Heel veel herinneringen zijn gisteren, tijdens het opruimen van de allerlaatste spullen van mijn overleden (groot)moeder en vader, voorbij gekomen.
Het is in verschillende fases gebeurt, elke keer een beetje meer loslaten. Om de restanten van hun leven uiteindelijk, na jaren, letterlijk in een doos op te bergen. Want meer dan een middelgrote doos voor elk van hen is er niet meer overgebleven. Foto's, een handgeschreven briefje, hun paspoort, juwelen, een krom gedragen bril, portemonnee en portefeuille met persoonlijke spulletjes in, ...
Materiële dingen die hén definieerden en die voor mij betekenis hebben. Maar dan houdt het op want als ik er niet meer ben en iemand die dozen vindt, gaat het deze persoon helemaal niets doen. Dus wat stelt een leven uiteindelijk voor ? Ze zijn allebei gecremeerd en uitgestrooid in mijn tuin. Ashes to ashes, dust to dust. Dus wat laten ze achter buiten gemis en herinneringen voor diegenen die overblijven ?
Ik hoop alleszins hun waarden en normen die ze mij bijgebracht hebben. Er is me meermaals gezegd dat ik echt een dochter van mijn vader ben, dus dat "moeilijk" kantje heb ik duidelijk van hem. En proud he was of me.
Mijn vader heeft het ver geschopt in zijn professioneel leven. Na zijn dienstplicht, als 18-jarige begonnen met werken en op pensioen gegaan in diezelfde firma. Hoger op de ladder kon hij niet meer geraken. Op zijn uitvaart heb ik dikwijls van zijn collega's gehoord dat hij "Really something else." was. De woorden "You sure knew when Pete was in the office." zijn ook gevallen. Hij had dus ook figuurlijk ballen aan zijn lijf, dat is duidelijk.
Maar als ik dan duidelijk het kind van mijn vader ben, waarom is een vrouw dan "Geen gemakkelijke" en een man "A force to be reckoned with" ? Want ook die laatste is de revue gepasseerd.
Niet dat ik mezelf een feministe noem maar waarom worden vrouwen en mannen nog steeds niet gelijk beoordeeld ?
Mensen die me kennen weten dat ik een totaal verknipte relatie (als je het dat kan noemen) met mijn moeder heb, maar zij heeft me ooit wel eens gezegd dat ik het volgende moest onthouden :
Ik kan best a lady zijn, of alleszins er toch zo uitzien, wanneer ik zin heb om m'n stiletto heels nog eens boven te halen. Maar in het algemeen ben ik meer een jeans, sneakers of boots and T-shirt kinda gal.
Nog niet zo lang geleden is me gezegd dat ik een taaie tante ben, dus ben ik ook die woman with attitude.
En weten jullie wat ? Goddamn proud of it.
En dat heeft een persoon die zijn beurt in de Proximus winkel, afgelopen zaterdag, niet kon afwachten, ook mogen ondervinden.
Want als er één ding is waar ik een absolute rothekel aan heb is het wel dat mensen je voor willen wringen. Maw hun beurt in een winkel dus niet willen afwachten. Dus oh yes, het heeft er serieus gestormd. Het is niet voor niets denk ik dan dat orkanen altijd vrouwennamen hebben...
Een koppel kwam binnen.
Mijnheer had me duidelijk zien staan toen hij binnen kwam maar liep me toch voorbij en ging al een stuk dichter bij de balie's staan.
Ik besloot hem de benefit of the doubt te geven want er was een mogelijkheid dat hij zichzelf zou omdraaien en zeggen "Zij was voor". Maar it didn't go like that want hij begon direct een uitleg tegen de winkeljuffrouw.
Van waar ik stond heb ik redelijk luid gezegd : "Mijnheer, het is wél aan mij." terwijl ik tegelijkertijd ook een paar stappen dichter zet. Zijn vrouw/vriendin doet dit ondertussen ook.
Hij draait zich om met een reactie van : "Oei oei, het is al goed."
Zijn vrouw/vriendin : "Amáái, sorry zene, 't is duidelijk."
Ik antwoord : "Hij had ook dui-de-lijk gezien dat ik hier al stond."
Zij weer : "Ja, dat denk jíj."
Ik zeg : "Ik denk vooral dat het van weinig respect getuigt dat hij dit doet en jij hem dan ook nog verdedigt."
De winkeljuffrouw zegt om de gemoederen te bedaren : "Excuseer. Mevrouw, zegt u het maar." en neemt me mee naar een balie waar ditzelfde koppel ondertussen gaan staan is.
De man tegen zijn vrouw : "We zullen maar direct opzij gaan nu, voor ze weer iets zegt."
Ik heb naar de winkeljuffrouw gekeken en gezegd : "Ik hoor precies iemand iets zeggen maar ik zie niet direct iemand staan. Ik hoop maar dat ik niemand ben vóór geslopen dan."
Hun non-reactie op deze repliek van mij sprak boekdelen want ze keken dat moment allebei naar hun schoenen.
Moet ik wakker liggen van de mening van zo'n soort mensen ? Allesbehalve. Hadden ze mijn reactie verwacht ? Allesbehalve. Voelde ik me er goed bij ? Allesbehalve.
Waar gaat het met de maatschappij heen dat je jezélf bijna ongemakkelijk voelt omdat je opkomt voor jezelf wanneer je onrechtvaardig behandelt wordt ? Deze vrouw vindt haar man geweldig omdat hij macho gedrag vertoont. Deze zelfde vrouw (en haar man) labelt me als een bitch omdat ik op mijn strepen sta.
De definitie van een bitch staat hieronder. Elk punt is er één waar ik niet enkel 100% maar zelfs 1000% achter sta want dat zijn namelijk de waarden en normen die ik mee gekregen heb. En weten jullie wat ? Nogmaals goddamn proud of it. Meer nog, ik hoop dat er veel "bitches" rondlopen want jezelf en waar je in gelooft verdedigen, is gewoon een fundamenteel positief iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten