How you doin' ?

Zoals beloofd mijn nieuwe, kort volgende post op de vorige. En ik ga gewoon wham bam met de deur in huis vallen.

"How yóu doin' ?" Jullie kennen 'm allemaal. De welgekende uitspraak of pick-up line van Joey van Friends wanneer hij afstapt op een madam die hij wel ziet zitten. Een zinnetje waarmee hij vraagt hoe het met haar gaat. Maar belangrijker nog, een zinnetje waarop hij geen echt antwoord verwacht maar waar een simpele reactie van de tegenpartij voldoende is om wel of niet een écht gesprek aan te gaan. Maar wat is in deze tijd nog een écht gesprek ? 

In één van m'n vorige posts, Picture perfect, heb ik geschreven over de fake "wereld" van Instagram en dat we niet meer in een échte wereld leven maar vooral in een wereld van constant de schone schijn ophouden. 
En dan is direct mijn volgende vraag, dúrven we nog wel een gesprek of een dialoog met iemand aangaan ? Dúrven we nog wel onze ware aard aan iemand laten zien met al onze angsten, onzekerheden en twijfels want jawél die hebben we al-le-maal, like it or not. 

En dat is dan direct één van die muizenissen waar ik het in de intro van mijn vorige post dan weer had. 
Dat we tegenwoordig in een hele fake of kunstmatige wereld (moeten) leven. Dat heel veel mensen de schone schijn blíjven ophouden. En dat ik daar allesbehalve blij mee ben. Dat ik het zelfs heel tragisch vind. Want dat het zelfs zó ver gaat dat die kunstmatigheid of fakeheid zelfs bijna de norm is geworden. 
Dat het nog maar weinigen interesseert "how you doing" of hoe het (écht) met je gaat. 
Dus weet je wat ? Laat die vraag in de toekomst nou maar gewoon achterwege tenzij er écht absolute interesse voor het antwoord is. 
En loop je ergens die (vage) kennis tegen het lijf, stel die vraag dan anders zoals in de trant van : "Ook aan het shoppen ?" of "Lekkere koffie hebben ze hier hè ?" of "Lang geleden, kom je eigenlijk vaak in deze buurt ?" Want dát zijn vragen waar je wél lekker oppervlakkig kan blijven.
Want God beware je als je een écht en authentiek antwoord op die vraag durft te geven. Spijtig genoeg heb ik zelf al aan den lijve ondervonden welk ongemakkelijk gevoel je "die ander" bezorgt omdat het zo overduidelijk is dat het antwoord dat je gaf, écht niet had gehoeven. Daarom is tegenwoordig míjn antwoord op die vraag : "For real ? Wil je het écht weten ?" 
Op het eerste zicht lachwekkend om te zien welke fronsrimpels je die ander dan stante pede bezorgt maar eigenlijk intriest als je er dieper over nadenkt. 

En ook dát is één van mijn muizenissen. Dat over iets nadenken of je gewoon dingen afvragen in deze maatschappij bijna ook niet meer mag. Dat het zelfs zó erg is dat Godbetert een leerkracht tegen de (hoogsensitieve) zoon van een vriendin van me zei "Dat hij zo hard niet moest nadenken" toen hij een 2de vraag stelde. On-voor-stel-baar en ongehoord vind ik (en die vriendin) zoiets ; dat zelfs kínderen worden opgelegd to "go with the flow" ?!
Want dat is toch wat iedereen doet ? Als "de massa" op iets opspringt doe je toch gewoon mee ? Euh, nee dank je. Ik zal voor mezelf wel denken ipv dat ik me iets laat opleggen of dicteren.
Een sprekend voorbeeld zijn de bosbranden in Australië. We weten al máánden dat ze aan de gang zijn en dat ze nog altijd niet te stoppen zijn. Maar deed het ons iets ? Not so much dacht ik toch hè ? Er werd zo links en rechts nog wel eens iets gerapporteerd maar daar bleef het dan ook bij. Maar pas nú, nú een foto van een dode  koala in het nieuws komt, oehlalááh, pas nú staat de wereld in rep en roer. Want de massahysterie erover is begonnen en "en masse" moeten we nu toch ook doneren en vestjes breien voor die arme koala's en baby kangoeroetjes. Met z'n allen moeten we daar nu toch mee bovenop springen, ja toch ? Nee, nee en nog eens een volmondige nee ! 
Grow up people en begin eens terug na te denken over waar het nu écht helemaal om gaat ?! Want kunnen we aan die branden daadwerkelijk zélf iets veranderen ? Ik denk het niet hè want dat is diezelfde natuur die gewoon z'n gang blijft gaan. 
En for the record, ja ik vind het écht wel verschrikkelijk wat daar aan het gebeuren is maar ik vind het al maanden verschrikkelijk en niet plots nú, nu dat iedereen dat vindt. En nee ik doneer niet aan Australië. Want ik doneer gewoon zoals altijd aan datzelfde asiel en hetzelfde research onderzoek en diezelfde mensenrechten organisatie waar ik al járen aan doneer en die trouwens ook dichter bij huis zijn. 
En nee, ik bedoel niet dat een brandend Australië de-(te)-ver-van-m'n-bed-show is maar I think you catch my drift.

Maak ik het mezelf gemakkelijk met tegen de stroom in te gaan ? Oh neen, ab-so-luut niet en dát ervaar ik elke dag opnieuw. Dat mijn denkwijze meer wél dan niet tegen de "gangbare" normen indruist. 
Maar weet je wat ? Ik weiger gewoon met die gangbare normen mee te gaan als die niet stroken met mijn opinie. Want ik vind dat het heel hoog tijd wordt dat iedereen terug méér begint na te denken ipv minder. En vooral díeper na te denken want dat gebeurt volgens mij al helemaal niet meer. 
Het is precies alsof we dat ook niet meer durven want tja, dan loop je natuurlijk wel het risico dat je jezelf dan ergens weer tegenkomt en dát willen we al helemaal niet. 
Want we zijn toch perfect ? En ons leven is dat toch ook ? En onze kinderen toch al helemaal ? Dus verder erover nadenken doen we Godbetert beter niet want er moest eens een scheurtje komen in die perfecte laag vernis.
Maar zijt ne keer eerlijk, is dat laagje dan soms niet flinterdun ? Want loopt echt alles altijd op rolletjes ? Zit je er nooit eens een keer door ? Is er nooit een moment dat je tegen je kinderen of je huisdier loopt te schreeuwen ?
Weet je wat ík denk ? Dat het leven voor iedereen er één met ups en downs is. En dat het potdomme tijd wordt dat we daar ook met z'n allen durven voor uit te komen. 
Dat we gewoon durven zeggen waar het op staat. Dat het gedaan is met krampachtig proberen vast te houden aan dat fake en het voor eens en altijd gedaan is ermee. Dat échtheid en authenticiteit eindelijk terug kunnen zegevieren.

