan je je écht in die armen verliezen. Hij vindt het omgekeerd net even geweldig dat ik een smurfin (voor hém dan toch) ben. 
Together inderdaad. Want samen ben je net iets meer dan één. Je bent de som van zoveel delen. Weten dat iemand er onvoorwaardelijk voor je is, laat je bergen verzetten. Dat hoeft zelfs niet je partner te zijn. Dan kan je beste vriend(in) zijn, een collega waarvan je weet dat die je backt, je huisdier dat je liefdevol begroet als je thuiskomt. Je kan het ook vertalen als liefde, want als die groot genoeg is, overwint die echt alles. Dus al zit het soms niet altijd mee, go find die silver lining. 
Liefde, volgende link https://www.youtube.com/watch?v=xK8VKc24RaM en een beetje badass attitude zoals hieronder is wat alleszins works for me. Wat is jouw geheim om er weer bovenop te komen ? 

Kidssszz & Co

In m'n vorige post had ik het gehad over je ego thuis laten en gewoon zijn. Happy zijn met je leven. Gelukkig zijn met met wie je bent en vooral wat je hebt. 

En als je op dát punt gekomen bent dat de balans meer doorslaat naar wat je wél allemaal hebt ipv te focussen op wat je nog mist, je leven er op wel héél korte tijd héél anders kan uitzien.  

Ik had het echter nog niet gehad over de reden waarom jullie me enkele maanden (vóór m'n laatste post bedoel ik dan) niet gehoord hebben.

Eerst was ik van mening dat het privé moest blijven maar aan de andere kant vind ik nu dat jullie best wél mogen weten waarom jullie me in die tijd niet gehoord hebben.

Ik refereer direct naar de paragraaf hierboven want de reden is dat er namelijk de laatste maanden een paar ingrijpende veranderingen gebeurd zijn in mijn persoonlijke wereldje. Effectief op het moment dat ik alles los gelaten had en op het punt gekomen was dat ik héél tevreden was met m'n leventje. Gewoon simpelweg gelukkig. Ook al was ik single en alleen. Toch ben ik bijna nooit eenzaam geweest omdat op je ééntje zijn en eenzaam zijn totaal verschillende dingen zijn. 

Maar gelukkig dus. Omdat ik in de eerste en belangrijkste plaats gezond ben. Omdat ik een job heb die dicht bij huis is. Omdat ik de luxe heb om 4/5de te kunnen werken. Omdat ik een huis heb. Omdat ik door het inrichten ervan, er een thuis van kan maken. Omdat ik een fiets en auto heb die me van A naar B brengt. Omdat ik in de supermarkt bijna alles kan kopen wat ik wil. Omdat ik op genoeg plaatsen leuke spulletjes kan kopen. Omdat ik toffe collega's heb. Omdat ik een poezelige rosse kater heb die me lukraak komt knuffelen en aandacht vragen. Omdat ik familie en vrienden heb die er steeds voor me zijn. 

En nu is er iemand bij gekomen en ben ik niet meer single en alleen. En het is héél plots en héél onverwacht gebeurd. Zelfs zó onverwacht dat ik na die bewuste avond thuis eerst moeten gaan zitten ben. Ondersteboven was ik ervan. Ik had het totaal niet zien aankomen. Hij trouwens ook niet. 

Jullie weten ondertussen al dat ik geloof dat dingen/mensen op je pad komen met een reden. Dat als zielen voorbestemd zijn om mekaar te ontmoeten dat simpelweg ook gebeurd. Dat je dat niet in de hand hebt maar allerlei factoren bepalen dat het je hoe dan ook overkomt. Want dat is het woord. Het o-ver-komt je op een moment dat je het totaal niet verwacht. Crash boom bang en je ligt volledig onderuit. En bijna 6 maanden later ziet m'n leven er werkelijk totáál anders uit.
Want deze persoon komt niet alleen. Het is een totaal pakket van 5. Ja, jullie lezen het goed. Hij komt met 4 kleine mensjes erbij.

Het was even slikken maar als je voor iemand kiest, kies je voor het geheel. Je kan moeilijk zeggen dat je voor iemand kiest en zijn/haar kindjes er niet bij neemt. Had hij me ook van in het begin héél duidelijk gemaakt. 
Sommigen hébben LAT-relaties en zien mekaar niet in de week dat de kinderen er zijn. Zoveel te beter dat dit werkt voor sommigen maar zo zit ik dus niet in elkaar. Zoals jullie van vorige posts weten ben ik een alles of niets kind of girl. 

Dus ben ik gesprongen. In het totale onbekende maar wel met a leap of faith. Want ik ben niet zo vlug afgeschrikt. Zelfs niet van het onbekende. Komt er nog bij dat als ik aan iets begin, ik het ook helemaal afmaak. Ik ben verre van een opgevertje. When the going gets tough, the tough get going.
Ik hoor van sommigen "Amai chapeau zene, ik zou er niet aan begonnen zijn." En zulke uitspraken verwonderen me. Omdat je toch voor álles van die persoon kiest. Er zijn immers toch mindere kantjes aan ons allemaal en wat ga je dan zeggen ? "Dat kantje van jou moet ik niet, doe er iets aan" ? Je kiest toch onvoorwaardelijk voor iemand ? For better and worse ? Dat is toch net iemand graag zien ? Je kan toch maar iemand graag zien als je een totaal respect hebt voor die persoon ? Voor wat hij/zij is ? Voor wat hij/zij doet ? Als dat er is ga je ook zonder problemen compromissen maken omdat je weet dat dat wederzijds gebeurt. Omdat je weet dat je daarop kan vertrouwen. Romantische strandwandelingen en etentjes bij kaarslicht zijn geweldig maar waar het écht om gaat is communicatie en totale acceptatie van die persoon zoals hij/zij is. Dát is liefde, het andere is romantiek. Waarmee ik niet wil zeggen dat dát er niet bij moet zijn.
Het gaan er niet om dat je mét een persoon wel kan leven. Nee, het gaat erom dat je perfect kan samenleven of nog beter, dat je eigenlijk zónder die persoon niet kan leven bij wijze van spreken.

Er is dat gezegde dat als God een deur dichtdoet er een raam opengaat en ik moet het écht gaan geloven. Want nog iets dat in de tijd dat jullie me niet gehoord hebben gebeurd is, is dat m'n moeder gestorven is. Dat ik nu dus daadwerkelijk alleen op de wereld ben, familiaal gezien. Geen ouders, broers/zussen, nichten/neven,... Wél nog familie die me na aan het hart ligt. Maar nu zijn er dus in één onverwachte klap 1 + 4 kleine mensjes bij gekomen. 

Die kleine mensjes zijn een meisje van 11, een tweeling van bijna 10 en een jongetje van 3. En ja, er zijn dus momenten dat het me nog steeds overweldigt. Want ik had nooit of te nimmer gedacht dat m'n inner circle nog in die mate zou uitbreiden. Ik die vanaf m'n 9de met maximum één andere persoon een huis heb gedeeld. Ik die dus nooit met meer dan 2 personen heeft samen gewoond. Het doet me echt iets als ik plots de eetkamertafel van 8 plaatsen, bijna helemaal vól zie zitten. Want ik snap met momenten nog steeds niet hoe zoiets geweldigs me is kunnen overkomen. Waar ik dat geluk aan te danken heb. Maar koesteren doe ik het alleszins !

Kleine mensjes die plots bij je thuis wonen (week/week) en de ganse bovenverdieping, met momenten héél luidruchtig, vullen. Mensjes waar je verantwoordelijk voor bent. Mensjes waarvoor je moet klaarstaan. Mensjes die je hulp voor vele dingen nodig hebben. 
Plus mama vind ik zo'n raar woord want ik bén hun mama niet en wil dat ook niet zijn want die hebben ze al. Ik kan enkel maar hopen dat ze me na verloop van tijd volledig accepteren en vertrouwen en dat ik een plus persoon in hun leven kan zijn waar ze ook bij terecht kunnen naast hun ouders.

Het is behoorlijk aanpassen, dat kan ik jullie wel verzekeren. Het is je privacy en vrijheid opgeven want je bent nooit meer alleen in een kamer. Je spreekt ook niet zomaar meer af met een vriend(in). Je moet planningen maken en klusjes verdelen en veel dingen proberen op voorhand te timen want anders geraak je niet rond. Maar ik heb nu reeds het gevoel dat ik er zoveel al voor terug krijg. Niet dat het daar om gaat, allesbehalve. Maar het is wel heel leuk als ze vragen of ze in de tuin bloemetjes mogen plukken en je die nadien dan overhandigd krijgt. 

De enige die, tot nu toe, niet zo happy is met de komst van het met momenten drukke en lawaaierige, zijn naam roepende viertal is de kater Flor(imon). Mijlenver uit de buurt bleef hij in het begin. Hij wou er echt helemaal niets van weten. Het zelfs nog niet vanop afstand gade slaan wilde hij doen. Maar gaandeweg de week durfde hij zich al op het terras wagen als ze in hun bed lagen hoewel er nog stemmetjes te horen waren. En een paar dagen nadien kon de oudste hem zelfs al aaien toen hij zich tijdens de dag binnen gewaagd had om te komen eten. 
Gaandeweg zal hij er wel aan wennen en terug zijn plekje vinden zoals we uiteindelijk allemaal zullen moeten doen. Samen komen we er wel. Slowly but surely.

Ego out, sun in

In het liedje van Axwell & Ingrosso komen in het refrein de woorden "Can't you tell ? I got news for you. Sun is shining and so are you." Ik word er steevast happy van, dus https://www.youtube.com/watch?v=nbXgHAzUWB0

Want sun is shining inderdaad. En nog geen klein beetje. Al een tijdje nu is ze flink haar best aan het doen om de zomer op de juiste manier in te zetten. 
Voor sommigen is het wat teveel van het goede. En ja, voor diegenen die nu niet de luxe hebben om beschut te zitten en niet van airco gebruik te kunnen maken, kan ik daar wel volledig inkomen. Voor mensen die buitenshuis moeten werken zijn deze temperaturen inderdaad een beetje (te)veel van het goede. Voor mensen die misschien door gezondheidsredenen niet in de zon mogen komen. Of als je gewoon écht niet goed tegen de hitte kan.

Maar aan de andere kant is het toch zalig om momenteel die zwoele summer nights ook mee te maken ? Dat je eens van je werk thuis en andere verplichtingen, al fresco kan dineren en zelfs tot 's avonds laat geen jasje/vestje of terrasverwarmer nodig hebt ? Hoewel er onlangs ééntje aangeschaft is om die frissere avonden op te vangen want ja, ik ben echt wel een buitenmens. Ik durf zelfs in de lente en herfst op het terras gaan hangen als die felle gele ster zich laat zien, weliswaar opgekruld dan onder een dik dekentje.
Een ander voordeel is dat je ook niet achter je potten hoeft te staan maar een eenvoudig slaatje op tafel kan toveren met de simpelste ingrediënten. Of gewoon de BBQ aansteekt met daar wat koude groentjes en een lauwwarme aardappel- of pastasla bij. Fris, lekker, gezond en goed voor de lijn op de koop toe ! Of gewoon lekkere tapa's in huis haalt met een glaasje sangria of Martini bellini (mijn absolute favoriete zomerdrankje van het moment) erbij want 's avonds mag dat glaasje best wel :-) Ben je niet zo into alcohol, kan je je (bruis)water pimpen met munt, limoen, komkommer of whatever dat je fantasie die moment op hol laat slaan.
Dat je 's morgens gewoon in een kleedje kan springen, sandaaltjes eronder en hup weg en je niet hoeft na te denken over combineren.
Toegegeven, die +30°C hoeft voor mij nu ook weer niet perse maar mijn motto voor ons belgenlandje is dan toch weer wel "Geniet ervan zolang je kan" want zó lang duren die tropische temperaturen hier meestal ook weer niet. Voor we het weten zitten we terug met amper 20°C en regen  in die zomermaanden opgescheept.

Mensen zijn toch ook gewoon een stuk gelukkiger als dat zonnetje aan de hemel staat te blinken ? Dan schitteren ze zelf voor een stuk ook. Dansende pretlichtjes in die ogen doen een gezicht stralen en de weerkaatsing van de zon erin draagt daar alleen maar toe bij.

Nog iets dat ertoe bijdraagt dat je je happy voelt is goed in je vel zitten. Tevreden zijn met wat en wie je bent en vooral met wat en wie je hebt. Geen (voor)oordelen, geen bedenkingen en geen emoties koppelen aan iets of iemand maar gewoon observeren en het dan loslaten. Want hoe harder je probeert vast te houden, hoe vlugger het door je vingers glipt. Zeker als je iets probeert te forceren.
Dat de kwaliteit van je leven afhangt van de kwaliteit van je gedachten. Hoe meer negatieve gedachten en mindfucking zoals ik het noem, hoe meer negativiteit in je leven. Hoe minder, hoe positiever je leven eruit zal beginnen zien. 
Een hele belangrijke vind ik ook en die ik in een vorige post al eens vermeld had is, hoe minder je je ego een rol laat spelen in die gedachten, hoe gelukkiger je zal zijn. 
"Ik" is een heel klein woordje maar heeft, volgens mij althans, een héél grote impact op je leven. Niet alleen óp maar ook op de mensen ín je leven. Wanneer je in staat bent om dingen niet meer persoonlijk te zien en het los te laten, dan kan je afstand nemen van die ik. Dan kan je gewoon zijn. Vrij zijn van gevoelens zoals frustratie, woede en onmacht. Van negatieve gevoelens die de overhand nemen en een loopje met je nemen zodat je je letterlijk láát leiden zonder nog met iets of iemand rekening te houden. Dus let it go & just be. Positive vibes darling, remember...

Het gebruik van hout in publieke ruimtes

Ik ga de maand maart starten met een post te schrijven voor de Timberworks blog. Deze keer is het er ééntje over het gebruik van hout in publieke ruimtes. Denk maar aan horeca zaken zoals cafés en restaurants, winkels, gemeente- en stadhuizen,...
Of het nu oude gebouwen zijn waar de oorspronkelijke inrichting met hout bewaard is gebleven of nieuwe gebouwen die hout willen gebruiken om het een warme toets te geven. Het feit blijft dat je met hout alle kanten op kan.
Wil je weten wat ik nu precíes bedoel en wil je meer lezen, doorklikken dan op : http://timberworks.be/blog/

Badass I am

Vorige week tijdens één van onze Ladies-nights-out, dit keer waren het drinks om het nieuwe jaar in te luiden, kwam het feit ter sprake dat we ondertussen allemaal oud genoeg zijn om te weten wat we willen in het leven. 

Of toch dat we alleszins weten, wat we vooral níet meer willen. Omdat we ouder geworden zijn en je doelstellingen nu éénmaal veranderen. Omdat we door onze ervaringen, dikwijls door schade en schade ondervonden, weten welke "fouten" we niet meer mogen maken. Omdat je iets ingrijpend hebt meegemaakt en nu het roer helemaal wil omgooien.

Even ter verduidelijking, die "we" zijn dus effectief 4 madammen en we zijn allemaal meer dan 42 jaar oud (lees jong).

Eerst even dit nog. Ik zou voor geen geld terug 18j willen zijn want dan ben je eigenlijk gewoon nog een jonkie. Je dénkt dat je het allemaal wel weet maar het leven geeft je pas die oh zo belangrijke levenslessen stukken later. Persoonlijk vind ik dat ergens rond je 34ste de mooiste leeftijd is. Je hebt al wat levenservaring, je bent lichamelijk op je best en mentaal heb je ook al genoeg veerkracht. 

Feit is, over dit waren we het met z'n allen eens, dat eens je de 40 voorbij bent, je wel veel meer begint na te denken over het/je leven. Vooral de realisatie van waar je daar precies in staat. Omdat je je er ergens van bewust bent dat de eerste helft reeds gepasseerd is. Dat je nu bezig bent aan de herfst van je leven, dat de lente er wel degelijk op zit. Dat je beseft dat de lichamelijke aftakeling ook ergens begonnen is omdat je merkt dat je niet meer zo snel recupereert als vroeger. 

Afgezien van het fysieke kan je wat je tot hiertoe bezit, afmeten in materiële dingen. Maar je ook stilstaan bij de mate waarin je als mens tot hiertoe al bent gegroeid. Je kan het als een midlife crisis zien of net als "Life begint at 40". Je kan stilstaan bij alles wat je niet hebt of een (bucket) list maken van wat je wél allemaal nog wilt verwezenlijken.

Mijn mening is dat je eigenlijk pas echt kan weten wat je wílt als je weet wie je bént. Dat dát het eigenlijke vertrekpunt is. Eéntje van de madammen zei daar spontaan op : "Ik weet nog altijd niet wie ik ben." We waren met z'n twee die het voor 90% ondertussen toch wél weten. De laatste zei dan weer : "Pffft, ik leef zoals ik me voel en morgen kan het tov vandaag totaal iets anders zijn, niet te hard nadenken."

Maar weten wie je bent en daardoor ook wat je bent, komt volgens mij pas als je trouw bent aan jezelf. Als je blijft vasthouden aan waar jij in gelooft. Jouw normen en waarden waarnaar je wil leven. Own who you are en live up to jouw ware ik.

Ik behoor bij die twee die het ondertussen wél weten, of dat alleszins toch denken. Ik kan ondertussen wel degelijk zeggen dat ik de persoon die ik nú ben echt graag zie. Omdat ik namelijk héél hard gevochten heb om haar te worden. Letterlijk en figuurlijk. En haar daardoor behoorlijk badass vind. 

Zoals bij velen onder ons, heb ik ondervonden dat mijn kindertijd maar vooral jeugdjaren me gevormd hebben tot wie ik nu ben. Het feit dat ik niet gewenst was door m'n moeder heeft serieuze littekens achter gelaten. Dit gecombineerd met ook een dikwijls afwezige vader die dat op materieel gebied dacht "goed" te maken. Om een lang verhaal kort te maken komt het erop neer dat ik (té) lang geleefd heb volgens het principe "Als m'n moeder me niet wil en m'n vader enkel zó affectie kan geven, dan moet er toch echt wel iets mis met me zijn." Dus bottom line, altijd willen behagen, altijd denken dat ik niet goed genoeg was, overtuigd zijn dat als ik dit of dat dan doe, hij of zij me dan misschien wél leuk zal vinden.

Maar guess what ? Het heeft vooral veel tranen gekost en de psychologe heeft me tot rock bottom moeten afbreken om me dan terug op te bouwen maar I did it. Ik weet nu ondertussen dat ik het echt wél waard ben. Ik heb er zelfs geen probleem mee dat ik mensen kwijt geraakt ben op die reis van zelf-ontdekking. Love me or leave me, want het is gewoon een teken dat die personen enkel passers-by in m'n leven waren. Van sommigen heb ik zelfs (veel) geleerd, waarvoor ik dan misschien wel dankjewel moet zeggen.

Heeft dit alles me ook net iets harder gemaakt ? Ja misschien ergens wel. Ik heb mensen die ik heel graag zag al moeten afgeven, anderen hebben me beloftes gedaan en niet ingelost, m'n ouders hebben me op emotioneel gebied compleet in de steek gelaten. 

Misschien heb ik ondertussen figuurlijke muren opgetrokken. Want ik weet ondertussen dat als je mensen toelaat in je leven en je daardoor kwetsbaar wordt, je heel zwaar teleurgesteld kan worden. Waar ik níet mee wil zeggen dat ik niet meer open sta voor nieuwe persoontjes. Maar wél dat ik mijn waarde ondertussen ken. I know what I bring to the table and trust me, I'm not afraid to eat alone. Ik heb een hoge standaard en daar is absoluut niets mis mee. Dat als ik beslis van jou in m'n leven toe te staan, je van goeden huize gaat moeten komen en niet alleen woorden maar vooral daden belangrijk zijn. 

Ik pik geen bullshit meer, van niemand en dat maak ik tegenwoordig ook redelijk snel duidelijk. Want I really don't care wat je van me denkt en of je me wel of niet graag hebt. Wanneer ik jóu niet hoef is het punt andere lijn en meer aandacht ga je niet meer van me krijgen, bye bye. Ik hoef omgekeerd ook geen aandacht om me beter te voelen. Een schouderklopje krijgen wanneer je er nood aan hebt kan geweldig zijn maar ondertussen ben ik sterk genoeg to clap for my own damn self.

Ik ben ook te oud geworden om nog spelletjes te spelen, daar heb ik geen zin meer in. Als je me iets te zeggen hebt, doe het dan gewoon. Ook al kom ik koel en afstandelijk over of als "Oppassen, want high voltage" want dát heb ik onlangs nog maar eens gehoord. Leuk om te horen is het niet echt maar als jij me "klasseert" op dat strenge(re) uiterlijk, so be it. Mensen die écht in me geïnteresseerd zijn, zullen wel dieper graven. Daar heb ik alle vertrouwen in. Muren zijn er om afgebroken te worden. Show me wat je er voor over hebt en wie weet wat vind je nog. Denk maar aan wat je allemaal moet doen om de oester open te krjigen voor je de parel vindt. Mjin cuteness en ja die is er écht wel, ga je pas te zien krijgen als je al zeker het eerste laagje afpelt. Craziness is er definitely ook maar die kant krijgen de échte insiders pas te zien.

Dit klinkt nu misschien wat hoogdravend maar hey in het slechtste geval krijg je gewoon een neen van me. Dat is mijn mening en dat is de mening van één iemand. Buiten een deuk in je ego heb je niets verloren dan, denk ik toch hè ? Vraag het gewoon vriendelijk en je krijgt absoluut een vriendelijk antwoord terug. Want elk van ons heeft wel iets meegemaakt waarvoor er moed nodig is to put yourself out there. Ik ga heus niet slaan ook al heb ik het boxen ontdekt en wat een ongelooflijk therapeutisch gevoel het geeft om er lettelijk op los te slaan. Daar is de bokszak wel voor bedoeld. 

Maar putting myself out there doe ik, wat relaties betreft, alleen niet. Omdat ik nog altijd vind dat een man de eerste move moet doen. Omdat ik in het principe geloof dat als een man écht interesse heeft, nothing on earth hem kan stoppen. Dus hier kom ik weer terug op de daden "show me". 

Want ik heb namelijk effectief ook iemand "nodig" die z'n mannetje kan staan. Met letterlijke en figuurlijke ballen aan z'n lijf. Iemand die weet wie hij is en wat hij wil en me toont dat hij míj wil en mij alleen en dat heel duidelijk maakt. Misschien moet ik toch eens (zie mijn blog "Boots & Co") de cowboys gaan uitchecken in Alabama of zo want een heuse roadtrip maken staat ook op m'n bucket list. In een '60 sixties convertible of een echte pick-up truck rijden met de wind in je haren, op bijna verlaten wegen, country music op de radio en diners along the way om de honger te stillen. Rest er enkel nog een roadcafé om al het stof door te spoelen met a shot of bourbon.

Want soms denk ik dat het wel eens leuk zou zijn als je thuiskomt en er effectief een persoon (er is een nieuwe 4-voeter in wording maar in een latere post daar meer over) op je "wacht" waar je je verhaal kan tegen doen over je dag. Maar het is verre van een must want ik ben eigenlijk perfect gelukkig zó. Die andere momenten dat het toch weer even tegen zit en ik m'n gedachten niet stil krijg, trek ik naar de sportschool, trek m'n bokshandschoenen aan en I smash the shit out of them. Want bijna niets helpt zo goed als jezelf letterlijk in het zweet werken. Heel mooi meegenomen is dat m'n lijf van al die inspanning er fysiek ook nog eens beter van wordt. Twee vliegen in één klap want mentaal ben ik er na een rondje dus ook weer helemaal bovenop. En zo niet brengt een flinke huilbui of een lange strandwandeling me wel weer in die badass modus. Op een constructieve, positieve manier bedoel ik dan.

Ik kan me duidelijk inbeelden dat jullie nu iets hebben van "Wów ?!" maar dit is gewoon hoe ik me momenteel voel. Echt on top of the world en klaar om alles en iedereen aan te kunnen. Want erger dan wat ik tot hiertoe meegemaakt heb kan het nooit meer worden. Been there, done that. 

Een heel grote levensles die ik uit mijn verhaal geleerd heb en daarom ook deze post, is dat elk van ons haar of zijn verhaal heeft. Ik hoop dat jullie je hierin kunnen vinden en er ook sterker door worden. Ik heb hier wat deze post betreft al genoeg quotes staan maar een hele mooie, ik zal 'm dit keer typen, is "Remember that everyone you meet is afraid of something, loves something and has lost something." 

Hoe ouder we worden, hoe meer bagage. Het maakt niet uit dat iets of iemand je neer slaat, waar het om gaat is de manier waarop je terug recht staat. Fall down 7 times, get up 8. Doe wat je moet doen om recht te krabbelen maar don't let it get to you babe. Daar is het leven te kort voor, ook al geloof ik in leven na de dood. Life is short, better be a badass in this one.

Winter party

De heel trouwe lezers onder jullie weten dat ik, naast deze blog, ook voor de Timberworks blog stukjes indien. Maar time flies en het is exact van 1 juni vorig jaar geleden dat ik er nog iets voor geschreven heb. Heel hoog tijd dus ! 
Ik had er nog wel aan gedacht maar niet in die mate dat ik m'n gedachten ook echt in daden had omgezet. Maar plots was Ilse er vorige week zélf met de vraag of ik terug zin had om de draad op te pikken. Mijn antwoord was een volmondig jáhaa ! 
Natuurlijk gaat het nu ook weer over hout (timber) en de realisaties die Timberworks ermee doet. Dit keer ga ik het hebben over een winterfeest in een houten bijgebouw, meer bepaald een schuur. En alles dat er bij komt kijken.
Noot : onderstaande foto van de schuur is om een beeld te scheppen, is geen realisatie van Timberworks.
Als ik jullie nieuwsgierig heb gemaakt, lees dan verder op http://timberworks.be/blog/. En weet je, doe het anders gewoon ook want misschien breng ik jullie wel op ideeën :-)

New Year's happiness is ...

Als allereerste natuurlijk mijn beste wensen ook voor jullie en een happy of gelukkig 2017 gewenst.

Je wordt deze dagen door iedereen, figuurlijk dan, om de oren geslagen met deze woorden. Tezamen met de woorden "goede voornemens", gaven ze me een instant idee voor een nieuwe blogpost.

Ik vroeg me namelijk af of een lijstje met goede voornemens voor het nieuwe jaar maken, je namelijk niet beperkt om het net happy te maken ? 

Don't get me wrong, op zich is zo'n lijstje absoluut a good thing. Want het laat je stilstaan bij dingen die je wil veranderen. Dingen waar je eindelijk werk van wil maken. Dingen waar je nu wél de tijd en/of geld voor hebt om ze te realiseren. 

Maar wat als je halfweg de lijst je er plots bewust van wordt dat je misschien wel een beetje teveel druk op de ketel hebt gezet ? Als je tot het besef komt dat je in al je enthousiasme, misschien wel net iets te hoog gegrepen hebt en de kans om op mislukking af te stevenen, wel heel hoog is ? Dat het misschien toch wel beter zou zijn om gewoon elke morgen op te staan en je dag te beginnen met de gevleugelde woorden "Today is gonna be a good day" ? 

Als je elke dag begint met positiviteit en er een goede dag van maakt, creëer je dan niet gewoon (in)direct een goed jaar ? Dan wordt het toch simpelweg een aaneenschakeling ván... 

Want hoe definieer je happiness of geluk nu precies ? Wat ís geluk eigenlijk helemaal ? 

Volgens mij is geluk doodeenvoudig een keuze. Geluk is wat je zélf ervan maakt of hoe jij het precies invult. De keuze om elke keer opnieuw het goede van en in dingen en mensen te zien. Elke dag opnieuw. Zelfs elk moment opnieuw. Je begint je dag met een positieve ingesteldheid en probeert dan voor de rest in het moment te blijven. 

In theorie klinkt het niet zo moeilijk, maar in de praktijk blijkt dat het dat wél is. Omdat we x-aantal omgevingsfactoren hebben die ons beïnvloeden. 

Het begint al met de gewone, dagelijkse "sleur". Voor velen van ons was maandag 2 januari terug de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Maar we moeten de kinderen naar de opvang brengen, boodschappen doen, gaan sporten of andere hobby's beoefenen, ... Daarnaast worden we beïnvloed door de mensen rondom ons zoals collega's, vrienden, je partner. Je denkt aan geld en rekeningen die betaald moeten worden. Je hoort het nieuws dat eerder negatieve dingen meldt, je zit vast in het verkeer en het weer werkt ook op je gemoedsgesteldheid. En dit zijn dan nog maar de dag dagelijkse dingen waar je wél zelf vat op hebt. 

Vroeg of laat zullen er hoe dan ook negatieve dingen en ervaringen op je pad komen die je zomaar, van het éne op het andere moment, overvallen. Wanneer een plots verlies op je afkomt als een mokerslag, het verdict van een levensbedreigende ziekte, centjes die je niet hebt die je in één klap moet ophoesten omdat bijv. je partner torenhoge schulden gemaakt blijkt te hebben,... Als dát allemaal op je afkomt, probeer dán maar eens positief te blijven, nietwaar ?! 

The key ligt 'm volgens mij dan in al die dingen anders te bekijken. Het zijn niet de dingen an sich die ons gelukkig of mistroostig maken, maar wel de manier waarop we met deze dingen omgaan. Onze houding en manier van denken tegenover dingen bepaalt hoe we in het leven staan.

Ik weet ook wel, dat als je figuurlijk in de goot ligt, het laatste wat je wil horen is dat geluk een keuze is. Maar net in staat zijn om tóch dat sprankeltje licht, dat beetje hoop te vinden om je aan vast te klampen om terug het positieve te zien om te kunnen recht staan uit de duisternis. De volgende stap is dan om dat licht vast te houden en to have faith dat je echt wel terug geluk gáát vinden. Volhouden is datgene wat al het verschil in de wereld gaat uitmaken. 

Misschien moeten we vanaf het moment dat we onze dag beginnen, het gevoel proberen vast te houden door het te zien als een stralend vuur van positiviteit. Een vuur dat je op de juiste manier moet aanwakkeren om het brandend te houden. Zo niet zal het terug uitdoven. Aan jou dus om het de beste voeding te geven zodat het vuur positieve warmte blíjft afgeven waar je je kan aan warmen wanneer je het nodig hebt. 

Geluk komt ook van binnenuit. Geluk moet je niet "buitenshuis" gaan zoeken. Het zit gewoon ín je. Nadenken over wat jou gelukkig maakt, waar jij rustig van wordt en je een zen gevoel bezorgt. Misschien zelfs dingen of mensen loslaten als je merkt dat ze eerder een energievreter zijn dan dat je er opgeladen of fully charged van wordt. 

Totally at ease zijn of being at peace met jezelf, dáár ligt volgens mij de sleutel tot geluk. Tevreden zijn met wie, wat en waar je bent. Eén zijn met jezelf. Rust vinden bij jezelf. Probleemloos alleen kunnen zijn. Je bent zelf degene waar je levenslang mee moet omgaan, zorg je er dan niet beter voor dat je zélf de controle over je leven hebt ?

Geluk is een gevoel, een emotie. Het is niets meetbaars maar iets voelbaars. Je kan iets of iemand vast nemen maar het is weer niet het item itself wat je gelukkig maakt. Het zijn de herinneringen, wat dat object voor jou betekent of de liefde voor/van die persoon die de doorslag geven. Dus koester dingen, dieren, personen die je graag hebt maar let hen niet jóuw leven bepalen. Laat ze gewoon jouw eigen team versterken. Schakel ze in als hulptroepen. Als de gevoelens wederzijds zijn, zullen ze er alles aan doen om jou nog een gelukkiger gevoel te bezorgen.

Voor mij zijn het de afgelopen dagen verschillende dingen geweest die me een heel warm gevoel bezorgd hebben.

Een weerzien met een vriendin na +20 jaar. En tóch voelde het alsof het pas gisteren was dat we mekaar nog gezien hadden. Ik werd gewoon terug in de tijd gekatapulteerd en in een mum van tijd waren we up to date gebabbeld. De draad direct terug opgepakt alsof er maar 2 jaar verstreken waren. Ze was nog altijd dezelfde gebleven. Uiterlijk met een fris kort kopje nu in tegenstelling tot de carré die ze had. Innerlijk met dezelfde waarden en normen, zoals ik me haar herinnerde en ik direct weer wist waarom we vriendinnen waren. Het bezoek op zich was al hartverwarmend maar nog meer omdat ik me ook direct opgenomen voelde door haar gezin. Haar 11-jarige zoon had me mee uitgewuifd én achteraf is me ter ore gekomen dat hij me lief vond en haar mama had zich laten ontvallen dat ze me vroeger heel graag had en ze blij was dat we mekaar hadden terug gevonden. Kwam er nog bij dat ze zomaar een kadootje voor me had omdat ze vond "Dit is echt iets voor Jacqueline". Op de terugweg naar huis heb ik de hele tijd een smile van oor tot oor op m'n gezicht gehad.

Een wandeling in het bos en de mist die het iets mystieks gaf. Geen méns ook tegen gekomen, dus veel had het niet nodig om m'n fantasie aan het werk te zetten en me te verbeelden dat ik in een sprookjesachtig, magisch, alles-tot-levend komend toverbos terecht gekomen was met het laagje rijm dat druppelsgewijs van de takken viel en me op onverwachte momenten raakte.
Omdat ik zowel kerstberichtjes als -kaartjes gehad heb van mensen van wie ik het niet direct verwacht had. En niet van die berichten waarvan je merkt dat ze naar gans hun adresboek gestuurd zijn, maar écht persoonlijke. Out of the blue waren ze er plots, zomaar, ineens.
Omdat ik, vind ik toch, afgelopen jaar een heel pak als mens terug gegroeid ben. Mezelf terug gevonden waar ik heel hard de weg was kwijt geraakt. De beslissing gemaakt om Oudjaar thuis op m'n alleentje te vieren, hoewel er uitnodigingen waren. En er intens van genoten. Een gezond, lekker maaltje voor mezelf gemaakt, glaasje bubbels erbij, gezellig knetterend haardvuur, brandende theelichten overal en mijne snorrende Flor bij op het dekentje.

Om te eindigen en om terug te komen op de lijst van goeie voornemens, ik heb er dit jaar maar één. Om letterlijk een glazen pot in m'n keuken te zetten en deze te vullen met zelfgeschreven notes als ik iets hartverwarmends ruik, hoor, zie, proef of meemaak. Om me er dagelijks aan te herinneren als ik 'm zie staan én om de briefjes allemaal terug te lezen op de laatste dag van het jaar. Momenteel is ie al 1 briefje rijk :-)
Aan jullie nu om de ingrediënten te vinden die jullie leven happy maken. Laat de figuurlijke pot maar pruttelen op zó'n manier dat zalige geuren je steeds doen hunkeren naar meer. Show me the good vibes and good vibes only.