Ondertussen kan ik het proces soms al is stil zetten. Wanneer het besef hard genoeg doordringt dat ik er nú echt moet mee ophouden. Omdat ik wéét, als ik terug op m'n "normale" punt beland, dat het anders is dan ik het me inbeeld. Dat ik het zelf allemaal erger maak dan het eigenlijk is. En ook al kom ik elke keer tot die constatatie, tóch lukt het me spijtig genoeg nog niet altijd om het direct af te zetten.
Zo lang ik het gewoon mezelf aandoe, moet ook ik alleen de consequenties ervan dragen. Het erge is dat ik soms de mensen rondon mij erin betrek met dingen te zien die er niet zijn en het voor een deel ook op hén af te reageren. Of hen ermee lastig te vallen. Om dan nadien sorry te moeten zeggen of terug te moeten krabbelen omdat ik het nadien dan weer wél kan relativeren allemaal.
Mezelf sláán kan ik dan want ik haat het dat ik dat doe. En er ís dus al wel verbetering maar ik heb toch nog een stuk weg erin af te leggen. Ik hou mezelf voor ogen dat slowly I wíll be getting there want dit is iets waar ik écht verandering in wil en waar ik absoluut moet aan werken. De start is er en sommigen onder jullie maken me er ook attent op met het te zeggen. En dank je wel daarvoor want het helpt, ook al is het resultaat er niet meteen. Maar met babystapjes beklim je die berg uiteindelijk ook.
Het is wat het is. Punt. Niet meer of niet minder. Er ook niet meer of niet minder van máken dan ! Maar... is dat wel zo ?
Want hierover nadenken, in de zin van nadenken om het te kunnen schrijven, brengt me dan weer op een ander punt.
Zijn dingen eigenlijk ooit wel zoals ze lijken ? Is het niet wat we er zélf van maken, dat uiteindelijk, voor onszelf dan, werkelijk wordt ? Hoe wij de dingen bekijken, is toch onze reëele leefwereld ?
En er nog veel vlugger misverstanden kunnen ontstaan als de communicatie tussen mensen niet live gebeurt en geschreven is zoals mail of tekstbericht en je dus niet ziet hoe een reactie overkomt. Veel nuances gaan dan toch verloren ? Iets dat grappig bedoeld is kan dan sarcastisch overkomen.
Maar betekent dit dan ook dat we onszelf altíjd moeten afvragen dat als we iets zeggen of doen, hoe het bij de andere partij overkomt ? Bij delicatere dingen misschien wel waard om even bij stil te staan. Mensen die ons na aan het hart liggen, zullen sowieso vlugger the benefit of the doubt krijgen waarschijnlijk. Maar tegen een collega of kennis ?
Dit schrijvend komt er nog een andere gedachte boven. Dat overthinking misschien gewoon ook wel samenhangt met een creatieve(re) geest ? Om iets te schrijven bijvoorbeeld moet je in je brein iets fabriceren en een creatief proces doorlopen. Je moet iets creëeren. Soms zelfs van nul iets verzinnen. Is het misschien dáárom dat het bij mij meer kans heeft om in override te gaan ? Tilt slaan zelfs. En nee, ik ga nu niet beweren dat ik er niet kan aan doen, verre van. Maar het in dit daglicht zien, maakt dat het misschien toch een héél klein beetje genetisch bepaald is ?
Niet dat ik het lef heb om mezelf nog maar een fractie te vergelijken met mensen als Van Gogh en Einstein maar is het ook niet zo dat veel creatieve geniale geesten langzaam aan hun verstand verloren of terug kinderlijk werden ? Omdat de ideeën maar bléven komen en ze het niet "afgezet" kregen ?
Waarom zijn mensen zoals ze zijn ? Waarom overdenken sommigen alles en gaan anderen dan weer in shutdown ? En wie zijn de gelukkigen onder ons die er gewoon mee dealen ? Iets om over na te denken of net dan weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten