Bedachtzame dinsdag

De reden dat jullie me bijna 2 weken niet gehoord hebben, is een combinatie ván. Na een tijd van drukke familiefeestjes (er was nog een verjaardagsfeestje voor de oudste en de jongste die op 11/05 jarig waren) kwamen er dagen dat ik me wat ziekerig gevoeld heb. 

Ik voelde me niet zozeer zíek ziek, het was eerder een algehele malaise, maar wel ziek genoeg om dit voorwendsel te (kunnen) gebruiken om een paar dagen het lui wijf uit te hangen. Want ik weet gewoon uit ervaring dat als ik me zó voel, ik me er beter totaal aan kan overgeven. En nog belangrijker, dat ik me daar vooral niet schuldig over hoef te voelen. Zeker niet als ik zoals nu momenteel, die luxe nog even héb.

Dan was er het lange OHH weekend waarin we weinig thuis geweest zijn. Een mix van activiteiten die gingen van shoppen in de stad naar uitwaaien aan zee. Drukte, lawaai en veel indrukken afgewisseld met momentjes van stilte (hoewel de zee vrij luidruchtig was in de branding), rust en zelfreflectie die dan weer nodig zijn om weer op te laden.

De zee. De zee die zorgt voor de broodnodige 'vitamin sea'. Om de zoveel ... zegt iemand van ons wel weer : "Ik wil de see sien." En dan is het meestal gelijk instappen en vertrekken. Naar de Nederlandse kust zoals Zoutelande of Domburg.

Elke keer opnieuw sta ik ervan versteld wat de Westerschelde of Noordzee daar met me doet. 

De Noordzee ja want op een mediterraan of exotisch strand heb ik dat gevoel dus niet. Ik vermoed dat het vooral de combinatie van het water en de constante wind op het Noordzee strand is, die voor dat gevoel zorgt. En misschien ook de koude want in de zomer zal je me zelden aan de kust zien. Ik ben absoluut geen fijn van de dán overbevolkte stranden en waar het bijna vechten om een plekje is, in de overdrukke strandbars. De Noordzee in alle seizoenen behalve de zomer dus.

Dat gevoel dat de zee me geeft van klein en nietig en vooral nederig zijn. Dat gevoel dat je maar 'a drop in the ocean' bent. Dat gevoel dat je in pure verwondering bent voor die levenselementen maar ook dat je er deel van uitmaakt. Dat je ermee verbonden bent zelfs. (Een mens bestaat tenslotte voor 60% aan water.) 

Je voelt onder je voeten in de vloedlijn, dat zand waar je steeds dieper in wegzakt en waardoor je wankel wordt. Je voelt en hoort het bulderen van de wind in je oren dat na een poos zorgt voor een moe gevoel in je hoofd. Je hoort het geraas van het water en voelt de stroming die je probeert mee te sleuren naar de diepte. De elementen aarde, wind en water. 

Het enige element dat hier nog ontbreekt is vuur. Maar dat element laait dan figuurlijk hoog in me op als ik aan de zee ben. Want dán, voel ik me echt léven, tintelen en bruisen. En heb ik het gevoel dat ik weer voluit kan ademen in dat weidse landschap. Ik kom meestal ook gelouterd weer thuis. 'All my problems seem to have washed away.' 

Wel, bijna dan toch.

Zo ligt/lag er al een aantal weken/maanden een klomp op mijn maag. Een klomp waar ik deels verantwoordelijk voor ben. Dénk ik toch. 

Het zit zo dat ik op vrij korte termijn een aantal vriendinnen verloren heb. 

De éne heeft onze Whatsapp groep beëindigd met een 'Whappje' : "Geen zin meer in. Ik zal me uit de groep verwijderen. Wens jullie allen het beste toe !" Deze vriendin is door mij in dit groepje geïntroduceerd. Wat wil zeggen dat haar bericht redelijk hard aankwam en dat het een tijd geduurd heeft voor ik het kon loslaten want wanneer je elkaar van 2009 kent en geen enkele verklaring krijgt waarom ze dit plots doet...

Wat ik niet gedaan heb is achter haar aan gegaan en naar dit waarom gaan hengelen. Want de tijd dat ik steeds achter mensen aan bleef lopen is namelijk voorbij. Dat is een les die ik al geleerd heb. Wanneer mensen (van jou weg) willen gaan, láát ze.

Een andere laat zich plots, na heen-weer-berichtjes en een laatste Whapp'je van mij, niet meer horen. En ik heb een (voor)gevoel dat ik haar daadwerkelijk in de toekomst, ook niet meer gá horen. Dat de vriendschap niet op hold staat, maar daadwerkelijk gestopt is. En haar ken ik nog veel langer... Maar ook hier, de tijd dat ik achter haar aan zou gaan is voorbij. Het is een teken dat ze niet meer op jouw levenspad horen. Dat deze personen hun dienst bewezen hebben. Dat ze op de rest van jouw pad niets meer kunnen bijdragen. 

En dan is er nog een derde persoon waarvan ik me de laatste tijd (zeg maar sinds een dik jaar) steeds meer en meer afvraag wie ze nu eigenlijk is. Want ik kom meer en meer tot de conclusie dat ik haar helemaal niet (meer) ken. Ik heb het gevoel dat ze een rolletje speelt. En het ook totaal niet meer klikt tussen ons. Omdat ze, in mijn ogen, ook meer en meer de meest onlogische beslissingen maakt. Omdat ze raad vraagt en deze raad dan totaal in de wind slaat. Omdat ze de waarheid verdraait en dingen verzwijgt en het zichzelf heel moeilijk maakt. Vind ík. Maar waar ik me niet mee heb te bemoeien, ook al zou ik het nog zó graag willen.

Maar wat ik het allerergst vind is het feit dat ze niet geholpen wil worden. Dát is het meest frustrerende voor me, momenteel. Want deze vriendschap is niet gestopt wat wil zeggen dat ik steeds terug geconfronteerd word met haar gedrag.

Deze klomp op mijn maag is er dus nog. Maar ook deze klomp heb ik voor een groot stuk geplaatst. Af en toe roert hij zich nog en leg ik hem weer het zwijgen op omdat het háár leven is. Haar beslissingen. Haar (levens)pad.

Het feit dat ze deze beslissingen maakt, zal op haar pad mettertijd wel duidelijk worden. 

Ik denk dat ik ondertussen wel weet waarom ik de 2 andere vriendinnen verloren heb. Dat heeft iemand mij dan weer duidelijk moeten maken. Dat ik van de vriendin met steeds het luisterend oor geëvolueerd ben naar de coach die wil helpen. 

(Ik heb op een jaar tijd de cursussen Life coach, Bewustzijncoach, Alternatieve geneeswijzen - oa aromatherapie - én Healing doorworsteld. En zij hebben me een héél andere kijk op dingen gegeven.)

Maar in hun ogen heb ik niet die bevoegdheid. Omdat zij me zien als een vriendin en niet als een hulpverlener. Zij willen de persoon die ik jarenlang ben geweest. Die persoon waarbij ze kunnen uithuilen en die volledig met hen meegaat in hun gedachtegang. Zij willen bevestiging van me horen.

En ik heb de fout gemaakt van raad te willen geven. Van hen te zeggen van de hand eens in eigen boezem te steken. Van dingen eens anders te bekijken. En dat is me dus niet in dank afgenomen. Want ik ben m'n boekje te buiten gegaan door ongevraagd mijn mening te verkondigen. Iets waar ze niet klaar voor waren.

Het enige dat ik daarop kan zeggen is dat ik niet meer de persoon ben die ik ben geweest. Ik ben veranderd. Dat voelde en wist ik al. Zij weten dat nu ook.

Het bijkomend probleem is dat ik mezelf niet terug kan veranderen. Dat wil ik ook niet. Omdat ik wéét dat ik trouw moet blijven aan mezelf. Want dat is het enige pad dat leidt naar míjn pad, míjn weg, míjn bestemming.

En sommigen zullen dat begrijpen en anderen niet. Sommigen zullen de dapperheid (want ja, dat is het) van je eigen pad te bewandelen, herkennen en anderen niet. Sommigen zullen van je blijven houden en écht jouw mensen zijn en anderen niet.

En hoe hard dit loslaten eventueel nog gaat zijn, zo zal het zijn en anders niet.

Ik ben niet die persoon, wanneer een vriendin in een pashokje vraagt : "Wat vind je van deze broek ?", die zegt : "Ik zou die andere eens proberen."

Ik ben wél die persoon die antwoordt : "God nee. Daar lijkt je poep enorm in. Uitdoen die handel en die andere proberen."

De uitkomst is dezelfde. Dat dit niet dé broek is. 

Waarom ik dan het 2de zeg ? Omdat ik haar wil overtuigen van vooral die broek niet te kopen. Omdat die broek heel onflatteus is en ik niet wil dat ze zo rondloopt. Om die reden breng ik dus misschien wel bewust, de boodschap op die manier. Op míjn manier.

Hoe die vriendin die boodschapt ontvangt, is haar keuze. Ze kan denken : "Amai ség, plezant zene. Zeggen dat ik een dik gat heb. Merci." Of ze kan denken : "Chance dat ze dat zegt. Zelf had ik het niet gezien want deze broek zat op zich wel goed."

Als je me kent zou je moeten weten dat ik door het vuur ga voor mijn vriendinnen. Ik ben die vriendin die zonder vragen te stellen de schoffel pakt wanneer je bij wijze van spreken in het holst van de nacht met een lijk in je koffer zou arriveren om dit mee te helpen begraven.

Aan mijn deur komen aankloppen betekent dat je klaar bent voor de onverbloemde waarheid. Dat je klaar bent om een andere visie te horen en het lef hebt om het moeilijke pad te kiezen. Dat je klaar bent om de verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen bijdrage aan het lijden in je leven.

Als je hier daadwerkelijk klaar voor bent, klaar om jezelf niet langer te verdoven maar om je innerlijke ware ik te laten ontluiken, kan ik van ganser harte het boek 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle aanbevelen. 

Ik zeg er wel bij dat je het beter niet leest als je niet klaar bent om wakker geschud te worden. Om jezelf en je leven heel eerlijk onder de loep te nemen. Om te veranderen naar een persoon die aansluit bij je enige ware ik.