* Boosheid omdat je ergens aan het lijntje bent gehouden hoewel je een paar keer duidelijk gevraagd hebt waar het op stond maar daar altijd vage, afwijkende antwoorden op gekregen hebt. Antwoorden die eigenlijk nooit to the point waren.
* Verdriet omdat je blijkbaar, alles bij elkaar genomen, weinig betekend hebt voor iemand en het omgekeerd helemaal anders was. Het is wat het tenslotte is maar it feeks like crap.
* Maar vooral teleurstelling omdat er woorden zijn geweest die veel beloofden maar nooit in daden zijn omgezet. En dit laatste raakt me uiteindelijk het meest.
In de eerste plaats omdat ik er zélf ben moeten achterkomen dat er uiteindelijk geen actie ging ondernomen worden. Omdat er ondertussen x-aantal tijd over was gegaan en ik uiteindelijk zélf mijn conclusies heb moeten trekken. En dan heb ik zoiets van "Man up en zég Go.verd.mme gewoon waar het op staat." Ook al doet het pijn, ook al kan je gekwetst worden. Het is nog altijd beter dan gesust te worden met een leugen of het verzwijgen van de waarheid. Maar ik kan eigenlijk beter "Woman up" zeggen want nu schieten de woorden van Betty White me te binnen -> “Why do people say "grow some balls"? Balls are weak and sensitive. If you wanna be tough, grow a vagina. Those things can really take a pounding.”
Doe de deur dicht, laat ze niet op een kier staan. Zodat de andere partij tenminste direct closure krijgt en zich niet eerst dagen, weken, misschien wel maanden van alles moet afvragen wat er nu eigenlijk aan de hand is.
In de tweede plaats omdat ik uit mezelf geen beloftes vráág. Omdat ik er namelijk al achter gekomen bén dat mensen heel dikwijls woorden zomaar lukraak gebruiken die dan meaningless blijken. Ik wil gewoon dat je eerlijk en oprecht tegen me bent, meer niet. Don't lie, don't cheat, don't make promises you can't keep.
Maar als je die beloftes dan wél, uit jezelf, maakt en deze dan niet nakomt, daar kan je me dus echt rázend mee krijgen. Maar ook diepe teleurstelling omdat ik weer maar eens iemand bij op de stapel van "onbetrouwbaar" moet gooien. Another one bites the dust. Dit klinkt nu misschien een beetje cru want misschien is diegene echt niet zo of was het niet zo bedoeld. Maar ik ervaar het wel zo.
Ik kom meer en meer, door wat ik meemaak, tot de ondervinding dat ik blijkbaar één van de weinige real people nog ben in een wereld die precies alsmaar meer fake wordt. Ik ben nog iemand die waarde hecht aan woorden. Omdat ik er dus vanuit ga dat mensen in de eerste plaats ménen wat ze zeggen. Want als je dáár al niet meer kan op voortgaan, wat rest er dan nog ??? Moet ik dan vanaf nu alles en vooral iedereen in twijfel gaan trekken ? Zo zit ik dus niet in elkaar. Hoe ik wél in elkaar zit is dat ik een alles of niets persoontje ben. En dat dat moeilijk is als je in deze wereld wil overleven. Want ik voel alles diep. I give a fuck. Lots of fucks actually. I'm a prostitute of feelings. Als ik je graag heb, heb ik je héél graag. Als ik je niet kan luchten zal je dat direct aan me zien.
Het kost me ook tijd om dingen te verwerken en een plek te geven. Maar de meeste mensen gaan precies met de snelheid van het licht gewoon verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Als het "probleem" er niet meer is en je dat negeert, moet er ook niet meer mee omgegaan worden. Moving on, naar iets of iemand anders en beter en we zien wel.
En je moet inderdaad ook verder maar ik vraag me af of deze individuen dan überhaupt wel gevoelens hébben to begin with. Gevoelens zoals ík ze ken, bedoel ik dan. Wat hun "Ik voel me goed bij jou" dan uiteindelijk voorstelt ?
(Ver)oordeel ik ? Neen, want mensen zijn tenslotte gewoon wie ze zijn maar ik krijg er mijn hoofd gewoon niet rond. Ik begrijp het totaal niet dat je zo functioneert maar misschien hebben zij echt gewoon een on/off knopje. Moet potverdorie eigenlijk best wel handig zijn en waar kan ik dat kopen ?
En ja, ik heb ook fouten gemaakt. Dat ik, toegegeven, tegenstrijdige dingen gezegd en gedaan heb. Daar ben ik zelf ook totaal de mist in gegaan. De lijn heb getrokken en dan zélf weer terug gekrabbeld ben. Dat ik toch een beetje iemand proberen zijn ben die ik eigenlijk van nature niet ben. Maar zoals ik al zei, when I care, I care hard. Het spijtige is dat als ik dan val, ik bijna m'n nek altijd breek.
Maar de les die ik geleerd heb is dat als je ergens een vibe krijgt van "Waar sta ik nu eigenlijk met iemand ?" dat niet ok is. Want zoals ik in een vorige post al eens aangehaald heb is peace of mind met iets of iemand hebben/krijgen héél belangrijk en als ik erover nadenk heb ik dat met deze iemand nooit gehad. Ik was altijd wel aan het mindfucken over iets en dat staat als eerste plaats op m'n lijstje van dingen die ik niet meer wil.
Dit klinkt nu allemaal een beetje negatief maar elke ervaring in je leven brengt je uiteindelijk iets bij. Mensen zijn een zegen of een les. Je bent er hoe dan ook rijker door geworden. En tot zover deze eerste lezing want nu komt het positieve gedeelte.
Je raakt dus mensen kwijt in je leven maar het mooie is dat ik in de afgelopen paar maanden 2 vriendinnen van m'n schooltijd in Antwerpen terug gevonden heb. Actually, zij hebben míj terug gevonden. Op een hele wonderlijke wijze. En dat ik daar héle warme gevoelens over heb. Omdat je merkt dat het precies is alsof de tijd geen vat op die vriendschappen heeft gehad. Ook al is het zo lang geleden dat je mekaar nog gezien of gehoord hebt. 8 jaar en 20 jaar wil toch al iets zeggen. Dit is dus écht.
Van de éne kreeg ik plots op Messenger een bericht ook al waren we niet bevriend op FB en van de andere een mail van het e-mailadres dat op deze blog vermeld staat want zo heeft ze me gevonden. Met de éne heb ik ondertussen ook al afgesproken, met de andere zit het in de pipeline en ik kijk er alvast naar uit.
Het meest merkwaardige is dat ik met elk van hen nog steeds dingen gemeen heb. Levenslijnen die parallel lopen zoals niet opgroeien bij je ouders en dat je beiden in je ouderlijk huis bent ingetrokken en dat we van mekaar weten hoe het er nog uitziet.
Om het met de woorden van Astrid te zeggen, it's amazing !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten