Wiebelende woensdag

 Ik ben weer een beetje all over the place vandaag, deze post waarschijnlijk incluis. You be the judge.

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de complimentjes die ik zowel privé, op m'n blog en op FB gekregen heb. Na amper 2 posts. 

Hartverwarmend om te lezen dat jullie me gemist hebben, ik voelde me warm worden tot in m'n tenen. En dank je wel ook dat jullie met meerderen zijn die vinden dat ik een mooie, vlotte schrijfstijl heb. 

Een mens wil natuurlijk steeds zo veel mogelijk 'like-jes' of in mijn geval 'gelezen' worden. A girl can only hope.  

Maar daarstraks in de auto op weg naar de supermarkt, realiseerde ik me dat als ik zelfs maar 1 lezer zou hebben, ik daar gelukkig van zou worden.

Want jullie nemen de tijd om mijn verhaaltjes te lezen. Tijd die jullie investeren in mij. En dat is echt wauwww. Om stil van te worden. 

En door de complimentjes neer te pennen, schenken jullie mij nog meer van jullie tijd. Dus nogmaals een hele dikke dank je wel.

Jullie hebben me in de 2 vorige posts horen zeggen dat alles verbonden is. Daarmee bedoel ik dat we door onze gedachten een soort van zendmasten zijn en als we op dezelfde golflengte zitten met iemand, we dan 'vibreren'. Zitten we op totaal verschillende frequenties, vibreer je helemaal niet.

Kennen jullie het gevoel dat je je bij de éne persoon wél goed voelt en je bij een andere het liefst er in een hele grote boog zou rondlopen ? Dát dus. 

En het is ook zo dat als je bij een persoon bent die op een hogere frequentie zit dan jij, je eigen frequentie verhoogt. Je wordt figuurlijk naar een hoger niveau getild. Je voelt je net iets beter ook. Moet je maar eens op letten.

Van het snorrende geluid dat katten produceren is trouwens geweten dat het therapeutisch helpt bij angst, depressie, autisme,... De frequentie waarop ze snorren zou daarvoor zorgen. Leuk weetje toch hè ?

En heb je nog nooit voorgehad dat als je heel hard aan iets gedacht hebt of uitgesproken hebt, dat exact zelfde dan (terug) op je pad komt ? Dat is eigenlijk hetzelfde. Hier vibreer je dan weer met íets.

Wat ik daarstraks in de supermarkt meemaakte is een mooi voorbeeld. Hier komt ie dan.

Afgelopen zondag waren hubby en ik met de schoonouders & -broer op restaurant. Een leuke onverwachte uitnodiging. En bij het dessert begonnen we over koekjes (aanleiding waren de koekjes bij de koffie). 

Er begon iemand over 'petit beurrekes'. En dan iemand over koekjes met suiker erop. En hoe heten die nu toch weer. Ze zien eruit als een klein 'petit beurreke'. Ik wist dat ik het wist maar het schoot me Godd*mn maar niet te binnen. En plots, een eureka momentje. Want de naam van deze koekjes ? Rachel(lekes) !

Dan begon iemand anders over een zelfde soort basiskoekje maar met glazuur. En potverdorie, wat was de naam dáár nu toch weer van ?! Het glazuur heeft een koffiesmaakje opperde iemand weer. "God ja", dacht ik. "Waar is de tijd toen ons moeke er nog was en die koekjes toen constant in huis waren." Ik werd direct terug gekatapulteerd naar een ver verleden. Ik kon zó de smaak van die koekjes in mijn mond proeven. En toen kwam het weer, café noir(ekes) heten ze.

Om een lang verhaal kort te maken, wat denken jullie dat er daarstraks in de supermarkt in het rek van de aanbiedingen lagen ? Jep, jep, inderdaad ja, zowél de Rachellekes als de Café noirekes. 

Wat denken jullie ? Toeval ? Nope, absoluut geen toeval. Mijn theorie is dat ik zélf, deze gebeurtenis in het universum gecreëerd heb door er over bezig te zijn, de koekjes bijna te proeven en door diep in m'n herinneringen te graven.

Jullie hoeven hier niet in te geloven. Absoluut niet. Wie weet vinden jullie het zelfs dikke zever. Dat mag absoluut ook. Maar ik 'weet' (een diep geloven) dat het echt geen toeval is.

Toen ik in de post van afgelopen maandag zei dat ik jullie wou helpen inzichten te doen krijgen bedoelde ik eigenlijk inspiratie.

Want inzicht kan je enkel en alleen zélf krijgen door iets zélf te beseffen. Een wezenlijk verschil en dat wou ik nog even kwijt.

Ik ben hier niet om jullie iets te dicteren of voor te schrijven. Mijn bedoeling is enkel en alleen dat ik jullie kan inspireren om dingen op een andere manier te bekijken. En ik bedoel hier ook niet dat mijn manier de beste is. Ik bedoel dat we alleen maar van mekaar kunnen leren. Want daarom zijn we hier, voor levenslessen. Maar dat is weer een ander (volgend) verhaal. 

Terugkomend op de post van gisteren was de 'bonenschotel' een succes. Een 9/10 zelfs weer. 

Zelf werd ik al happy van de de kleurtjes (wit, geel, groen en rood) in de pot en vond ik het er geweldig mooi uitzien.

Nu, het kokkerel mengsel mooi op het bord krijgen is iets anders. Ik lig bijna steeds in zwijm van de prachtige foto's die PN in haar boeken op de pagina's tovert maar zélf ben ik er geen held in. Ik slaag er gewoonweg niet in om iets fatsoenlijk op het bord gedresseerd te krijgen. Het-lukt-me-niet. Ook al probeer ik de foto's te copycatten, het is en blijft een onmogelijke opdracht voor me. 

Dus toen ik met de borden kwam aandraven en deze op tafel zette, keek hubby héél bedenkelijk. (Pascale hare Paul is 100% fan zegt ze, hubby hier not so much van 'bonen in tomatensaus'.) Na de bedenkelijke blik, kwamen er de woorden "Tja, 't is een bonenbrij hè". 

De oudste (plus)zoon zei "'t Is precies al gegeten geweest." 

En de jongste zei "Tja, 't zijn groenten hè". (Hij is geen fan ván maar dat hadden jullie misschien al direct door.)

Ik zei niets en keek naar hubby die aarzelend zijn vork oppakte. Hij nam de eerste hap, dan nog één en dan nog één. Toen kwam er "Dit is eigenlijk best wel lekker." Há !

Morgen meer over de PN crême non brulée van in hetzelfde boek. (Ja, ik ga eerst dit boek helemaal doornemen en afwerken just so you know). 

De smaak zat goed, de textuur net iets minder...