Love me or leave me

Jullie weten al dat mijn gedachten soms all over the place zijn. Dat als ik iets niet direct kan plaatsen, ik daarover overthink en mindfuck, want daar heb ik al posts over geschreven. Het probleem is echter dat er niet zozeer "iets" moet zijn. Het is gewoon op zich al heel dikwijls chaos in m'n hoofd. Praise the Lord halleluja dat ik meer dan voldoende grijze cellen, in die sponsachtige massa hierboven, heb meegekregen. Én dat ze naar behoren functioneren. Maar ze geordend krijgen, dát is een ander paar mouwen.

Ik heb vorige keer de Briggs-Myers persoonlijkheidstest al vernoemd. Deze test wordt nog altijd beschouwd als de meest accurate en de resultaten die samenhangen met mijn persoonlijkheidstype kloppen daadwerkelijk hélemaal. Geneigd om te dagdromen, altijd zoekend naar de schoonheid van en in dingen, goed in communicatie, geen teamplayer en last but not least dingen overdenken (!) omdat dit type wil weten what makes people tick.
Veel INFP (Introverted iNtuitive Feeling Perceptive) types zijn schrijvers, dichters of acteurs. Dit verbaast me totaal niet want met regels, feiten en logica hebben we het moeilijk. We willen de kern van iets of iemand zien, maar vooral het gevoel dat we erbij hebben en waarom.
Bijkomend probleem nog is dat INFP types maar 4% van de wereldbevolking uitmaken en daardoor dikwijls misbegrepen worden. Ik wil maar zeggen dat het niet helemaal mijn schuld is dat ik soms mijn aandacht niet bij de real world kan houden omdat ik altijd wel door íets afgeleid word.
Zoals nu trouwens, ik was aan het schoonmaken en boem, door een paar oorbellen, een plotseling blogpostidee. Dus hier zit ik nu op de bank dit te typen in een momenteel half gepoetst huis. Want ik moet dit nú eerst schrijven, anders ben ik straks de helft van m'n gedachten weer kwijt.

Mensen zeggen me soms dat ik streng en koud overkom. Het is niet leuk om dat te horen maar het komt omdat ik eerst de kat uit de boom wil kijken. Ik zoek direct naar het "masker" achter de mens die voor me staat. Ik wil mensen doorgronden. Waarom zeg of doe je wat je doet ?
Een goed voorbeeld van hoe ik soms afstandelijk en ongeïnteresseerd kan overkomen is als ik bij mensen de eerste keer in hun huis binnen stap. Trouwe lezervolgelingetjes weten ondertussen dat interieur me heel hard bezig houdt. Vanaf het moment ik binnen ben hoor of zie ik even niets meer behalve het interieur. In mijn gedachten ben ik al bezig hoe ík het zou aanpakken. Welke kleuren ik in die woning zie, wat ik waar zou (bij)zetten en dat die keuken toch echt verkeerd gekozen is. Als er nóg aanwezigen zijn heb ik geen probleem, maar anders kan het dus dat de gastvrouw- en/of heer denkt dat ik een "strekenwijf" ben. Terwijl net mijn emoties de bovenhand aan het nemen zijn en ik teveel indrukken tegelijkertijd binnen krijg en ik gewoon even een time-out moet nemen.
Vermoeiend zeg je ? Absofuckinglutely.

Zie de foto hierboven. Eerst moeten jullie weten dat ik kampioen ben in één oorbel kwijtspelen. Om dan na verloop van tijd het zó beu te zijn om die andere daar ocharme altijd moederziel alleen te zien liggen, dat ik uiteindelijk beslis om tot verticaal klassement over te gaan... Om dán, oh ja, toch wel, de andere ergens terug tegen te komen.
Ik speel ook altijd de "sluitertjes" kwijt. Vraag me niet hoe maar het gebeurt. Dus dit keer weer, ik neem dit paar oorbellen op om ze terug in hun kistje te stoppen en volledige paniek want "Waar zijn die sluitertjes G.dverd.mme nu weer beland ???" Ik hyperventileer net niet want "Dit kan nu toch niet waar zijn hè, toch niet wéér ??!" M'n gedachten trekken een sprintje terwijl ik in elk hoekje, kantje en gaatje kijk. Ik inspecteer de vloer van wel héél nabij om niets te vinden. Gelaten sta ik uiteindelijk terug recht. Ik zucht diep en kijk, al afscheid nemend, nog eens naar het paar om dan tot de ontdekking te komen dat de sluitertjes er gewoon aan vást zitten... That's me. Maar hey, het positieve is dat ik dus wél slimmer word in m'n aankopen :-)

Iedereen zal al wel eens in de winkel gestaan hebben om speciaal één ding te gaan kopen om dan met vanalles buiten te komen zonder dat ding. Mij overkomt het op zo'n frequente basis dat ik gewoon terug naar binnen ga. Om dán, jep, weer zónder dat ding buiten te komen. Om dan frietjes te gaan halen omdat net dat éne belangrijke ingrediënt, dat ik nodig heb voor het recept, nog ontbreekt.

Ik ben een keer naar Den Haag gereden, speciaal voor een "luster", om dáár dan tot de conclusie te komen dat de winkels er op 2de Kerstdag allemaal gesloten blijken te zijn, de lusterwinkel natuurlijk incluis.

Ik moest ooit m'n vader op de luchthaven in Deurne gaan afhalen ipv het gebruikelijke Zaventem maar waar stond de dochter ? Juist ja, you guessed it.

Tickets kunnen bemachtigen voor een geweldig concert in het Sportpaleis, woehoe ! Maar je moet dan wel zien dat je ze bijhebt de avond zélf.

De familiedag van het werk was dit jaar in Pairi Daiza. Had een collega me de avond ervoor niet gevraagd of ik met de bus meereed of zelf met de auto ging, had ik dus in Planckendael gestaan en me heel verwonderd afgevraagd waar iedereen nu toch wel was ?

Vorige week wéér bijna op m'n voorganger gereden omdat ik te hard naar Bumblebee (Geweldige naam toch hè ? Ongeveer mijn allerfavoriete woordje in de Engelse taal. Want je kan het toch geen 10x achter elkaar zeggen zonder dat je er happy van wordt ? Maar ik merk dat ik weer afgedwaald ben.) en Optimus Prime aan het gapen was op de Liersesteenweg in Heist op den Berg. Het feit dat ze er stonden was al "Woooooowwhhh" maar ik zie hen dus letterlijk ter plekke transformeren naar auto's en een heuse roadwar uitvechten die de steenweg ogenblikkelijk omtovert tot een strijdarena en ik als vrijwillige toeschouwer meekijk. Echt waar, ganse scenario's flitsen dan op slechts luttele seconden door m'n hoofd en poef, daar zit ik weer in m'n fantasiewereld.

Zonder benzine vallen omdat ik zó lang wacht tot het lichtje op m'n dashboard er gewoon bijhoort en ik er geen acht meer op sla. Tot het natuurlijk ergens toch te laat is en je wil niet weten wélke toeren ik dan uithaal om toch ergens op een redelijk veilige plek te stranden.

Ik kan mezelf ook helemáál in een boek verliezen. In die verregaande mate zelfs dat ik blijf volhouden dat er niemand in huis geweest is terwijl er overduidelijk open en bloot iets op tafel ligt dat er precies voordien dan toch niet lag ? Sshhht, niet verder vertellen maar ik wijt het aan de mix van unicorns & leprechauns die, seriously daar ben ik volledig van overtuigd, alle spelonkjes in mijn huis ingenomen hebben en dus te voorschijn komen wanneer ik weer out of this world ben.

I can go on and on and on want de lijst is echt ein-de-loos. Maar je "krijgt" het dus voor een groot deel mee vanaf de geboorte. Niet dat ik in de dagelijkse horoscoop voorspellingen geloof maar ik vind wel dat de eigenschappen die aan de verschillende sterrenbeelden worden toegekend, overeen komen met hoe ik in elkaar zit. Ze matchen dan ook nog is daadwerkelijk met het INFP type. Schorpioen is een waterteken, met diepe gevoelens en erg veranderlijk. Ze willen alles en iedereen doorgronden, geloven in het mystieke en dat er meer is than what meets the eye. Zijn heel intuïtief en, als ze hun emoties onder controle hebben, meestal correct. Kunnen heel moeilijk dingen loslaten omdat het bij hen meestal alles of niets is. Beroepen zoals journalist, rechercheur en privé detective komen steeds naar boven.
Eén dag is dus wel zeker dat schrijven me écht in het bloed zit.
Dat mijn grootvader kleermaker van beroep en kunstschilder in z'n vrije tijd was én mijn vader in z'n jonge jaren ook geschilderd heeft zal alleszins ook meegedragen hebben aan het dromerig persoontje dat ik vandaag ben.

Het positieve is dat ik het meestal gewoon mezelf "aandoe". Van het moment ik wéét dat er mensen van mijn daden afhangen, gaat het dus wél beter. Want dan zijn er ook gevolgen voor hén en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Wat de toekomst betreft kan ik enkel proberen er op te letten zodat ik het mezélf ook makkelijker maak maar zoals ik ook al eens gezegd heb, zijn mensen gewoon wie ze zijn. Als de wil er al is om een beter mens te worden, rest er enkel nog jezelf gewoon te accepteren zoals je nú bent want daar staat of valt echt alles mee. Dus love me or leave me, there's no in between.