Soms is een klein voorval genoeg om iemand zijn, of in dit geval haar, stoppen te doen doorslaan. Het was een klein akkefietje dat bijna tot opzettelijke slagen en verwondingen had kunnen escaleren. Zomaar, just like that. Poef, out of the blue.
Het gebeurde vorige zondag in Lier. Het was schitterend nazomerweer dat doorgaans toch voor lachende gezichten zorgt. En het gebeurde in de vroege avond na afloop van de Lierse Ommegang, een re-creatie van een historische stoet met reuzen en het Ros Beiaard die maar éénmaal om de 25jaar georganiseerd wordt. Komt er nog bij dat deze stoet vergezeld wordt van heel veel randanimatie zoals goochelaars, steltlopers en loslopende figuranten zoals begijntjes en ambachtslui die in traditionele klederdracht aan het werk zijn. En dat dit alles zich afspeelde in het centrum van Lier. Langs de vele terrasjes die afgeladen vol zaten om van een fris pintje of cocktail dubbel en dik te genieten. Maar ik dwaal af.
Wat ik wil zeggen is dat een het een schouwspel was waar je normaal gezien alleen maar happy en goed gezind van wordt. Zéker omdat de weergoden ook het onderste uit de kan aan het halen waren. Maar de dame (wat een méér dan fraaie naam voor haar is) in kwestie was dus een andere mening toegedaan.
Wat het voorval of akkefietje was ? Onderweg met een vriend naar hetzelfde plein, omdat we beiden daar geparkeerd stonden, komt deze vriend bekend volk tegen. Ik ga even verder apart staan zodat hij een praatje kan slaan. Na afloop draait hij zich om, doet daarbij ook een stapje achteruit en ik zie alles wat volgt vanop een afstandje gebeuren. Net op hetzelfde moment dat hij z'n "maneuver" maakt, komt een vrouw (met man en kinderen) van achter hem gewandeld en hij trapt per ongeluk op de dame haar voet, deels botsend op haar.
"Oh sorry" reageert hij direct en maakt met z'n armen ook nog een sussend gebaar voorwaarts gericht.
"Ik zou het peisen !" zegt de dame met daarbij een héél verontwaardigd gezicht.
De vriend, een beetje van zijn melk, zegt : "Mevrouw, ik heb toch sorry gezegd ?!"
De vrouw antwoordt op haar beurt dan weer : "Dat is inderdaad wel het minste dat ge kunt zeggen met uw lomp gewicht op mijne voet."
En zo ging het verder van kwaad naar erger met woorden als "En als ge 'm nu niet dicht houdt, zal ik is tot daar komen en gade niks meer kúnnen zeggen."
God zij dank zijn de gemoederen daarna toch bedaard maar triest word ik er van. Intriest en dood ongelukkig.
De vriend zei trouwens ook : "Ik kan daar dus echt niet meer tegen hé dat mensen voor het minste zó reageren. Iedereen loopt krepelig en licht geraakt rond en mensen kunnen gewoon niets meer hebben." Hij was er echt niet goed van.
En het is inderdaad ongelooflijk dat iets, dat door een onoplettendheid gebeurt, direct zó'n escalatie van emoties kan teweeg brengen. Van nul naar honderd in een paar seconden. Dat zoiets met een auto kan, kan ik alleen maar toejuichen maar ik dwaal weer af, dus terug serieus nu.
Ik vraag me af hoe het komt dat mensen zó op de toppen van hun tenen lopen. Zelfs mét schitterend weer nadat je gratis en voor niks naar een schitterend soort open lucht toneel hebt kunnen kijken. Maar misschien zoek ik het te ver en had de dame in kwestie gewoon al zere voeten van het rondlopen. En had ze écht wel willen gaan zitten maar geen plaatsje kunnen bemachtigen. En had ze ook nog is dorst. En vond ze dat de echtgenoot geen moeite genoeg gedaan had.
Wat ik wil zeggen is, ook al vind je dat het even niet meezit, laat het je dag niet vergallen. Laat het niet zover komen dat het emmertje overloopt. Elk moment van de dag kan je bij wijze van spreken "tot inkeer komen" en je dag terug herstarten. Denken van "Oei, ik ben momenteel niet zo goed bezig" en een ommezwaai van 180° maken. Misschien is de dag door iets slecht begonnen maar laat 'm niet zo eindigen. Positief denken en er zal een positieve twist komen. Seriously. Geloof me maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten