Status : zoekende

Naar mezelf.

Een vriendin vroeg me laatst waarom ik niet meer schrijf en het antwoord luidde dat ik geen zin meer had om m’n privé leven te kijk te zetten. “What happens in …, stays in …. Laat het dáár nu maar gewoon lekker blijven.

Maar de schrijfkriebel is toch groter dan ik dacht. Want de laatste tijd schoten er steeds meer gedachten door m’n hoofd waarvan ik dacht én denk : “Oehw, zou iets voor m’n blogje zijn.”

Ten tweede heb ik mezelf ne flinke sjot onder m’n gat gegeven en mezelf heel streng toegesproken. Die couch potato die zich met momenten bijna in de zetel ingegraven had, moest en zou terug opstaan.

Ben ik nu misschien weer even té streng voor mezelf ? Ja, misschien wel. 

Want já, ik heb gestudeerd en 5 modules afgewerkt waardoor ik mezelf nu "All round holistisch gezondheidscoach" mag noemen. 

Om even te stoefen, ik heb 5 modules waaronder life coach, bewustzijnscoach, healing, alternatieve geneeswijzen en aromatherapie onder de knie. 

En já, ik heb ook nog wel wat extra boeken gelezen die met deze studies te maken hebben.

En já, ik heb als tegengewicht voor die mentale focus, de tuin lente klaar gemaakt. 

Want is dit niet het seizoen van de lente, van groei en ontwikkeling en new beginnings ? Dus d r i n g e n d tijd voor een wedergeboorte. En trouwens, zijn we niet allemaal deel van de natuur (en een groter geheel) ? Daarover meer in volgende posts. Wanneer het aankomt. Wanneer ik een ervaring heb die ik met jullie wil delen. Wanneer ik jullie hopelijk inzicht in iets kan doen krijgen. Als coach.

Want deze studies hebben me niet 100 maar 1000% overtuigd dat je goed voelen in de 1ste plaats met happy thoughts te maken heeft en ten 2de met gezonde voeding.

Happy thoughts : zeg nu zelf én heel eerlijk : "Wanneer voel je je het best ? Wanneer ben je happy ? Wanneer reageer je vriendelijk of ben je hoffelijk in het verkeer ? Ik ga jullie het antwoord niet aanreiken. Denk er zélf maar eens over na. En denk ook maar eens na over het feit dat je op élk moment zélf je gedachten kan wijzigen. Aan jou de keuze of je gedachten de positieve of negatieve richting uitgaan. Én het automatisch daarbij horend positief of negatief gevoel. Ben je nog niet klaar om hierbij stil te staan ? Ook goed. De volgende paragraaf gaat terug over iets anders.

Voeding : na jaren (opstartpogingen van minder dan een week nagelaten) ben ik terug begonnen met het eten van weinig of geen koolhydraten en ben ik terug gestart met de overheerlijke recepten van Pascale Naessens. 

Gisteren pas terug ermee gestart as a matter of fact maar hey, who’s counting. 

En nu komt het, dé openbaring ! Dé reden dat ik terug begonnen met schrijven. 

Daarnet, toen ik bezig was met de voorbereiding van het avondeten, kreeg ik plots het idee van “Wat als ik vanaf nu elke dag mijn geklungel nu eens post ?” Geklungel ja, want hubby is bijna altijd de chef van dienst en ik kook zelden nog.

Receptje van gisteren - PN boek "Ik eet zo graag" - Varkenshaasje met prinsessenboontjes, asperges en een sinaasappelsausje - was heel geslaagd trouwens. Hubby was heel sceptisch want toen hij “appelsien” hoorde, kreeg zijn gezicht wel heel vreemde trekjes. Komt omdat we allebei absoluut niet staan te juichen om warm fruit op ons bord te krijgen. Maar dit recept sprak me direct aan. Dus eten wat de pot schaft. 

Mijn kookkunsten van gisteren geef ik een 9/10. Enkel het sausje dikte niet genoeg in. Als een gek blijven roeren met de garde maar dan heb ik het opgegeven. De smaak zat wél goed. De rest was perfect, het varkenshaasje perfect rosé. Noem het beginnersgeluk. En hubby vond het appelsiensausje verrukkelijk. Soms zijn dingen dus verrassend en niet de veronderstelling die jij op voorhand ervan gemaakt had.

En ik ga het niet enkel hebben over het neerpennen van mijn geklungel in de keuken. Maar ook wat er tijdens mijn dag gebeurd is. Wat ik gedaan heb, gedacht heb, meegemaakt heb. De goede en slechte kanten. Het leven zoals het is om het zo te zeggen.

"Heuh ?", hoor ik jullie nu denken. "Je privé leven niet te grabbel willen gooien en nu dít. Hoe leg je dát nu weer uit ?!"

Omdat ik door mijn ingestudeerde syllabussen tot heel veel inzichten ben gekomen. Ik heb steeds meer ervaringen waarvan ik denk "Dankzij deze opleiding weet ik nu wat me te doen staat." En dat wil ik dus met jullie delen.

Ook omdat mijn trouwe lezers weten dat ik een héél groot voorstander ben van nog écht durven zijn in deze maatschappij. Met mezelf als voorbeeld dan.

Durven zeggen ook waar het op staat. Voor jezelf durven opkomen. Voor je mening durven uitkomen en je niet verschuilen achter. Maar wel op een zachte manier door opbouwende kritiek te geven. Verbindend communiceren heet dat mooi gezegd.

Ie-de-reen worstelt met dezelfde dingen. Op nummer 1 staat het feit dat we onszelf veel te dikwijls niet graag (genoeg) zien. Zelfaanvaarding met al onze tekortkomingen is een hele grote. Daar begint alles mee. En dan heb ik het niet alleen met ons uiterlijk te aanvaarden. Want vroeg of laat worden we allemaal oud, grijs en verrimpeld (als we dat geluk mogen hebben) en gaan onze lijven uitzakken.  

If only our eyes saw souls instead of bodies, how very different our idea of beauty would be. Mooi hè. Want idd, dan zouden we veel toleranter voor mekaar zijn en niet direct op uiterlijk oordelen.

We kampen allemaal met angsten, onzekerheden en schuldgevoelens. Wordt het niet heel hoog tijd dat we milder worden voor elkaar ? 

Vandaar het neerpennen van mijn geklungel in de keuken. 

En van andere dingen. 

Dat ik vorige week nog eens de trein genomen heb. 

Op mijn uppie naar Schaarbeek voor een vorming. Een hele prestatie voor mij. De trein stopte op het perron. Ik stond als eerste voor de "deur". Ik denk : "Gaan ze nu weer automatisch open of moet je op een knopje duwen ?" Ik duw op een knopje naast de deur want ik zie aan de andere kant een zelfde soort knopje. De deur doet niets. Het knopje zit op de deur zie ik nu. De man die naast me stond, keek me hoofdschuddend met een ongelovige blik aan terwijl hij op het correcte knopje duwde. De deur schoof open. 

Ben ik blond ? Ja. Voelde ik me dat ik-kon-wel-door-de-grond-zinken moment dom ? Oh, absoluut. Maar toen ik beslist had dat dit "dom-blondje-voorval" de rest van mijn dag niet ging bepalen, moest ik zelfs glimlachen. Want iets soortgelijks kan iedereen gebeuren toch ? 

En dat het klopt dat de trein altijd een beetje reizen is. De reis naar jezelf vinden dan. 

Trouwens, de pot vandaag schafte - receptje in hetzelfde boek - Zalm met puree van courgettes en gare tomaatjes. Een 7,5/10. Een beetje te voorzichtig geweest met het zout, zowel bij de vis als de courgettes. Hubby gaf het een 8/10. 't Is maar als ik jullie kan helpen met "Wat schaft de pot morgen ?"