Het komt van "to kick the bucket". Engels "slang" (informele taal) voor doodgaan. Meer bepaald, zelfmoord plegen door jezelf op te hangen. Op een emmer gaan staan, koord aan de éne kant vastknopen aan een balk en aan de andere kant rond je nek en dan de emmer wegschoppen. Daar zou de oorsprong van de term liggen.
In het nederlands vertaald als verlanglijstje of loodjeslijst. Een lijstje met verlangens die je graag nog gerealiseerd zou zien voor je het loodje legt.
Bijna iedereeen zal ook wel min of meer zo'n lijstje hebben of er op z'n minst al aan gedacht hebben. Vaak staan er verre (exotische) reizen op of waaghalsavonturen zoals parachute-of benjispringen. Of iets wat je nog wil doen waar je in je alledaagse leven geen tijd voor hebt of misschien niet genoeg centjes.
Maar als de dood wel heel nabij komt ga je die items op dat lijstje met heel andere ogen bekijken. Als je het verdict te horen hebt gekregen dat je maar maximum tot het einde van het jaar nog te leven hebt. Omdat je een zeldzame, zeer agressieve vorm van kanker blijkt te hebben.
Wanneer je weet dat je een vrouw en 3 kinderen onder de 12 jaar gaat achterlaten. Een bloeiende praktijk want je bent zelfstandige. Je beide ouders die bejaard en min of meer hulpbehoevend al zijn. Want dát heeft een goede vriend van een collega namelijk te horen gekregen. Het moet vreselijk zijn om zo'n nieuws te moeten horen.
Ik heb het ooit gevraagd aan mijn vader (die pancreaskanker had en de levensverwachting na operatie 10-18 maanden is) wat het nu eigenlijk met je doet. Op mentaal en emotioneel vlak bedoel ik dan want het lichamelijke is oh zo duidelijk en schrijnend als je iemand bijna dag na dag ziet aftakelen. Maar hij heeft het nooit echt onder woorden kunnen brengen. Ik weet wel dat hij tot het allerlaatste moment dat hij het nog kón, zijn zaken proberen regelen heeft. En dat het mijn hart brak toen hij zei "Ja schat sorry, maar de rest zal jij dan moeten doen vrees ik." Dat ik het samen met hem gehad heb over hoe hij zijn uitvaart wou lijkt me nu zo surreëel...
Maar dát wordt dan effectief het belangrijkste denk ik. Weten dat je met een "gerust" hart kan vertrekken en dat je alles gedaan hebt wat je nog kon om je dierbaren, die je zó nauw aan het hart staan, het zo "gemakkelijk" mogelijk te maken.
Maar de dood kan ook op een andere manier komen. Op een heel plotse manier. Zoals het een heel goede vriend van een goede vriendin van mij, vorige week overkomen is. Zijn vrouw valt zomaar plots flauw. In de ambulance komt ze terug even bij maar verliest dan weer het bewustzijn. Hersenbloeding luidt de diagnose. Ze wordt geopereerd en in een kunstmatige coma gehouden maar een week later blijkt dat het hersenletsel te groot is en leven daardoor niet meer mogelijk.
Hier staan de partner en de nabestaanden voor een voldongen feit waar je zelfs nog de toestemming moet geven om de machines, die het werk voor haar deden, te laten afkoppelen.
Ik heb beide scenario's meegemaakt (mijn eerste vriendje is ter plekke overleden na een motorongeluk) en ik ben er eerlijk gezegd nog niet uit welk scenario mijn "voorkeur" heeft.
Bij het éne kan je gaandeweg afscheid nemen maar word je élke dag geconfronteerd dat deze dag eigenlijk een geschenk is want dat iemand op weg is naar ... en lukt het je niet altijd om je tranen te verbergen. Wanhoop omdat je niets kan doén dan er alleen maar zijn. Bij het andere raakt het verdriet je heel fel, like a tidal wave en blijf je als verdoofd en verweesd achter in het huis waar je samenwoont en waar je door alles aan hem herinnerd wordt. Plus het besef dat er zo(te)veel dingen niet gezegd en gedaan zijn.
Wat ik wél weet is dat deze twee scenario's me een serieuze wake up call hebben gegeven. Namelijk dat ik dringend mijn zaken moet gaan regelen en dit stante pede op míjn bucket list moet zetten.
Omdat ik in de eerste plaats geen kinderen heb. En of dat een zegen of een vloek is ? Laat me zeggen dat tegen de tijd dat ik erachter ben gekomen dat ik het wél goed zou doen als mama, the timing just not right was. Dat ik doodsbang was (heel onnozel besef ik nu) dat ik geen moederinstinct zou hebben omdat het erfelijk zou kunnen zijn. En de toer van mijn moeder en ook háár moeder zou opgaan en ik misschien mijn kind het gevoel zou kunnen geven dat het ongewenst was/is.
Want ik denk dat het geweldig is om in iets dat écht van jou is, jouw fysieke kenmerken terug te zien. Bepaalde karaktertrekjes en eigenaardigheidjes zoals een bepaalde handeling die terugkomen. Allergieën zelfs misschien. En ik denk dat het ook fantastisch moet zijn om ze jouw waarden en normen te kunnen bijbrengen. Ze daarnaar te kunnen opvoeden en ze verantwoordelijkheid te leren kennen. Om te kunnen zeggen dat jij bijgedragen hebt aan dat fantastisch persoontje dat zij of hij geworden is.
Aan de andere kant, nu ik ze niet heb, loop ik ook geen risico dat ik ze misschien ooit in a worst case scenario zou moeten afgeven. Alhoewel, "It's better to have loved and lost than never to have loved at all." denk ik toch... En nu merk ik dat ik helemaal van the subject afgedwaald ben. Waar waren we gebleven ?
Ahja, omdat in de tweede plaats de mensen die heel dicht bij me staan, weten welke relatie ik met mijn moeder heb en als ik niets op papier laat zetten alles naar haar gaat en elk ros centje er dan ééntje te veel is.
Omdat mijn grootouders van vaderskant al een hele tijd overleden zijn. Omdat ik geen broers of zussen heb, zelfs geen nichten of neven.
Dat ik heel binnenkort de tijd moet gaan nemen om naar een notaris te stappen en een testament te laten opstellen. Om ook een uitvaartverzekering te laten afsluiten. Een donorformulier invullen just in case ik toch nog bruikbaar ben voor de wetenschap of iemand. Dat ik burgerlijk begraven wil worden en welke bloemen en muziek ik wil. En dat iedereen enkel lichte kleuren mag dragen omdat ik niet wil dat mijn dood betreurd maar dat mijn leven gevierd gaat worden. Mét champagne om er ook nog is op te klinken. Als je toch wil rouwen heb je daar nadien nog tijd genoeg voor. Als laatste mag wat er nog van me rest, uitgestrooid worden. Liefst onder dezelfde boom waar ook mijn vader en grootmoeder ten ruste zijn gelegd. En zo niet, zal de wind me somehow maar zeker someday wel meevoeren naar somewhere waar ze zijn. RIP U2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten