Wonderful inderdaad. Want de wereld is wonderful of wonderlijk als je maar de tijd neemt om er even bij stil te staan en je focust op de positieve dingen.
Vanmorgen was ik al om 5.15u wakker. Na een ontelbaar keren, 'keren en draaien' en uiteindelijk nog wat geheuhmmm van hubby erbij, maar opgestaan. Het bleek toen 6.05u te zijn. Vroeg uit de veren dus met andere woorden.
Met een slaapkop de gordijnen open getrokken maar toen ik het zonnetje zag die moeite deed om tevoorschijn te komen, was er een geluksmomentje. De zon gedag gezegd en een 'dank je' naar de hemel gezonden voor weer een nieuwe dag. Want het is een dag dat je hier op deze aardbol nog mag zíjn. We beseffen het altijd niet maar het is een absoluut voorrecht. Er staat namelijk nergens geschreven dat morgen een gegeven is.
Beslist om direct een korte meditatie te doen (10 min). Makkelijk gaan zitten, mijn ogen gesloten en een hele diepe inademing gedaan, een paar tellen vast gehouden en heel langzaam weer uitgeademt. Zo nog een paar keer, dan het bewust ademen los gelaten en me even in mezelf gekeerd.
Nadien nog wat gelezen. Ik heb stápels boeken liggen die ik zó graag asap allemaal zou willen lezen. Ze gaan één voor één over onderwerpen die vooral met bewustzijn en écht leven te maken hebben. Over hoe je leven bewust zinvol maken. Zinvoller in het leven staan. Over natuurlijke geneeswijzen maar ook over alternatieve therapieën. Over kristallen, kruiden en divinatie.
Ik zou een spons willen zijn die het allemaal op een paar seconden in één keer kan opslorpen.
Maar ik dwing mezelf om mezelf niet voorbij te lopen en er rustig de tijd voor te nemen. Want alles op z'n tijd en zeker geen 2 dingen tegelijk. God schiep de wereld tenslotte ook maar op 7 dagen. Hoewel het op de manier zoals ik het voor me zie, best op 1 dag had kunnen gebeuren.
Na m'n lijfschoonmaak voelde ik dat de natuur me riep. Dus... 'Into the forest I go to lose my mind and find my soul.'
Om 8u30 was het er een magische plek waar ik mijn zieltje helemaal kon opladen en mijn gedachten automatisch verbannen werden naar een laag pitje. Het voelde alsof het bos de poort voor me open zwiepte en me omsloot in een warme, welkome omhelzing. Heel soms heb ik het gevoel dat dat écht zo is. Dan zie ik al dat mooie groen ook op een andere manier, een meer 3-dimensionele manier. Alsof ik rond de bomen héén kan kijken en de ware kern ervan zie.
Ja, ik besef dat dit allemaal een beetje gek en misschien wel hocus pocus en new age klinkt. En jullie hoeven daar totaal niet in mee te zijn maar ik ben er wél, hoe langer hoe meer zelfs, mee bezig.
Je bekijkt dingen, planten, mensen,... op een ándere manier. Niks meer of minder.
Op m'n wandeling van 45 min. ben ik maar 3 pers. tegen gekomen en zo heb ik het ook het liefst. Het bos en ik en die verbinding voelen, meer moet dat niet zijn.
Deze tijd van het jaar is voor mij ook de mooiste. De natuur die (in mijn ogen) op haar best is in deze tijd. Alles is zo fris groen nog. Alles is in volle groei. Je ziet blaadjes die zich nog moeten ontvouwen, bloemknoppen die aan het ontluiken zijn en bomen die nu al de eerste tekenen van vruchten vertonen.
En dan heb ik het nog niet gehad over de kakafonie van geluiden. Het was een echte musical, uitgevoerd door vogels van allerlei pluimage. Om het hardst, om het hoogst, om het verst. Schitterende fysieke live optredens van sommigen. Anderen waren dan weer backing vocals.
En weer was ik dankbaar dat ik er deel van mocht uitmaken. Dat ik getuige mocht zijn van dit natuurlijk concert.
Momenteel is het 9u57 en staan er zadencrackers met sojasaus in de oven. Een PN receptje ja. Zó easy peasy weer en de geur die m'n neusgaatjes aan het vullen is, ruikt verrukkelijk.
