Cause I'm happy. Zomaar. Voor geen enkele welbepaalde reden. Gewoon. Omdat life good is.
Omdat het leven is wat je er zélf van maakt. Omdat m'n leven rijk en vol is. Omdat het ondertussen herfst is, mijn favoriete seizoen.
Herfst. Het vallen van de bladeren. Het verlies. Het verval. Het seizoen dat leidt naar nog donkerdere dagen en kou. Maar zoals ik hierboven net al zei, het is wat jij ervan maakt. Je kan het ook zien als verandering.
Het groen van de bladeren dat verandert naar geel, bruin en rood en een mix van al die kleuren. Prachtig om naar te kijken toch ?
Dat ze uiteindelijk van de boom vallen blijft een feit. En de opkuis ervan (binnenkort want 2 grote bomen in de tuin) met zoveel tripjes naar het containerpark weer, doet me niet echt jumping for joy. Ik vervloek met momenten ook het huisdier dat de halve tuin mee naar binnen brengt, z'n lange haren volhangend met je-wil-niet-weten-wat ! Maar ook met schitterende groene ogen en zijn vacht geurend naar aarde en mos en natuur en dát doet me dan weer wél een figuurlijk vreugdedansje maken.
Naar het bos trekken met stevige schoenen en door de afgevallen bladeren heen wandelen doet dat absoluut ook. Want ze met je voet laten opstuiven en het knisperend geluid ervan horen en ze zien neerdwarrelen terug is toch geweldig ?
De bomen die vruchten dragen, hangen momenteel vól met noten. De paddenstoelen die nu lukraak overal te voorschijn komen in allerlei maten, vormen en kleuren. Het wildseizoen met al z'n lekkernijen dat binnenkort zijn intrede doet. Wat is er lekkerder dan kastanjepuree met (een saus ván) bospaddenstoelen en een stukje vlees of gevogelte zoals fazant en patrijs op je bord ?
Is de zomer ten einde ? Ja, daar kan je niet omheen. Maar die laatste Indian summer day's zoals die van vandaag waarin je je kan wentelen in de nog zalige warmte van de zon op je terras thuis of ergens op een zonovergoten plein, zijn toch zálig ?
En ja, je hebt 's avonds al een jasje nodig want het koelt al flink af maar de herfst is ook het seizoen waarin je nog geen winterjas aan moet maar een zachte, wollen cardigan of vest met sjaal en voor de liefhebbers muts, nog volstaat.
Het licht dat elke dag merkbaar vroeger weg is maar waardoor je je huis rond 19.45u al vol brandende kaarsen en theelichtjes kan zetten. Een geurkaars waarin kaneel verwerkt is staat voor mij ook synoniem met warmte en gezelligheid en knus binnen zitten.
Voeg daar het haardvuur bij dat brandt wanneer de eerste kilte 's avonds z'n intrede doet, de loungewear die terug uit de kast komt mét dikke sokken met berepoot print aan m'n voeten (zolang het kan, loop ik blootsvoets) die het geheel afmaken.
Het is de periode van het jaar ook waarin ik thuis het interieur terug onder handen neem en de lichte, zonnige kleuren van de zomer verander naar de warme, diepe, donkere tinten van de winter. Wel wat werk ja. Maar een ander tapijt, kussens & plaids en donkere glazen windlichten doen je interieur er plots heel anders weer uitzien. Bijna als nieuw zeg maar.
Verandering staat dikwijls voor iets (moeten) loslaten. De dikke Van Dale zegt dat verandering synoniem staat met "wjiziging", wat dan weer staat voor ergens verandering in brengen.
Aan jou om dan verandering te brengen in die wijziging. Je kan die wijziging zien als een verlies, als een loslaten maar je kan het ook zien als je vanaf nu focussen op de toekomst en vernieuwing. Het enige dat je hoeft te doen voor het laatste is ervoor open staan.
Vernieuwing kán niet als je blijft vasthouden aan wat wás. Als je gevoelens van angst, verdriet, kwaadheid, jaloezie, wrok,... blíjft hebben. Dan blijf je vast zitten in het verleden. En het verleden is geweest. Daar kan je niets meer aan veranderen.
Als je vooruit wil heb je geen andere keus dan loslaten. Jezelf onder de loep nemen en je afvragen wat je zélf hebt bijgedragen aan die wijziging in je leven. Een ander de schuld van iets geven of iets afschuiven is het makkelijkste. Maar daar groei je niet van, als mens. Groei is net loslaten om nieuwe ervaringen, nieuwe dingen, nieuwe mensen op je pad te laten komen. Jezelf eraan overgeven en vertrouwen hebben in wat de toekomst brengt.
Zoals jullie al weten geloof ik dat tegenslagen op je weg komen om ervan te leren maar vooral dat als een deur ergens voor je dicht gaat, die deur niet leidt naar jouw (levens)pad. Dat het de bedoeling is dat er een andere deur vroeg of laat voor je open gaat. En dat hoe vlugger je je les leert, hoe vlugger die deur voor je zal open gaan is ook mijn mening.
Maar die deur naar verandering zit in jezélf. Je mag die niet laten afhangen van iets of iemand. Je hoeft niet naar een bepaalde plek te gaan om te herbronnen.
Fysiek gaan uitwaaien aan zee helpt misschien wel maar enkel als je de storm voorbij laat razen om het stil te maken in jezelf. En het stil maken in jezelf is net het moeilijkste want vroeg of laat kom je jezelf hoe dan ook tegen en net daar kunnen vele mensen niet tegen. Ze lopen ervoor weg en zoeken afleiding. Want geconfronteerd worden met de mindere kantjes van jezelf vergt in de eerste plaats moed, dapperheid, doorzettingsvermogen maar vooral ook eerlijkheid. Eerlijk zijn tov jezelf maar ook tegenover anderen. Want leugens halen je vroeg of laat toch terug in en daar word je al helemaal niet beter van.
Ik geef toe dat ik mezelf de laatste week ook terug moeten herpakken heb. Want er zijn momenten dat het me écht allemaal even teveel werd. Dat je voelt dat je niet teveel kan hebben. Zowel lichamelijk wat zich uit in moeheid en de eerste snotvalling die al gepasseerd is en waar ik serieus onder de voet van was.
Maar ook mentaal want ik heb gemerkt dat het overlijden van mijn moeder me toch weer doen terug katapulteren heeft naar wat geweest is. Dat door al die paperassen en vooral foto albums gaan, je doet afvragen wat een leven uiteindelijk maar voorstelt. Dat er niks meer dan een doos met herinneringen overblijft. Wat me dan weer deed belanden bij mezelf afvragen wat míjn leven dan weer betekent. Voor mezelf maar ook voor de mensen rondom mij. En heel veel hoor ik dan. Wat hartverwarmend is en me happy maakt.
En dat als het dus even tegenzit, you keep going want dat jouw perceptie niet de perceptie van iemand anders is en dat je écht wel zou gemist worden als je er niet meer bent. Dat je MOET doorgaan en je eigenlijk geen excuus hebt om een zielig hoopje te blijven. Het mág, maar enkel maar voor even. Nadien jezelf terug overgeven aan wat je wél allemaal hebt. Je focussen op de positieve dingen. Want life goes on, daar kan je niet naast. Je kan er dan maar beter voor zorgen dat het niet aan je voorbijgaat en je de schoonheid er ten volle van inziet. Want welke reden heb je om het niet te doen en wél happy te zijn ?
