Overthinking

In m'n voorlaatste post had ik al aangehaald dat ik nog steeds veel te veel (na)denk over dingen. Overthinking things en dat overthinking things alleen maar leidt tot onzekerheid en frustratie en onrust. Allemaal negatieve dingen en vooral emoties, die ik écht niet wil. Want het gaat soms zelfs zó ver dat ik mezelf compleet verloren voel door de dingen die ik dus zélf fabriceer in m'n hoofd.
Ondertussen kan ik het proces soms al is stil zetten. Wanneer het besef hard genoeg doordringt dat ik er nú echt moet mee ophouden. Omdat ik wéét, als ik terug op m'n "normale" punt beland, dat het anders is dan ik het me inbeeld. Dat ik het zelf allemaal erger maak dan het eigenlijk is. En ook al kom ik elke keer tot die constatatie, tóch lukt het me spijtig genoeg nog niet altijd om het direct af te zetten.
Zo lang ik het gewoon mezelf aandoe, moet ook ik alleen de consequenties ervan dragen. Het erge is dat ik soms de mensen rondon mij erin betrek met dingen te zien die er niet zijn en het voor een deel ook op hén af te reageren. Of hen ermee lastig te vallen. Om dan nadien sorry te moeten zeggen of terug te moeten krabbelen omdat ik het nadien dan weer wél kan relativeren allemaal. 
Mezelf sláán kan ik dan want ik haat het dat ik dat doe. En er ís dus al wel verbetering maar ik heb toch nog een stuk weg erin af te leggen. Ik hou mezelf voor ogen dat slowly I wíll be getting there want dit is iets waar ik écht verandering in wil en waar ik absoluut moet aan werken. De start is er en sommigen onder jullie maken me er ook attent op met het te zeggen. En dank je wel daarvoor want het helpt, ook al is het resultaat er niet meteen. Maar met babystapjes beklim je die berg uiteindelijk ook.
Het is wat het is. Punt. Niet meer of niet minder. Er ook niet meer of niet minder van máken dan ! Maar... is dat wel zo ? 
Want hierover nadenken, in de zin van nadenken om het te kunnen schrijven, brengt me dan weer op een ander punt. 
Zijn dingen eigenlijk ooit wel zoals ze lijken ? Is het niet wat we er zélf van maken, dat uiteindelijk, voor onszelf dan, werkelijk wordt ? Hoe wij de dingen bekijken, is toch onze reëele leefwereld ? 

Er verder op bordurend, speelt het eigenlijk dan nog een rol, voor ons, hoe iemand anders het oorspronkelijk bedoelt als de interpretatie ervan totaal anders is ? Iemand kan met de beste bedoelingen iets zeggen of doen. Maar als het in een verkeerd keelgaat schiet én je staat verder niet stil of de andere persoon het écht wel zo bedoeld had, is het hek van de dam. Ontstaan zó ook niet de grootste misverstanden ? 
En er nog veel vlugger misverstanden kunnen ontstaan als de communicatie tussen mensen niet live gebeurt en geschreven is zoals mail of tekstbericht en je dus niet ziet hoe een reactie overkomt. Veel nuances gaan dan toch verloren ? Iets dat grappig bedoeld is kan dan sarcastisch overkomen.
Maar betekent dit dan ook dat we onszelf altíjd moeten afvragen dat als we iets zeggen of doen, hoe het bij de andere partij overkomt ? Bij delicatere dingen misschien wel waard om even bij stil te staan.  Mensen die ons na aan het hart liggen, zullen sowieso vlugger the benefit of the doubt krijgen waarschijnlijk. Maar tegen een collega of kennis ?
Dit schrijvend komt er nog een andere gedachte boven. Dat overthinking misschien gewoon ook wel samenhangt met een creatieve(re) geest ? Om iets te schrijven bijvoorbeeld moet je in je brein iets fabriceren en een creatief proces doorlopen. Je moet iets creëeren. Soms zelfs van nul iets verzinnen. Is het misschien dáárom dat het bij mij meer kans heeft om in override te gaan ? Tilt slaan zelfs. En nee, ik ga nu niet beweren dat ik er niet kan aan doen, verre van. Maar het in dit daglicht zien, maakt dat het misschien toch een héél klein beetje genetisch bepaald is ?
Niet dat ik het lef heb om mezelf nog maar een fractie te vergelijken met mensen als Van Gogh en Einstein maar is het ook niet zo dat veel creatieve geniale geesten langzaam aan hun verstand verloren of terug kinderlijk werden ? Omdat de ideeën maar bléven komen en ze het niet "afgezet" kregen ?
Waarom zijn mensen zoals ze zijn ? Waarom overdenken sommigen alles en gaan anderen dan weer in shutdown ? En wie zijn de gelukkigen onder ons die er gewoon mee dealen ? Iets om over na te denken of net dan weer niet.