Enkel voor het 'flippen' van de cracker (hij gaat in de oven als één grote cracker en je moet hem omkeren om beide zijden te bakken), heb ik m'n hersenpan even moeten pijnigen.
Na een aantal keuken attributen uitgeprobeerd te hebben en genoeg 'Nee, toch niet(en)' is het uiteindelijk gelukt met een extra vel bakpapier en een kookboek. Durf niet lachen met dat laatste, ik had gewoon iets onbuigzaam nodig als extra hulp-(lees red)middel.
De tapenade voor eróp wordt er ééntje van gekookte rode biet met zachte geitenkaas en 'a dash' (dash, ik vind het zó'n geweldig woord) of citroensap. Hm, hm, hmmm, het water loopt me bijna echt al in de mond. Serieus waar, ik verheug me enorm om deze combinatie als lunchke sebiet uit te proberen.
Weetje : wist je trouwens dat als je eten met intentie, liefde en dankbaarheid bereidt, het écht lekkerder smaakt ?
Voor deze avond staat er gekaramelliseerde uientaart met crème van parmezaan op het menu en mán op de foto ziet het er zó lekker uit dat ik niet kan wachten om er straks ook aan te beginnen. Als dessertje komt er nog een frambozen cheesecake.
In zowel diner als dessert heb je mascarpone nodig. En omdat ik een absolute hekel heb aan eten weggooien probeer ik tegenwoordig mijn boodschappenlijstje zó te maken dat ik alles kan opgebruiken en er geen restjes overblijven. Ferm slim gezien toch ?
Of het wel of niet geslaagd was, is weer voer voor een volgende post. Kwestie van jullie bezig te houden hè ? Had ik trouwens al gezegd dat jullie mijn blogje op FB altijd mogen delen ;-)
Oh ja, ik ging jullie nog vertellen welke score het diner van maandag (gebakken witte kool met hazelnoten, lente uitjes en peterselie) kreeg.
Buiten die verbrande randjes die ik al vermeld had en die ik er vanaf gehaald heb was het super duper lekker. Een 9/10. Minpuntje voor die verbrande randjes.
En als ik heel eerlijk ben zou ik er eigenlijk nog een extra punt vanaf moeten trekken omdat ik een stukje nagel verloren heb tijdens het snijden van de kool.
Grote groenten zoals witte -, rode -, savooikool, pompoen, krop sla ga ik te lijf met het grootste mes van onze messenblok. Wanneer hubby ziet dat ik dit vast heb doet hij met een verschrikte blik geheid een stap achteruit zichzelf luidop afvragend hoe het in Godsnaam mogelijk is dat ik al m'n 10 vingers nog heb ?!
Mij met zulk soort mes bezig zien moet toch écht wel iets teweeg brengen bij bepaalde mensen. Mijn vader riep vroeger ook steeds 'Manne, pas oep, ze hee een groewet mes vast !'
Zelf, snapte ik écht niet 'what all the fuss is about.' Ik werd er zelfs een beetje kwaad van. Hoezo ben ik gevaarlijk bezig want ja deuh, ik ben +50 en ik heb nog nooit een ongeluk met een mes voor gehad. Daarbij, nagels tellen niet want er vloeit geen bloed. Daarnaast heeft iedereen vroeg of laat al wel eens een paar bloeddruppels verloren als hij/zij zich toch even in de vinger snijdt.
Ondertussen echter ben ik helemaal mee met wat ze bedoelen en waarom ze doodsangsten uitstaan.
Laatst zag ik de jongste (plus)dochter die met exact hetzelfde mes in haar handen in de keuken op een mango aanviel terwijl ze luidkeels de kreet "Tchjakkáááh" brulde.
Mijn hart stond letterlijk een paar tellen stil. Toen ik zag dat er geen bloed vloeide en ik mezelf nogmaals ervan vergewist had dat enkel de mango gespleten was (hij was heel rijp) kon ik terug adem halen.
Zij echter keek naar me met een air van "Wát ?"
En ik ? Ik realiseerde me dat ze die strijdkreet met bijhorende handeling van mij heeft...
Trouwens de cracker zonet uit de oven gehaald en de smaak ervan is even verrukkelijk als de geur. Deze geef ik echt een 10/10.
Later guys want nu ga ik me voluit storten op het maken van die watertandende tapenade. De kleur alleen al, roze ?! Smakelijk voor sebiet, doei !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten