F.E.A.R

In een Feeling die ik, in de wachtkamer bij de kinesist, onder ogen kreeg stond een kort artikel waarin ik de letters F.E.A.R. tegen kwam. In deze context stonden de letters voor 2 betekenissen, het éne voor Forget Everything And Run, het andere voor Face Everything And Rise.

Ik heb het in m'n vorige posts al eens gehad over het feit dat het voor sommige mensen blijkbaar heel makkelijk is om dingen achter zich te laten en met de snelheid van het licht voort te gaan met iets nieuws en/of anders. Of dat het althans op het eerste zicht zeker toch zo líjkt. 

Ik stel mezelf ten eerste dan de vraag of ze op die korte tijd effectief dingen écht een plek kunnen geven ? Indien ja, zoveel te beter dan voor hen. Want soms moet je dingen gewoon (kunnen) loslaten omdat je toch niets aan de situatie kan veranderen. Hoe graag je dat soms ook zou willen. Maar meestal moet over het loslaten van iets en/of iemand toch wel de nodige tijd gaan. Dan is eerder traagheid aan de orde ipv de lichtsnelheid waarmee zij het dan doen. 

Vervolgens vraag ik me af of ze misschien (on)bewust op de loop gaan voor dezelfde dingen omdat de confrontatie ermee aangaan misschien gewoon te moeilijk is ? Té emotioneel, té vermoeiend, té triggerend naar iets anders,... Het laatste heeft dikwijls ook met ervaringen uit het verleden te maken. Doen alsof er niets meer is, is misschien dé manier voor hen om het probleem uit de weg te gaan. Door zich te focussen op iets nieuws wat momenteel al hun aandacht krijgt, zal het vorige dan wel "verdwijnen".  

Is dit dan zo fout ? Neen, dat beweer ik helemaal niet. Er is hier zelfs geen goed of fout denk ik. Je kan alleen maar doen wat jij denkt dat het beste is. Soms zelfs sluit het lichaam zich daadwerkelijk voor iets af, ter bescherming, omdat de pijn soms té groot is. Maar dit gebeurt meestal alleen in uitzonderlijke gevallen. 

Wat ik wel beweer is dat je in het algemeen als mens altijd een keuze hebt. ALTIJD. Zeggen dat dat niet zo is, is pure nonsens. Vind ik toch. Dan zijn het gewoon excuses die je maakt, excuses om jezelf te verantwoorden voor iets of iemand.
Het feit dat je als mens trouwens altijd een keuze hebt is een luxe die andere zoogdieren niet hebben. Dieren (over)leven vooral via hun instincten en handelen daarnaar. In moeilijke omstandigheden, omstandigheden die hen/ons angstig maken, schiet het fight or flight mechanisme in werking. Vechten of vluchten. Zij handelen direct ter plaatse, zonder nadenken. Wij doen dat niet omdat onze gedachten direct mee in actie schieten. Wij ontleden, wij stellen onszelf iets voor, wij proberen te begrijpen,... Of het feit dat we die keuze hebben een zegen of een vloek is, laat ik in het midden. Maar hoe dan ook zal je érgens een keuze moeten maken. Aan jou om te beslissen welke definitie jij aan de letters F.E.A.R. wilt geven.

Op het eerste zicht lijkt opteren voor het eerste, forget and run, alleszins het gemakkelijkste. Het meest verleidelijke ook omdat je daar het minste moeite voor moet doen. Maar is dat écht zo ? In the long run bedoel ik dan. Want fysiek van iets weglopen is één ding maar gaat het je later mentaal dan niet inhalen ? Dikwijls zelfs op een manier die schokkender is dan het eigenlijk in eerste instantie was. Omdat er ondertussen x-aantal tijd al overheen gegaan is. Je kan je ogen sluiten voor iets maar mijn visie hierover is dat het je vroeg of laat, vast en zeker, gaat inhalen en je er dán sowieso gaat mee moeten dealen. 

En ik denk ook dat een ander nadeel hiervan is dat je als mens dan niet kan groeien. Want ik geloof dat je leven sowieso door élke ervaring rijker wordt. Dat alles wat er in je leven tot hiertoe al gebeurd is, goed of slecht, bedoeld is om er van te léren. En dat kan alleen maar als je het onder ogen (wil) ziet(n). Dat je lessen gaat trekken uit alle ervaringen. Met jezelf af te vragen waar en hoe het mis is gegaan en wat jouw rol erin was of nog steeds is. En dat zolang je je les niet leert er soortgelijke situaties op je pad gaan blíjven komen. Weliswaar met andere personen en misschien zelfs op andere vlakken maar net zolang tot je wél beseft dat het zó niet verder kan.
Dus ik denk dat je beter voor het laatste kiest, face it and rise, hoe confronterend en moeilijk het ook is. Want wij mensen zijn tot veel meer dingen in staat than we give ourselves credit for. We zijn meestal veel sterker dan we denken. Jezelf echt onder de loep durven nemen en toegeven wat jouw bijdrage in iets was/is. En als je dát beseft, vooral nadien jezelf ook vergeven. We zijn allemaal maar mensen en we maken voeg of laat allemaal fouten. Soms kleine, soms gaan we finaal de mist in. Maar aanvaard ze want ze dragen bij tot de betere mens die we uiteindelijk allemaal willen worden. Ik geloof zelfs dat soms het eindpunt niet het belangrijkste is maar de weg er naartoe. Of gewoon de weg op zich al en dat het eindpunt een bonus is maar absoluut geen must. 
En wat ook belangrijk is, als je beslist van to stand up and fight, je tot het einde vecht. That je all the way gaat, hoe lang je er ook voor nodig hebt. Tot je er echt terug bovenop bent. Zonder je iets aan te trekken wat anderen ervan denken. Zij lopen niet in jouw schoenen dus het is niet aan hen om te oordelen. 
Ga net zolang door tot je aan die nare gebeurtenis kan terug denken zodat het gewoon een bepaald hoofdstuk in je leven was. Misschien een pijnlijk maar wat geweest is, is geweest, daar kan je niets meer aan veranderen. Je kan het enkel een plaats geven in jouw book of life. Je moet bij wijze van spreken ernaar kunnen kijken zonder emotioneel te worden. Er zelfs van tijd tot tijd kunnen in bladeren. Pas dán ben je klaar om door te gaan met het volgend hoofdstuk. Maar welke van de twee je ook kiest, doe íets. Wat je ook doet never, ever, give up. Dat is althans wat ik ervan vind.