Wat als ?

Momenteel gaat het me niet zo goed af. Hoe het komt ? Een samenloop van omstandigheden denk ik. Het feit dat m'n sinusholten zich weer maar is volgegooid hebben met allerlei troep die er écht niet in thuis hoort, doet er ook geen goed aan.
Gewoon algehele malaise van niet goed in je vel zitten. Er wringt iets, er knaagt iets, er ís gewoon iets. Je probeert het te definiëren door externe factoren die écht wel een rol kunnen spelen waarom je je zo voelt. Maar uiteindelijk kan je er toch niet echt je vinger op leggen.
Voor een deel misschien ook te veel met de toekomst bezig. Maar dingen zijn nu éénmaal gewoon zoals ze zijn en soms kan je daar écht gewoon niets aan veranderen. Hoe graag je soms ook zou willen. Je leeft nú en je moet je er nú mee omgaan. Niet bezig zijn met de what if's ?
Want wie zegt dat morgen überhaupt wel gegarandeerd is ? Dat is me woensdag middag ook heel duidelijk geworden toen een marktkraam-camion van zijn rij"vak" afweek op een binnenweggetje. Je kán er absoluut met 2 passeren, zelfs zonder je snelheid al te hard te moeten minderen. Maar wanneer de andere partij dus in het midden blíjft rijden en je beseft dat het nu écht wel heel close wordt ??? Op het allerlaatste nippertje en na aanhoudend getoeter én burning rubber van mijnentwege op het wegdek ging ie uiteindelijk toch opzij. We zijn allebei nadien een héle tijd aan de kant blijven staan.

Maar ik merk dat het verleden me met momenten ook terug aan het inhalen is. Dat ik toch nog niet helemaal terug op m'n pootjes beland ben. Dat de manier waarop m'n relatie geëindigd is, ook al was het een road to nowhere, er toch harder ingehakt heeft dan ik in eerste instantie dacht. Dat een gevoel van boosheid erover me heel onverwacht, met momenten, nog steeds overvalt. Dat ik er misschien dan toch nog niet helemaal "klaar" mee ben precies.
Het feit dat m'n (groot)moeder er volgende week al 7j niet meer is en het gevoel van gemis wel héél hard z'n hoofd terug opsteekt momenteel. Kan het feit dat ik sinds een paar maanden terug alleen ben dit gevoel versterken momenteel ? Ik geloof dat het er allicht wel mee te maken zal hebben.
In dit geval dan weer te veel met het verleden bezig. Het belangrijkste om hier te onthouden is dat je leert van je fouten en/of waar je misschien toch te kort geschoten bent.

Waar het op neerkomt ? Ermee omgaan in a positive way. Want na regen komt tenslotte hoe dan ook weer zonneschijn. One way or another. Want het is gewoon the circle of life en er zijn zelfs wetenschappelijke bewijzen voor. Er is geen yin zonder yang.
En vooral, het loslaten. Héél belangrijk. Zowel het verleden als de toekomst. Maar dat het nog steeds één van de moeilijkste dingen blijft voor mij wordt me nu toch weer maar eens duidelijk...
Weet je wat ik ga doen ? M'n eigen zelfgeschreven posts herlezen. Want ze gáán over loslaten en go with the flow en moving on en zo van die dingen. En ik wéét ondertussen echt wel hoe positiviteit in theorie werkt, de praktijk laat momenteel van mijn kant alleen te wensen over. Misschien hebben jullie er ook, of zelfs terug, iets aan. Het komt wel weer goed met mij, alleen nu nog even niet.

Venus of Mars ?

Op een terras met een collegake, een lekker drankje bij de hand en girl's talk, kwam afgelopen vrijdag middag de vraag : "Wat maakt nu een goeie relatie ?" Tussen man en vrouw bedoel ik dan, in de zin van een liefdesrelatie.
Voor ik daar verder op in ga, wil ik eerst en vooral duidelijk stellen dat ik verre ván de relatie-experte ben. Wat ik wel hoop, is dat ik door die mislukte relaties geleerd heb van wat ik niet meer mag doen. Dat ik lessen geleerd heb.
Iets dat ik nog altijd te veel doe is mindfucken zoals ik het noem. Veronderstellingen maken is één ding maar soms blijf ik toch nog te lang op die veronderstelling verder borduren. En dan is het hek helemaal van de dam. Ik kan mezelf soms gek maken door dingen te overdenken.
Zie daarom ook mijn vorige blogpost van go with the flow. Meer en meer begin ik tegen dat principe aan te leunen. Gisteren kan je niet meer veranderen en wie zegt dat morgen überhaupt komt ? Dus vandaag leven en zien waar het je brengt. Ik begin er dus wél al beter in te worden. En om dit punt helemaal duidelijk te maken, nog een liedje waar ik momenteel totally crazy about ben. Het gaat over gewoon léven en je nooit te oud voelen om te doen wat je graag doet. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats met I need never get old : https://www.youtube.com/watch?v=-2hxU4UG3dA

Om een antwoord echter op de vraag van hierboven te geven was het eerste dat bij míj opkwam, communicatie. Als je van iets niet zeker bent, vráág het gewoon. Want door veronderstellingen te maken creëer je de grootste misverstanden. Denk ik toch. A reageert op iets van B dat helemaal zo niet bedoeld was en hup, there you go. Voor je het weet escaleert heel de situatie, gebaseerd op iets wat er nooit was to begin with. En als je denkt van jezelf te belachelijk te maken, always remember dat de reactie van de andere persoon net datgene is wat het wel of niet belachelijk maakt.

Brengt me op het tweede punt. Mekaar begrijpen in die communicatie. Veel mensen luisteren namelijk niet om de ander zijn of haar standpunt te begrijpen maar net om hun eigen standpunt erover te verkondigen. Luister naar elkaar en hóór wat de ander te vertellen heeft. Dan is tenminste toch al het begin, het onthouden is dan misschien weer iets anders maar als de intentie er al is groeit de rest wel.
Je moet ook het absolute gevoel hebben dat je de ander kan vertrouwen in die communicatie. Het gevoel hebben dat je die ander echt alles kan vertellen. Om de beurt een luisterend oor voor mekaar zijn.

Appreciatie is ook een heel belangrijke denk ik. Een gemeende dank je wel zeggen kan soms wonderen doen. Het is niet omdat het van je partner komt dat je het als vanzelfsprekend moet beginnen nemen. Komt er nog bij dat veel mannen dikwijls hun affectie tonen door dingen te doen maar niet door het te zeggen. En wij vrouwen willen soms gewoon de woordjes "ik zie je graag" eens horen. Maar als hij je favoriete weet-ik-veel-wat in huis gehaald heeft, wil dat echt wel iets zeggen.
We zijn nu eenmaal zo verschillend, niet voor niets dat het boek "Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus" indertijd zo'n bestseller is geworden. We moeten net mekaar leren appreciëren omwille van die verschillen. En we kunnen er alleen maar van leren.

Fun met mekaar hebben en mekaar er soms doorsleuren moet absoluut kunnen vind ik. Plagen is liefde vragen is een gekende quote en daar zit wel iets in heb ik altijd gevonden. Zolang je kan lachen met mekaar kunnen veel strubbelingen opgelost worden denk ik. Een bepaalde situatie met een knipoog begrijpen kan wonderen doen om de druk van de ketel te halen. Qua humor op dezelfde golflengte zitten is een groot pluspunt. Op dezelfde golflengte zitten op veel gebieden maakt het trouwens nóg beter om die fun-faktor omhoog te krikken.

En last, but zeker not least, komt sex aan de beurt. Oeps, het stond er voor mijn centje viel, daarom dat ik het toch laat staan ;-)
Mensen, laat ons eerlijk er in zijn. Je moet als je je partner ziet op z'n minst toch iets hebben van "Hier lekker ding, dat ik je bespr***". En als de fysieke éénwording dan ook nog is goed is, toch een heel grote faktor dat een relatie meer kans op slagen heeft. Er moet van in het begin toch een fikse dosis aantrekkingskracht zijn, n'est-ce-pas ?
En ook aangeven wat je wel en niet leuk vindt. Ben je voor dirty talk, go for it. Alles kan en mag zolang het maar in onderlinge overeenstemming gebeurt. Zolang er geen kinderen en dieren aan te pas komen, for the record. 

Om te eindigen denk ik dat het net mekaars minpunten zijn die uiteindelijk een relatie doen blijven slagen. De positieve kenmerken zijn makkelijk om mee om te gaan. Maar voor de negatievere begrip opbrengen en die ander net accepteren hoe zij/hij is. Leren daarmee om te gaan. Je bent tenslotte wél op die persoon verliefd geworden. Water bij de wijn doen is iets dat sowieso door elk zal moeten gebeuren maar de weegschaal in het midden proberen houden. De perfecte balans tussen geven en nemen. Genieten van elkaar als je samen bent maar elkaar ook voldoende vrijheid geven. Quality time haalt het over quantity time als je het mij vraagt.
En onderstaande quote in gedachten houden. Het eerste stuk voor het begin van de relatie, het tweede om de relatie gezond te houden. 
A great relationship is about two things. First, find out the similarities. Second, respect the differences.