Vandaag was dat niet het geval. Dus vanmorgen een beetje het lui wijf uitgehangen en gestart met een koffieke en 2 afleveringen van een Netflix serieke. Ja 't is goe, 'k zal 't al wel zeggen. Het serieke in kwestie is 'Workin' moms', het nieuwe 7de seizoen staat erop en ik ben zwaar fan. Want het is er met momenten los over en daar hou ik van.
Het gaat over 4 zotte madammen die dealen met werk, moederschap & women stuff. meer zeg ik niet. Voor het mannelijke publiek onder ons, de allereerste aflevering start met de blote boobies van 3 van die madammen. I lost ya nu want 't staat al op zeker hè ?! Dacht ik het niet.
Nadien dan toch in gang geschoten met de plantjes te verzorgen, mezelf te soigneren, waskes geplooid (de strijk is voor zaterdag), rekeningen betaald en een lunchke gemaakt.
Ja tuurlijk, een PN receptje of wa dachte ?! Willen we afspreken dat ik vanaf nu de PN achterwege laat ? Als 't van iemand anders is, zuldet geweten hebben. Deal ?
Het lunchke in kwestie was simpel. Kruidige quinoa met gebakken tomaatjes, avocado en een spiegeleitje. Nog steeds hetzelfde boek. Simpel en lekker, meer moet dat niet zijn. Geslaagd want moeilijk om met dit receptje de mist in te gaan.
In de namiddag wandelingske gemaakt in het bos van Hof ter Laken in Booischot. En mezelf verwonderd afgevraagd waarom de werkmannen met 'Bosbeheer' op hunne sweater hun camionette stationair lieten draaien.
Ik had echt zoiets van 'Méénde dit nu serieus ?! In een bos, in de natuur met milieu hoog in het vaandel een camionette zomaar laten draaien terwijl er niemand inzit ?!'
Dus beslist van eens een klapke te gaan doen met wat me de leader of the pack leek. Hubby staarde me verbijsterd aan en wou me eerst meesleuren toen hij doorhad wat ik van plan was. (Ik kan soms nogal impulsief uit de hoek komen.)
Vriendelijk gevraagd what the deal nu eigenlijk was want dat dit toch wel 2 uitersten zijn. Milieubeheer én luchtvervuiling ? En dat ik er écht mijn hoofd niet rond kreeg.
Deze meneer me vriendelijk uitgelegd dat de motor van de camionette wel moest blijven draaien want dat ze anders niet konden werken. Hun werkmateriaal had een batterij nodig om te kunnen opladen. En een oplaadstation met dieselgenerator zou het milieu nog véél meer schade toebrengen.
Ik heel tevreden met deze plausibele uitleg. Hij tevreden dat ik het aan hemzelf vroeg want : "Er zijn er nóg die zich dat afvragen maar die schrijven direct ne boze mail naar de provincie." Hubby slaakte een zucht van verlichting.
Dus bij deze, weten jullie het ook. Men zegge het voort.
Het avondeten was min of meer hetzelfde als het lunchke. 'Spiegelei met shiitakes en gebakken bacon'. Ingrediënten waren gisteren, tijdens het supermarkt tochtje, toch al aan huis gesleurd. Hubby was direct akkoord. Had ik wel verwacht want allebei zijn we zot van tikkeneikes en avocado. 't Was evengoed superlekker. Want hier geldt weer, nogal moeilijk om dit receptje niet tot een goed einde te brengen.
Eergisteren trouwens nog 'lowcarbbrood met zonnebloem- en pompenpitten' gebakken. Super duper easy.
Maar als je er dan, zoals ik, in slaagt om er véél te veel zout in te doen mislukt het alsnog... Tja er stond 'kruid flink met wat zout'. Ik denk dat het probleem was dat ik sowieso heel kwistig ben met kruiden en dat de ‘kruid flink’ van Pascale 'normaal' is voor mij. Volgende keer beter n'est-ce-pas ?
Gisterenavond dan nog (omdat je 4 eigelen over hebt van het brood) de 'crème non brûlée' (zie post van gisteren) gemaakt.
Zoals ik al zei zat de smaak heel goed, de textuur had op zijn zachtst gezegd weinig met pudding te maken. Het kwam zelfs nog niet in de buurt.
Pascale had me nochtans gewaarschuwd. In het recept staat letterlijk dat je erop moet letten dat de kokosmelk niet meer kookt wanneer je deze aan de eieren toevoegt. Want dat je anders de consistentie van een omelet krijgt.
En dat was het dus ook. Een omelet die naar kokos smaakte en die je in één keer zó uit het potje kon halen. Dat hubby dan ook met veel enthousiasme demonstreerde.
Ikzelf stond er een beetje beteuterd naar te kijken. 'k Moet zeggen, 'k kreeg wel punten voor smaak. Dus ik een beetje terug opgefleurd.
Nochtans flink gewacht tot het niet meer 'broebelde' voor ik het erbij goot. Maar zij die me een beetje kennen weten dat geduld niet bepaald één van mijn deugden is. Les die ik hier heb geleerd is dat je het minstens een paar minúten laat afkoelen.
Nu ik kreeg al een beetje bang dat het wel goed ging komen toen ik tijdens het 'bakken' in de oven keek en zag dat er precies een soufflé in de potjes zat. Die, jep je raadt het al, eens uit de oven allemaal ineen storten zoals alleen een soufflé dat kan. Een dikke buis maar ook hier, better luck next time toch ?
Vanavond stonden er als dessertje 'chocolade-kokoskoekjes' op het menu. Alle ingrediënten bijeen gekwakt en ik stond er lichtelijk bezorgd naar te kijken. Want het deeg was wel héél droog. Hoe kon ik daar in Godsnaam hoopjes van maken ?! Niets bleef plakken. Moest je dan blijven kneden of wa ? Maar dat kan toch niet, want dan smelt de chocola toch al tijdens het kneden.
Bon, na nog veel vragen, gesukkel en mijn handen nog vól deeg (maar vooral chochola en dát gaf de doorslag om deze toch af te likken) op het einde, was ik er toch in geslaagd om ietwat vormeloze hoopjes op de bakplaat te krijgen. Fingers crossed !
Resultaat, een 6/10. Ze waren absoluut lekker. Echt lekker. Heel lekker zelfs. Maar ze waren aan de randen ook verbrand. Dus volgende keer een extra eiwit (vermoed ik ?) en/of de oven ipv op 180°C, op 150°C zetten ?
Oh ja, deze namiddag ook nog alle ingrediënten in huis gehaald om zelf een gezichtsreinigingsmelk te maken. Ik moet mijn gevolgde cursus 'Aromatherapie' toch in praktijk beginnen brengen, nietwaar ? Dat zijn plannen voor het weekend.
Of dat recept geslaagd gaat zijn of niet leg ik jullie in een volgende post dan weer wel uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten