(E)motion

Allereerst wil ik beginnen met zeggen dat deze post, voor diegenen die zich nog nooit vragen gesteld hebben over the meaning of life, geen zin gaat hebben. Ik bedoel maar dat ík alleszins geloof dat er meer is than what meets the eye. Dat je soms blindelings in iets moet geloven omdat je gewoon "weet" of overtuigd bent dat het gewoon zo is. Ook al zijn daar geen bewijzen meer of kan je het niet tastbaar aantonen. In iets "groters" of "almachtigers" geloven. Geloven ook dat wij uiteindelijk onbeduidend zijn in een veel groter complex geheel en dat toeval niet bestaat. 

"Jamaar", ga je nu zeggen, "Dan is heel mijn weg al uitgestippeld zonder meer ?" Ja en neen. 

Ja dat ik geloof dat dingen of mensen sowieso op je pad gaan komen en blíjven komen. Omdat je bepaalde lessen in dit leven moet leren en dat zij jou iets moeten bijbrengen of misschien wel omgekeerd. Dat sommige mensen blijvend in je leven zijn en andere gewoon passers by, niet meer of niet minder. Maar dat het allemaal wel een doel heeft.

Neen want dat ik ook geloof dat als je na de 1ste keer, direct je les leert, bepaalde dingen niet meer gaan gebeuren omdat het simpelweg niet meer nodig is. Want je bent gegroeid als mens en gaat deze bepaalde "fout" niet meer maken. 

Een stapje verder is dat ik zelfs geloof dat als we in dit leven niet leren van onze "fouten", we dat hopelijk wél in een volgend leven doen. Hierin volg ik de leer van het Boeddhisme en geloof ik in wedergeboorte. In de zin dat wij met z'n allen gewoon energie zijn. Dat we in dit leven in een bepaald lichaam huizen maar dat onze ziel blijft voortbestaan.

Een item dat ook in een boek (Het verloren symbool) van Dan Brown (schrijver van de Da Vinci Code) voorkomt. In een bepaald hoofdstuk gaat het erover dat een lichaam net voor het overlijden gewogen wordt en nét na het overlijden. Nadien weegt het lichaam minder omdat de ziel zich losgemaakt heeft en verder gegaan is.

Ik had in een vorige post al eens vermeld dat ik niet in "God" geloof. Maar ik geloof wél in iets universeels. Iets dat ons stuurt omdat we allemaal uit dezelfde energie bestaan. Dat eigenlijk álles energie is. Elk levend iets, elke plant. Zelfs elke materie. En dat als die energie positief is, dat je dan positieve dingen aantrekt maar andersom dus ook. De wet van de aantrekkingskracht.

Dat je oogst wat je zaait. Dat het vooral je gedachten zijn die bepalen wat er op je pad komt. Happy thoughts, happy life.

Ik denk dat we het moeten bekijken dat we een soort van zendmast zijn. Eentje die constant energie uitstuurt op een bepaalde frequentie en mensen/dingen die op diezelfde frequentie zitten, zullen jouw leven "binnen" komen. Naargelang je je voelt, zal die frequentie negatief zijn en ga je nog meer negativiteit aantrekken. The trick is dus, dat vanaf het moment dat je beseft "dat je niet goed bezig bent" en je je niet goed voelt, je die frequentie kan veranderen. Dit doe je door je gedachten te veranderen. Want het zijn in de eerste plaats je gedachten die al de rest bepalen.

Lijkt simpel toch, niet ? Neen dus zo blijkt. In theorie wél maar in de praktijk not so much. Omdat we geprogrammeerd zijn om te denken en te zeggen wat we NIET goed vinden.
We klagen over het weer, over dingen die we anders zouden doen, over mensen die iets gezegd of gedaan hebben waar we het niet eens mee zijn.
We hebben commentaar op onze regering, op het verkeer en wegwerkzaamheden, het vreemdelingenbeleid.
We hebben gesprekken over gebrek aan geld voor de dingen die we willen kopen en doen. Over het feit dat we een kwaaltje hebben of ziek zijn. Over onze relatie(s), collega's en vrienden.

 

Bovenvermelde quote kwam ik tegen op Pinterest en hij heeft mij met de kracht van een mokerslag geraakt. Ik weet dat ik al x-aantal keer vermeld heb, dat we dankbaar moeten zijn voor de dingen die we wél hebben ipv te kankeren (What's in a name maar in dit geval véél volgens mij) over dingen die we niet hebben. Kankeren inderdaad want ergens ben ik ervan overtuigd dat als je het werkwoord te vaak in je leven gebruikt, de ziekte vroeg of laat effectief op je pad zal komen. En onder dit werkwoord valt ook, naar mijn bescheiden mening, stress want stress = angstig zijn voor of zorgen maken over iets en alle twee zijn ze een negatieve emotie. 

En negativiteit ervaren bréngt nóg meer negativiteit in je leven, dat had ik hierboven al vermeld. 

Even terug naar de quote itself. Deze gaat nog een stapje verder dan dankbaar zijn voor wat we hebben. Hij laat je namelijk onmiddellijk beseffen dat je héél veel dingen, heel gewoon, héél normaal vindt. Dat je gisteren namelijk geen "Dank je wel" gezegd hebt voor je warme huis toen je uit je bed stapte. Dat je geen "Bedankt" gezegd hebt toen je je koelkast, (af)wasmachine, koffiezetapparaat,...gebruikte. Dat je geen "Merci" gezegd hebt toen je na je douche in je klerenkast dook en je maar uit te kiezen had.

Voor mij was het weer even een echte wake up call. Want het is zo makkelijk om alles maar heel vanzelfsprekend te vinden maar dat is het eigenlijk allemaal niet. En ook al probeer ik mezelf te herprogrammeren, elke dag weer terug ondervind ik hoe moeilijk het is om steeds dankbare en positieve gedachten te hebben. Maar toch vooral proberen doen. 

Het begin ligt in het jezelf erop betrappen dat je, zoals ik het in het begin van de week tegen een collega zei, in "bitch mode" bent. Jezelf dán afvragen waarom je in die welbepaalde "mode" zit. Van waar komt het ? Had het een aanleiding ? Maar vooral het állerbelangrijkste, veránder het. Want je brengt jezelf alleen maar (meer) schade toe. Dus "snap out of it" en focus je op dingen, dieren en mensen die je wél positive vibes geven.

Want je weet, happy thoughts, happy life. Spread the word :-)

Twinkly things

Twinkle, twinkle little star, how I wonder what you are. Up above the world so high, like a diamond in the sky. Twinkle twinkle little star, how I wonder what you are. Zo gaat het welbekende kinderrijmpje over een twinkelend sterretje.
In deze maand december staan ze niet enkel aan de hemel maar zie je werkelijk overal sterren in allerlei materialen, kleuren en groottes. Heel dikwijls dienen ze als versiering voor de top van de kerstboom in zilver of goud en schitterend als een diamant.
Maar toch komt het idee voor deze post niet van de kerstboomversiering die we deze dagen met z'n allen massaal terug te voorschijn halen.
Raar genoeg komt hij van Raymond "Red" Reddington. Voor diegenen die niet bekend zijn met deze naam, hij is één van de hoofdpersonages in de Amerikaanse succesreeks The Blacklist. 
Red is een ex-officier in de marine maar nu crimineel nummer één op de most wanted list van de FBI. Op een gegeven moment loopt hij zélf het FBI hoofdkantoor binnen en eist immuniteit in ruil voor zijn "Blacklist". Een lijst van 's werelds meest gezochte criminelen, hun namen en waar ze verblijven.
Red is dus maw geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Iemand die ooit gezegd heeft : "Give me a name Henry or I'm going to drag you out, throw you in the trunk, fly you to Papua New Guinea and have your head stuck on a pole." 
Believe me, he does. Iemand van wie je dus niet verwacht dat de woorden, waarop mijn idee voor deze post gebaseerd is, "Never underestimate the power of glitter." van hém komen.
Net daarom waarschijnlijk dat het bij mij blijven hangen is want diegenen onder jullie die me net iets beter kennen, weten dat ik van contrasten hou. 

De kracht van glitter inderdaad. Want is er in deze wereld íets dat ons zo aanspreekt dan glitter ? Gewoon op zich al maar zeker nu, nu de meest schitterende periode van het jaar er zit aan te komen ? In december is glitter onder één of andere vorm toch wel in élke huiskamer van het land terug te vinden ? In de vorm van kerstballen, slingers, kaarsen, theelichthouders, wenskaarten, cadeaupapier, linten,... 
Glitter beurt ons op. Het staat voor fun, feesten en gezelligheid. Het vangt het licht en fonkelt en schittert en sprankelt. Het bestaat in alle kleuren van de regenboog. Het is ook heel moeilijk er vanaf te geraken want het "plakt" hardnekkig. Glitter heeft iets magisch en we kunnen er echt naar blijven kijken.
Kleine meisjes vinden het geweldig om met glitterpoeder hun gezichtje te laten grimeren want dan zijn ze ook heel even prinses, zeemeermin of fee. Wij grote madammen vinden, als we eerlijk zijn, zulk soort oogschaduw en nagellak ook nog steeds heel erg wauw. Zeker in de zomermaanden als we gebruind zijn en in deze feestelijke wintermaand.
Er zijn weinig vrouwspersonen die gympen met glitter en kleding met pailetten niet zien zitten of beter gezegd niet dragen. Ik ken er althans geen. Komt er nog bij dat glitter pumps en glitter enveloppetasjes wel heel hoog op de wishlist staan in deze periode van het jaar. Om nog maar te zwijgen over de ontelbare glitter accessoires voor in het haar, duizend en één verschillende juweeltjes met glitter of lovertjes en zelfs lichaamsverzorging met glitter deeltjes.
En wij niet alleen want heren, geef toe, jullie zaten evengoed destijds in de kleuterklas glitterpoeder en -verf op jullie tekeningen aan te brengen. Het verschil is dat wij madammen ook op latere leeftijd van glitter blijven houden zijn want jullie werd op een bepaalde leeftijd wijs gemaakt dat het gewoon not done meer was. Dus weg ermee dan maar en jullie gingen in de modder en met auto 's spelen instead. Maar we girls just love love love glitter. 

Maar waarom houden we nu eigenlijk zo van glitter ? Want wat is glitter eigenlijk ? In principe zijn het gewoon minuscule stukjes plastiek of kunststof. 
Maar mijn mening is dat het stardust of sterrenstof is. Meer bepaald, dat wanneer een ster sterft, deze in triljarden stukjes uiteen valt en de restdeeltjes bij ons op aarde vallen. En dat wanneer we deze het hardst nodig hebben, deze bij ons in de buurt neer dwarrelen. 
Keep on dreaming zeg je ? Ja, absofu**inglutely want dromen mag niet alleen, dromen móet. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat hoe meer we in magie geloven, hoe meer magie er ook rondom ons zal gebeuren. Magie voor elk levend wezen op deze aardbol.
En is meer bepaald december niet dé maand om wensen te doen ? I wish, I wish upon a star,... de rest vullen jullie verder zelf maar aan. Maar make it a good one. Liefst van al nog ééntje waar je niet enkel voor jezelf iets goeds wenst maar ook voor je medemens die het misschien zó hard nodig heeft. 
Want is december ook niet de maand bij uitstek om liever voor mekaar te zijn ? Om even stil te staan bij diegenen onder ons die het niet zo goed hebben ? Mijn grootmoeder zei altijd : "Wie goed doet, goed ontmoet."
Zeg maar ja want het is de maand waarin acties zoals de rode neuzen dag, de warmste week en Music for Life van StuBru heel hoog scoren. Hartverwarmend sowieso. Aan mij en jullie om er een extra laagje glitter bovenop te strooien. Glitter voor jóuw zelf gekozen goede doel. Let it shine, let it shine, let it shine. 

Love je lijf

Ook al loop ik het risico dat jullie me na het schrijven van deze post een omhooggevallen geval gaan vinden, so be it want het is en blijft míjn blogje. Het is gewoon zo dat de loftrompet de laatste dagen, wat mezelf dus betreft, heel luid gestoken of geschald heeft. Niks meer of niks minder. En you know what ? Het heeft m'n hartje en vooral zieltje verwarmd in deze koude, natte, grijze dagen.

Niet dat ik deze periode van het jaar niets vind hebben, want er moeten absoluut seizoenen zijn en vooral momenteel staat falling asleep to the sound of rain voor mij nog altijd gelijk met happiness. Er is bijna geen fijner gevoel dan dát. Zalig warm onder die dons liggen en de regen op het dak horen tikken om dan net nog iets dieper eronder, weg te kruipen.

Herfst is sowieso mijn favoriete seizoen. Die knuffelzachte winterpulls terug te voorschijn kunnen halen, de crispy air die je longen terug doet openzetten en die een voorbode is van de winter, de uurverandering die ervoor zorgt dat je direct bij thuiskomt na het werk de kaarsen al kan aansteken. 

Herfst is voor mij ook altijd ergens een teken van verandering. Verandering als in een cyclus die gaat eindigen zoals de laatste verkleuring van de bladeren voor ze afvallen, dieren die nu volop op zoek gaan naar voedsel om hun wintervoorraad aan te leggen en het net iets tragere tempo waarop alles gebeurt als de autumn blues met momenten opspeelt.

Herfst staat voor warmte want warme kleuren met alle schakeringen van geel, oranje, bruin en rood, lekker warm binnen vertoeven met liefst een warm haardvuur en genieten van lekker warme drankjes met liefst nog een shot van het één of ander erbij want eveneens (hart)verwarmend.

Herfst staat voor paddestoelen en truffels, het wild seizoen en voor huisgemaakte dikke erwten- en pompoensoep. 

Maar I rest my case nu hierover want het ging hier over me, myself and I en ik was weer bijna verloren gelopen in de mist die dit seizoen ook z'n intrede doet.

Zoals hierboven al vermeld, heb ik de laatste dagen véél complimentjes gekregen. Zowel over uiterlijke als innerlijke dingen. 

* Over mijn frou frou. De engelse term fringe vind ik zoveel leuker maar bon. Voor diegenen die me een tijdje niet gezien hebben, sinds een paar maanden loop ik met een frou frou rond. Het uiteindelijke kapsel dat ik voor ogen heb is schouderlang en hoewel de lengte maar nét het begin van m'n sleutelbeen raakt en het voor mezelf dus nog niet "af" is, zijn de opmerkingen "lekker zwoel", "wauw, staat je echt" en "het maakt je jonger" gevallen.

* Over mijn ogen. Beter gezegd, over de opmaak van mijn ogen. Ik slaag er namelijk nu pas in om op niet kliederige wijze oogschaduw op te doen. Hoe andere madammen er steeds glansrijk in slaagden bleef me tot voor kort een raadsel. Maar de aanhouder wint en na raad vragen, tutorials bekijken en veel oefenen heb ik het eindelijk ook onder de knie. Al zeg ik het zelf. Maar anderen vinden het dus intussen ook want "Kei mooi, die smokey eyes van je." Het doet m'n blauwe ogen effectief beter uitkomen. En hoewel ik er nog niet écht aan gewend ben om mezelf, zelfs overdag met een "lichtere" versie, zó te zien heeft mijn directe collega me verzekerd dat het niet "te" is of erover. Voorwaarde was dat ik niet met panda ogen moest komen opdraven want dat was de opmerking deze morgen omdat het net iets zwaarder was uitgevallen.

* Over mijn kledingstijl die casual chic werd genoemd en me écht deed glunderen. Want hoewel ik geen één bepaalde stijl heb, het varieert namelijk van college met een jeans/loafers/marine blazer naar bohemian met een lange witte strokenrok/teensandalen/jeanshemd naar mijn momentele stijl van een kleedje gecombineerd met pantys en overknee laarzen met een hoge hak. 

Hoewel ik dus verschillende stijlen heb, probeer ik altijd de benaming casual chic eer aan te doen en het lukt me warempel blijkbaar dan nog ook. 

Buitenshuis althans bedoel ik dan want van zodra ik binnenstap en niet meer de deur uit hoef is het een legging/T-shirt/lange vest/wollen kousen. Sowieso is dit een comfy outfit waar je in het slechtste geval mee kán buitenkomen maar het is vooral voor mijne Flor die zich snorrend opkrult op mijn schoot. Want voor mijnheer beslist dat dít het welbepaalde slaapplekje wordt én in deze welpaalde houding, hebben z'n nageltjes zich al "pompend" tientallen keren in z'n baasje gezet. Nageltjes die garant staan voor kledinggaatjes.

* Over mijn huis. Afgelopen zondag toen een vriendin na maanden in míjn huis nog eens binnenstapte ipv altijd omgekeerd. Ze was bezig over het interieur bij iemand anders en in haar zin vielen plots de woorden "...want daar is het helemaal zen zoals hier." Oohohooh. Want dat is wat een (t)huis voor mij moet zijn. Een plek waar je zen wordt en tot rust komt en waar je graag bent. Zoals zij het ook zei "Opgeruimd maar waar je wel ook ziet dat er gelééfd wordt." Komt er nog bij dat een andere vriendin (die sinds een half jaar terug alleen woont) ook al eens gezegd heeft dat ik haar huis mag/moet komen inrichten als het budget ervoor beschikbaar is. Ik kijk er al naar uit want ik kan uren zoet zijn om het perfect passende item op die en die plek te krijgen.

* Over mijn blogje. Dat als hij gedeeld wordt, hij daar ook geliked wordt en dat de opmerking "Die schrijft echt wel goe hè." al meermaals de revue gepasseerd is. Me like too. Jullie bezoekersaantal stijgt ook geleidelijk waarvoor mijn welgemeende dank.

Het schrijven zit me ergens wel in het bloed denk ik, het is de inspiratie die me de laatste tijd wel eens in de steek laat. 

* Over het feit dat ik "zachter" geworden ben. In figuurlijke zin dan hoewel de creme de corps bodylotion van Kiehl's een échte miracle worker is en m'n velletje zijdezacht maakt en houdt. Als ik erover nadenk, klopt dat ergens ook. Ik zal niet zo vlug meer lukraak mijn mening over iets "spuwen" als ik het oneens ben met iets. Ik probeer mijn woorden meer te wikken en wegen. 

* Over het feit dat ik een luisterend oor heb. Dit is eerder een compliment aan mezelf. Omdat ik meer en meer ondervind dat mensen hun ziel bij me uitstorten. Omdat ze (on)bewust weten dat ik geheimen bewaar. Dat ik nooit vertrouwelijke informatie doorspeel aan anderen. Never have, never will. Dat ik gewoon luister en dat dikwijls iemand gewoon laten uitpraten voldoende is om hen zélf het antwoord op hun vragen te laten vinden. 
* Over het feit dat ik een lieve ben. Dat liet zich een collegaatje begin deze week althans ontvallen toen ik dát moment niet zo lief was voor mezelf.

Waar het op neerkomt is dat ik me, sinds een hele tijd, terug goed voel in m'n vel. 
Ook al vind ik mezelf momenteel nog steeds te zwaar. Maar ik ben terug aan het sporten en voel me ondertussen beter, gezonder en lichter en dát is wat telt.
Ook al heb ik rimpels, littekens, striemen en cellulitis. Ik ben 40+, welke vrouw heeft dat in hemelsnaam op die leeftijd niet ?! Ik heb een gezicht en lijf waar alles, naar behoren, aan functioneert en dát is wat telt.
Een vriendin vroeg ooit op café aan de mannen van de vriendenkring of zij uiteindelijk "die bulten in onze billen" opmerken ? Het antwoord was een directe en duidelijke "Neen" buiten éentje die zei "Ik zie het wel maar het stoort me absoluut niet."
Een dialoog die ik schit-te-rend vind komt uit de film Eat, pray, love met Julia Roberts. Zij speelt daarin het personage Liz. De context waarin het gesprek plaatsvind is dat de vriendin Sofi bezorgd is over haar buikje dat over haar jeansrand begint te hangen omwille van teveel pasta.
Liz: Lemme ask you a question, in all the years you’ve ever undressed for a gentleman–
Sofi: —it hasn’t been that many.
Liz: Alright. Has he ever asked you to leave? Has he ever walked out, left?
Sofi: No.
Liz: Because he doesn’t care. He’s in a room with a naked girl. He’s won the lottery.
Need I really say more ladies ??? Voor de mannen die dit lezen, neen het stoort ons omgekeerd absoluut ook niet dat jullie grijs en/of kalend zijn en een (bier)buik(je) hebben.
Ik ben tegenwoordig echt gelukkig met mezelf en de persoon wie ik ben. Met m'n leven. Ik amuseer me, soms zelfs met niets specifieks te doen en gewoon te zijn. Algemene tevredenheid. Genieten van de kleine dingen. Van wat je wél hebt. 
Waar ik van overtuigd ben is dat als je zó in het leven staat, je dat ook uitstraalt. Letterlijk strálen dan. Vandaar denk ik ook, de vele complimentjes de laatste tijd.
Is het nu gewoon door ouder en gezapiger te worden, of is het omdat ik mezelf steeds beter begin te kennen en daardoor indirect ook anderen. Het maakt eigenlijk niet uit waardoor het precies komt. Beseffen dat élke mens die je tegenkomt haar of zijn verhaal heeft en dat als je dat verhaal zou kennen je weleens heel anders zou kunnen denken. Proberen van niet te oordelen maar gewoon te ervaren zonder meer. 

Vriendelijk zijn en hello zeggen ook al doet de andere partij dat niet. Dingen appreciëren voor wie of wat ze zijn. Laten merken dat je iets graag hebt of ziet. Als je iets proeft, écht proeven. Dankbaar zijn dat je kán proeven en zien en horen. Je partner, kind of huisdier knuffelen en hun geur opnemen. Tijd maken voor je favoriete dingen, al is het maar een half uurtje per dag. Ademen. Naar die prachtige zonsondergang kijken zoals die van daarnet. En vooral lachen ook al regent het. 

Say what ?

In eender welk alfabet op deze planeet vinden we letters. Letters die tot een woord leiden. Woorden die tot een zin leiden. Zinnen die tot een gesprek leiden.
Gesprekken die face 2 face kunnen zijn, telefonische gesprekken of videogesprekken, conversaties in tekstberichten, brieven of mails. 
Allemaal hebben ze de bedoeling om iets mee te delen of over te brengen. Dat is, denk ik toch, het uitgangspunt. 
Of moet ik eerder over ingangspunt spreken ? Want hoe langer hoe meer krijg ik de indruk dat bij velen onder ons het er, figuurlijk gesproken, niet meer ingaat. Die woorden die tot zinnen en verder tot een gesprek of mededelingen leiden bedoel ik dan. Velen krijgen de info precies allemaal niet meer verwerkt. 
Toegegeven, er komt langs allerlei kanalen en de Godganse dag info tot bij ons. Via radio, TV, de krant, tijdschriften, mail, text messages via sms, Whatsapp, Messenger, Skype, Snapchat,... Je bent geabonneerd op nieuwsbrieven of de krant waarvan je misschien meldingen krijgt op je smartphone bij updates ervan. Er is Twitter, Facebook, Instagram, Pinterest, Tumblr,... 
Er is zó'n eindeloze stroom informatie die als je steeds à la minute mee wil zijn, dagelijks een paar keer "moet" checken. Waar je, laat ons eerlijk zijn, dan wel meer dan 2u zoet mee bent. Dit bovenop je gewone dagtaken zoals werk, huishouden, gezin en kinderen, huisdieren, sport en hobby's. Logisch dan toch dat we met z'n allen meer en meer de mist ingaan en niet altijd op de hoogte zijn van het "nieuwste" ?
Logisch ? Ja, misschien ergens zelfs wel. Maar tragisch vooral en heel erg schrijnend. Ik durf het zelfs ergens de ziekte van deze tijd en de teloorgang van de maatschappij noemen. Want echt, intriest word ik er van. 
Sociale media wordt het genoemd maar volgens mijn bescheiden mening is het sociale wel héél ver te zoeken. Ik vind namelijk dat ze 100% bijdragen aan een algemene veréénzaming van de mensheid. En over het fake en de schone schijn ervan wil ik het nu zelfs helemáál niet hebben. Misschien iets voor een volgende post want kwantiteit is er absoluut maar bij de kwaliteit ervan zet ik wel hele grote vraagtekens. 
Een dikke grijze mist of ruis is het allemaal en I admit, ik maak er mezelf soms ook schuldig aan. Oh ja, absoluut wel maar ik probeer het altijd te bekijken vanuit een invalshoek van "Kan het iemand iets bijbrengen ?" of "Is dit een positieve afleiding ?" of "Is dit iets waar over nagedacht kan/moet worden ?" Niet gewoon om me enkel even te laten horen hoewel dat allicht soms ook onbewust wel het geval zal zijn.
Soit, back to waar ik het over had. Tragisch en schrijnend dus, omdat we niet alleen al die info niet meer verwerkt krijgen maar, meer nog, dat we niet meer (kunnen) luisteren. We luisteren steeds minder of soms zelfs niet meer naar wat er op-welke-manier-dan-ook gecommuniceerd wordt. We luisteren (of lezen wat er staat) niet meer naar wat iemand te vertéllen heeft. 
Zelfs nóg meer cru gesteld, dat als we het nog wél doen, de meesten onder ons niet luisteren om te begrijpen of te verstaan maar om zélf als weerwoord jouw verhaal te doen. 

Grootste probleem hiervan is, denk ik, dat we veel te veel afgeleid worden. We kunnen ons niet meer ten volle concentreren op iets of iemand.
Ik denk dat het niet voor niets is dat mindfulness steeds meer z'n weg vindt naar het grote publiek. Met mindfulness bedoel ik dan gewoon in-het-moment zijn en dit ten volle beleven met dát zintuig dat je ervoor nodig hebt.
In het geval van luisteren, luister. Enkel en alleen dát. Sluit alles dat er voor de rest rondom je is, uit. Adem even diep in en uit. Relax je lichaam en get comfortable. En luister. 
Hoor gewoon de woorden of lees gewoon de zinnen maar oordeel niet. Trek zeker ook geen voorbarige conclusies en onderbreek ook niet. Als je iets niet direct verstaan hebt, zeg het dan pas aan het einde van een zin. 
Luister ook naar het ganse verhaal. Begin niet met je te focussen op de details. Wordt het je toch wat veel, maak dan een (mentale) aantekening maar houd je aandacht gericht op wat je hoort of ziet.
Zorg in het geval van face 2 face gesprekken ervoor, dat je niet afgeleid wordt door non-verbale signalen zoals hoe de andere persoon er bij zit of kijkt en of er dan wel of niet oogcontact is. 
Geef het ook echt de tijd die het nodig heeft, ook al gaat het over iets waar niet direct je interesse naar uitgaat. Het kan dat je het niet eens bent met wat je net gehoord hebt maar als je echt luistert kan het gebeuren dat je interesse gewekt wordt om het uit een ander point of view of perspectief te bekijken. 
Als je dit allemaal gedaan hebt, zal je merken dat je zelfs even wat tijd nodig hebt om een (zinnig) antwoord te kunnen formuleren. Dat het absoluut a good thing is om even na te denken voor je iets zegt want dikwijls is spreken zilver maar zwijgen goud. De manier waarop iets verwoord wordt kan net verzachtend of net explosief werken. Het kan een wereld van verschil uitmaken hoe het over komt.

Hoe dan ook ga je, als je bovenvermelde "punten" in gedachten houdt, jezelf beter leren kennen omdat je dingen eerst gaat laten inwerken. En wanneer je jezelf beter leert kennen, ga je ook anderen beter leren kennen. Je gaat niet meer het eerste het beste dat in je opkomt eruit flappen maar je woorden wegen. Omdat je emphatie hebt voor de andere kant van het verhaal. Misschien krijg je zelfs respect voor de mening van die andere. En nog verder kijkend, omdat je er meer voor open staat, zal de wereld in het algemeen meer voor je open gaan.

Think about it, als je dit tenminste écht gelezen hebt :-)

F.E.A.R

In een Feeling die ik, in de wachtkamer bij de kinesist, onder ogen kreeg stond een kort artikel waarin ik de letters F.E.A.R. tegen kwam. In deze context stonden de letters voor 2 betekenissen, het éne voor Forget Everything And Run, het andere voor Face Everything And Rise.

Ik heb het in m'n vorige posts al eens gehad over het feit dat het voor sommige mensen blijkbaar heel makkelijk is om dingen achter zich te laten en met de snelheid van het licht voort te gaan met iets nieuws en/of anders. Of dat het althans op het eerste zicht zeker toch zo líjkt. 

Ik stel mezelf ten eerste dan de vraag of ze op die korte tijd effectief dingen écht een plek kunnen geven ? Indien ja, zoveel te beter dan voor hen. Want soms moet je dingen gewoon (kunnen) loslaten omdat je toch niets aan de situatie kan veranderen. Hoe graag je dat soms ook zou willen. Maar meestal moet over het loslaten van iets en/of iemand toch wel de nodige tijd gaan. Dan is eerder traagheid aan de orde ipv de lichtsnelheid waarmee zij het dan doen. 

Vervolgens vraag ik me af of ze misschien (on)bewust op de loop gaan voor dezelfde dingen omdat de confrontatie ermee aangaan misschien gewoon te moeilijk is ? Té emotioneel, té vermoeiend, té triggerend naar iets anders,... Het laatste heeft dikwijls ook met ervaringen uit het verleden te maken. Doen alsof er niets meer is, is misschien dé manier voor hen om het probleem uit de weg te gaan. Door zich te focussen op iets nieuws wat momenteel al hun aandacht krijgt, zal het vorige dan wel "verdwijnen".  

Is dit dan zo fout ? Neen, dat beweer ik helemaal niet. Er is hier zelfs geen goed of fout denk ik. Je kan alleen maar doen wat jij denkt dat het beste is. Soms zelfs sluit het lichaam zich daadwerkelijk voor iets af, ter bescherming, omdat de pijn soms té groot is. Maar dit gebeurt meestal alleen in uitzonderlijke gevallen. 

Wat ik wel beweer is dat je in het algemeen als mens altijd een keuze hebt. ALTIJD. Zeggen dat dat niet zo is, is pure nonsens. Vind ik toch. Dan zijn het gewoon excuses die je maakt, excuses om jezelf te verantwoorden voor iets of iemand.
Het feit dat je als mens trouwens altijd een keuze hebt is een luxe die andere zoogdieren niet hebben. Dieren (over)leven vooral via hun instincten en handelen daarnaar. In moeilijke omstandigheden, omstandigheden die hen/ons angstig maken, schiet het fight or flight mechanisme in werking. Vechten of vluchten. Zij handelen direct ter plaatse, zonder nadenken. Wij doen dat niet omdat onze gedachten direct mee in actie schieten. Wij ontleden, wij stellen onszelf iets voor, wij proberen te begrijpen,... Of het feit dat we die keuze hebben een zegen of een vloek is, laat ik in het midden. Maar hoe dan ook zal je érgens een keuze moeten maken. Aan jou om te beslissen welke definitie jij aan de letters F.E.A.R. wilt geven.

Op het eerste zicht lijkt opteren voor het eerste, forget and run, alleszins het gemakkelijkste. Het meest verleidelijke ook omdat je daar het minste moeite voor moet doen. Maar is dat écht zo ? In the long run bedoel ik dan. Want fysiek van iets weglopen is één ding maar gaat het je later mentaal dan niet inhalen ? Dikwijls zelfs op een manier die schokkender is dan het eigenlijk in eerste instantie was. Omdat er ondertussen x-aantal tijd al overheen gegaan is. Je kan je ogen sluiten voor iets maar mijn visie hierover is dat het je vroeg of laat, vast en zeker, gaat inhalen en je er dán sowieso gaat mee moeten dealen. 

En ik denk ook dat een ander nadeel hiervan is dat je als mens dan niet kan groeien. Want ik geloof dat je leven sowieso door élke ervaring rijker wordt. Dat alles wat er in je leven tot hiertoe al gebeurd is, goed of slecht, bedoeld is om er van te léren. En dat kan alleen maar als je het onder ogen (wil) ziet(n). Dat je lessen gaat trekken uit alle ervaringen. Met jezelf af te vragen waar en hoe het mis is gegaan en wat jouw rol erin was of nog steeds is. En dat zolang je je les niet leert er soortgelijke situaties op je pad gaan blíjven komen. Weliswaar met andere personen en misschien zelfs op andere vlakken maar net zolang tot je wél beseft dat het zó niet verder kan.
Dus ik denk dat je beter voor het laatste kiest, face it and rise, hoe confronterend en moeilijk het ook is. Want wij mensen zijn tot veel meer dingen in staat than we give ourselves credit for. We zijn meestal veel sterker dan we denken. Jezelf echt onder de loep durven nemen en toegeven wat jouw bijdrage in iets was/is. En als je dát beseft, vooral nadien jezelf ook vergeven. We zijn allemaal maar mensen en we maken voeg of laat allemaal fouten. Soms kleine, soms gaan we finaal de mist in. Maar aanvaard ze want ze dragen bij tot de betere mens die we uiteindelijk allemaal willen worden. Ik geloof zelfs dat soms het eindpunt niet het belangrijkste is maar de weg er naartoe. Of gewoon de weg op zich al en dat het eindpunt een bonus is maar absoluut geen must. 
En wat ook belangrijk is, als je beslist van to stand up and fight, je tot het einde vecht. That je all the way gaat, hoe lang je er ook voor nodig hebt. Tot je er echt terug bovenop bent. Zonder je iets aan te trekken wat anderen ervan denken. Zij lopen niet in jouw schoenen dus het is niet aan hen om te oordelen. 
Ga net zolang door tot je aan die nare gebeurtenis kan terug denken zodat het gewoon een bepaald hoofdstuk in je leven was. Misschien een pijnlijk maar wat geweest is, is geweest, daar kan je niets meer aan veranderen. Je kan het enkel een plaats geven in jouw book of life. Je moet bij wijze van spreken ernaar kunnen kijken zonder emotioneel te worden. Er zelfs van tijd tot tijd kunnen in bladeren. Pas dán ben je klaar om door te gaan met het volgend hoofdstuk. Maar welke van de twee je ook kiest, doe íets. Wat je ook doet never, ever, give up. Dat is althans wat ik ervan vind.

Dublin

Citytripje naar Dublin achter de rug. De getaway heeft van vorige donderdag tot afgelopen zondag geduurd en vandaag was het al direct terug back to (the real) life, back to reality. Geweest is geweest maar de foto's en herinneringen kunnen ze ons niet meer afpakken.
En het was goed, héél goed. In die mate dat zelfs het weer ons volledig mee zat. De weergoden van Ierland, toch bekend om zijn natte klimaat, waren ons wel zeer gunstig gezind. We hebben maar één plensbui echt moeten doorstaan. De rest van de stortbuien (meestal kort maar soms heel hevig) zijn neergevallen toen we in de bus of de pub (wat véélvuldig is voorgekomen maar ons hotel lag dan ook dichtbij de uitgangswijk Temple Bar) zaten ofwel 's nachts.

Donderdag middag zijn we al direct een lokaal restaurant ingedoken voor fish & chips wat weliswaar engels is maar potato, potato. De rest van de dag hebben we the neighbourhood verkend. Bleek dat veel must-sees zoals http://christchurchcathedral.ie/, Molly Malone (standbeeld en onofficieel hymne van Dublin) en https://www.stpatrickscathedral.ie/ wel héél dichtbij gelegen waren.
En om het in the spirit van het kerkelijke te houden zijn we, op aanraden en ook op wandelafstand, 's avond gaan dineren in http://www.thechurch.ie/, voorheen een heuse, échte kerk. Het eten was absoluut fantastisch en effectief een echte aanrader. Voor mij alvast een voorproefje van het restaurant dat met stip op nummer 1 op mijn bucket list staat, namelijk Sergio Herman's The Jane in Berchem, ook gevestigd in een voormalige kerk.
's Avonds zijn we een locale pub, http://www.theporterhouse.ie/bars-dublin-temple.php, wat onze stamkroeg voor de lengte van ons verblijf geworden is, onveilig gaan maken.

Op vrijdag zijn we na een stevig traditional Irish breakfast, Trinity college - https://www.tcd.ie/ - gaan bezoeken. Weer te voet, want weer in de nabijheid van ons hotel gelegen. En kwestie van ons systeem toch een beetje extra boost te geven om dat stevig ontbijt te verwerken.
Trinity college is één van de 7 oudste universiteiten van Engeland en Ierland. Wij zijn er de prachtige gebouwen gaan bewonderen, maar vooral The book of Kells gaan bezichtigen, het oudste handgeschreven manuscript ter wereld.
Nadien zijn we de hop on, hop off bus opgesprongen om een beter zicht te krijgen waar de rest van de bezienswaardigheden zich bevonden.
Om te eindigen hebben we Grafton Street een bezoekje gebracht, de meest bekende winkelstraat van Dublin. Of er iets gekocht geweest is ? What do you think als je met 4 madammen de hort op bent ?
Na de nodige opfrissingen in het hotel zijn we eerst gaan borrelen en hebben we, wat typisch Iers is, een portie pub grub (te vergelijken met warme hapjes bij ons) besteld.
Nadien zijn we The Merchants Arch binnen gestapt - http://www.merchantsarch.ie/ - wat zeker een aanrader is. Ze zeggen zélf dat ze de beste bar in Dublin zijn. Het gebouw telt 3 verdiepingen, een plekje is er na, even wachten, altijd wel te bemachtigen.

Zaterdag zijn we na weer datzelfde stevig ontbijt eerst de Docklands - http://www.ddda.ie/ gaan bezoeken. De Docklands vormen het, volop nog in opbouw, nieuwe moderne havengedeelte van Dublin. Het is één van de nieuwste things-to-see van Dublin. Vooral de adembenemende moderne archictectuur is echt de moeite. Het mooie is ook het contrast met de oude historische gebouwen die er nog staan.
Op wandelsafstand daarvan gelegen is de hoofdstraat O'connell street, te vergelijken met De Keyserlei in Antwerpen. Ik hoef waarschijnlijk er niet bij te vermelden dat we daar geëindigd zijn ? En dat we extra handbagage hadden omwille van het niet bij in de koffer krijgen on the way home ?
Onze laatste avond zijn we gestart met diner in The merry ploughboy pub -  http://www.mpbpub.com/.
Geëindigd zijn we in ons stamcafé mét live music, bandje van dienst die avond was een fantastisch covergroepje https://www.youtube.com/watch?v=-BtGlVsj_4U met een waanzinnige gitarist tot ze ons om 2.30u (tot 2u kan je iets te drinken bestellen) letterlijk bijna buiten gezet hebben.
Overal in Dublin is er trouwens live muziek in élke pub, ook op weekdagen.

Op zondag hebben we net niet ons ontbijt gemist en dan too bad, so sad onze koffers gepakt. En na nog een stevige afscheidswandeling én een laatste pub, waar ik dán pas een Guinness besteld heb om dán tot de conclusie te moeten komen dat dit écht wel lekker spul is wat inderdaad weer typisch iets voor mij is, hebben we de Airlink bus naar de luchthaven genomen.

De Dubliners zijn héél vriendelijk en zeer behulpzaam. Wat me van Dublin vooral zal bij blijven is het geluidje dat de verkeerslichten maken als het licht op groen springt voor de voetgangers, https://www.youtube.com/watch?v=1RCur7J4Yas. Hilarisch vonden we het. Maar na een blind iemand bijna te zien oversteken na weer een imitatie van één van ons, was het wel welletjes.

Er zijn jammer genoeg een paar dingen die we graag hadden bezocht maar er door omstandigheden niet van gekomen zijn. Maar hey, al deze gemiste kansen zijn wel een perféct excuus om nog eens terug te keren.
Omwille van het vroege sluitingsuur om 17u en we er om 16.15u pas toekwamen, het Irish Museum of Modern Art of IMMA http://www.imma.ie/en/index.htm.
Gesloten wegens renovatiewerken was https://www.jamesonwhiskey.com/us/visit-us/oldjamesondistillery wat ik persoonlijk wel spijtig vond want zijnde een whisky liefhebber. En zeker de single malts zoals Jameson er ééntje is.
De vroegere gevangenis http://kilmainhamgaolmuseum.ie/ waar het, zo bleek, onmogelijk is op de dag zélf tickets te bemachtigen. Wil je het zéker zien, boek dan je tickets online.
Als laatste https://www.guinness-storehouse.com/en omwille van geen bier/Guinness drinkende medemensen en ik het hen niet wou aandoen. Die pint "krijg" je op het einde van je bezoek en mag je nuttigen in the gravity bar op de hoogste verdieping.

Maar de grootste reden dat ik terug naar Ierland wil is voor de natuur want deze is prachtig en daar hebben we nu zo goed als niets van gezien. Ik ben alvast rondreizen in Ierland gaan googelen want teruggaan doe ik vast en zeker.

Grrr

Ja, inderdaad, jullie lezen het goed. Grrr als in de gr van grommen want het hangt me nu écht de keel uit. Genoeg is genoeg en trop is écht wel teveel.
Dit is nu het derde, tja hoe moet ik het noemen, akkefietje op rij dat ik denk "Wáblieft ?? Dít menen jullie écht ? Seriously ???"
Waar ik het nu in Godsnaam over heb ? In Godsnaam inderdaad want ik vraag me af waar Hij uithangt dezer dagen want Godgeklaagd is het eigenlijk.
Niet dat ik zozeer in Hem geloof maar moet Hij normaal niet alles in goede banen leiden ? Hij heeft Gadver (Godver is er hier misschien nu net over) ocharme 6 dagen gewerkt, een rustdag genomen en dan zit her er óp ??? Maar misschien is het net het feit dat ik lak heb aan Hail Marys of Weesgegroetjes (Maar euh, dat was Zijn moeder zeker ? Maar hey zij heeft hem gebaard, zonder Haar was er over Hem geen sprake, dus Zij is belangrijker) het zo misloopt. Komt er nog bij dat ik x-aantal keer op een paar dagen tijd Zijn naam ijdel heb gebruikt wel...
En I'm getting there zene, waar ik het dus over heb is dat ik drie keer op nog geen week tijd iets "voor" heb in een winkel. "Tja, ga dan wat minder shoppen hè." hoor ik jullie al denken of zeggen maar probeer een madam die haar zinnen heeft gezet op verschillende items van de nieuwe wintercollectie maar is tegen te houden ?! I dare ya.
Dat terzijde, het eerste begon vorige week donderdag bij ICI Paris XL in Wijnegem. En ja, ik ga "namen" noemen.
Een vriendin moest daar voor iets zijn en ik wou van de gelegenheid gebruik maken om staaltjes te vragen voor een oogcrème. De tand des tijds staat niet stil en ik merk 's morgens dat ik dit spul misschien wel beter zou beginnen gebruiken. Want baat het niet, schaadt het niet denk ik dan bij mezelf.
Ik spreek een verkoopster aan en ik stel de vraag.
Het antwoord luidt : "Ik mag u enkel een staaltje geven als u eerst iets aankoopt."
Ik knipper en ik zeg : "Dus ik moet eerst een oog crème aankopen voor U mij staaltjes ervan kan geven ?"
De verkoopster : "Niet persé een oog crème maar u moet eerst een aankoop doen."
Ik : "Maar ik heb momenteel niets anders nodig."
Zij : "Ik kan enkel zeggen dat het beleid van de winkel is dat u eerst iets moet kopen."
Ik : "Ik dacht dat de bedoeling van staaltjes was om eerst het product te tésten, bijvoorbeeld zien of je geen allergische ervan krijgt, om nadién dan pas tot aankoop over te gaan ?"
Zij : "Misschien maar ik kan er niets aan veranderen. Beleid is beleid."
Ik weer : "U begrijpt toch wel zélf hoe onlogisch dit klinkt ?"
Zij : "Me-vrouw, ..."
Ik, haar onderbrekend : "Laat maar."
Ik ben nadien bij Kiehl's binnen gestapt met exact dezelfde vraag en daar kreeg ik als respons :"Ja tuurlijk, komt u maar even mee. Ik zal er u verschillende meegeven met ook een woordje uitleg en dan kan u ze thuis allemaal gerust even testen." 
Drie keer raden waar ik mijn oog crème ga kopen. Kiehl's rules.

Het tweede was afgelopen zaterdag bij Zara. Ik had er een geweldig mooie blouse gezien in de etalage dus ik er naar binnen. Heel de winkel rond gewandeld maar de blouse vond het leuk om verstoppertje te spelen.
Ik spreek een verkoopster aan, wat op zich al een hele uitdaging is om er eentje te spotten, maar deze is van de kinderafdeling en kan me niet helpen. De tweede werkt er maar pas vanaf vandaag en weet nog niet alles hangen. Derde keer however goede keer. Ze gaat zelfs mee naar buiten om zeker te zijn dat we het over dezelfde blouse hebben.
Ze antwoordt : "Ja, die hebben we niet meer. Daar ben ik absoluut zeker van want u bent niet de eerste die ernaar vraagt."
Ik : "Kan u dan misschien eens kijken naar de maat in de etalage ?"
Zij : "Ook al zou het de juiste maat zijn, wij mogen die daar zelf niet uithalen. Dat doen enkel de etalagisten."
Ik : "Dus ook al zou ze passen, u mág ze niet verkopen?"
Zij : "Neen."
Ik : "Dus als ik het goed begrijp, lokken jullie de mensen binnen met items in de etalage die niet meer verkrijgbaar zijn óf die jullie niet mogen verkopen. Is normaal gezien net niet het doel van een etalage om mensen binnen te lokken met items die én verkrijgbaar én wél gekocht kunnen worden ?"
Zij : "Euh, ..."
Ik : "Beleid van de winkel zeker ?" en ik heb m'n hielen in de andere richting gedraaid. 
Met m'n ogen heb ik ook gedraaid by the way.

Als laatste gisteren, een soortgelijk geval bij Rituals in Heist-op-den-Beg. Of neen, eigenlijk is het ook vorige week zaterdag begonnen in Antwerpen.
Ik had vorige winter één van hun XL-kaarsen in een bepaalde geur gekocht en ik wou deze voor de winter terug aanschaffen. Maar vermits de XL-kaars die ik voor de zomer gekocht had nog niet volledig op is, dacht ik van nog even te wachten. Ook omdat die glazen pot, waar ze in zit, zo zwaar is en ik met de trein gekomen ben.
Er staat er nog één, mooi verpakt, en ik vraag om zeker te zijn, of die geur toch toevallig geen limited edition is ? Omdat je dat bij hen wel eens kan voor hebben. Neen, deze zaten er voor de winter terug in. Er kwam zelfs een nieuwe geur bij in het gamma, verkrijgbaar vanaf maandag.
Ik moest in de winkelstraat zijn, dus ik bij Rituals binnen omdat ik razend nieuwsgierig was naar die nieuwe geur.
De verkoopster vraagt of ze me kan helpen en op mijn positieve antwoord laat ze me die nieuwe geur ruiken. Ik vind 'm niet zo wauw en ze vraagt of ze me met nóg iets kan helpen. Ik krijg weer die andere geur in het vizier en beslis om 'm nu wél mee te nemen.
Ze zegt : "Ik heb enkel nog ééntje in de kleine maat, de laatste, want deze geur gaat eruit."
Echt, het nieuws dat die geur eruit gaat creëert op zich al zoveel stoom en rookwolken uit m'n neus en oren dat ze deze beslist tot in Jakamaka moeten gezien hebben. Maar wat me écht moordneigingen bezorgd heeft was toen ze zei - als antwoord op mijn vraag dat er toch ook nog een grote maat stond - dat de winkelmodellen niet alleen niet verkocht mochten worden maar zelfs vernietigd werden ?!
Ik zweer het je, als blikken konden doden had ik háár vernietigd. Ter plékke. Op een brandstapel met álle kaarsen die er stonden. Burn you must and shall maar ze zou wel uitgegaan zijn al lekker ruikend.
Serieus nu terug, ik weet heus wel dat het arme schaap er niet kan aan doen, maar there is only so much you can take.

Wie die persoontjes zijn die het winkelbeleid bepalen en waar ze ze máken vraag ik me af ?! Welke denkpatronen gaan er in hemelsnaam gepaard met zulke strategieën ?! Welke over verstandelijke vermogens beschikkend mens kómt er bij om zulke beslissingen te nemen ?!
"Hoe kan ik het de consument zo moeilijk mogelijk maken" staat volgens mij telkens weer met stip op nummer één op hun lijst. Zoiets kan je toch bijna niet verzinnen ?

Maar om zoals vanouds op een positieve noot te eindigen heeft het meisje van de laatste winkel de andere Ritual winkels gebeld om te vragen of zíj ze nog beschikbaar hadden en morgen mag ik mijn XL-kaars gaan afhalen.
Bijkomend heb ik nadien, in zelfs niet minder dan drie winkels, zomaar een kadootje gekregen. Echt waar, true story.
Bij de éne heb ik 2€ minder betaald omdat er een verkeerd bedrag was ingetikt bij het afrekenen en bij de andere heb ik een gratis (3de na aankoop van 2) product gekregen maar eigenlijk gaat de actie pas vanaf morgen in. Gewoon omdat ik in die twee winkels trouwe klant ben. En bij de 3de (Delhaize) heb ik een gratis tas van Nescafé gekregen hoewel ik van dat merk niets had gekocht.
That's it for now. Stay positive want als de storm is gaan liggen, breekt de zon dus echt terug door.

Love me or leave me

Jullie weten al dat mijn gedachten soms all over the place zijn. Dat als ik iets niet direct kan plaatsen, ik daarover overthink en mindfuck, want daar heb ik al posts over geschreven. Het probleem is echter dat er niet zozeer "iets" moet zijn. Het is gewoon op zich al heel dikwijls chaos in m'n hoofd. Praise the Lord halleluja dat ik meer dan voldoende grijze cellen, in die sponsachtige massa hierboven, heb meegekregen. Én dat ze naar behoren functioneren. Maar ze geordend krijgen, dát is een ander paar mouwen.

Ik heb vorige keer de Briggs-Myers persoonlijkheidstest al vernoemd. Deze test wordt nog altijd beschouwd als de meest accurate en de resultaten die samenhangen met mijn persoonlijkheidstype kloppen daadwerkelijk hélemaal. Geneigd om te dagdromen, altijd zoekend naar de schoonheid van en in dingen, goed in communicatie, geen teamplayer en last but not least dingen overdenken (!) omdat dit type wil weten what makes people tick.
Veel INFP (Introverted iNtuitive Feeling Perceptive) types zijn schrijvers, dichters of acteurs. Dit verbaast me totaal niet want met regels, feiten en logica hebben we het moeilijk. We willen de kern van iets of iemand zien, maar vooral het gevoel dat we erbij hebben en waarom.
Bijkomend probleem nog is dat INFP types maar 4% van de wereldbevolking uitmaken en daardoor dikwijls misbegrepen worden. Ik wil maar zeggen dat het niet helemaal mijn schuld is dat ik soms mijn aandacht niet bij de real world kan houden omdat ik altijd wel door íets afgeleid word.
Zoals nu trouwens, ik was aan het schoonmaken en boem, door een paar oorbellen, een plotseling blogpostidee. Dus hier zit ik nu op de bank dit te typen in een momenteel half gepoetst huis. Want ik moet dit nú eerst schrijven, anders ben ik straks de helft van m'n gedachten weer kwijt.

Mensen zeggen me soms dat ik streng en koud overkom. Het is niet leuk om dat te horen maar het komt omdat ik eerst de kat uit de boom wil kijken. Ik zoek direct naar het "masker" achter de mens die voor me staat. Ik wil mensen doorgronden. Waarom zeg of doe je wat je doet ?
Een goed voorbeeld van hoe ik soms afstandelijk en ongeïnteresseerd kan overkomen is als ik bij mensen de eerste keer in hun huis binnen stap. Trouwe lezervolgelingetjes weten ondertussen dat interieur me heel hard bezig houdt. Vanaf het moment ik binnen ben hoor of zie ik even niets meer behalve het interieur. In mijn gedachten ben ik al bezig hoe ík het zou aanpakken. Welke kleuren ik in die woning zie, wat ik waar zou (bij)zetten en dat die keuken toch echt verkeerd gekozen is. Als er nóg aanwezigen zijn heb ik geen probleem, maar anders kan het dus dat de gastvrouw- en/of heer denkt dat ik een "strekenwijf" ben. Terwijl net mijn emoties de bovenhand aan het nemen zijn en ik teveel indrukken tegelijkertijd binnen krijg en ik gewoon even een time-out moet nemen.
Vermoeiend zeg je ? Absofuckinglutely.

Zie de foto hierboven. Eerst moeten jullie weten dat ik kampioen ben in één oorbel kwijtspelen. Om dan na verloop van tijd het zó beu te zijn om die andere daar ocharme altijd moederziel alleen te zien liggen, dat ik uiteindelijk beslis om tot verticaal klassement over te gaan... Om dán, oh ja, toch wel, de andere ergens terug tegen te komen.
Ik speel ook altijd de "sluitertjes" kwijt. Vraag me niet hoe maar het gebeurt. Dus dit keer weer, ik neem dit paar oorbellen op om ze terug in hun kistje te stoppen en volledige paniek want "Waar zijn die sluitertjes G.dverd.mme nu weer beland ???" Ik hyperventileer net niet want "Dit kan nu toch niet waar zijn hè, toch niet wéér ??!" M'n gedachten trekken een sprintje terwijl ik in elk hoekje, kantje en gaatje kijk. Ik inspecteer de vloer van wel héél nabij om niets te vinden. Gelaten sta ik uiteindelijk terug recht. Ik zucht diep en kijk, al afscheid nemend, nog eens naar het paar om dan tot de ontdekking te komen dat de sluitertjes er gewoon aan vást zitten... That's me. Maar hey, het positieve is dat ik dus wél slimmer word in m'n aankopen :-)

Iedereen zal al wel eens in de winkel gestaan hebben om speciaal één ding te gaan kopen om dan met vanalles buiten te komen zonder dat ding. Mij overkomt het op zo'n frequente basis dat ik gewoon terug naar binnen ga. Om dán, jep, weer zónder dat ding buiten te komen. Om dan frietjes te gaan halen omdat net dat éne belangrijke ingrediënt, dat ik nodig heb voor het recept, nog ontbreekt.

Ik ben een keer naar Den Haag gereden, speciaal voor een "luster", om dáár dan tot de conclusie te komen dat de winkels er op 2de Kerstdag allemaal gesloten blijken te zijn, de lusterwinkel natuurlijk incluis.

Ik moest ooit m'n vader op de luchthaven in Deurne gaan afhalen ipv het gebruikelijke Zaventem maar waar stond de dochter ? Juist ja, you guessed it.

Tickets kunnen bemachtigen voor een geweldig concert in het Sportpaleis, woehoe ! Maar je moet dan wel zien dat je ze bijhebt de avond zélf.

De familiedag van het werk was dit jaar in Pairi Daiza. Had een collega me de avond ervoor niet gevraagd of ik met de bus meereed of zelf met de auto ging, had ik dus in Planckendael gestaan en me heel verwonderd afgevraagd waar iedereen nu toch wel was ?

Vorige week wéér bijna op m'n voorganger gereden omdat ik te hard naar Bumblebee (Geweldige naam toch hè ? Ongeveer mijn allerfavoriete woordje in de Engelse taal. Want je kan het toch geen 10x achter elkaar zeggen zonder dat je er happy van wordt ? Maar ik merk dat ik weer afgedwaald ben.) en Optimus Prime aan het gapen was op de Liersesteenweg in Heist op den Berg. Het feit dat ze er stonden was al "Woooooowwhhh" maar ik zie hen dus letterlijk ter plekke transformeren naar auto's en een heuse roadwar uitvechten die de steenweg ogenblikkelijk omtovert tot een strijdarena en ik als vrijwillige toeschouwer meekijk. Echt waar, ganse scenario's flitsen dan op slechts luttele seconden door m'n hoofd en poef, daar zit ik weer in m'n fantasiewereld.

Zonder benzine vallen omdat ik zó lang wacht tot het lichtje op m'n dashboard er gewoon bijhoort en ik er geen acht meer op sla. Tot het natuurlijk ergens toch te laat is en je wil niet weten wélke toeren ik dan uithaal om toch ergens op een redelijk veilige plek te stranden.

Ik kan mezelf ook helemáál in een boek verliezen. In die verregaande mate zelfs dat ik blijf volhouden dat er niemand in huis geweest is terwijl er overduidelijk open en bloot iets op tafel ligt dat er precies voordien dan toch niet lag ? Sshhht, niet verder vertellen maar ik wijt het aan de mix van unicorns & leprechauns die, seriously daar ben ik volledig van overtuigd, alle spelonkjes in mijn huis ingenomen hebben en dus te voorschijn komen wanneer ik weer out of this world ben.

I can go on and on and on want de lijst is echt ein-de-loos. Maar je "krijgt" het dus voor een groot deel mee vanaf de geboorte. Niet dat ik in de dagelijkse horoscoop voorspellingen geloof maar ik vind wel dat de eigenschappen die aan de verschillende sterrenbeelden worden toegekend, overeen komen met hoe ik in elkaar zit. Ze matchen dan ook nog is daadwerkelijk met het INFP type. Schorpioen is een waterteken, met diepe gevoelens en erg veranderlijk. Ze willen alles en iedereen doorgronden, geloven in het mystieke en dat er meer is than what meets the eye. Zijn heel intuïtief en, als ze hun emoties onder controle hebben, meestal correct. Kunnen heel moeilijk dingen loslaten omdat het bij hen meestal alles of niets is. Beroepen zoals journalist, rechercheur en privé detective komen steeds naar boven.
Eén dag is dus wel zeker dat schrijven me écht in het bloed zit.
Dat mijn grootvader kleermaker van beroep en kunstschilder in z'n vrije tijd was én mijn vader in z'n jonge jaren ook geschilderd heeft zal alleszins ook meegedragen hebben aan het dromerig persoontje dat ik vandaag ben.

Het positieve is dat ik het meestal gewoon mezelf "aandoe". Van het moment ik wéét dat er mensen van mijn daden afhangen, gaat het dus wél beter. Want dan zijn er ook gevolgen voor hén en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Wat de toekomst betreft kan ik enkel proberen er op te letten zodat ik het mezélf ook makkelijker maak maar zoals ik ook al eens gezegd heb, zijn mensen gewoon wie ze zijn. Als de wil er al is om een beter mens te worden, rest er enkel nog jezelf gewoon te accepteren zoals je nú bent want daar staat of valt echt alles mee. Dus love me or leave me, there's no in between.

Just living

Het heeft langer geduurd dan anders maar hier is hij, de volgende post. Waar hij dit keer over gaat ? Zoals de titel het al laat vermoeden, over leven, niet overleven maar gewoon leven. Living my life and loving it. Ja, echt waar. Dat de kwaliteit van je leven, heel simpel eigenlijk, afhangt van de kwaliteit van je gedachten. En hoe minder je je ego daarin een rol laat spelen, hoe gelukkiger je wordt en bent.
Want in de bijna 3 weken dat ik me niet laten horen heb, ben ik namelijk tot die conclusie gekomen. Je ego ben jij. Maar  die "ik" wordt gevormd door vele facetten die jij allemaal bent. Soms ben je boos, soms kordaat, soms onverschillig,... Er is niet één ik, je ik wordt gevormd door vele factoren.
In een artikel dat ik gelezen heb, wordt het ego voorgesteld als een discobol. Elk spiegeltje staat voor een ander facet van jou. Als je beseft dat je de vele spiegeltjes van de bol ter beschikking hébt, maar niet bént, ben je in staat om je ego los te laten. Je reactie op iets bepaalt hoe je je voelt. Wanneer je in staat bent om het niet persoonlijk te zien en het los te laten, kan je afstand nemen van die ik. En gewoon te zijn, just be.
Als jullie hier écht meer over willen lezen, kan je het vinden door te klikken op : http://www.arcturus.be/word/033-Op-zoek-naar-je-Ego. Het klinkt een beetje zweverig maar zelf vind ik het een fantastisch artikel en een echte eye-opener.
Ik heb vermoedens dat de meesten onder jullie het gaan lezen want I had you al met het woordje discobol hè ? Want wie houdt er nu niet van shiny stuff en een goe feestje ? Hahaha.

Ik ben ook terug aan het sporten geslagen en door een stuk meer beweging te hebben raakt m'n hoofd nu ook veel makkelijker terug leeg. Dingen zijn zoals ze zijn en door het denken erover los te laten, heb je veel meer aandacht voor de dingen rondom je. Geen overthinking dus meer maar gewoon thinking. Over het leven en hoe mooi het eigenlijk is.

Gewoon om te beginnen al dat ik door dat sporten, bekenden van vroeger terug ben tegen gekomen. Dat de babbels nog even leuk zijn en buiten het feit dat we allemaal ouder en sommigen wat zwaarder zijn, er voor de rest niets veranderd is.

Dat de Indian summer die we nu meemaken toch ook geweldig is ?! Ook al is de vakantie voorbij en zijn de meesten onder ons ondertussen allemaal terug aan het werk. In deze tijd van het jaar gewoon zó 's morgens in je zomerjurkje met blote armen en benen naar je werk kunnen vertrekken is toch zalig ? 's Middags in het uurtje middagpauze een terrasje meepikken en je koesteren in het zonnetje zodat je opgeladen bent voor nóg een half dagje. Diegenen die buitenshuis werken zijn het misschien niet helemaal met me eens met deze hoge temperaturen maar hey, it beats regen denk ik toch hè.
Dat ik sowieso de luxe heb om 4/5de te werken én deze week nóg is 2 halve dagjes extra vrij kunnen nemen heb om van dit hemelse weer te genieten, maakt me echt blij.

Het feit dat ik dit buiten op m'n terras, op m'n draadloze tablet, aan het typen ben, gezeten op geweldig mooi tuinmeubilair en een briesje dat m'n haren doet waaien maakt me ook heel happy. Dat ik daarbij nog zicht heb op een mooie tuin is een mooie plus. En een glaasje wijn én de kater des huizes bij op dat geweldig mooi tuinmeubilair, maken het helemaal af.
Ik wil hier nu niet "stoeffen" (en smaken verschillen trouwens wat dat geweldige tuinmeubilair betreft), maar hier gewoon mee zeggen dat we meer moeten stilstaan bij de dingen die we wél allemaal hebben ipv te zagen en klagen over wat er allemaal mankeert. Zoals bijvoorbeeld dat ik nu even een pauze moet inlassen om ten eerste de potplanten op m'n terras water te geven willen ze er morgen niet verlept bij hangen en ik ten tweede ondervind dat de muggen me wel een héél smakelijk hapje beginnen vinden en ik hier buiten moet opkrassen.
Maar het van de positieve kant bekijken is bedenken dat ik een terras en potplanten héb en dat ik vandaag al sinds deze middag buiten kunnen vertoeven héb.
Er is écht altijd een silver lining, je moet 'm enkel zien op te merken, ook al zijn de wolken soms heel donker.

Ik mag dan misschien zo goed als alleen op de wereld zijn wat gezin en familie betreft, het feit dat ik fantastische vriendinnen heb is iets dat ik de laatste maanden gekoesterd heb. Ze hebben me allemaal opgevangen en de lieve berichtjes en opkikkertjes hebben me een zee van goed gedaan. Girlfriends, jullie weten allemaal wie jullie zijn hè, leuvjoe.
Dat ik 2 vriendinnen van járen geleden heb terug gevonden (in een vorige post al vermeld) doet me echt deugd want ik weet dat ik ook op hén kan rekenen.
Het doet me realiseren dat ik echt niet alleen ben en daaraan moet ik mezelf herinneren als er toch eens een eenzaam moment opduikt. Godzijdank heb ik deze heel weinig want ik ben een introverte persoonlijkheid, ik ben een INFP-type. Dit is één van de 16 persoonlijkheidstypes. Als jullie meer willen weten over wat dit inhoudt en welk type jij bent, google dan Myers-Briggs personality test en doe de test.

Ik heb een schitterende zomer achter de rug met heel veel terrasjes en lekkere hapjes en tapjes en absoluut leuk gezelschap. Uitstapjes naar Sluis, Breda, Pairi Daiza (zelfs gratis want familiedag van het werk), Keulen en Phantasialand zijn de revue gepasseerd. De laatste was om m'n inner child volledig haar hartje te laten ophalen. Alleen al voor de Taron, de rollercoaster met de snelste lancering en topsnelheid ter wereld zou ik zó morgen willen teruggaan. Echt niet normaal, dat ding. Als je al bekomen bent van de lancering en je tijdens de ride "Wa is dees joh ??!" kan denken, remt hij héél even af om je nog met een méér halsbrekendere snelheid weg te schieten ! Maakte Phantasialand nu geen reclame voor hun "Wintertraum" tijdens de maand december ? :-)

De wetenschap dat er in oktober een weekendje Maastricht/Valkenswaard gepland is én een city-triple naar Dublin op de agenda staat, verwarmt me ook vanbinnen. Komt er nog bij dat m'n agenda sowieso tot einde oktober vól staat met leuke dingen zoals verjaardagsfeestjes en een fuif hier en een party daar.
Maar vooral het feit dat ik gezond ben om die dingen allemaal te kunnen doen, maakt me dankbaar voor alles wat er functioneert aan m'n lijf. We vinden het evident om 's morgens zomaar uit ons bed te kunnen stappen maar voor velen is het dat niet. Denk maar aan Marieke Vervoort.
Dat we kunnen zien, horen, ruiken, proeven, voelen is al wonderlijk. Maar als je dan nagaat dat ons brein één grote microprocessor is dat alles aanstuurt, elk vezeltje, elke cel, elke bloeddruppel, is toch werkelijk magisch ?
Een hele interessante film, die je ook doet nadenken, die ik onlangs gezien heb is Lucy. Hij gaat over het feit dat we eigenlijk maar 20% van onze breincapaciteit gebruiken en we eigenlijk in staat zijn tot nog veel meer. Hoe we dat moeten doen wordt min of meer in het midden gelaten maar het doet je wel nadenken.

Dat we een dak boven ons hoofd hebben, een auto die elke dag ter beschikking is en gewoon naar de supermarkt kunnen om eten te kopen is iets om bij stil te staan. Maar nee, we zuchten als er weer een rekening voor dat huis dient betaald te worden, dat je wééral naar het tankstation moet met die auto en je favoriete produkt niet beschikbaar is momenteel. Apprecieer gewoon wat je hébt. Ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen en dat ben ik ook. Ik leid echt a happy life.

Het besef dat je materiële dingen, hoewel heel leuk om ze te kunnen kopen en absoluut nog leuker dat ze het leven aangenamer en mooier en gemakkelijker maken, niet kan meenemen als je op deze aardbol vertrekt maakt me ook nederig. Want daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is welke indruk je hebt nagelaten als je hier niet meer bent. Ik hoop als mensen me gaan herinneren ze dan warme gevoelens krijgen. Omdat ik, hoewel ik geen kindertjes heb, mooie woorden, levenslessen en once-in-a-lifetime gedeelde momenten heb achter gelaten.
It's not what you take when you leave this world behind you. It's what you leave behind you when you go. Zorg ervoor dat het positieve dingen zijn en dat je de wereld minstens een tikkeltje beter hebt gemaakt voor de tijd die je hier was.

Ik ga deze keer weer eindigen met een liedje. De tekst gaat over een meisje dat probeert een leven op te bouwen in Los Angeles en het zit haar niet mee. Maar je kan het doortrekken naar jou en naar de plek waar jij nu bent. Het gaat erover dat waar je ook bent je niet voor jezelf op de vlucht kan gaan maar dat je je leven in eigen hand moet nemen en er het beste van moet maken. Het gras is niet groener aan de overkant, het lijkt enkel maar zo. Dat je heel dikwijls eindigt op de plek waar het begonnen is omdat het daar lang zo slecht nog niet is. Music maestro als je klikt op : https://www.youtube.com/watch?v=xlpQ7IOlov4

You win some, you lose some

Zoals jullie weten zijn de laatste maanden voor mij turbulent geweest op emotioneel gebied. En ik dacht dat ik ondertussen toch op een expresstrein zat naar het eindstation. Maar afgelopen weekend was er weer een voorvalletje dat me toch met allerlei soorten mixed feelings achtergelaten heeft die nu nog even aan het nazinderen zijn.
* Boosheid omdat je ergens aan het lijntje bent gehouden hoewel je een paar keer duidelijk gevraagd hebt waar het op stond maar daar altijd vage, afwijkende antwoorden op gekregen hebt. Antwoorden die eigenlijk nooit to the point waren.
* Verdriet omdat je blijkbaar, alles bij elkaar genomen, weinig betekend hebt voor iemand en het omgekeerd helemaal anders was. Het is wat het tenslotte is maar it feeks like crap.
* Maar vooral teleurstelling omdat er woorden zijn geweest die veel beloofden maar nooit in daden zijn omgezet. En dit laatste raakt me uiteindelijk het meest. 
In de eerste plaats omdat ik er zélf ben moeten achterkomen dat er uiteindelijk geen actie ging ondernomen worden. Omdat er ondertussen x-aantal tijd over was gegaan en ik uiteindelijk zélf mijn conclusies heb moeten trekken. En dan heb ik zoiets van "Man up en zég Go.verd.mme gewoon waar het op staat." Ook al doet het pijn, ook al kan je gekwetst worden. Het is nog altijd beter dan gesust te worden met een leugen of het verzwijgen van de waarheid. Maar ik kan eigenlijk beter "Woman up" zeggen want nu schieten de woorden van Betty White me te binnen -> “Why do people say "grow some balls"? Balls are weak and sensitive. If you wanna be tough, grow a vagina. Those things can really take a pounding.”
Doe de deur dicht, laat ze niet op een kier staan. Zodat de andere partij tenminste direct closure krijgt en zich niet eerst dagen, weken, misschien wel maanden van alles moet afvragen wat er nu eigenlijk aan de hand is.
In de tweede plaats omdat ik uit mezelf geen beloftes vráág. Omdat ik er namelijk al achter gekomen bén dat mensen heel dikwijls woorden zomaar lukraak gebruiken die dan meaningless blijken. Ik wil gewoon dat je eerlijk en oprecht tegen me bent, meer niet. Don't lie, don't cheat, don't make promises you can't keep.
Maar als je die beloftes dan wél, uit jezelf, maakt en deze dan niet nakomt, daar kan je me dus echt rázend mee krijgen. Maar ook diepe teleurstelling omdat ik weer maar eens iemand bij op de stapel van "onbetrouwbaar" moet gooien. Another one bites the dust. Dit klinkt nu misschien een beetje cru want misschien is diegene echt niet zo of was het niet zo bedoeld. Maar ik ervaar het wel zo.

Ik kom meer en meer, door wat ik meemaak, tot de ondervinding dat ik blijkbaar één van de weinige real people nog ben in een wereld die precies alsmaar meer fake wordt. Ik ben nog iemand die waarde hecht aan woorden. Omdat ik er dus vanuit ga dat mensen in de eerste plaats ménen wat ze zeggen. Want als je dáár al niet meer kan op voortgaan, wat rest er dan nog ??? Moet ik dan vanaf nu alles en vooral iedereen in twijfel gaan trekken ? Zo zit ik dus niet in elkaar. Hoe ik wél in elkaar zit is dat ik een alles of niets persoontje ben. En dat dat moeilijk is als je in deze wereld wil overleven. Want ik voel alles diep. I give a fuck. Lots of fucks actually. I'm a prostitute of feelings. Als ik je graag heb, heb ik je héél graag. Als ik je niet kan luchten zal je dat direct aan me zien.
Het kost me ook tijd om dingen te verwerken en een plek te geven. Maar de meeste mensen gaan precies met de snelheid van het licht gewoon verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Als het "probleem" er niet meer is en je dat negeert, moet er ook niet meer mee omgegaan worden. Moving on, naar iets of iemand anders en beter en we zien wel.
En je moet inderdaad ook verder maar ik vraag me af of deze individuen dan überhaupt wel gevoelens hébben to begin with. Gevoelens zoals ík ze ken, bedoel ik dan. Wat hun "Ik voel me goed bij jou" dan uiteindelijk voorstelt ?
(Ver)oordeel ik ? Neen, want mensen zijn tenslotte gewoon wie ze zijn maar ik krijg er mijn hoofd gewoon niet rond. Ik begrijp het totaal niet dat je zo functioneert maar misschien hebben zij echt gewoon een on/off knopje. Moet potverdorie eigenlijk best wel handig zijn en waar kan ik dat kopen ?

En ja, ik heb ook fouten gemaakt. Dat ik, toegegeven, tegenstrijdige dingen gezegd en gedaan heb. Daar ben ik zelf ook totaal de mist in gegaan. De lijn heb getrokken en dan zélf weer terug gekrabbeld ben. Dat ik toch een beetje iemand proberen zijn ben die ik eigenlijk van nature niet ben. Maar zoals ik al zei, when I care, I care hard. Het spijtige is dat als ik dan val, ik bijna m'n nek altijd breek. 
Maar de les die ik geleerd heb is dat als je ergens een vibe krijgt van "Waar sta ik nu eigenlijk met iemand ?" dat niet ok is. Want zoals ik in een vorige post al eens aangehaald heb is peace of mind met iets of iemand hebben/krijgen héél belangrijk en als ik erover nadenk heb ik dat met deze iemand nooit gehad. Ik was altijd wel aan het mindfucken over iets en dat staat als eerste plaats op m'n lijstje van dingen die ik niet meer wil.

Dit klinkt nu allemaal een beetje negatief maar elke ervaring in je leven brengt je uiteindelijk iets bij. Mensen zijn een zegen of een les. Je bent er hoe dan ook rijker door geworden. En tot zover deze eerste lezing want nu komt het positieve gedeelte.

Je raakt dus mensen kwijt in je leven maar het mooie is dat ik in de afgelopen paar maanden 2 vriendinnen van m'n schooltijd in Antwerpen terug gevonden heb. Actually, zij hebben míj terug gevonden. Op een hele wonderlijke wijze. En dat ik daar héle warme gevoelens over heb. Omdat je merkt dat het precies is alsof de tijd geen vat op die vriendschappen heeft gehad. Ook al is het zo lang geleden dat je mekaar nog gezien of gehoord hebt. 8 jaar en 20 jaar wil toch al iets zeggen. Dit is dus écht. 
Van de éne kreeg ik plots op Messenger een bericht ook al waren we niet bevriend op FB en van de andere een mail van het e-mailadres dat op deze blog vermeld staat want zo heeft ze me gevonden. Met de éne heb ik ondertussen ook al afgesproken, met de andere zit het in de pipeline en ik kijk er alvast naar uit.

Het meest merkwaardige is dat ik met elk van hen nog steeds dingen gemeen heb. Levenslijnen die parallel lopen zoals niet opgroeien bij je ouders en dat je beiden in je ouderlijk huis bent ingetrokken en dat we van mekaar weten hoe het er nog uitziet. 

Om het met de woorden van Astrid te zeggen, it's amazing !