Consuminderen

Consuminderen of minder consumeren. Een paar blogpostjes terug had ik het er al eens over. En nu ik ondertussen Marie Kondo heb leren kennen, of beter gezegd haar boek, is het hek helemaal van de dam.
"Wélk boek ?" zeg je misshien nu. Wel, in de nederlandse vertaling is het "Opgeruimd !" gedoopt wat ikzelf een karige titel vind en haar boek absoluut geen eer aandoet. Want geef toe, de originele titel laat je fantasie toch veel meer losgehen ?

Marie zegt dat dingen weggooien je gelukkiger maakt. Ik had er zo m'n twijfels over want de emo-chick in me kan soms van 0 naar 100 gaan in the blink of an eye zodat ik zelfs de meest gefinetunede race automobiel van McLaren vér achter me laat.
Maar ik moet het toegeven, ik voel me sinds ik haar methode toepas pakken lichter. Alsof er ergens een last van mijn schouders gevallen is. Je houdt dus enkel de spullen bij waar je happy van wordt, die iets met je doen, die effectief iets voor je betekenen. Die (extra) ruimte in je kasten creëert rust en laat je ergens uitkijken naar nieuwe dingen. Naar wat de toekomst op je pad gaat brengen. Alleen dat je nu veel bewuster bent geworden van dingen en je niet eender wat meer aankoopt omdat het wel iets heeft.
Zowel de kringwinkel als het containerpark hebben gouden zaken met m'n spullen gedaan. Ontelbare keren ben ik er gepasseerd met m'n auto tot de nok toe vol geladen. En het is a good thing dat ze er niet konden om vechten want er had een waar bloedbad plaats gevonden. Eat your heart out Tarantino. 
En for the record, ik heb dus niet enkel m'n kleerkast aangevallen, maar ondertussen is élke kast in élke kamer van het huis aan de beurt gekomen. Zelfs m'n kelder is een oase van rust geworden.
Ik woon in het huis waar ik vroeger met m'n grootmoeder (die eigenlijk mijn moeder was want zij heeft me opgevoed) woonde en haar kleren (ze is in 2009 overleden) en haar prulletjes heb ik nu eindelijk een plek ook gegeven. De dingen waarvan ik het niet over m'n hart kon krijgen om ze weg te doen, wonen nu allemaal gelukkig samen in één doos.
Net zoals de spullen van m'n vader (die in 2014 overleden is). Er stonden nog dózen paperassen van hem in de kelder. Ze zijn blad per blad allemaal door m'n handen gegaan en merkwaardig genoeg ben ik er, met uitzondering van een paar traantjes, zonder kleerscheuren doorgeraakt. Één doos blijft hier ook over met foto's, de aansteker die hij altijd bij zich had, persoonlijke notities die bij mezelf een herinnering triggerden,...
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Vroeg of laat worden we daar allemaal mee geconfronteerd. Maar het leven gaat hoe dan ook verder en zij zijn er tenslotte niet meer. Maar hun bloed stroomt wel door mijn aderen en mijn karakter en de persoon die ik ben is mee door hen gevormd. En de herinneringen die zitten diep in m'n hart, die kan niemand me afnemen.Tenzij Alzheimer of dementie uiteindelijk vat op me gaan krijgen.
Misschien is het hele proces van loslaten veel beter verlopen dan ik dacht omdat ik er al maanden mee in m'n hoofd zat dat het tijd werd om het te doen of misschien hebben de uitspraken van Marie me daarin geholpen. Who knows.
Eén ding staat wél vast, ik vind haar een wreed wijze madam. Beetje getikt wel maar ik ben dan ook niet helemaal normaal is me eens gezegd. Als laatste nog een quote van Marie :