Want nee bij mij loopt het allesbehalve altijd op rolletjes en ik zit er regelmatig door. Alleszins veel meer dan me lief is.
De laatste keer omdat ik 3-4 weken écht serieus last gehad heb van een virus dat flink huis gehouden heeft in m'n lijf en waar ik helemaal paraplu van was. Dat zelfs gewoon een rustige wandeling met de honden me volledig uitputte. 
En dat ik daar mentaal nog lang niet in het reine mee ben dat hoe ouder je wordt, hoe meer recuperatie je voor dat lijf ook nodig hebt. 
Ouder worden, trouwens nog zo'n muizenis. Want hoe ouder ik word, hoe meer ik helemaal begin na te denken over the meaning of life en waar ik in dat leven sta.
Toen ik de huisarts consulteerde en haar mijn muizenissen beschreef, heeft ze me cognitieve gedragstherapie en EMDR voorgeschreven bij een psychotherapeute. En toen kwam ik erachter dat ik blijkbaar toch écht niet de enige ben die dat nodig heeft. Want als je op 06/01 met die therapeute telefonisch contact opneemt voor een afspraak te maken en je kan pas ten vroegste op 14/02 terecht, zegt dat toch genoeg, nietwaar ?
Dus durf Godverdomme dan ook toegeven dat je zo iemand nodig hebt die je helpt op mentaal vlak ipv je er achter te verstoppen want daar is überhaupt toch niets mis mee ? We zijn toch allemaal maar mensen met, nogmaals, elk onze eigen onzekerheden, twijfels en angsten ?
Ik begrijp écht niet waarom dat stigma op mentale problemen blíjft plakken want een gezonde geest in een gezond lichaam toch ? En stuurt die geest dat lijf dan niet aan ?

Ik heb alleszins al meermaals tegen onze pup gebruld omdat ik op zich al óp was door de vermoeidheid en pijn door die genadeloze virale infectie en je dan om 3u 's nachts wéér maar eens wakker wordt door de stank omdat ze in haar bench gek*kt heeft en je alles kan beginnen opkuisen. Omdat je weet dat de wekker om 6.30u al terug gaat omdat je naar je werk moet en ze je de avond ervoor ook van je slaap beroofd heeft omdat ze maar niet wou stoppen met janken. I admit dat ik haar met momenten gewoon even niet meer kon zién en ze best uit mijn buurt bleef. Niet dat ik haar ooit iets zou doen.

Ik heb als plusmama van 4 kinderen tegen allemaal al wel eens geschreeuwd omdat het op sommige momenten échte ettertjes kunnen zijn die je zó achter het behang zou willen plakken. Dat je heel even een seconde de controle verliest en iets doet of zegt waar je je dan achteraf behoorlijk slecht over voelt. Maar weet je wat ? Alle kinderen zíjn nu éénmaal met momenten soms ettertjes, punt. Dat waren wij vroeger namelijk ook. Dus durf gewoon toegeven dat je als (plus)mama of stiefpapa soms faalt en je soms behoorlijk je geduld verliest. Dat dat nu éénmaal menselijk is. 
Maar we kunnen alleen maar leren van die fouten. En hoe meer we deze verhalen (terug) durven beginnen te vertellen hoe meer we daar met z'n allen kunnen van leren. 
Het leven is te kort om een masker op te zetten en niet trouw te zijn aan wie je écht bent en waar je precies voor staat. Denk maar even terug aan wat ik in mijn vorige post zei over élke seconde die wegtikt van jouw leven nú. Het is nú dringend tijd om dat te veranderen.
Ik ben verre van een dokter maar met net niet trouw aan onszelf te zijn, dáár worden we volgens mij met z'n allen zo ongelukkig van. 
Net daar komen volgens mij alle burn-outs en depressies en ... van voort. 
Net daar worden mensen zo lichtgeraakt, onbeschoft en respectloos van. 
Want de mentaliteit tegenwoordig is toch dat je tegen een stootje moet kunnen ? Dus de mentaliteit van "Suck it up want dat doe ik zelf ook" is nog nooit zo erg geweest. Vind ik alleszins. Want om als (hoogsensitief) persoon in deze maatschappij nog maar te functioneren, laat staan je staande te moeten houden is verre van gemakkelijk. Zeg maar aartsmoeilijk. 
Maar zoals ik al zei, weiger ik om mezelf op te offeren en gebukt te gaan onder die schone schijn. Dan moet het maar op de moeilijke manier want when the going gets tough, the tough get going. Soms allesbehalve tough en met héél veel tranen erbij maar ik zal er mijn weg gaandeweg in vinden. Ik moet, ik zal maar misschien beter "ik wil". Alle begin is moeilijk maar met babysteps ben ik al heel tevreden. En a positive attitude, n'est ce pas ?