Inner child

Kinderen vinden de wereld magisch. Er is altijd wel iets nieuws voor hen te ontdekken. Zoals bijvoorbeeld de eerste keer naar de dierentuin en in levende lijve de dieren zien. Ze kunnen minuten, met die typische kinderlijke onschuld en ontzag, staan kijken naar de olifanten, panda's en leeuwen. Ze denken niet. Ze kijken, luisteren, voelen zelfs als het kan, maar ze beléven het vooral.

Nu ik erbij stil sta, kom ik tot het besef dat ik eigenlijk best veel dingen leuk vind die kinderen ook geweldig vinden. Zo ga ik bijvoorbeeld echt graag naar de dierentuin. De Zoo in Antwerpen is een klassieker en Pairi Daiza is toch écht wel geweldig. Er op je gemak wat rondstruinen, een ijsje eten, diertjes kijken. Wat is er rustgevender dan dát ? Daar kan ik echt een hele dag zoet mee zijn en kom ik effectief zo blij als een kind thuis.

Ik hou van pretparken, vind het nog steeds geweldig om mezelf daar in zo goed als alle toestellen te laten gaan. En dat mijn nek en rug na het gehots en gebots van vooral de rollercoasters protesteren, daar dient de kinesist dan weer voor. Want neen, ik ben er níet te oud voor ?! Die nieuwe Pulsar  in Walibi wil ik binnenkort ook écht wel is uitproberen. Longer, higher, faster, bring it on baby !
Hoewel ik eerlijkheidshalve dan ook moet toegeven dat EuroDisney me ook kan bekoren. Dan moet ik me écht inhouden om geen knuffel te vragen aan Pluto (ja, mijn favorietje) of geen diadeem met Minnie-oortjes te kopen want dát zou er misschien wél net over zijn...

Minstens 2-jaarlijks probeer ik ook een voorstelling van Cirque du Soleil mee te pikken. Inderdaad, een circus waar volwassenen minstens evenveel plezier aan beleven als kinderen. Het verhaal dat in de show of voorstelling zit, de ongelooflijke acrobatie van de artiesten en de práchtige kostuums doen me echt met een open mond naar het mindblowing spektakel kijken.

Vraag je naar mijn lievelingsfilm(s), dan staan er toch ook wel verschillende animatiefilms tussen. Zo vind ik Ratatouille nog altijd één van de beste films ooit. Seriously, no kidding (Heb je 'm ?).
De scene in Wall-E waar Wall-E naar zijn Eve roept is toch ook gewoon memorabel ? En de manier waarop het robotje nog maar beweegt is gewoon te schattig voor woorden.
Om nog maar te zwijgen van Kung Fu Panda. Ondertussen zijn er al 3 films en ik heb ze ondertussen alle 3 al meer dan één keer gezien. Laat al die helden in de reeksen van Marvel maar lopen want Po is mijn absolute super hero en staat met stip op nummer 1.

En nu is er nóg iets dat ik ontdekt heb en wat ik geweldig vind én dat veel kinderen ook heel leuk vinden. Ik ben aan het kleuren geslagen. Ja, jullie lezen het goed. Kleuren als in, met kleurpotloden plaatjes inkleuren. Er bestaan dus heuse volwassenen kleurboeken.

Ik schaam me niet om dit te bekennen want ik word er héél rustig van. Zelfs maar één bloem inkleuren switcht direct mijn gedachtengang. Als ik besef dat mijn brein weer met me aan de haal dreigt te gaan, haal ik mijn potloden en kleurboek tevoorschijn. Want je moet je er écht op concentreren en believe me, sommige lijntjes zijn wel héél erg fijn. Je hebt er zelfs een vergrootglas voor nodig. Je moet nadenken over hoe je de uiteindelijke kleurcompositie wil. Wat gaat samen met wat of net niet. Je bent er dus echt actief mee bezig en denkt alleen aan dát.

Dat ik hiermee gestart ben, hang misschien samen met het idee waarmee ik speel. Namelijk om in september, ook weer in avondopleiding, de cursussen kleuradviseur (1ste jaar) en interieurstylist (2de jaar) te gaan volgen. Wie weet komt die eigen winkel er dan ooit écht nog wel... Want dromen mág. Nee, moét eigenlijk zelfs. Doelen stellen voor jezelf op z'n minst want daar begint alles mee om die dromen misschien uiteindelijk nog te kunnen verwezenlijken.

Misschien moeten we met z'n allen wat meer het innerlijke kind in onszelf loslaten ? Minder denken dus ook en gewoon doen. Doen wat goed voelt die moment en je van niets iets aantrekken. Geen regeltjes, geen "maar dat hoort toch niet", geen "maar kan ik toch niet maken". Just do it. Nike zou het trouwens ook met je eens zijn.

Als je in de file staat en je hoort je favoriete plaat, gewoon volumeknop open en meebrullen en who cares wie je ziet. Nog beter zelfs, het kan alleen maar aanstekelijk werken.
Doet me trouwens terugdenken aan een voorval op de luchthaven een paar maanden geleden. Ik zat aan de gate te wachten toen een groepje van 3 twintigers plots echt luidkeels begon te lachen. Iedereen keek in eerste instantie gewoon op. Maar toen ééntje van die 3 écht de slappe lach kreeg en hij minuten op een stuk elke keer terug spontaan een lachbui kreeg, zat ie-der-een aan de gate ondertussen met een smile op zijn of haar gezicht.

Een mooie quote vind ik trouwens ook "Better be the one who smiled, than the one who didn't smile back." Deze gedachte onthouden. Spontaan lachen naar iemand kan de dag van iemand volledig beïnvloeden en dikwijls ook gewoon goed maken. Vooral van eenzame, oude mensen want dat heb ik persoonlijk al meegemaakt. Hen het gevoel geven dat ze niet onzichtbaar zijn maar echt nog wel meetellen ook al hebben ze soms een helpende hand nodig omdat het allemaal zo snel gaat.
En dat is ook wat kinderen doen. Zij lachen spontaan naar onbekende mensen of wuiven met hun handje of zeggen zelfs gewoon hallo. Geweldig toch ?

Ook geweldig is vooral het clipje bij volgend liedje : Justin Timberlake met "Can't stop the feeling". Zijn hoge stemmetje negeren en vooral naar de de beelden kijken, dan word je er willens nillens echt vrolijk van. En geloof het of niet maar het blijkt de title song van de nieuwe Dreamworks animatiefilm Trolls. Deze staat alvast op m'n to-see lijstje :-) https://www.youtube.com/watch?v=ru0K8uYEZWw